De pareltjes Terra, Picasso, Luca en Juliette, februari 2023
Het opstaan in het huis met de parels gebeurt pas als Terra die nog bij mij slaapt - zes maanden bijna dus ze houdt het aardig vol! - mij naar haar beleving genoeg kusjes en knuffels heeft gegeven. Ze is een beetje een mol, probeert altijd ín mij te klimmen, liefst met haar lange tong via mijn neusgaten en de poten in mijn ogen, en ik overdrijf niet. Ik ben er in het begin voor naar de huisarts geweest. Een puppy nagel kan gevaarlijk zijn. Geen blijvend oogletsel aan overgehouden gelukkig en ik was gewaarschuwd voor de capriolen van de kleine meid. Je krijgt haar haast niet van je af dus ik moet een beetje wachten - lijdzaam ondergaan hoe de mol haar werkje doet - tot zij Luca op de gang hoort snuffelen en naar haar toe wil. Alle pups sliepen aan de kant van de muur zodat ik er het beste in en uit kan, maar Terra leek het fijner aan de andere kant. Het is niet anders.
Onweerstaanbare Terra, 9 weken
Op de gang holt Luca met grote sprongen de trap op zodra ze ons gehoord heeft. Ze stationeert voor de slaapkamerdeur die vanwege de poezen en de tocht ´s nachts dicht is. Ik slaap altijd met het raam helemaal open, dat is lekker fris en goed voor de hersenen. Iemand hier moet toch ook naar de uilen en de stilte luisteren! Luca doet wat ik als kind deed, in alle vroegte zette ik een stoeltje voor de slaapkamerdeur van mijn ouders en zat daar te wachten tot ze wakker waren. Soms duurde dat heel lang, ik ben altijd een vroeg vogeltje geweest.
Als Luca me ziet slaat haar staart overal tegenaan. Terra bespringt haar op haar beurt en het is een dolle boel op de gang. Picasso begint beneden op dit moment meestal te blaffen waarop ik roep ´Picasso nee!’ en het overgaat in zacht gemiemel. In een roedel moet je met dit soort berispingen altijd de naam van de hond gebruiken, anders voelt iedereen zich aangesproken. Juliette hoor ik niet, maar ik weet dat de koningin van de parels onderaan de trap tegen de eerste trede geplakt zit en met smart op ons wacht. Vroeger mochten de honden in verband met het kattenvoer dat op de overloop staat niet de trap op dus Picasso en Juliette doen dat ook niet tenzij we de buitentrap gebruiken. Luca wel, maar die heeft geleerd het kattenvoer te negeren en dwingt Terra die haar in alles volgt om dat ook te doen. Ze is echt heel streng voor Terra, die zo een hele consequente opvoeding krijgt. Luca is perfect ingespeeld op het mij naar de zin maken en heeft manieren gevonden voor ik ze ook maar bedacht had. Het is echt een wonderhondje, dichterbij een andere ziel ben ik nooit geweest. Met Luca begon dat al bij haar geboorte, ze zag zelfs nog in haar geboortevlies toen ik wist dat zij voor altijd zou blijven, een ontroerend moment.
Terwijl ik me aankleed om naar beneden te gaan zijn Terra en Luca al door de bovendeur naar buiten voor een eerste plasje. Zo maak ik de pups zindelijk, via de extra deur boven. Heel handig, ik hoef de anderen beneden ´s nachts niet te storen.
Met Luca veranderde al snel veel regels in huis
Beneden gaan Picasso en Juliette even uit hun dak, het is altijd een feestje als we elkaar weer zien! Dat geeft wel wat lawaai op de vroege ochtend waardoor ik maar snel de voordeur opendoe waar Luca en Terra al staan te wachten. Iedereen de voortuin in voor een plasje en begroeting en ik maak vast het ruitje schoon en de kachel aan.
De honden gaan pas de grote tuin in als het licht is. Dat doen ze namelijk niet op hun gemak, maar met een hoop kabaal en een supersprint. Alsof ze allemaal het snelst achterin willen zijn. Dat is ook zo. Bij het hek naar de ruïne is het namelijk heel interessant. Er woont een vos, soms horen we hem of haar niezen en er lopen altijd poezen. Eekhoorns hebben er nesten en natuurlijk zijn er in de bomen en struiken veel vogels, maar daar malen de honden niet om. Het is gewoon belangrijk om snel de tuin weer eigen gemaakt te hebben met plasjes en poepjes. Ik weet precies wie waar wat doet en als het een keer anders is dan zeggen ze dat zelf.
Luca kan zich ook goed nèt niet verdekt opstellen. Picasso heeft vaker iets niet door, het is echt een goedzak, een echte kerel, ontzettend zachtaardig en lief ondanks zijn stoere look. Ruwe bolster, blanke pit. Luca is wat we tussen docenten onderling altijd ´het lijm in een klas’ noemden, leerlingen die als moderatoren functioneren, je ziet ze niet snel, maar ze zijn er en doen veel voor de cohesie in een groep. Belangrijk deze leerlingen te stimuleren en je hebt een harmonieus geheel. Luca lost conflicten op natuurlijke wijze op, Romeo kon dat ook. Ze gaan ertussen staan waar spanning is en zenden een heel scala aan kalmerende signalen uit. Niet zo handig bij een dekking trouwens 😉
Na het ontbijt doe ik mijn crocs aan en gaan we hout aanvullen met oma’s mandje en ´de poepjes doen.’ Dat vinden ze leuk! Met de grote paardenpoepschep loop ik langzaam rond het huis, genietend van het ochtendlicht, het uitzicht en de nieuwe dag. Een dagelijkse meditatie die ik eind van de dag weer herhaal. De honden doen vaak nog een tweede ronde, wetende dat ik dat fijn en praktisch vind. Ik zeg dan altijd ´dan ben je het maar kwijt hè…’ Ook helpen ze me met het vinden van hun eigen en elkaars poepjes wat ik uiteraard beloon met een lekkertje. Goede gewoontes moet je erin houden. Picasso is daar het beste in. Samen klusjes doen, dat is het fijnst en hij helpt hierbij als geen ander. Ik zeg ook bij andere klusjes als de boodschappen uitpakken of dingen opruimen : ‘Zullen we het samen doen?’ of ´Wil je me even helpen?’ Boodschappen zijn altijd erg interessant, net als pakjes die bezorgd worden en meestal voor de honden zijn die ze ook zelf in ontvangst nemen. Luca (Terra doet ook wat mee) begint de doos al te verscheuren voor we binnen zijn. Super praktisch, het kan zó de gele zak in. Ik denk dat dat van alles haar favoriete klusje is, naast mij op schoot warm houden. Als ik zeg ´Luca ga eens in je mand’ dan klmt ze op schoot. Het moet niet gekker worden.
Luca&Terra kunnen samen ook goed volle vuilniszakken uitschudden zodat ik ze kan hergebruiken
Alleen een doos verscheuren is al iets wat ze het gevoel geeft dat we samenwerken en natuurlijk mogen ze helpen in de tuin de takjes verpulveren en gaten maken voor nieuwe plantjes. Niet dat ik die plant, het zou met nestjes puppies weggegooid geld zijn, maar het idee is er. Australische herders zijn net als veel honden gemaakt om te werken, ze willen een missie hebben, iets waardoor ze voldoening krijgen en dat kunnen hele simpele dingen zijn. Het dagelijks leven zit vol taken en klussen, herders zijn hier bij uitstek voor gemaakt en als je dit leest en nog geen klusjes voor je hond weet, dan kun je ze ook leren maken met hersenwerkjes. Er zijn genoeg sites waarop voorbeelden staan en op Facebook is een leuke groep Hersenwerk voor honden.
Luca geeft het altijd aan als de poes gepoept heeft voor het gaat stinken, heel handig. Poezenpoep dringt altijd door tot in het hele huis, ik vind het zó vies ruiken, maar gelukkig weet Luca het dus al voor het zover is en dan staat ze op de trap tot ik zover ben om het samen weg te scheppen
Tot slot van dit blog nog even dit. Ik heb mezelf vanaf de dag dat ik mijn eerste hondje U.W.O. uit het asiel in Amsterdam haalde (dat was op 9 december 1998, hij was net een jaar, ik was achtentwintig en vergeet het nooit meer) voorgenomen hem het beste hondenleven te geven dat ik kon. Sinds die dag zijn er in mijn leven veel honden bijgekomen, maar mijn voornemen van toen is gebleven. Ik ben er nu 25 jaar later alleen maar stelliger in geworden.
Juliette is erg goed in de keuken. Ze heeft de gave mij te waarschuwen als ´s ochtends vroeg mijn 5-granen met amandelmelk goed is. Ze komt vertellen als de pap een bepaald geluid maakt, teken dat ze kent. Ik vergeet het nogal eens dus dit is echt heel fijn. Verder telt voor haar in alle situaties : als ik er maar ben dan is alles goed. Elke ochtend na de poepjes is ons moment, we knuffelen en ze zakt dan helemaal tegen me aan, veiliger kan niet
Ik kan mijn honden niet voor lief nemen. Als iets vanzelfsprekends dat vooral niet te lastig moet zijn of belemmerend in mijn vrijheid. Ik pas me aan ze aan zoals ouders doen die kinderen krijgen en zie dat ze tot zoveel meer in staat zijn dan wat ik wist of gelezen had. Elke dag weer. Honden komen tot hun waarde in de relatie met ons. Ze zijn niet gemaakt om als vloerkleed te dienen of buiten in een hok te worden stoppen. Een rondje lopen als ze geluk hebben en dat is het. Ik hoop dat ik met de pups uit mijn kennel de mensen net zo gelukkig kan maken als ik zelf met mijn honden ben. Het blijft mijn doel om me hier volledig voor in te zetten en iedereen van de families die ervoor openstaat daarbij te helpen. Het welzijn van de pup staat alleen voor mij wel centraal. Altijd.
Picasso&Jérémie, mannen onder mekaar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten