Luca maakt duidelijk dat Terra niet welkom is op haar stronk
Het is zondagavond en het regent licht. Pas rond kwart over zes wordt het donker, steeds later. Vanmiddag hoorde ik een voorzichtige merel. Februari is ogenschijnlijk een maand waarin er niets gebeurd, maar de natuur bereidt zich ontembaar als altijd voor op de lente. Net als wij, maar het is nog te vroeg om actie te ondernemen, daar hebben we de kracht nog niet voor. Beter is de natuur rustig zijn gang te laten gaan... de tijd de tijd. Komt wat komt.
Veelzeggend, de glimlach van Juliette als ik Terra aangelijnd heb, ze is het ermee eens
Vanmorgen hebben we weer een wandeling langs het kanaal gemaakt, het loopt er zo lekker vlak en hier zijn geen jagers. Nu we vaker aan deze kant komen, raken de honden gewend aan de paarden die hier in de wei lopen. Vandaag was het druk, er stond een visser, ik kwam drie hardlopende mannen tegen, ik denk dat ze bij elkaar hoorden, een vader met zijn zonen, maar hun tempo lag verschillend. Twee auto’s en dat allemaal op een fietspad waar je normaal niemand tegenkomt. Terra is blafferig naar alles wat vreemd is, maar ze begint door te krijgen dat de anderen dat niet doen (tenzij er een hond loopt) en de intensiteit neemt al meer af. Ik lijn haar aan als het me te gortig wordt en dat helpt haar energie te kanaliseren.
Ineens wordt mijn stoel niet meer alleen door Luca warm gehouden als ik in de keuken bezig ben
Terra verlegt grenzen zoals een puber hoort te doen. Ze is er vroeg bij, maar dat vond ik van begin af aan al. Een voorlijk hondje. Het is zó interessant wat een pup op deze leeftijd (bijna zes maanden) allemaal ontdekt en hoe hij daarmee omgaat. Iedereen reageert anders op dezelfde prikkels. Terra is in het algemeen niet zo op mij gericht, ze gaat zelfstandig haar gang. Luca is haar grote voorbeeld en Juliette corrigeert haar regelmatig als Luca dat niet doet. Luca pikt ontzettend veel van haar, maar de laatste dagen gromt ze als Terra haar kluifje af wil pakken of protesteert als ze te lang op mijn schoot zit. Dat is Luca’s plek en zo is het.
Gelukkig hebben mijn bezoek en ik nog een bank om op te zitten
Juliette weet mij feilloos duidelijk te maken als Terra grenzen overschrijdt en als ik er niets van zeg, alleen observeer wat er zonder mijn inmenging gebeurt, dan grijpt zij in. Juliette is hoe Florent Pagny speciale vrienden en familieleden in zijn nummer ‘Les murs porteurs’ noemt. Mensen (en dieren voeg ik toe) waar je op kunt bouwen, peilloos vertrouwen en rotsen in de branding in tijden van woeste zee. Geen hond gaat hier in huis of erbuiten grenzen over die Juliette als geen ander bepaalt, haar wil is wet. (https://m.youtube.com/watch?v=wKmETPCuGYA)
Mon mur porteur Juliette waar ik intens veel van houd en die met Picasso samen de kern vormt van onze roedel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten