woensdag 26 september 2018

Het zoutblok


Mist hing vanmorgen boven het weiland waar de koeien ruzieden rond het nieuwe zoutblok. Ook bij koeien geldt dat degene met de grootste bek de meeste rechten heeft. Als mensen bekvechten beginnen ze vaak harder te praten, hun woorden kracht bijzettend. Denken ze. Koeien discussiëren op een speelsere manier dan wij; ze springen op elkaar, zwiepen hun grote koppen in het rond richting degene die het dichtst bij het blok komt. Door de traagheid van de bewegingen ziet een ander haar kans schoon en zo gaat het door, maar iedereen komt aan de beurt. Ik had het nog nooit gezien, maar ik heb ook nog nooit zo dicht op een kudde koeien gewoond. Ze komen tot vier meter van mijn keukenraam en naar binnen staren vinden ze heel interessant. Gelukkig doen ze dit op gepaste tijden (meestal pas tegen de avondschemering) anders zou ik er nog verlegen van worden. Koeien werpen geen terloopse blikken zoals de mensen die langslopen en denken dat ik ze niet zie. Koeien staren langdurig en dan liefst ook nog met een dikke tong in een druipend neusgat.






Ze doen me denken aan zingeving. Daar denk ik altijd meer over na als de herfst zijn intrede doet. Zoals de bomen hun blad laten vallen, probeer ik los te laten wie of wat me geen energie meer geeft in mijn persoonlijke ontwikkeling. Je moet het maar durven... In liefde loslaten wie of wat je geen energie meer geeft. Want wat komt daarvoor in de plaats? Na de eerste gevoelens van leegte, angst, onzekerheid en twijfel ontstaat er als vanzelf ruimte voor nieuwe kracht van binnenuit.




Het is elk jaar weer een reis om te ontdekken wat het nieuwe seizoen met me doet, wetende welke weg ik de afgelopen maanden heb afgelegd om in het hier en nu te komen. Het is geen kwestie van iets is beter of slechter dan eerst of juist niet. Het gaat niet om oordelen, maar ik sta gewoon graag stil bij wat het leven met me doet. Ik ben niet voor niets een weldenkend mens en geen koe! Hoewel ik me ook erg thuis begin te voelen als Hollandse stier in mijn eigen Franse weitje, grenzend aan andere weitjes, met mijn eigen ziel als zoutblok, als bron in een kuuroord van waaruit ik dagelijks symbolisch bloemen pluk.





Bloemen geven kracht, moed, lef en vooral durf om keuzes te maken waarvan ik voel dat ze goed zijn. Als dingen goed voor mij zijn, heb ik gemerkt, dan zijn ze dat ook vaak voor anderen ook al ken je elkaar nog maar net. Niets heerlijkers om die nieuwe anderen te ontmoeten en te merken dat ze toevallig met dezelfde dingen als jij bezig zijn en er ruimte ontstaat om te delen wat ons bezighoudt. Iedere herfst biedt nieuwe kansen, het zijn de aanknopingspunten in de ruimte na de val. Alleen zo is het bedoeld, de natuur. Het is een natuurlijk komen en gaan van schoonheid en troost, van leven en dood en van een vallen, opstaan en weer doorgaan. 

vrijdag 14 september 2018

Grote liefde

Van het beloofde vervolg van mijn zoektocht naar leuke, gelukkige rashonden in de wereld van hondenshows en -fokkerijen ben ik vooralsnog niet vrolijker geworden. Het is zoeken naar een speld in een hooiberg! Ze zijn er vast wel, hondenfokkers houden immers van honden. Alleen in mijn beleving wil je ook het beste voor dat waar je van houdt. Fokkers zouden een voorbeeldfunctie moeten hebben in het welzijn en de omgang met hun honden zodat al die nieuwe hondeneigenaren die bij hen een hondje kopen weten hoe het werkt en dat een leuke hond bij jezelf begint. Toch?




Régis, 2017. 

Foto: Lois Ebbing Photography 


Het lijkt me goed om het in dit blog ook over leuke dingen te hebben. Mocht ik de komende tijd tijdens mijn zoektocht goede voorbeelden van positief ingestelde fokkers van Australische herders tegenkomen, dan horen jullie het uiteraard. Voor wat betreft Juliette zijn we in afwachting van een nieuw uittreksel van haar stamboek waarin staat dat ze erbij hoort. Hoera! Ze is in de prachtige roseraie van Dompierre-sur-Besbre goedgekeurd door de jury van de groep schoothondjes. Tja.

In haar eigen groep maakten de herderachtigen elkaar bijna af, maar gelukkig zijn er ook goede en lieve mensen die ons op een afstandje zagen wachten en ons ophaalden naar hun tafeltje. Zo kon mijn lieve zachtaardige meisje godzijdank gekeurd worden door een net zo lieve meneer die begreep dat we ons tussen al dat geweld van genegeerde kalmerende signalen van de honden en zwaar grensoverschrijdend gedrag van hun eigenaren niet erg thuis voelden. Juliette deed het ondanks het lawaai om haar heen fantastisch! Mijn kleine dappere dodo. 





Goed. Leuke dingen. De liefde! Mijn grote liefde was ooit een mens, een Engelsman, een ware Adonis, die met de komst van mijn eerste puppy Régis een aantal jaren later van die plek gestoten is. Mijn grote liefde is sindsdien een hond, maar niet zomaar een en daar wil ik het graag over hebben. Want hij wordt morgen, 15 september 2018, dertien jaar en dat mag wat mij betreft in de krant. We hebben het vandaag gevierd met zijn Franse vriendjes langs het Plan d’eau en hij heeft voor morgen sardientjes op de menukaart uitgekozen waar Romeo&Juliette ook geen nee tegen zeggen. Dat wordt smullen voor mijn poedeltjes. 


Régis is een type dat niet tegen iedereen lief en aardig is. De makkelijkste manier om dat te zien is als hij je negeert of als je hem aanhaalt, mij aankijkt zo van ‘moet dit nu?’ Mijn eerste hondje en ook Romeo zijn allemansvriendjes, Régis en Juliette niet en dat waardeer ik stiekem erg want ik ben in wezen óók niet zo. Ik geloof echt dat je op je hond gaat lijken en hij op jou. Of dat met energie te maken heeft weet ik niet. Ik denk eerder dat hier bepaalde gevoeligheden spelen, contact maken en aanvoelen wat een ander nodig heeft en daarnaar handelen. Hoe langer je samen bent, hoe sterker dat wordt, maar als honden ouder worden nemen bepaalde lichaamsfuncties af en borduur je voort op die vorm van communicatie die nog het sterkst aanwezig is. Bij mensen is dat niet anders, je gaat geen marathon meer lopen met je vader van drieëntachtig, maar liever een rustig gesprek op een bankje in de tuin waarbij je zijn hand vasthoudt. 





Régis is als we binnen zijn, soms weg. Dan vind ik hem glimlachend terug achter een van de vele obstakels in onze nieuwe tuin zoals een rek. Hij had me al zien zoeken. Aan zijn ogen mankeert niks! Ik vermoed dat het een zitje van de oude eigenaren was, maar Régis heeft het zich toegeëigend en ik weet zeker dat als ik er een kussen op zou leggen en plaats zou nemen, hij vertrekt. Want hij wil rust en een eigen plekje. Terecht! 





Ik doe hem groot plezier door samen op de bank te zitten. Hij likt mijn been in geval van korte broek of mijn hand en ik kriebel over zijn rug en bij bepaalde plekjes likt hij harder en bij andere stopt hij soms en kijkt me aan. Dit kan lang duren. Hele avonden als het aan hem ligt. Hij heeft altijd lekker geroken, at nooit veel vieze dingen buiten zoals paardenpoep of andersoortige uitwerpselen, maar een vers kattendrolletje kan hij niet weerstaan. Mijn reukorgaan is (soms helaas) sterk ontwikkeld, ik wéét ook als hij op een bepaalde manier binnen komt dat het weer zo ver is. Nee, dan hoef ik hem niet naast me op de bank. Dan zeg ik ‘je stinkt’ waarop hij zijn betoverende glimlach tevoorschijn haalt en bijna knikkend afdruipt naar zijn kleed in een van de caves. De smeerkees. 




Wat ik van Régis geleerd heb is dat echte liefde ontstaat als je contact maakt. Echt contact dus elkaar aankijken en spreken met gebaren en je lichaam. Een hond kijkt van nature nooit lang in andere ogen, het is in de wilde dierenwereld ook een teken van aanval. Je kunt het ze gelukkig wel leren door het op jonge leeftijd te belonen. Ik heb wat dat betreft heel erg veel geleerd van Hellen van Veen op haar toenmalige hondenschool Excellent Dogs waar ik haar nog altijd dankbaar voor ben. Vertrouwen geven heb ik eerst zelf moeten leren en vrijheid om de hond zijn eigen gedrag te laten kiezen helemaal. Ik hield me vast aan wat ik uit de boekjes had zoals veel hondeneigenaren denk ik. Maar er staat veel niet in de boekjes en dat zijn nu precies de dingen waar de relatie beter van wordt.

Régis was in zijn eerste jaar een snelle leerling en ik wist wat ik van hem wilde na mijn eerste ‘project’ U.W.O. Ik denk dat een eerste hond vaak een grote les is en daarom zo belangrijk voor fokkers om nieuwe eigenaren goed op weg te helpen. Een voorbeeld zijn met honden die blaken van gezondheid, mooie vachten hebben en een blije blik in de ogen. Honden die de vrijheid te hebben in huis te gaan liggen waar ze willen, te doen wat ze willen en vooral niet gedwongen of gecorrigeerd worden om in het hokje te passen waar wij ze graag willen. Dan zijn ze niet gelukkig. 



Romeo, Juliette en Régis, 2017. 

Foto: Lois Ebbing Photographie


Ik heb inmiddels ontdekt dat ik veel gemeen heb met fokkers als het gaat om de taak die als fokker op je neemt, mijn honden gaan voor alles en zo moet het zijn, maar ik ben geen rasvast type. Nooit geweest ook. Ik houd van het soort zachtaardige werkhonden zoals die ik heb, maarja, wat is dat precies met twee zeer verschillende kruisingen border collie/ Friese stabij en een Australische herder…?

Dus we zien wel hoe het verder gaat met de ontwikkeling van Juliette. Ik ga door met me verdiepen in de rashondenwereld, lezen en praten over alles wat erbij komt als je honden fokt, welke papieren zijn nodig, welke tests moet ze ondergaan, heupen, ellebogen, ogen enzovoort. We zien wel hoe lang ik het leuk vind en hoe ver we komen, of er een nestje komt in de tijd die mij nog in dit leven gegeven is. Eerst gaan we morgen op Régis verjaardag sardientjes eten, met de nieuwe vriendjes lopen als ze er zijn en heel veel samen met mijn liefste oudje op de bank zitten knuffelen. Er is op dit moment gewoon nog veel onzekerheid, ik ga vooral dóór met genieten van wat ik om me heen verzameld heb. Geen grotere liefde dan die van een hondenleven en zo moet het zijn en zo lang mogelijk blijven… Maar of dat voldoende is om me te onderscheiden als goede hondenfokster en of ik me dusdanig kan ontwikkelen dat ik die grote verantwoordelijkheid aandurf?

Komende winter maak ik mijn tweede roman La vie en rose klaar om het in eigen beheer uit te geven, net als ik bij Stille taal heb gedaan. Ik heb de laatste correcties terug van ‘ik mag niet zeggen wie maar het is de beste die er is ook al mag ik dat ook niet zeggen’ en ik ben nog op zoek naar de juiste omslag. Als altijd heb ik veel ideeën en moet ik keuzes maken, maar het moment dat ik het weet komt zeker. Mooi weekend!!  

maandag 3 september 2018

Franse rashonden

Het is heel dubbel wat ik in dit blog ga vertellen. Een ding is zeker: het gaat over honden en puppy’s en ik doe er veel foto’s bij want ze zijn zo leuk. 



Régis en U.W.O.


Na drie kruisingen (Parson Jack Russel, Friese Stabij en Border Collie) koos ik in januari 2016 bewust voor een Australische herder, een rashond die voldeed aan wat ik van een hond verwachtte. Wat dat was wist ik nog niet precies bij mijn eerste hondje in 2000. Een asielhond een gelukkig leven geven en zelf een altijd beschikbaar maatje hebben om erop uit te trekken stonden bij de adoptie van U.W.O. bovenaan. Hoe lief hij ook was, zijn werkelijke behoefte – konijnen jagen - was niet de mijne. Na vele ritjes Amsterdams asiel om hem op te halen na een van zijn vele avontuurtjes onder de grond, hielden hij en ik het tot hij stierf op zijn vijftiende, liefdevol uit met elkaar en daarmee was definitief de basis gelegd voor mijn hondenleven. 


U.W.O. 



Ik wist dankzij U.W.O. dat een iets minder eigenwijs type hond beter bij mij paste. Ik had geleerd hoe ik een hond moest trainen en we deden samen behendigheid wat U.W.O. leuker vond dan ik aangezien hij meestal al bij de eindstreep stond als ik halverwege het parcours nog eens aan kwam zetten. Hij blafte graag van opwinding waar ik niet goed tegen kon. Ik houd meer van stilte. Ach ja, ieder zijn talent en van tegengestelden kun je leren zei ik al in mijn vorige blog. Dat geldt ook voor mens en hond. 




Régis



Régis kwam erbij toen U.W.O. acht jaar was en dat was een hond die helemaal aansloot bij mijn behoefte en graag voor mij wilde werken zoals ik hem graag gaf wat hij nodig had: mentale uitdaging, lange boswandelingen en heel veel knuffels. We hebben met z’n drieën veel NS-dagtochten gemaakt, U.W.O. aan de lange lijn en Régis los waar het kon. Nadat U.W.O. overleden was viel er een groot gat. Régis was ontzettend makkelijk en de ideale hond om samen een nieuw puppy mee op te voeden, hij luisterde altijd en paste perfect bij mij. Het was wel erg rustig zo met een hond dus ik ging op zoek naar uitbreiding. 




Romeo op Régis 


Romeo was ook een kruising Friese stabij/ Border Collie, niet zwart-wit, maar blue merle en weer heel anders dan Régis. Hij kwam ook uit een eenmalig nestje dat ik via via op het spoor kwam, net als destijds Régis, en ik wist meteen dat hij het moest zijn. Romeo bracht weer hele andere karaktereigenschappen met zich mee. Hij is nu bijna vier en houdt er bijvoorbeeld van - net als zijn zusje - om tijdens de wandeling ongeveer vijftig meter vóór ons te lopen, iets wat ik er met veel geduld uit heb proberen te trainen, maar dat is niet gelukt. Romeo is gewoon een ondernemend type, een lekker jong die als eerste moet weten hoe of wat en daar vervolgens naar eigen goeddunken naar handelt. 



Régis en Romeo 



Toen we echter in Frankrijk kwamen wonen was Régis al wat op leeftijd en door de stilte en ruimte hier miste Romeo duidelijk een speelmaatje. Van een druk Lochems hondenbos waar hij uit zijn dak ging kwam hij in een land waar honden op het platteland meestal aan kettingen liggen of in hokken zitten. Ik had niet geheel volgens plan borstkanker meegenomen uit Nederland wat eerst behandeld moest worden en we zochten nog een fijne plek om te wonen voordat er ruimte was om iets aan zijn verveling te doen. Een hondje erbij was iets waar ik tijdens de ziekte enorm naar uitkeek. 



Kleine Juliette 



Het moment kwam. De Australische herder Nati the Hope alias Juliette, geboren in de week van mijn laatste bestralingen, kwam na twee maanden bij ons wonen. Ook bij haar zag ik haar en wist intuïtief dat zij het moest zijn. Ik had niet eerder een teefje gehad en ook het fenomeen rashond was voor mij nieuw. De reden was simpel: ik vond geen leuke kruising tussen alle jachthonden en werkende border collies die op de Franse Marktplaats aangeboden worden en de Elevage waar zij vandaan kwam professioneel over. 



Régis, Romeo en Juliette 



Nu heb ik dus een rashondje in huis. En met die keuze draag ik onbewust bij aan wanstanden in de Franse rashondenwereld en overal ter wereld. Ik ben nu bijna twintig maanden verder en erachter gekomen dat ook de honden van haar fokster elk half jaar nestjes hebben. Het is niet mijn bedoeling haar werkwijze zwart te maken maar ik ben ervan geschrokken en het zet me al een tijdje aan het denken wat ik eraan kan doen. Zij zegt dat ze volgens de wet werkt, maximaal drie nestjes in twee jaar tijd, maar die volgen elkaar volgens mijn berekeningen toch echt snel op... En dat is nog niet eens het ergste in mijn ogen. Ik weet niet wat de wet hierover zegt, niets vrees ik, maar wat als het gaat om de kwaliteit van leven van de honden die elk halfjaar zwanger zijn? 



Vrijheid om te spelen en ruimte om elke dag nieuwe geuren op te doen, voor iedere hond een vereiste? 



