Het huis met de parels deel 36 : Van Hitte naar herfst

 

De oude eik ziet alles (en nu nog beter zonder de zware onderste takken vol eikels die ik geknipt heb, hij hangt erg vol dit jaar) 

Majestueus en opgetogen kijkt hij rond 

Twintig graden verschil tussen vrijdag en zaterdag. De hittegolf heeft in de Morvan plaats gemaakt voor de herfst, of zo voelt het. Ik ben opnieuw met de houtblokken in de tuin aan de rol gegaan, nu heb ik ze weer in groepjes bij elkaar staan zodat alle honden er tegelijk op kunnen. Honden kunnen niet tegen ongerechtigheid, als de een wat krijgt dan willen de anderen dat ook. Ik heb ´De wijsheid van honden’ uit, een fascinerend boek van Brian Hare & Vanessa Woods waarin dit soort feiten getest zijn en je beseft dat honden zich anders dan wolven door de eeuwen heen perfect aan de mens aangepast hebben, onze emoties kunnen lezen en taal begrijpen. Iedereen die een hond heeft weet dit allang. 

Lekker klooien terwijl ik een leuke foto met alle vijf probeer te maken, zonder oogcontact is dat vergeefse moeite… 

Ik geloof dat Juliette, Picasso, Luca, Terra & Joshua gelukkig met elkaar zijn. Ik had mijn twijfels bij Terra, heb hier en daar een lijntje uitgegooid naar families die mij benaderd hadden voor een toekomstig pareltje, maar als ik er goed over nadenk geloof ik niet dat Terra ergens anders net zo gelukkig is als hier met de anderen en mij. Of ik ben daar nog niet van overtuigd en dat gaat misschien ook niet gebeuren. Ik houd ook al teveel van haar, ze is gevoelig, ze heeft iets mooi kwetsbaars en tegelijkertijd genoeg karakter om zich toch staande te houden. Van begin af aan was ze snel overdonderd door onbekende dingen en werd het me snel duidelijk dat het geen hondje is dat je alleen overal mee naar toe moet nemen. Ze houdt van stabiliteit. 

Terra hoort bij mij 

Terra is überhaupt niet gelukkig alleen, ze trekt zich op aan de anderen en voelt zich onveilig zonder. Het is voor haar belangrijk dat ze nu als puber bevestiging krijgt, met geduld en zonder teveel forceren. Zij is typisch een hond die mij nog veel kan leren, daar waar de dingen met Luca&Joshua vanzelf gaan omdat ze hier geboren zijn, wekt Terra mijn verbazing hoe ze dingen doet en als ik zelf maar genoeg rust heb en haar (en mezelf) niet onnodig onder druk zet, kan ik er ook om lachen. 

Zó lief 

Een van die dingen is hoe ze ergens op springt. Ze maakt traag een hele diepe buiging (dat is de aanloop) en springt veel te hoog dan nodig op schoot of een stoel. Helemaal niet nodig en toch blijft ze het doen. Kostelijk! Zeker omdat ik haar keer op keer zeg dat het niet hoeft. Maar zo neemt ze ook lekkertjes aan, ze opent haar hele bek tot het uiterste, maar pakt het toch voorzichtig en zacht met haar lippen over de tanden aan. Meestal verdwijnt mijn hand dan toch in haar bek, en het is elke keer zo schattig. Ik wil en hoop dat ze dit haar hele leven nog bij mij kan doen, dat wil je toch niet missen… Dus ik ben dankbaar voor het contact dat ik met mensen over haar gehad heb en de conclusie die ik daaruit kan trekken. Terra gáát voor het leven op haar eigen bijzondere wijze en ik zorg voor haar zo goed ik kan. Het is allemaal niet zo moeilijk. 

Terra is de enige die het opvalt dat ik de Afrikaanse dromenvanger verplaatst heb na het onweer en het snoeien van de eik en ze is ook de enige die mij werkelijk troost als ik huil, net zoals Régis dat als geen ander kon

September staat voor de deur. Mijn favoriete seizoen, de eerste vakantiegangers zijn vertrokken en ik kijk uit naar de dag dat mijn kachel weer kan branden. Moet nog wel even hout bestellen! Nu het regent liggen de hondjes al net zo op de bank als in de herfst en de winter. Zouden zij ook naar de koudere dagen en de warmte binnen verlangen? 

Terra, Luca, Joshua & Juliette (Picasso ligt liever bij de buitendeur) 

Het huis met de parels deel 35 : hittegolf en opruimwoede

Marianne (rechts) houdt dapper de wacht 

Vandaag zouden we bezoek krijgen, heel leuk Pareltjes bezoek zelfs, maar gezien de extreme hitte hebben we dat uitgesteld. Als ik nu een zwemmeer in de tuin had dan had uitstellen niet gehoeven maar die droom zit nog in het vat, net als een eigen omheind hondenbos van meerdere hectare. Dat maakt dat deze zondag anders uitpakt dan verwacht en ik zodra het licht werd de grote houtblokken die langzaam verpulveren, steeds lichter worden en waarin een ongekend hoog aantal interessante insecten leeft, verplaatst heb om weer eens nieuwe lichtinval in de tuin te creëren. Het geeft vooral ruimte om de puppyren weg te halen en daarmee het hoge gras dat en de klaver die erin groeiden en bloeiden. Een hele klus en dat rond zeven uur op een zomerse zondagochtend. Heerlijk lopen zweten en de hondjes aanschouwt die vol verbazing naar de vele diertjes keken die onder de blokken vandaan kwamen. Zelfs een veldmuisje maakte zich gelukkig snel uit de voeten. 

Mijn dierbare Luca, Juliette, Joshua, Picasso & Terra 

Ik merk nu al dat ik er echt goed aan doe om niet verder te gaan met mijn kennel La Perle du Morvan, hoe leuk en bijzonder het ook was. En is het ook niet het beste om op een hoogtepunt te stoppen? Joshua was voor mij namelijk wel een hoogtepuntje, net als Luca, mijn allereerste pareltje. Die twee zijn de grootste trotsen van mijn leven, samen en los van elkaar. Natuurlijk maakt dit mijn liefde voor de anderen niet minder, maar toch hangt om hen heen de magie van het hier geboren zijn, als de warmte (denk ik) die een moeder voor een kind voelt ook al is dat kind inmiddels volwassen. Zoiets blijft voor altijd. Dat is het wonder van het leven. Creëren in ultieme vorm! 

Luca twee jaar en Joshua bijna vijf maanden

Toch besef ik dat ik niet uitsluit in de toekomst nooit meer een nestje te doen, maar dan als particulier. Terra is nog zo jong nu, het is wellicht te drastisch om haar nu al te laten steriliseren. En zij was geselecteerd voor Picasso. Ik heb het in mijn vorige blog niet over papa Picasso gehad. De mooie papa van al vele pups en hun gelukkige eigenaren. Hij heeft supergenen en een ultrazacht en gevoelig karakter en ik heb ongelofelijk geluk met hem. Mijn grote liefde is hij net als Régis was en tevens held van mooie avonturen die we samen beleefd hebben met de teefjes die voor hem langskwamen. Leuke Franse contacten en ik ben blij op die manier een beetje meer geïntegreerd te zijn geraakt. Moet ik hem dan nu castreren? Omdat ik geen nestjes vanuit La Perle du Morvan meer wil, althans voorlopig niet? Hij heeft nog een paar afspraken staan dit jaar dus de vraag ligt er nu nog niet. Ik kijk het aan met hem en natuurlijk Joshua als die door de puberteit heen is. Komt tijd komt raad. 

Papa Picasso vier en een half jaar 

Het is fijn dat mijn beslissing te stoppen leidt tot nieuwe opties voor de toekomst. Dan heb ik het over de ruimte die het me biedt, de rust waarvoor ik hier ben gaan wonen, maar ook fijne reacties van mensen die het begrijpen. Franse fokkers zien de dingen omtrent hondenwelzijn anders dan Nederlanders en een kennel is aan vele regeltjes gebonden. Je ziet hier zoveel leed binnen de fokkerij en daarbuiten en mensen beseffen niet dat een hond zoveel meer kan zijn dan een dier dat je in de tuin of een kennel laat leven en meer niet. Ik deel alles met mijn honden, mijn hele leven, dag en nacht en dat al 25 jaar. Er zijn natuurlijk bij mij ook bepaalde grenzen, maar die liggen zoveel verder dan voor de meeste Franse eigenaren. Dit maakt het best lastig om keuzes te maken, want ja, ik ga ver in mijn liefde voor mijn honden, veel verder dan hier gebruikelijk is, maar ik wil er hier ook zo graag echt bijhoren. Frankrijk is immers nu mijn land. 

Picasso&Terra, de beste maatjes 

Aan de andere kant… het maakt ook niet uit waar je woont als je anders bent, dat ben je dan natuurlijk overal... Gelukkig ben ikzelf anders samen met de honden, en ik zou absoluut niets liever willen. Iets met zin geven aan je leven. 

Picasso, Terra, Joshua, Luca & Juliette 

Het huis met de parels deel 34 : de lucht is geklaard

 

De lucht is geklaard

Afgelopen week ben ik naar buiten getreden met de doorgehakte knoop : ik stop met mijn kennel Australische herders en micro entreprise La Perle du Morvan. Er komen geen nestjes meer van mijn teefjes, ze worden gesteriliseerd (Juliette is al gedaan, Terra komende week en dan Luca). 

Het is teveel voor een persoon als je het goed wilt doen en de beste zorg geven aan iedereen en dat wilde ik. Het verschil maken met andere fokkers die de honden in kennels stoppen. Natuurlijk had ik stilgestaan bij de feiten van een leven met intacte reuen en teven in een huishouden, maar de kracht die hormonen op teefjes hebben heb ik nu pas ontdekt. Luca die vanaf de eerste loopsheid schijnzwanger is, niet meer eet en veel gromt naar de anderen, er zijn hoogoplopende spanningen tussen haar en Terra die de harmonie in mijn zorgvuldig samengestelde roedel doet wankelen. Dat moet niet en de oplossing is simpel doch efficiënt : mijn eigen ambities bijstellen en nadenken over wat het beste voor hen en mij is. 

Het spijt me voor de mensen die in hun achterhoofd hadden een pup via mijn honden te adopteren. Het moet het goede moment zijn als je eenmaal besluit een hond in huis te nemen, alleen dan werkt het. De juiste hond komt vanzelf en zo niet dan was het niet de bedoeling, soms zie je de reden pas achteraf. 

Luca, Joshua, Juliette, Picasso & Terra 

Mensen beseffen niet dat een kennel hebben inhoudt dat je hondenlevens lang dus gemiddeld vijftien jaar per hond intacte honden verzorgt en dat je verantwoordelijkheid voor hun gezondheid en welzijn veel groter is dan bij huishonden. De testen, röntgenfoto’s en het uitzoeken van de stamlijnen, alle medicatie en vaccinatie afgestemd op drachtige teefjes, het materieel voor het werpen, rennen, warmtelampen, weegschalen, maar vooral de dagelijkse dingen als wandelen en ontmoetingen met andere honden worden anders. Loopsheden en intacte reuen reageren veel instinctiever op anderen en met een roedel op pad is daarom totaal anders lopen dan met een of twee honden. Logisch dat andere fokkers ze liever in rennen stoppen en deze fokhonden triest genoeg geen normaal sociaal leven kennen. Hier loopt het leven als fokker dus geheel spaak met mij want laat ik dat nu net zo leuk vinden! 

Lekker lopen langs het kanaal of in het bos. 

Mijn hele leven heb ik honden gewild, de eerste jaren thuis had ik Flappie en Lammie, mijn knuffeldieren, maar dat veranderde in levende wezens toen ik de honden uit de Peppinghof in Abcoude waar we woonden uit ging laten. Honden beschermen me tegen veel dingen die buitenshuis teveel voor me zijn, daar kwam ik achter. Ik kan mijn aandacht op hen richten als bijvoorbeeld geluiden, mensen en licht me uit balans brengen. Ik heb ze nodig. 

Dat is nog steeds zo en als ik ergens heen moet zonder hond doe ik er meestal alles aan om daaronder uit te komen of toch een hond mee te krijgen. Nu ik was gaan fokken heb ik ontdekt dat hoe meer honden, hoe meer bescherming niet altijd opgaat. Honden leiden in een roedel meer en meer hun eigen leven met elkaar (een gaat blaffen naar voorbijgangers en iedereen doet mee) en ondanks dat ze goed luisteren verandert ook mijn rol en dat is een interessant proces. 

