Juliette neemt haar rust
De vlag kan weer een tijdje naar binnen. Het echte feest begint pas als de pups er zijn of meer nog in de tuin rondrennen, met een week of vijf. Terug naar normaal dus en dat betekent dat de magische werkelijkheid waar ik het in mijn vorige blog over had plaatsmaakt voor wat zorgen en onzekerheden. Zal het allemaal wel goed gaan? Zoals elke dekking anders is, is elk nestje dat ook. Zou Juliette het weer net zo goed doen als moeder en hoe reageert Terra?
Bij Elly&Odina
Zaterdag zijn we bij Elly&Odina in Biches langsgegaan. Elly is superhandig en heeft haar huisje heel comfortabel gemaakt. Alles is geïsoleerd en zit mooi in de verf. Van binnen en van buiten. Het is er ook lekker warm, met een thermostaat kun je dat regelen, ik was al vergeten dat dat bestaat. De schikking van de tuinplantjes was niet helemaal naar de zin van Luca&Terra die spontaan aan een herschikking begonnen. Het is nog niet het seizoen dus Elly stak er (bijna letterlijk) een stokje voor. Odina lachte wat af. Dat doet ze altijd als we elkaar weer zien, een constante smile op haar koppie… En druk! Ze houdt niet op, helemaal hyper, zo gezellig vindt ze het. Er komt altijd een moment dat ze doorheeft dat niemand meer puf heeft met haar te spelen en dan gaat ze tegen Picasso aan liggen of zitten. Haar grote vriend vanaf dag een.
Picasso&Odina, februari 2023
Toen ik kanker kreeg merkte ik al dat het voor de mensen om me heen bijna erger was dan voor mij. Zoveel reacties kwamen van alle kanten. Ik heb dat gevoel nu ook bij Elly die vorig jaar een herseninfarct heeft gehad en ik haar nog niet zo lang kende. Ze had net Odina geadopteerd en die kwam dus weer een tijd bij me terug. Het gaat gelukkig nu heel goed en de testen en scans wijzen erop dat er geen reden tot bezorgdheid is. Toch blijf ik die lichte bezorgdheid hebben. We zijn kwetsbaar, zeker hier in de medische woestijn van Frankrijk. Omdat het Elly is en als er iemand is die het verdient om nog een héle tijd mee te gaan is zij het. Discreet en standvastig, betrouwbaar ook, als een rots in de branding, zo ervaar ik haar. Ze weet dit wel, anders zou ik het niet zo omschrijven.
Elly&Luca
Als ik genoeg aanmeldingen heb voor een pup dan doen we samen met Odina (en Picasso) dit jaar nog een nestje. Odina is nog steeds ook thuis bij mij, dat blijft en maakt haar heel bijzonder. De pups uit het eerste nest (waarvan ik Luca heb gehouden) zijn stuk voor stuk geweldige honden, kwa gezondheid, karakter en schoonheid en ze zijn goed terechtgekomen in de juiste families. Elly zou heel graag zelf een pup van Odina houden en ik denk dat met de kennis en ervaring die ik nu heb, beter uitgerust ben om Odina tijdens en na het nestje te begeleiden, zeker samen met Elly die haar - als Odina dat wil - mee uit kan nemen. Of met de anderen lopen of juist bij de pups blijven zodat ik dat rustig zelf kan doen. Maar komt wat komt… Eerst is Juliette aan de beurt en mijn tripje naar Lochem.
De schoorsteen zelf vegen, ik word nog handig!
Deze zondag is toch anders dan andere. Ik heb vandaag, omdat Ralf niet kon, het écht koud is en de kachel de afgelopen dagen alleen maar rook produceerde, zelf de kachelpijp eraf getild, uit elkaar gehaald en geveegd.
In de bochten hoopt de prut zich altijd op, dat hadden Ralf en ik al geconstateerd en nu hij nieuwe verbindingen heeft geïnstalleerd die uit elkaar kunnen, is het niet moeilijk meer om het te doen. Een koud kunstje om in het schoorsteenveegjargon te blijven. Daarna zaten we er weer warmpjes en rookvrij bij met de lunch en had ik wel wat lekkers verdiend! Luca ook, vond zij, maar dat was toch niet zo. Luca wordt steeds ondeugender, ik denk dat ze loops moet worden.
Pizza met zalm
Maandag
Over een paar dagen ga ik naar Nederland. Gisteren heb ik lang gebeld met Mirjam. Dat lukt nooit in een uurtje, soms zelfs bijna twee. Het is altijd fijn om elkaar weer te spreken, we kennen elkaar en elkaars leven zo goed dat we aan een halve zin genoeg hebben om te snappen wat de ander wil vertellen. Ik heb veel zin haar en Romeo weer te zien.
Terra is weer gekalmeerd. Ze had last van haar buik en ik vermoed hormonen omdat ze constant grenzen opzoekt en de anderen uitdaagt. Overal steekt ze haar lange tong in of werpt haar slungelige puber lijf ertussen. Vooral als ik mijn schoenen vast wil maken, hop die lange lap weer op mijn bril! De anderen corrigeren haar op bepaald niet zachtzinnige wijze en ik snap hen helemaal. Ik ben benieuwd of ze in haar eentje bij Roderick ook zo is, ik verwacht het niet, als enige hond zijn ze zó anders dan hier met elkaar, vechtend om mijn aandacht en botsend met elkaar. Soms denk ik ´was het wel slim?’ Luca&Terra zijn altijd samen aan het bakkeleien waarbij Luca dan het onderspit delft. Terra heeft een pittiger karakter dan zij.
Dat doet me denken aan Régis, ik was altijd een beetje jaloers als iemand hem aanhaalde, hoewel hij niet zo’n allemansvriend was hoor, maar soms gebeurde het. Met Luca heb ik hetzelfde. Kom niet aan dit allereerste echte pareltje! Mijn prinsesje, ze is echt verwend, er is niet veel aan te doen. Luca is gewoon té lief en té leuk. Terra, ja, dat is ook echt een schatje maar heel anders. Met haar zes maanden nog volop in ontwikkeling natuurlijk, net als Luca die een jaar ouder is. Wat mijn jaloezie betreft geloof ik trouwens dat die wederzijds is. Je moet Luca eens zien als ik Terra voor de verandering op schoot neem, dat is echt grappig. Klopt van geen kant, zo vindt Luca, en Terra zelf trouwens ook, zij kan nooit stil op schoot of tegen me aan zitten. Altijd wiebelen en in beweging als ik haar aanhaal, vanaf dag een. Heel onrustig en het blijft oppassen geblazen, want er vliegt zó weer een lange tong ergens langs mijn gezicht of over mijn bril.
Terra kan heel lief snurken
Het is haast niet mogelijk een foto te maken zonder dat er een stukje Luca op staat, zij is mijn contacthond net als Juliette
Vroeger als ik op reis ging met U.W.O. en Régis nam ik altijd de hondenmanden mee. Nu zou ik mijn hele meubilair in de auto moeten doen, ze liggen hier altijd op de stoelen en de bank. Ik had niet gedacht dat die tijd weer zou komen, dat ook ik - net als veel Nederlanders hier - heen en weertjes van en naar de Morvan zou moeten doen. Ik weet ook niet of ik dat in deze frequentie volhoud, het is een hele organisatie met de dieren en als ik er alleen al aan denk dat de poezen de hele week in de kou zitten dan hoop ik maar dat overdag de zon schijnt, dan kunnen ze zich wat opwarmen. Ze zijn echt oud aan het worden en zitten altijd bijna ín de kachel als hij brandt. Ik maak me vast weer druk om niks, Elly komt klussen als ik weg ben en zal dan de luiken opendoen zodat de zon hopelijk het huis en de poesjes kan verwarmen.
We gaan eerst naar Metz en overnachten bij Summer en haar familie, het zusje van Luca en dochter van Odina&Picasso
Het was heerlijk fris wandelweer vandaag
Dinsdag
Ik plaats vandaag dit blog, volgende week sla ik over, maar daarna pak ik de draad weer op. De rest van de week is te druk met afspraken om verder te schrijven en ik probeer ook nog wat rust te pakken voor ik wegga. Als ik tenminste nog op de bank mag van de anderen hier in huis…
Juliette bemoedert Jérémie die een lief oud baasje wordt
Even met papa Picasso en mama Juliette langs het kanaal zitten, wat een geluk zo samen en natuurlijk brandt de vraag : wat gaat de lente van 2023 ons brengen…?
xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten