vrijdag 28 april 2017

Leven tussen angst en dromen

Papi Régis houdt een oogje in het zeil.


Je denkt dat je na een behandeling gewoon opnieuw kunt beginnen. Terug bij wie je was en verdergaan met waar je mee bezig bent of wat je van plan was. Dat zegt iedereen... Je kijkt er naar uit en viert feest dat je nergens meer aan vast zit, geen chemo, geen operaties in het verschiet, geen dagelijkse bestralingen enz. Ik heb dat vaker dan gemiddeld gedacht in mijn leven. Goede tijden braken altijd weer aan, dan klopten de dingen en waren er geen obstakels, mitsen en maren meer om veel geluksmomenten te ervaren. Dan klopte de tijd met mij en ik klopte met de tijd en ging het allemaal lekker. Dromen is een vorm van naïviteit maar wat wil ik dat graag terug! De werkelijkheid is anders.

Met mijn nieuwe puppy Juliette gaat het goed, vooral doordat het klikt met Romeo&Régis. Ze is één bolletje zijdezachte liefde van bijna vier maanden en begint haar tandjes te wisselen en haar puppyvacht te verliezen. Als ik haar training alleen moest doen dan had ik het kwa energie in deze fase niet getrokken maar gelukkig heb ik twee geweldige honden die weten hoe het werkt, hoe ik de dingen graag wil en dat scheelt enorm. Het maakt dat ik mijn lege bordje stiekem weer vol begin te laden met andere dingen dan Juliette, mijn huis en tuin, vrienden en het leven in Frankrijk, ik wil méér, altijd méér, wat ik doe is nooit genoeg. En er is ruimte. Er is rust. En ik wil zo graag WERK maken van waar ik het beste in ben, maar wat is dat? En vooral: hoe vind ik iets constantere energie want ik blijf ondanks heerlijke oplevingen zo moe?

In 2011 startte ik Pays-Sas in een fase van mijn leven waarin ik me ingebed voelde in goede aarde en lieve mensen om me heen. Dat gaf kracht. Zelfvertrouwen, Moed. Ik woonde prettig in Lochem, had plezier in het schilderen, exposeren, nieuwe boeken die ik las en lezingen van schrijvers die ik begon op te zoeken. Ik had een jaar lang de Cirkel van de Seizoenen gevolgd bij Leeuwerik onder de Linde, leren leven volgens de dieper liggende levensstroom. Het duurde vijf jaren waarin ik ook Stille taal ging schrijven toen ik via Marktplaats twee boekenkasten kocht met ruimte om nieuwe dromen op te bergen of ze eruit te pakken als ik ze nodig had. Ik maakte een foto en stuurde hem naar Lex die net begon met zijn Magonia en mij daarna tijdens het schrijfproces begeleidde. Mijn verbeelding vierde hoogtij in die dagen en daar ben ik nog altijd dankbaar voor...



Romeo&Juliette tijdens een korte speelpauze.


In Frankrijk zet je niet zomaar iets nieuws op, ik heb wel ideeën (jullie zijn die hondenvakanties toch nog niet helemaal vergeten hoop ik!) maar naast dat de verwezenlijking daarvan tijd kost besef ik dat het idee van 'opnieuw beginnen' voor mij fundamenteel veranderd is. Misschien heeft het te maken met een verlies van concentratie door die hormoontherapie en geldt dat ook voor dromen maar mijn droomvermogen lijkt in het algemeen wel gekrompen. Voor zover je dat kunt meten. Ik lijk mijn verbeeldingskracht niet goed meer op gang te krijgen. Of slechts kort. Ben ik dat verleerd (kan dat?) of was het in 2011 toch een vrucht van die goede Hollandse aarde? Of is het de confrontatie met de werkelijkheid van afgelopen jaar, dat de dood dichterbij is dan ik dacht? Of misschien lopen dromen minder hard voor je als je richting de vijftig gaat...? Samen met een verlies van wilde haren? Dat hoop ik niet, het is zó fijn om je te laten gaan al is het alleen maar in je hoofd, waar een eeuwig La vie en rose zit...

Wie het weet, mag het zeggen. Ik ga er een weekje rustig over nadenken, met de hondjes bij oude vrienden in de Auvergne die ineens heerlijk dichtbij wonen en alles weten over pups, dromen en werkelijkheid: j'arrive lieve Rudolf&René!! 













maandag 10 april 2017

Ondraaglijk licht


Wespen zoemen. Kippen kakelen en meneer de Haan kukelt opgetogen. Hij heeft het naar zijn zin. Zijn hennen leggen lekker en hij krijgt alle aandacht. De geitjes hebben samen met de kippen, de honden en de poezen nu ook toegang tot mijn hele terrein en er wordt niet meer gemekkerd maar gemaaid. Bloesem wolkt, er is gras, er is opkomend onkruid en er zijn paardenbloemen in grote getale. De lente is losgebarsten!

Ook mijn Franse lente kriebelt. Eindelijk. Na een waanzinnig jaar van borstkankerbehandeling, een emigratie, vier verhuizingen én een ijskoude winter met veel sneeuw is nu de zon doorgebroken. En hoe! Het licht is meedogenloos, bijna onverdraaglijk. Zijn mijn littekens nog te vers? Kunnen mijn longen niet meer helemaal vrij ademen? De bestraalde huid rond mijn gehavende borst en de borst zelf doet zeer. Het steekt. Het klopt. Het werkt... Je ziet er bijna niets van hoor, er is een mooi afgewerkt litteken en haast geen verschil met de andere borst.

Docteur Fournier heeft vakwerk geleverd naast dat ik me hem herinner met een brede lach en een hart vol menselijkheid in de steriele en plastische omgeving van het ziekenhuis in Chalon-sur-Saône. In de zomer zie ik hem weer, voor een controle. Zo werkt het protocol 'in mijn geval.' Ik heb al een zo'n gesprek gehad met mijn oncoloog, Docteur Rambach, de jonge, fris ogende vrouw waar ik eerder over schreef in een blog. We waren snel uitgepraat maar ik mocht weer  met de taxi. Zo was het toch een leuke middag.

Hoe het met me gaat? vroeg ze. Goed. Wat ik voel, denk en ervaar is normaal in de eerste tijd na de behandeling. Het enige waar ik een klacht over had was het feit dat die beloofde krullenbos uit is gebleven. Mijn haar is zelfs dunner en steiler dan ooit en héél zacht maar hé, ik leef en ik heb er zelfs alweer een keer gel in gedaan. Nooit gedacht dat een verzorgingsproduct een bijzonder moment zou markeren in mijn leven. Ik ben altijd zo naturel.

En hoe bevalt de hormoontherapie? Prima. Ik word er vreemd genoeg stabiel van. De overgangsklachten die door de chemotherapie opgewekt waren blijven sinds de kuur begon uit. Ook psychisch lijk ik vreemd genoeg beschermd tegen de pieken en dalen van stemmingswisselingen. Zo zitten er opnieuw voordelen aan wat me overkomen is. Maar misschien komt dat nog, het effect van hormonen op langere termijn is ongewis.

Of hoe ik me voel wijt ik niet alleen aan de medische behandeling of de invloed van de hormoontherapie. De rust en de ruimte van de Morvan doen hun werk. De mensen zijn anders, relaxter, de omgeving is geruststellend groen en je doet hier meer aan je huis en je tuin (hout sjouwen, maaien enz.) maar het voelt anders dan in Nederland. Er is geen stress, het levenstempo ligt lager, de in Nederland meest voor de hand liggende dingen gaan hier niet snel. Dat kan een bron van ergernis zijn, ik heb bijvoorbeeld vijf maanden gedaan over het openen van een simpele bankrekening en drie maanden over de overschrijving van mijn auto maar het einde is in zicht. Met een typisch Nederlandse instelling had ik me kapot geërgerd over de bureaucratie en de traagheid van het systeem maar ik woon hier en probeer me dus aan te passen. Een Franse houding betekent de mond vol hebben over de gang van zaken maar ondertussen een Pastis inschenken en afwachten tot er aan de andere kant wat vooruitgang geboekt wordt. Geduld, het leven gaat snel genoeg en die mentaliteit bevalt me uitstekend.


 Balkonscène met Romeo, Juliette en Régis


Het valt mezelf pas op hoe verfranst ik ben na mijn jaar Frankrijk als er Nederlandse vrienden langskomen. Ik herken de verhalen die ze vertellen, ik herken er de Nederlandse snelheid en efficiëntie in maar wat ik ook merk is weerstand. Ik ben niet voor niets in Frankrijk gaan wonen, ik wil niet meer meegaan in teveel doen en jezelf voorbij rennen.
Het verneukeratieve is (heerlijk om dat woord eens te gebruiken, ik heb het altijd leuk gevonden) dat je als je altijd alleen in Nederland bent en nooit over de grenzen komt, je niet door hebt hoe je wordt meegezogen in dat snelle leven. Zelfs in de relatief rustige Achterhoek, zelfs in het Oosten of het Zuiden van het land komt het voor. Je merkt pas hoe Nederlands het is als je weg bent en hoe langer je weg bent, hoe meer je het merkt

Dus ik zit hier goed. Dat is geloof ik de moraal van dit verhaal. Het kriebelde vanmorgen bij het opstaan en dan moet het eruit. En waarin het ondraaglijke van het lentelicht schuilt dat op mijn wortels valt? Ik denk dat mijn Franse huid mij niet goed beschermd, hij is door de bestraling letterlijk beschadigd maar figuurlijk ook niet meer zo dik als toen ik nog in Nederland woonde en het gevoel had niet zonder te kunnen. Ik heb ongemerkt mijn oude dikke huid afgelegd, hij is langer niet nodig, ik wil hem niet meer gebruiken. Open leven met oog voor de natuur en de schoonheid van Morvanse stilte en de mensen die hier wonen past beter bij me. Ik kan er niets anders van maken: ik heb mijn Vuurdoop gehad. (Voor het bestellen van de dichtbundel onder dezelfde naam kunt u even op mijn website kijken: www.Pays-Sas.nl)