Wie langsloopt wordt gadegeslagen. 

Terug naar mijn beslissing te stoppen met fokken. Een nestje pups is enorm intense bezigheid, de geboorte magisch en enorm spannend. Het is fascinerend hoe pups groeien en elke dag iets nieuws kunnen. De interactie die ontstaat, eerst met elkaar en met mij en dan met de volwassen honden en daarna bezoek. Ik heb er intens van genoten en het zal me altijd blijven boeien. De strenge selectie van families zal ik niet missen, mensen zijn niet altijd oprecht en soms alleen maar nieuwsgierig. Ik ben nog steeds in mijn hoofd bezig met de pups die ik geplaatst heb en vind het vréselijk als ik niets hoor en niet eens even een foto krijg. Ik weet dat niet iedereen hetzelfde in elkaar zit maar ik ben zelf erg van het communiceren met beelden omdat dat zoveel zegt. Ik zal daarmee moeten leren leven, gelukkig is 99% van de families superblij en gelukkig met hun pareltje en laat me dat ook weten. 

Voor mij persoonlijk is het stoppen een stap richting meer tijd en ruimte voor mijzelf en rust en vooral hernieuwd plezier met mijn honden. Mijn ziel haalt nu al opgelucht adem! Ik wil de komende jaren graag weer ontvankelijk worden om te schrijven en te schilderen en mijn huis mooier te maken. Dat kan ik gewoon niet als ik andere dingen moet, stress oploopt en hormonen me verplichten streng te zijn. Ik ben maar een mens en dan ook nog een dat slechts een ding tegelijk kan doen! (Wie mij kent glimlacht nu.) 

Mijn huis krijgt van binnen langzaam kleur. 

Het huis met de parels deel 33 : Griekenland

 

De afgelopen weken heb ik een mooie lange reis gemaakt door het Oude Griekenland aan de hand van de mooiste man van dat land. In werkelijkheid ben ik er nooit geweest, het massatoerisme houdt me tegen. Dit is geen boek om lichtzinnig op te vatten, onmogelijk om een pagina te lezen zonder een begrip of woord tegen te komen dat ik niet kende. Pas tegen het einde kwam ik erachter dat alle begrippen, afstanden, geldeenheden, namen en historische feiten keurig met uitleg op een rijtje staan achterin het boek, goed voor 140 pagina’s! Dus ik zou het nog eens moeten lezen om echt alles te begrijpen. Nu heb ik het deels op wildkracht gedaan en van al mijn ervaringen met andere boeken van Ilja Leonard Pfeijffer is dit by far zijn grootste kunstwerk. Deze schrijver is een genie. 

Ik zit nog te ontbijten. Luca, Terra en Joshua houden mijn voeten warm met een kluifje in de bek, Jul ligt op de bank nog altijd te balen van dat t-shirt dat steeds viezer wordt en Picasso ligt buiten te balen dat hij geen kindjes mag maken met Terra. Voor de rest zijn ze blij dat ik Alkibiades uit heb denk ik, want het heeft me nogal wat tijd gekost. De leegte is ook enorm, nu ik het uit heb. Na elke reis komt de dip, ook al hoef ik nu mijn rugzak niet uit te pakken en de was te doen. Hoe graag zou ik nog een keer aanliggen met de man met de weelderigste haarlokken aan een Grieks feestmaal geserveerd door eunuchen die ik zou vragen hoe dat nu voelt. De laatste eunuch leefde tot de jaren zeventig in China heb ik opgezocht, gefascineerd door het idee dat mannen gecastreerd werden (of zelfs ontpenist), en bevlogen door het idee dat we dat nu misschien ook moeten doen met bepaalde types die teveel testosteron hebben, want het worden er teveel. Ze maken me bang. De grenzen van Europa worden ernstig bedreigd en daarmee de grenzen van onze eigen democratie, vrijheid en autonomie. Vanavond maar aan een nieuwe reis beginnen, als de muur in de woonkamer hopelijk roestrood is geworden. Ik ben benieuwd wie ik nog meer ga ontmoeten. 

Wederom geen gewone morgen