Het huis met de parels deel 55 : een onberekenbare lente

Een tijd van grote contrasten in mijn leven

De buitentemperatuur is dit weekend eindelijk wat gestegen. Toch maak ik als we opstaan de kachel aan omdat het veel regent en de honden constant nat worden. Dat geeft niet, de kamer droogt snel in de warmte van de houtkachel en ik heb nieuw hout bijbesteld. Toch maar. Mei in de Morvan is soms ook een behoorlijk natte maand, ook al verwacht je het niet. Ik herinner me meivakanties waarin ik nog in Amsterdam woonde en in Almere op school werkte. Op de weg naar mijn ouders via de wijnroute vanaf Beaune kon ik niet verder rijden omdat de wegen ondergelopen waren. 

Het is heel frustrerend om op het einde van zo’n lange reis obstakels te ondervinden. Je bent er bijna en ineens schiet het niet meer op. Vallen dingen tegen, maar je neemt niet meer een hotelletje voor de nacht want je hoeft op zich nog maar anderhalf uur… Zo moet het ook zijn als je ouder bent geworden en je lichaam takelt af. Je hebt voor je gevoel nog alle tijd om te genieten van het leven en je pensioen als blijkt dat je hersencellen langzaam afsterven waardoor je niets meer onthoudt. Een geleidelijk proces dat letterlijk met vallen en opstaan gepaard gaat en het besef dat soms wel en soms niet doordringt. Het zijn vooral de mensen om je heen die merken dat je Alzheimer hebt. 

Juliette laat de nieuwe rozemarijn, lavendel- en frambozenplantjes zien. Als het warmer wordt kan ik de kruiden en vruchten uit mijn open keukenraam plukken. 

Mijn moeder had toen ze nog in Anost woonde een grote moestuin vol frambozenplanten. Grote dikke vruchten die als je ze plukte al bijna uit elkaar spatten van het sap. Heerlijk waren ze en het werden er elk jaar meer. Ik had op het laatst medelijden met mijn vader omdat zij zelf de grond in de tuin niet meer kon bewerken en hij dan voor haar het onkruid wiedde en met zakken bemeste tuinaarde liep te sjouwen. Ik geloof dat mijn zus Marike ook nog een keer de hele tuin gewied had. Gek eigenlijk dat ik dat niet gedaan heb. Ik kwam wel langs, maar dan waren de hondjes waar ze zo van hield meestal het middelpunt en kwam de moestuin niet eens ter sprake. Mijn vader is een intellectuele man die liever leest en schrijft en zijn handen niet in de tuin vuilmaakt, maar hij deed het voor haar. 

Mei is de maand dat ook de brem bloeit

Deze dagen doet mijn vader nog veel meer dingen voor mijn moeder. Alles en meer zelfs. De boodschappen, het huishouden, de sociale contacten onderhouden en vooral geduldig omgaan met de grillen van een Alzheimerpatiënt die niet op haar mondje gevallen is en de controle over haar leven niet uit handen wil geven. Dat wil niemand natuurlijk, maar er zijn grote verschillen in hoe de ziekte zich bij iemand ontwikkelt en zich uit. De een is lief en gedwee en ander slaat panisch om zich heen. Het zal je ook maar gebeuren, op het eind van je leven erachter komen dat je niet meer meekrijgt wat er gebeurt. Dat je hard valt, op je gezicht en ook je elleboog is gebroken. Je weer niet hoe dat gekomen is en er was nèt even niemand bij. Keer op keer in de spiegel kijken en niet snappen waarom je hechtingen in je gezicht hebt en overal blauwe plekken. Pijn in je arm en ze zeggen dat je rustig aan moet doen, terwijl je graag wandelt, buiten bent zoals je altijd gedaan hebt toen je nog een prachtige tuin in Frankrijk had met een grote moestuin vol heerlijke frambozen en verse sla voor bij het avondeten. 

Marianne op de uitkijk, een veilig idee

Het zijn tijden van grote contrasten voor mij. Schrijven heeft mij altijd geholpen om te relativeren en zuurstof te scheppen, bij te tanken, te ressourcer zoals de curisten in Saint-Honoré-les-Bains komen doen tijdens hun kuur. Terug naar de bron. Het heeft niet veel zin om dat alleen voor mezelf te doen dus ik blijf doorgaan met dit blog, soms vrolijk en soms niet. De werkelijkheid is immers altijd weer het zoeken naar balans en ik kan de ruimte en de rust creëren om dat te doen. 

Ik zou mijn vader zó gunnen dat hij dat ook kan, wetende hoeveel hij daarvan kan genieten, maar zijn dagen zijn voller dan vol met de zorg voor mijn moeder. En dat op zijn achtentachtigste… Zullen we met z’n allen in stilte hiervoor applaudisseren? Hij heeft namelijk nu écht geen tijd om vragen te beantwoorden, af te spreken of te mailen. Zoals heel veel mantelzorgers dit allang niet meer hebben. Voor hen allen dus. Bij deze. Dank jullie wel. 

Het huis met de parels deel 54 : Rust in bewegen

De zon komt op langs het kanaal

Als ik mijn gewoontes verander, veranderen die van de honden mee. Dat begint al met hele kleine dingen zoals opstaan en niet meteen de buitendeur openen zodat ze hun behoefte kunnen doen, wat in mijn systeem zit door de pups. Voor ik de trap af kom gooi ik een klein handje kattenbrokjes - die op de overloop staan en makkelijk mee te nemen zijn - de trap af wat de honden afleid zodat ze me niet meteen al de oren van de kop af joelen om het zo maar eens te zeggen. Het is erin geslopen, het dagelijkse scala aan handelingen om het voor iedereen in huis leefbaar te houden. 

De honden hebben een tak van de rododendronplant laten staan, en hij bloeit prachtig

Nu ik letterlijk meer beweeg, bewegen de honden dus mee, of niet. De wandelingen gaan sneller, ik loop beter en ben eerder bij de auto terug. Ik zit minder lang achter elkaar op een stoel of de bank, zitten is zó slecht voor je lichaam. Ik doe dagelijks oefeningen naast de training van de fysiotherapie en alleen Luca staat er nog bij om te kijken of ik het goed doe. De oefeningen waarbij ik op de grond beweeg ben ik maar boven gaan doen, dat vinden ze zó leuk dat er van bewegen niet veel meer komt, heel gezellig dat wel, met z’n allen kroelen, stoeien en samen over het kleed rollen. 

‘Die kinderen zitten ook altijd precies voor je neus’ zie je Picasso denken… 

Het punt wat ik wil maken in dit blog is dat wat ik ook doe, mijn honden me volgen en doen waar het mag en kan mee. Australische herders zijn hiervoor gemaakt, om samen te werken. Ze hoeven bij mij geen kudde koeien bij elkaar te houden, er is geen werk op de boerderij voor ze, ze kunnen leven in luilekkerland als ik dat zou willen. Ikzelf heb na de afgelopen twee winters vol regen geleerd dat rust écht roest. Van te weinig bewegen en teveel Netflix krijgt een mens hielspoor en aanverwante ontstekingen aan de achillespees. De honden worden lui en zelfs depressief als ze te weinig doen. Daar zijn ze niet voor gemaakt. 

Een goed gesprek met Picasso op de bank

Drie weken geleden kon ik nog niet blijven staan als ik mijn voeten vlak achter op een balkje elkaar zette. Deze week wel. Ik kan nu zelfs zo blijven staan met mijn handen op mijn hoofd gevouwen, in balans. Op naar de poteaux van Koh Lanta, de Franse Expeditie Robinson! De hielspoor protesteert volop, de achillespees ook in de bewegingen waarbij ik mijn spieren rek en strek. ‘s Nachts kloppen de zere plekken en maken me wakker. Ik weet dat het erbij hoort, we (fysiotherapeut Dennis en ik) zetten mijn lichaam aan het werk als spaken in een fietswiel om de gebroken spaken op te vangen en het geheel te versterken. Uiteindelijk moet mijn rechtervoet doorkrijgen dat de extra stukjes kalk afzettingen onder en achter op de zool niet nodig zijn. Dat is de theorie en daar werk ik nu aan. In het begin veel te enthousiast dus nu met mate en dat werkt. 

Stille wateren op een vroege ochtendwandeling

We laten de vogels dus maar zingen, de bomen blaadjes aan de takken krijgen en de bloemen bloeien. Ik weet wat ik moet doen en de honden on mij heen bewegen mee, als in een dans van een octopus op de onderstroom van de zee. Rust vinden in bewegen, de focus op gezonder werken en leven, in dit huis met deze tuin, meer hoeft er even niet. Vandaag is het zondag, ik ga frambozenstruikjes in de voortuin planten en lavendel. Maar eerst wandelen, langs het kanaal want er zijn ook gewoontes die mogen blijven, een leven lang zelfs als dat zou kunnen. De parels verdienen het beste hondenleven dat er is en ik denk dat hoe meer ik leer goed te bewegen, hoe meer profijt ze van mij hebben. Het is net als in elke goede relatie en vriendschap; je versterkt de goede dingen in elkaar. 

Samen met Luca de schoorsteen vegen, dat was een fijn en dankbaar klusje deze week 

Het huis met de parels deel 53 : dagen om te koesteren

 

De laurier heeft duidelijk genoten van de vele regen

Vanmorgen toen we rond 5 uur opstonden klonk buiten voor het eerst dit jaar de nachtegaal, uit de richting van het Étang des Sources. Dat ligt hemelsbreed misschien 500 m. van mijn huis, maar om er te komen moet je over de weg omlopen. Daar heeft de nachtegaal geen boodschap aan, net zomin als de steenuiltjes die ik overdag hoor vanuit de ruïne aan de achterkant. Je moet deze eerste warme lentedagen erg goed je best doen om naar de natuur te kunnen luisteren, overal klinken gras- en bosmaaiers. Op de parkeerplaats van de appartementen naast mijn huis wordt een nieuwe laag grint gestort en platgewalst. Vrachtwagens rijden af en aan en als de wals even zwijgt roepen de werkmannen met luid stemgeluid dingen naar elkaar als ´heb jij de hark gezien?’ en tegen twaalven ´zullen we stoppen voor de middagpauze?’ 

Om mijn stille aanwezigheid met boek in de zon achter de heg kenbaar te maken geef ik de honden de kans om naar het geschreeuw te blaffen. Als ze het op commando doen houd ik tenminste nog wat controle op de communicatie in de roedel. Vandaag is het zondag en zullen de mannen het werk laten rusten. Het is rommelmarkt in het dorp en dat zorgt altijd wel voor meer verkeer. Zo is er elke dag wel reden voor mensen om lawaai te maken en het is maar goed dat ik mijn honden heb en zo mijn steentje ook een beetje bijdraag. 

een slokje water uit het overvolle kanaal 

Naast mijn altijd aanwezige bron van gemopper op storende elementen om me heen, beleven we als ik eerlijk ben vooral fijne en mooie momenten. Rust in de roedel nu de loopsheid van Terra bijna over is en Picasso&Joshua weer in normale doen zijn. Als ik me niet vergis is de hormonale spanning tussen Luca&Terra ook weer bedaard. Tot de volgende ronde dan en dat is binnenkort de loopsheid van lieve Luca wier aanstaande al geruime tijd op haar wacht. Rust in huis ook nu de meeste werkzaamheden gedaan zijn en de oude keuken naar de déchèterie gebracht is. 

De honden hielpen fijn mee de auto inladen… 

of meer : in de weg staan zoals ze heel goed kunnen

Ik begin weer te ontspannen ondanks alles wat er na de vele regen in de tuin moet gebeuren en ook nog in huis, boven is het schilderwerk er nog, de zolder wacht eerst op een preventieve beurt met Xylopheen tegen houtworm voor ik hem in gebruik kan nemen en daarmee ruimte voor het schilderen kan maken. Na het sjouwen met de oude keuken was mijn arm gisteren aan het tintelen en kloppen en dan kan ik hem maar weer beter rust gunnen zodat hij niet verder volloopt en zich een oedeem vormt. 

Gelukkig heb ik een geweldige schrijfster ontdekt wier boeken ik in Frankrijk gewoon via Amazon kan bestellen! Ik ben meteen wild van haar stijl. 

Raynor Winn heet ze 

Het eerste boek had ik vorig jaar bij Lovink in Lochem gekocht, ´De wilde stilte’ wat me aantrok door de titel. Het bleek haar tweede boek in een trilogie te zijn. Ik heb het met huid en haar verslonden en meteen de andere twee titels gekocht. Ja ik moet echt zuinig doen in afwachting van wat er dit jaar aan rekeningen komen gaat, ik weet het, maar dit kon ik niet laten. Her doet me zó goed om fysiek aan mezelf te werken aan de hand van de oefeningen met Dennis, de hielspoor te lijf! maar ook mentaal moet ik gevoed worden met prachtige poëtische taal en Winn schrijft zó innemend en pakkend. Je voelt de strijd die ze voert met dat wat tegenzit in haar leven en vooral de aanwezigheid van andere mensen naast haar man. De natuur als belangrijkste overlevingskans. 

Wandelen voor de zon opkomt

Ik herken mezelf in haar woorden en haar diepe verlangen zich te verbinden met wat er achter de mensen en de dingen schuilgaat. Leven in de natuur met de seizoenen en de dieren en vooral dat wat werkelijk belangrijk is en niet blijven hangen in oppervlakkigheid en schone schijn. Het leven kent vele valkuilen, maar elke dag zijn we in staat opnieuw keuzes te maken. Wat je aandacht geeft groeit, en voor wie dit blog leest is het bekend : ik gedij niet goed tussen mensen en toch houd ik me staande op mijn manier. Zonder honden was dat me in mijn leven nooit gelukt, en zonder de woorden in de boeken van anderen ook niet. Bij jezelf blijven is doen waar je je het beste bij voelt, wat dat ook is. De tijd is er om te koesteren, want voor je het weet is je leven voorbij. Geen spijt kennen van beslissingen die je neemt, en daarmee stop ik voor nu, want dat is al heel wat.