Het was gisteren een dag om de was te doen en lekker te luieren in de tuin, een beetje snoeien en lezen, hoewel de temperatuur fris bleef met twaalf graden en wat sluierbewolking dus hebben we ook binnen gezeten. Drie keer hebben de honden gisteren tegen voorbijgangers geblaft. Heerlijk zo’n rustige dag op sonoor gebied. Ik heb erop gelet en ze binnen geroepen voordat de zwarte duivel langskwam. Een keer heb ik haar gemist en dan breekt de hel los… De zwarte duivel bestaat echt, ik weet niet hoe ze heet, maar het is een kleine herder, een Schipperke heet dit soort en ik geloof dat ze nu twaalf jaar is. Het diertje slaat volledig op tilt als ze een andere hond ziet, kun je nagaan als het er vier zijn. De duivel woont met haar eigenaresse helemaal aan het eind van mijn weggetje. Ze zijn er niet altijd, het is een tweedehuizenbezitster, een oudere dame en ze wonen ook ergens in de buurt van Parijs. Niet onaardig hoor, alleen apart, maar dat denkt ze van mij vast ook.
Toen de dakman er in december was, kon hij vanuit de hoogte mooi het duivels tafereel aan het hek aanschouwen. Luca is het felst, dat heeft ze van haar moeder Odina wiens bloed de duivel wel kon drinken en vice versa. Luca, mijn engeltje, heb ik toen ze klein was expres vroeg in mijn armen meegenomen langs de duivel zodat ze aan een dit ‘totaal op tilt geslagen zwarte neurotisch iets’ kon wennen en dat ging goed tot ik ze tegelijk mee uit nam en moeder Odina liet zien hoe je écht omgaat met onaangepaste elementen in de hondenwereld. En vanaf toen was ook voor Luca het hek van de dam zodat nu zelfs Juliette haar bek opentrekt als de duivel ongecontroleerd blèrend vlak langs ons huis danst aan een uitrollijn. Ik overdrijf niet.
De eigenaresse begrijpt niets van honden (dat geeft ze ruiterlijk toe, dat wel) en lacht altijd bijzonder vriendelijk naar mij. Het ligt volgens haar aan de dierenwinkel waar ze de duivel gekocht heeft, het hondje werd meteen ziek en ze had medelijden. Daar ligt alles aan. Ik heb alle fasen van communicatie geprobeerd, met haar, met de duivel zelf, en vooral natuurlijk met mijn honden op het moment dat ze elkaar tegenkomen. Gelatenheid is het beste is wat ik nu na ruim vijf jaar geleerd heb, ik heb de pareltjes op deze momenten eenvoudigweg niet in de hand (behalve letterlijk aan de lijn die ook weleens losschiet) en leg me er maar bij neer. Gedraag me net zoals de dame van het hondje en bekijk de boel alleen maar, glimlach en negeer ogenschijnlijk alles. Ik lig er alleen nog wel steeds wakker van, ik wíl dit niet, míjn pareltjes die zich zó misdragen! Wat me troost is dat de dag zal komen dat de zwarte duivel zal doodgaan en dan zijn we bevrijd, maar als ik de eigenaresse moet geloven is het een heel taai ding en dat geloof ik ook maar al te graag. Kleine hondjes worden vaak heel oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten