zaterdag 28 september 2019

Parels op laag water - update-

Zondagmorgen, laten we zeggen op een tijdstip dat de uilen nog actief zijn en de sterren elkaar verdringen hun licht te werpen in de nieuwe duisternis. Want wat is het lang donker deze maand, dat was ik vergeten of ik had er andere jaren nooit op gelet... 
Of ik wil zoveel meer doen dan er nu nog in een dag past, zoals in de zomer. Behalve als die te heet is ja. Godverdomme wat was de zomer heet. Té heet. Ik kan er niet tegen! Mijn lichaam is niet ingesteld op temperaturen boven de 20 graden zoals ik ook mensen ken bij wie hun lichaam niet ingesteld in op graden onder de 20. En er is niets aan te doen, de aarde warmt op, ooit komt er ook weer een eeuwenlange ijstijd waar ik vroeger met stille heimwee naar staarde, toen ik kind was en plaatjes met mammoeten bekeek. Ik wilde leven in de ijstijd, met die mannen die op jacht gingen met pijl en boog, en alles zo mooi wit en stil was op de wereld en er overal sneeuw lag en er grote wilde dieren rondliepen. 


liefste Régis, zomeravond in Mont, juli 2019 

De werkelijkheid is dat ik weliswaar omringd door dieren ben, maar in het heetste deel van een land woon waar maandenlang droogte en hitte aan de orde van de dag waren. Temperaturen en gesteldheden waar ik dus niet op ingesteld ben en simpelweg mee moet dealen. 'Verdragen van,' belangrijk als andere coping strategieën niet werken weet ik uit mijn therapietijd. Ik doe dat letterlijk, ver-dragen, dan vliegt alles me aan en ga ik zitten. Ik ga 'ermee zitten' wat leidt tot Juliette die dan tegen me aan gaat zitten met haar extreem zachte vacht en voorzichtigheid. Precies goed meisje. Vervolgens komt Romeo met een object aan want hij wil spelen, zachtjes werpt hij het in mijn schoot en kijkt mij verlangender dan verlangend aan; 'we spelen noooooit Sas, dus dit is je kans.' Picasso probeert tegelijkertijd Juliette te kopiëren door op haar ook tegen mij aan te gaan liggen én het object van Romeo uit mijn schoot te plukken waarop meestal Juliette stokstijf stil blijft liggen ('dit is mijn plek') en Romeo met Picasso gaat spelen, happend naar het object en uiteindelijk rollebollend door de kamer. Is er iemand op aarde die dan boos of verdrietig of overweldigd door het leven kan blijven? Nou ik niet hoor. Mijn beste coping strategieën zijn mijn honden, voor wie dat nog niet wist. En ik durf te wedden dat dit voor heel veel fokkers en hondeneigenaren geldt... Er zitten types bij! Breek me de bek niet open zou Régis hebben gezegd.


Nu het minder warm is, kan mijn schrijftafeltje weer voor het keukenraam 

Ja, Régis. Lieve Régis. Ik heb zoveel nog te vertellen over Régis, maar de dagen zijn te kort en mijn verdriet is nog té groot om het in taal zonder tranentrekkerij te gieten. Er is een reisje Nederland en een dekking van Juliette te organiseren. En er is die dichtbundel te publiceren, 'Parels op laag water' en daar wil ik het even over hebben, want er is een probleem opgedoken: ik ben het laatste manuscript kwijt. Gewoon gisteravond niet opgeslagen in het format dat Brave New Books voor mij had bedacht, het is zondag, ze zijn er niet en eerlijk gezegd ben ik nu even KLAAR met formats. Ik kook van binnen. Ik heb nooit in een structuur gepast en het is altijd of de hele wereld dat probeert. Zelfs ikzelf deed dat dus, in de veronderstelling dat mijn werk in een tastbare vorm gewrongen moest zijn om gelezen te worden. Ik heb precies voor ogen hoe het moest worden: ik heb een geweldig beeld voor de omslag door iemand gemaakt die ik al meer dan dertig jaar ken, ik heb na drie eerdere publicaties de knowhow over het publiceren bij Brave New Books, ik heb het manuscript in een oudere versie (grrr) en het gaat er ook waarschijnlijk wel komen, ik geef niet op, alleen nog niet vandaag. Eerst stoom afblazen, eerst een flinke boswandeling met de liefste hondjes van de wereld, relativeren, aarden en spelen, veel spelen. Het wordt licht, de zon gloort al aan de roze horizon, de boer komt de koeien hun hooi brengen, ze hobbelen al achter de tractor aan. 
  


Voel me soms Ben Hur (op naar de vijf!) 

Waarom heb je altijd zo'n haast Sas? Een vraag die weleens gesteld wordt. Het antwoord is simpel: wie te lang stilstaat versteent. Ik ben geen steen en koester geen ambities tot zoutpilaar, ik wil leven, bruisen, vechten voor de goede dingen, voor de bescherming van het weerloze en ik ben een simpele overlever die dingen wil maken. De wereld mooier maken met bescheiden fok van de meest fantastische honden die er zijn én taal, veel taal in allerlei vormen want ik ben een talenwonder. Altijd al geweest, zelfs in de ijstijd toen mijn ziel een mammoet was. Dus als de herfst nu even herfst blijft en de winter lekker koud dan zou ik dat wel eerlijk vinden ten opzichte van die fucking en gekmakend hete zomer, evenwicht is toch het grootste goed, óók in meteorologisch opzicht. 

Ps. 'Parels op laag water' gáát er komen, dit najaar. Misschien zelfs beter dan in de versie die ik gisteravond klaar had? 



     

dinsdag 3 september 2019

De koning is dood...


'Inkt verheldert.'

uit Grand hotel Europa
 Ilja Leonard Pfeijffer 


Mijn grote lieve vriend Régis is afgelopen vrijdag 30 augustus rustig ingeslapen. De grens van aftakeling was bereikt, hij bleef vallen en kon nu niet meer zelf opstaan. Hij had last van zijn nieren en verdroeg geen medicatie om de pijn van zijn zware artrose te bestrijden. Toen ik de beslissing had genomen en voor twee dagen later een afspraak bij de dierenarts gemaakt, wilde hij ook niet meer eten. Het was duidelijk, na wekenlang met de moeilijke vraag rond te hebben gelopen: wat is de grens? heb ik die vreselijke knoop doorgehakt. Verdere aftakeling moest mijn grote liefde bespaard blijven. Wat ik erover te lezen vond op internet en gesprekken met de dierenarts hebben mij erg geholpen, maar het was weinig. Je ziet zelf door alle emoties niet goed hoe je hond er werkelijk aan toe is. Mijn zielenhond is op twee weken na veertien jaar geworden en laat een onbeschrijflijke leegte achter... 

In 2012 samen met U.W.O. 

Régis was een uitzonderlijke hond. Hoe ouder hij werd, hoe meer me dit duidelijk werd. Ik heb veel van hem geleerd en we hebben samen de andere drie opgevoed, ook al is er met de acht maanden oude Picasso nog wat werk aan de winkel. Ik heb nu vooral tijd nodig om dit te verwerken en over zijn troonopvolging na te denken. Hoewel, Juliette en ik weten het wel, maar ja die twee mannen hè, altijd bakkeleien, bekvechten en redetwisten achter de schermen... 


We hebben kaarsjes voor hem aangestoken 

De naam Régis komt trouwens van Rex, Latijn voor koning. Régis is een echte regisseur en dat klopte. Hij is en blijft mijn gids, voor altijd bij iedere beslissing die ik te nemen heb. Mijn laatste woorden waren 'dank je wel liefste Régis, voor ALLES wat je voor me gedaan hebt.' Juliette was mee naar de dierenarts en lag tegen mijn zij aan de linkerkant, aan de rechterkant lag Régis met zijn kop in mijn handen. Tot zijn laatste uitademing aan toe is hij mijn hand blijven likken. Altijd stond hij voor me klaar en trouw tot in de dood. Wat een vriend!    

De laatste foto samen in Mont, 29 juli 2019 

Het gaat goed met alle dieren, niemand zoekt hem, ook de poezen niet. Ik heb het Zusje, Jérémie, Romeo, Juliette en Picasso rustig uitgelegd met zijn deken, riem en halsband erbij met zijn geur eraan. Zijn dood was onvermijdelijk, maar het is goed zo. 



We willen nu graag rust in de nieuw samengestelde roedel. Ik organiseer voorlopig geen nieuwe hondenwandelingen in de Morvan. Het blijft zoeken naar woorden om weer te geven wat ik voel en hoe ik kan duiden hoe hij was en vooral wat ik kan doen om hem zoveel mogelijk bij me te houden? Dit korte blog is vast niet het laatste wat ik over dit onderwerp schrijf, maar het is (zoals altijd met schrijven, maar nu helemaal) belangrijk dat ik het alleen doe en er de tijd voor neem. Ik weet dat er veel mensen meeleven en aan ons denken, dat waardeer ik heel erg. Bedankt voor alle begrip! 



Saskia