Daar ben ik voor mezelf en mijn honden heel erg streng in. Haar  productieteven rennen niet op jonge leeftijd (3,4,5 jaar) vrolijk door de bossen zoals de mijne. Ze komen daar het grote terrein niet voor af, alleen om gekeurd, ingeënt of onderzocht te worden. Productiehonden leiden over het algemeen dus helemaal niet zo’n leuk leven zoals de foto’s op de websites willen doen voorkomen... Ze is geen broodfokster, zeker niet, in massale puppy Mills gebeuren veel ergere dingen, maar ik merk wel dat ze haar eigen grens steeds verder verlegt. Nog mooiere hondjes fokken, nog meer kleurschakering in vacht en ogen en vooral: meer, meer, meer… Als een staart toevallig niet goed staat moet een nieuwkomer weg en als de kleur bij het ouder worden toch niet bevalt wordt het hondje ook verkocht. Het gaat dus toch om geld en niet het geluk van de honden? 

Régis en kleine Romeo



Het doet me denken aan grote katholieke gezinnen uit Nederland. Fanatieke gelovigen denken ook dat meer, meer, meer leidt tot beter en gelukkiger. Omdat God het wil en al die kinderen geschapen heeft. Ik ben zelf gelovig opgevoed (gereformeerd voor wie het wil weten) en misschien daarom wel net zo fanatiek als het gaat om het geluk en de kwaliteit van het leven van mijn honden. Het zal mij een worst wezen wat voor kleur Juliettes ogen hebben, toevallig zijn ze heel bijzonder lichtblauw en vind ik ze prachtig, natuurlijk. Ik had nog nooit zoiets gezien. Maar net als de amberkleurige van Romeo en die diep donkerbruine van Régis vind ik ze stuk voor stuk prachtig omdat ik van ze houd, logisch toch?  





Samen op pad 



Juliette kwam met vier weken vanuit een hoekje in het hok naar me toe toen ik mijn hand, voorbij de druktemakers vooraan, uitstak en ze in de kom kroop, dáár ging het om. Dat was waarom ik haar uitkoos. Zij hoorde bij mij en god, wat ben ik nu blij dat zij niet als productiehondje wordt gebruikt. Zo’n ongelooflijk aanhankelijk, zacht en lief wezen! Alles wat ik van een hond verwacht, net als bij de andere twee met dit verschil dat het een meisje is en ik meer ervaring heb voor de omgang met een hond die uitdaging nodig heeft. Mijn eerste meisje, dat is toch anders. Ik ben voorzichtig met haar en ik laat ook haar voor geen goud even buiten achter bij een supermarkt. Je hoort van die verhalen... 



Juliette 

De fokster baalde achteraf van de verkoop. Toen ik het weleens met haar over hondenshows had waarvan ik serieus dacht dat ze het net als ik leuk zou vinden om samen heen te gaan, (ik weet het, ik ben soms erg naïef) bleek dat ze liever had dat ik dan in een andere groep zou lopen. Juliette is perfect volgens de rasstandaard en dat betekent voor haar concurrentie. Wist ik veel! Dat is dus allemaal niet doorgegaan en het is maar beter ook, denk ik nu. We zijn het in de kern niet eens en dat is lastig. 



Juliette 



Het is ontzettend dubbel. Ik ben wars van welke vorm van selectie dan ook. Rashonden of kruisingen, waar gaat het nu eigenlijk over? Ik dacht laatst stel je toch eens voor dat we dat ook bij mensen zo zouden doen? Alleen op kleur en ras selecteren. Dat wordt een hele saaie en levensgevaarlijke wereld zo leert de geschiedenis… En dat doen we dieren wel aan? Alles in rangen en standen indelen, paarden, katten, honden enz. Wat idioot eigenlijk! 


 

Alle honden moeten vrij zijn om te kunnen spelen 



En tegelijkertijd gaat mijn onderzoek voort... Ik blijf contact zoeken met elevages in de buurt en mag bij ze langsgaan wat erg leuk is en wie weet tref ik op een dag mensen die net zo denken als ik maar zich toch op een leuke manier en vooral met écht gelukkige honden een weg hebben gebaand door de Franse rashondenwereld. Want met alleen maar kritiek leveren en oordelen maakt een mens ook geen verschil en zeker geen betere wereld voor de dieren. Wordt vervolgd!