Watersnoodramp

De gelukkigste mensen zijn zij die zich overal thuis voelen. Ik zeg dit vaak tegen mezelf en nu schrijf ik het maar eens op. Zo’n blog als dit is mijn manier om dingen op een rijtje te zetten naast dat het leuk is om met anderen te delen wat me bezighoudt. 

Zo riep mijn vorige blog medeleven op. Ik had het koud, mijn huurhuis was vochtig en tochtig en ik baalde daar stevig van. De stormen die over Frankrijk raasden zijn vandaag geluwd en we likken onze wonden. Huizen bleken poreus, beekjes kolkende rivieren en daken niet bestand tegen de abnormale hoeveelheid water die over ons land stroomde. Beangstigend. De honden en poezen waren onrustig. De wind gierde langs de luiken en we waren ’s nachts schrikachtig door de vreemde geluiden die van buiten kwamen op deze normaal zo stille plek. Takken schuurden langs muren en schuren, emmers en plastic potten vlogen door de tuin en overal gutste water langs. De natuur liet zich horen. De brandweer werkte uit alle macht om mensen van de verdrinkingsdood te redden, ondergelopen kelders te dempen en bomen van wegen te ruimen. Het waren ongekend heftige stormen, mijn werkstukje van de lagere school over de Watersnoodramp van 1953 kwam voor mijn gevoel tot leven. 

Romeo houdt van water 

Die paar centimeter regenwater die ik dus in mijn emmers, potten en pannen in de keuken hoorde druppelen was niets vergeleken bij de liters en liters waar mensen om mij heen in hun woonhuis last van hadden. Mijn huiseigenaren wonen na vijfentwintig jaar hier nu naast dat lieflijke kabbelende beekje… Hun héle tuin stond blank! De vissen, zorgvuldig uit ‘mijn’ vijvertje met emmers overgebracht naar hun nieuwe vijver - want de nieuwe huurster had er niks mee, ja ik dus! - zwommen fluitend met hun middelvinger omhoog richting zee en hun vijf jachthondjes en kippenren moesten in allerijl verplaatst voor iedereen zou verzuipen. Kom ik aan met mijn gemiemel over wat lekkage in de keuken… Ik voelde me net Juliette die als er tijdens een boswandeling een ieniemienie takje van een braamstruik in haar staart hangt naar me toe gerend komt met pure paniek in haar blik:  de wereld vergaat! 

Juliette is een jaar geworden 

Ik voelde me weer écht Nederlands toen ik achter al dit geleden leed van anderen kwam. Mijn dringende behoefte aan ‘alles goed geregeld hebben,’ die drang naar de luxe en het comfort waar ik in opgegroeid ben en stevig balend van alles dat niet is zoals ik het gewend was. Wat ben ik toch een verwend nest! Ik schaam me er opnieuw voor. Ik wilde in Frankrijk wonen, in zo’n gezellig Frans huis met balken en een balkon met een mooi en sierlijk smeedijzeren hek, trappetjes buiten, luiken en dikke muren. Het échte leven dichter bij de natuur zou ik gaan beleven! Tussen de Fransen en met de Fransen. Maar dat leven houdt in dat er weleens iets anders loopt en dat de dingen op een andere manier geregeld zijn en meestal zelfs niet. Zelf aangebouwde delen van een huis minder stevig dan in Nederland en er valt weleens een lamp naar beneden of er komen duizenden bijen en vliegende mieren uit de muur. Ja, zo gaat dat hier al tientallen jaren. Wie ben ik om daar een punt van te maken? 

Het goede aan dit alles is: ik heb weer een les geleerd. Geen Franse les, maar een levensles. Je kunt niet alles krijgen wat je hebben wil, maar als je om je heen kijkt en ziet wat je wél hebt, wat er aanwezig is in de mensen die hier geboren zijn, dan is dat misschien niet het geijkte leven volgens de levensstandaard die je kent, maar wat een innerlijke rijkdom, levenswijsheid, levenskracht, overlevingsdrang, zelfredzaamheid en kennis van de natuur kom ik tegen.  

Régis zou het met zijn 12,5 jaar rustiger aan kunnen doen, maar niets is minder waar. Hij is fit en leeft er lustig op los. 

Ik woon in een fantastisch huurhuis, echt! Ik heb de indeling van de woonkamer en eetkamer veranderd, open deuren en gaten gedicht met fleecedekens en slaapzakken, het is nu warm, droog want het regent niet meer zo hard en ik ben toch eigenlijk godverdomme gelukkig hier. De sleutel die ik in mijn vorige blog nog zocht lag dus geduldig te wachten tussen de emmers, potten en pannen met laagjes regenwater op de keukenvloer. En ik heb me voorgenomen: ik houd die sleutel voortaan stevig vast en mijn mond dicht als er weer iets onverwachts in dit huis gebeurd. Zo lopen de dingen...
En de lente komt heus snel genoeg.