maandag 27 februari 2023
Het huis met de parels deel 27 : Jaloezie en meer van dat soort dingen
donderdag 23 februari 2023
Het huis met de parels deel 26 : Over oude dromen en de werkelijkheid
Geen blog meer? Jawel hoor, maar niet meer elke dag. Voortaan zet ik ze een keer per week online en ik schrijf wanneer ik er zin in heb en er vooral tijd voor genomen heb. Vandaag is het maandag, de kachel trekt matig, het zal bewolkt zijn buiten. Ik heb geen idee, sta te vroeg op. De mooie zonnige dagen zijn deels vervangen door bewolkte, mistige en miezerige. De wereld is dan meteen een stuk minder vrolijk. Gelukkig maken sommige mensen dat goed.
Jacqueline&Paul zijn van die mensen, verhuisd van Ouroux-en-Morvan naar een huis in de buurt van Étang de Baye en ik ken ze niet anders dan bijzonder goedgehumeurd. We zouden in november 2021 samen naar een concert van Florent Pagny gaan, maar door sneeuw lukte dat niet. Hopelijk komt het er een andere keer van, ik kijk er enorm naar uit. Voorlopig kijk ik naar hun stoel die ik gisteren opgehaald heb. De stoel kan draaien en zo kan ik makkelijker switchen tussen de kachel, de honden en de tv. Het was erg leuk om elkaar weer eens te zien, de laatste keer was op het heerlijk onstuimige feest van Raymond&Marja, in juni vorig jaar. Luca was vandaag als enige mee en zat braaf in de auto op me te wachten. We hebben samen het meer verkend, ik was er nog nooit geweest, maar ga zeker een keer terug voor een rondje eromheen met alle honden. Het is geen Morvan, maar nu ik het gezien heb, snap ik heel goed dat J&P voor die plek gekozen hebben. Wie weet, kom ik zelf ook eens in de Bazois terecht. Een huisje met meer privacy en een eigen stuk bos of weiland voor de honden lokt nog altijd.
zaterdag 18 februari 2023
Het huis met de parels deel 25 : oh oh oh die Terra
Kleine Terra… zes maanden en van een veelbelovende schoonheid, dat staat buiten kijf. Ze begint last te krijgen van haar hormonen. Buiten hoort ze me soms ineens niet meer, - bananen in de oren -, ze staart dan wat in de verte terwijl ik me erger omdat ze niet bij me komt. Overdag loopt ze als ik met iets anders bezig ben stiekem de trap op en eet al het poezenvoer op, wat tot diarree leidt en ze nog ongeduriger wordt door de buikpijn. (Het is heel raar voor haar dat de poezen het niet meteen allemaal op eten.) Ze raakt vaker in de clinch met vooral Picasso die het niet langer pikt als ze zijn kluif af wil pakken… De puberteit dus, heel herkenbaar en logisch. De een heeft er alleen meer last van dan de ander. Werk aan de winkel! Vooral veel geduld hebben, bewust zijn van wat er speelt en daar een weg in vinden.
Terra sliep tot gisteren nog bij mij boven op bed. Na diverse incidenten zoals hierboven genoemd, heb ik de knoop doorgehakt en haar vannacht beneden in haar bench gelaten. De grenzen aangescherpt. Dat ging al steeds beter, het alleen laten betekent hier natuurlijk dat ze nooit echt alleen zijn, ze hebben elkaar. Alleen ik ben er niet, maar soms is dat ook wel prettig voor ze. Er heerst altijd een bepaalde saamhorigheid als ik weer thuiskom en ik vind het jammer dat ik niet weet hoe dat gaat. Of de sfeer erg anders is als ik er niet bij ben.
Rond middernacht vond Terra het nodig om te piepen. Na al die kattenbrokjes had ze misschien aandrang? Het hield echter na een minuut of tien vanzelf weer op en ik ging naar de wc. Daar zag ik dat Jérémie op de bak was geweest en die lucht had Terra waarschijnlijk getriggerd. Poezenpoep is de lekkerste poep die er is. Ik ruimde het op en was opgelucht dat ze weer rustig beneden verder sliep en ik de oorzaak gevonden had. Ze is al een tijd zindelijk en het zou jammer zijn als we een stap terug moesten naar ‘s nachts eruit. Als ze was blijven piepen had ik dat natuurlijk gedaan, maar het is niet altijd de reden. Er komt een moment dat een pup meer voor de lol naar de maan en de sterren wil staren - niet zo gek op heldere Morvanse nachten! - dan dat het nodig is er ‘s nachts uit te gaan. Zeker Terra. En zeker met het oog op de week dat ik in Nederland ben is het fijn om de juist aangeleerde dingen erin te houden. Of ze nu hier bij Roderick blijft of met Juliette&Luca meegaat of ik nog een andere oplossing vind.
Toen ik beneden kwam was er nog een diepe rust. Terra zat rustig te wachten in haar bench, Juliette en Luca delen samen de grote die altijd open blijft staan en Picasso ligt op de mat voor een van de deuren. Ongekende rust bij het opstaan! Na weken van drukte omdat Luca de trap op en af denderde en Terra opgewonden met haar speeltjes in de weer was, gebeurde er nu vrij weinig. Ik besefte dat het toestaan Terra langer dan gebruikelijk als enige bij mij te laten slapen voor verkeerde ongelijkheid in de roede had gezorgd die de drukte verklaarde als ze elkaar weer zagen bij het opstaan. Dit was me nog niet eerder overkomen (alle anderen hadden er eerder voor gekozen samen beneden te slapen en Terra heeft meer pit dan bijvoorbeeld Luca). Ik ben echt blij dat ik het nu weet en doorkrijg hoe ze in elkaar zit. Terra heeft karakter (prima en nodig ook om zich als vierde lid van de roedel te kunnen handhaven!) en alleen hele duidelijke regels helpen haar om door de komende lastige tijd heen te komen. Samen met mij en natuurlijk samen met de anderen.
vrijdag 17 februari 2023
Het huis met de parels deel 24 : leven in zonde
Het is weer iets donkerder weer. Miezerig. Minder licht is minder zin erop uit te trekken. Actief te zijn. Buiten. Mijn leven in zonde speelt dan weer snel op. Je kunt dit op verschillende manieren zien, ik maak er gemakshalve van : zonde om niet te genieten van de geneugten des levens, wetende wat de gevolgen zijn : een zwaarder bestaan.
Letterlijk en figuurlijk.
Stroopwafels met caramel van de HEMA. Ik had het er een paar blogs terug al over. Niet te versmaden zo lekker. En ik koop ze in principe om uit te delen, mee te nemen als ik naar iemand toega. In principe.
Het is niet moeilijk te raden dat van de doos die ik bij de Franse Hema bestel (12 pakjes) er genoeg overblijven om zelf op te eten. Heel vervelend! Je moet ze namelijk wel opeten voor ze over de houdbaarheidsdatum heen zijn. Dat is zonde. Ik ben een kind van een oorlogskinderen (vooral mijn vader heeft de oorlog bewust meegemaakt) en dat betekent dat eten weggooien not done is. Terecht! Dus ik ben weer in het bezit van warme laag vet als winterdekje om me heen, gratis en voor niks houd ik zo de energierekeningen binnen de perken. De regering kan trots op me zijn. En ikzelf?
Naast mijn zonden probeer ik ook zo gezond mogelijk te eten. De klad is er ingekomen toen ik - terwijl ik goed bezig was en bijna twintig kilo kwijt - op aanraden van mijn goede vriend Willem de Voedselzandloper ging lezen. Daarin staat dat je kaas en noten mag en er staat niet in hoeveel. Toen ging het mis. Want in pindakaas zitten ook m.i. noten, - hoewel ze zeggen dat pinda’s geen noten maar peulvruchten zijn - en kaas heb je in zoveel vormen, als dat allemaal weer mag (ja dus!) dan is bij mij het hek van dam. Dus voilà ik moet simpelweg weer terug naar zoals ik het zelf deed en niet hoe het volgens een verder erg inspirerend boek over verouderingsprocessen kan. Wel of niet iets eten is helder, maar ‘een beetje’ werkt bij mij niet zo goed. Dus neem ik wat dingen mee uit het boek en verder eet ik zoveel mogelijk groente en fruit, vis, soms vlees, maar niet teveel suiker, wel vet maar gezond vet, en alleen af en toe een pakje stroopwafels als het bijna over de houdbaarheidsdatum is, want anders is het zonde.
donderdag 16 februari 2023
Het huis met de parels deel 23 : Ontaarde zaken
Het was gisteren een dag om de was te doen en lekker te luieren in de tuin, een beetje snoeien en lezen, hoewel de temperatuur fris bleef met twaalf graden en wat sluierbewolking dus hebben we ook binnen gezeten. Drie keer hebben de honden gisteren tegen voorbijgangers geblaft. Heerlijk zo’n rustige dag op sonoor gebied. Ik heb erop gelet en ze binnen geroepen voordat de zwarte duivel langskwam. Een keer heb ik haar gemist en dan breekt de hel los… De zwarte duivel bestaat echt, ik weet niet hoe ze heet, maar het is een kleine herder, een Schipperke heet dit soort en ik geloof dat ze nu twaalf jaar is. Het diertje slaat volledig op tilt als ze een andere hond ziet, kun je nagaan als het er vier zijn. De duivel woont met haar eigenaresse helemaal aan het eind van mijn weggetje. Ze zijn er niet altijd, het is een tweedehuizenbezitster, een oudere dame en ze wonen ook ergens in de buurt van Parijs. Niet onaardig hoor, alleen apart, maar dat denkt ze van mij vast ook.
Toen de dakman er in december was, kon hij vanuit de hoogte mooi het duivels tafereel aan het hek aanschouwen. Luca is het felst, dat heeft ze van haar moeder Odina wiens bloed de duivel wel kon drinken en vice versa. Luca, mijn engeltje, heb ik toen ze klein was expres vroeg in mijn armen meegenomen langs de duivel zodat ze aan een dit ‘totaal op tilt geslagen zwarte neurotisch iets’ kon wennen en dat ging goed tot ik ze tegelijk mee uit nam en moeder Odina liet zien hoe je écht omgaat met onaangepaste elementen in de hondenwereld. En vanaf toen was ook voor Luca het hek van de dam zodat nu zelfs Juliette haar bek opentrekt als de duivel ongecontroleerd blèrend vlak langs ons huis danst aan een uitrollijn. Ik overdrijf niet.
De eigenaresse begrijpt niets van honden (dat geeft ze ruiterlijk toe, dat wel) en lacht altijd bijzonder vriendelijk naar mij. Het ligt volgens haar aan de dierenwinkel waar ze de duivel gekocht heeft, het hondje werd meteen ziek en ze had medelijden. Daar ligt alles aan. Ik heb alle fasen van communicatie geprobeerd, met haar, met de duivel zelf, en vooral natuurlijk met mijn honden op het moment dat ze elkaar tegenkomen. Gelatenheid is het beste is wat ik nu na ruim vijf jaar geleerd heb, ik heb de pareltjes op deze momenten eenvoudigweg niet in de hand (behalve letterlijk aan de lijn die ook weleens losschiet) en leg me er maar bij neer. Gedraag me net zoals de dame van het hondje en bekijk de boel alleen maar, glimlach en negeer ogenschijnlijk alles. Ik lig er alleen nog wel steeds wakker van, ik wíl dit niet, míjn pareltjes die zich zó misdragen! Wat me troost is dat de dag zal komen dat de zwarte duivel zal doodgaan en dan zijn we bevrijd, maar als ik de eigenaresse moet geloven is het een heel taai ding en dat geloof ik ook maar al te graag. Kleine hondjes worden vaak heel oud.
woensdag 15 februari 2023
Het huis met de parels deel 22 : zinvol leven
We hebben weer een hele leuke dag beleefd gisteren, met dank aan Roderick en de mooie omgeving van Brassy! De zon liet het een beetje meer afweten, maar binnen brandt de kachel als er tenminste genoeg hout in huis ligt. Leuke gesprekken en lekkere aardbeien. Terra was wel onder de indruk en we denken er allebei nog over na of een logeerpartij bij hem op dit moment het beste voor haar is. Ze is pas zes maanden en dat is niet de makkelijkste leeftijd, ze kan natuurlijk ook mee naar Nederland. Daar is veel te leren.
Het kan niet op lijkt het wel, maar toch… het is de komende dagen weer even mooi geweest met leuke uitjes. Want zo druk we soms zijn, voor mij is leven in de Morvan toch vooral rust ervaren. Thuis zijn vinden we allemaal het fijnst.
Het houden van een kennel Australische herders is niet alleen maar een paar maanden per jaar pups verzorgen. Het is 365 dagen in een jaar leven met de honden, 7 dagen per week en 24 uur op een dag. Iedereen die dieren houdt kent de zorg, de verantwoordelijkheid en wat je moet doen bij ziekte, gebreken of gebrek aan weerbaarheid. Australische herders hebben naast de dagelijkse dingen die elke hond nodig heeft, ook behoefte aan mentale stimulatie. Hersenwerk. Uitdagingen. Samenwerken. Wat het ‘werk’ voor hen ook inhoudt, als het samen gebeurt, is het goed. En ik merk dat als ik veel met ze weg ben, ze toch wat ontregeld raken, losser van mij en hoe ik de dingen graag zie. Dat is logisch, maar balans is belangrijk, in activiteiten en in rust.
Elke hond heeft een missie nodig. Ik blijf het herhalen om zelf ook scherp te blijven. Iets wat ze voor hun baas kunnen en mogen doen. Nuttig zijn. Betekenisvol leven. Het is niet anders dan bij mensen, alleen moeten wij het voor de honden bedenken, voordat ze dit zelf gaan doen. Australische herders die hun energie niet kunnen kanaliseren kunnen excessief gaan blaffen, gaten graven, de omheining slopen, weglopen en meer dingen verzinnen die we niet wenselijk achten. Verveling is in mijn ogen een vorm van mishandeling en ik weet hoe lastig het soms is om ze alles te bieden wat ze nodig hebben. Of valt het wel mee? Is het niet gewoon een kwestie van aanwezigheid en maakt het dan niet uit wat we doen?
Het nadeel van een kennel is dat je met veel honden tegelijk te maken hebt en niet altijd iedereen de aandacht kunt geven die je wilt. Dit denk ik af en toe, krijgen ze wel wat ze nodig hebben? Maar meestal eis ik hiermee meer van mezelf dan ik kan waarmaken en dat is niet goed. Ik doe mijn best voor ze. Altijd. Het voordeel is echter ook dat je met veel honden tegelijk te maken hebt die elkaar aandacht geven. Dan ontstaat er meer vanuit de groep en het gevoel. Ze houden elkaar continu bezig, spelen, leren van elkaar en botsen ook als er hormonen in het spel komen. Als ik erop uit wil, dan hebben ze hun eigen motivatie en beweegredenen om dingen te doen, anders dan dat ik in mijn hoofd hebt. Het is dan ook logisch dat er een moment komt waarop ik ze niet meer tegelijk meeneem. Keuzes moet maken, vandaag die en de dag erop de ander. Zover ben ik nog niet, maar het zou nog kunnen komen. Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat er mensen om me heen zijn gekomen die me kunnen helpen met de opvang en oppas van een of twee honden. Ik houd er niet van om ze uit handen te geven, maar soms is het niet anders. Ik houd er ook niet van om ze mee te nemen naar de dierenarts, soms moet het. Het aller-, aller-, allerbelangrijkste is hun welzijn, dat staat altijd voorop.
Ik heb zes dierenartspraktijken om me heen waar de pareltjes bekend zijn en waar ik terecht kan met verschillende dingen die bij reproductie komen kijken. De spil is natuurlijk mijn vriendin Valérie die naast dierenarts ook fokster van Australische herders is. Haar teefje was Picasso’s eerste liefde! Zij heeft hem perfect ingewijd in de wereld van het ouderschap om het zo eens netjes te zeggen. Ik ben hen nog altijd dankbaar, voor al haar hulp en het meedenken met de keuzes waar ik voor sta, hopelijk is het wederzijds.
Volgende week ga ik met Juliette voor een echo ter bevestiging van de dracht naar Décize, daar zijn ze gespecialiseerd in reproductie en hebben de benodigde apparatuur. Als je fokt dan ben je nog veel meer begaan met de gezondheid van de honden dan normaal, het kan ook alleen maar als de honden in vorm zijn en de rest van je leven moet zich praktisch gezien natuurlijk ook aanpassen. Hier passen mijn van nature meegekregen strenge eisen prima bij! Er moet daarnaast veel gecommuniceerd worden met collega’s, we leren van elkaar, staan elkaar op afstand bij en met de aanstaande of reeds geselecteerde families praten we over het wel en wee van de komende en opgroeiende pareltjes. Alles bij elkaar is het continue werk, dag in dag uit, maar ik sta er niet vaak bij stil. Voor mij betekenen mijn honden vooral groot geluk, zeker als ik het kan delen met de mensen die mij met plezier helpen, want helemaal alleen kan ik dit niet doen. En wat geldt voor de honden geldt zeker ook voor mij: het gevoel hebben nuttig en betekenisvol bezig te willen zijn. En geloof het of niet, maar sinds ik mijn kennel La Perle du Morvan heb opgericht, voel ik dat.
dinsdag 14 februari 2023
Het huis met de parels deel 21 : Bezoek