Nog even samen bij de kachel voor Luca&ik de kou trotseren
De Fransen noemen het ‘l’effet de meute’ en in Nederland zeggen we roedelvorming; het gezamenlijk opjagen van een prooi zoals wolven doen en wat simpeler gezegd, een hond gaat ergens op af en de rest van de groep volgt. Dit begint al als je twee honden hebt en hoe meer honden hoe sterker dit is. Niet makkelijk mee om te gaan als je in een drukbevolkt land als Nederland woont.
Gelukkig wonen wij in de over het algemeen rustige Morvan, maar dan nog zijn er situaties die voor honden totaal normaal, maar voor mensen niet wenselijk zijn. Zoals bijvoorbeeld gistermiddag, zondag dus, een dag waarop je langs het kanaal nog weleens families tegenkomt of mensen op de fiets met loslopende honden. Ik voelde me goed, het was heerlijk weer en de ochtendwandeling was ivm. de jagers kort geweest (nog geen uur) dus nam ik het risico van anderen tegenkomen en de honden op topsnelheid aan moeten lijnen.
Enthousiast op de heenweg in de auto, op de terugweg ko
Het leuke van schrijven is, is dat je suggestief kunt zijn. Als ik het over roedelvorming heb zien we al snel voor ons dat het fout gaat. Er rijdt een fietser met een hond en mijn honden duiken er bovenop. Er loop een moeder met een kinderwagen met een huilende baby, de honden zijn getriggerd en onhoudbaar. Ze kunnen heel hard rennen. Je kunt je van alles voorstellen wat kan gebeuren. Die angst heb ik ook, elke keer dat we gaan lopen. En wat er in werkelijkheid gisteren gebeurde?
Ik zou het ‘omgekeerde roedelvorming’ willen noemen. Ik roep een hond bij me en de rest volgt. Meerdere keren zelfs. Er was een stel met een oudere labrador, er waren fietsers met loslopende honden, bij het huis bij de sluis zaten mensen met honden in de tuin waar we langs moesten en daarnaast was er het wild. Opgejaagd en verward want het is zondag en dan riskeren ze de doodstraf. We zagen veel sporen van wild en liepen ook nog aan de kant van de zwijnen waar de modder aardig hard geworden was. Alles ging goed. Ik moet gewoon nèt iets alerter zijn dan mijn honden, nèt iets verder kijken dan hun neus lang is, nèt iets sneller de riemen in de hand klaar houden om de eerste twee aan te lijnen. Dat zijn Picasso en Terra, Luca en Juliette luisteren altijd wel als er wat gebeurt. Maar onderschat Juliette niet! Ze gaat zelf minder snel bij mij weg, maar een klein grommetje van haar en de anderen vliegen blaffend alle kanten op.
Zo zie je maar, niets is wat het lijkt. Het was een ontspannen wandeling en mijn vertrouwen in dit viertal is weer een beetje toegenomen. De rangorde is ook heel duidelijk: 1. Juliette&Picasso en dan Luca en daarna Terra die natuurlijk pogingen doet te klimmen in de hiërarchie, maar keurig op de plek wordt gezet door vooral Juliette. Stabiliteit en harmonie, daar zorgt zij voor, op haar eigen manier. Ze is uitgegroeid tot een fantastische leider, van bedeesd verlegen teefje tot een zachtaardige Alphahond. Ik kan écht op haar rekenen, een waardevol besef.
Na de wandeling gemberkurkumathee met appelrabarbertaart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten