donderdag 17 augustus 2017

Nazomerse dagen


Toen ik in het gras in de schaduw van de notenboom achter mijn terrein mijn zonden lag te overdenken en hevig verlangde naar tussenwegen in mijn gedachtesprongen die mijn gemoed wat minder uit zouden doen waaieren, viel me iets in. Het leek op een houvast. Een anker op de woeste baren van de zee die in mij tekeergingen, me opzweepten en me in al mijn onzekerheid zouden overspoelen als ik niet goed oplette en voor meer rust zou zorgen.


Slingers van bruidssluiers tooien zonder klagen de tuin

Want mijn liefde voor de Morvan kent deze nazomerse dagen - nu de meeste buitenlandse toeristen weer verdwenen lijkt te zijn - vele verschijningsvormen; regenbogen, ontmoetingen, de liefste buren, dit huis, het balkon, de prachtigste bloemen, pizza met honing en verse geitenkaas, celloconcerten van Bach, uilen en eekhoorns in de bomen naast mijn tuin en natuurlijk die altijd aanwezige groene heuvels, met hun in het vroege windstille ochtendlicht sluimerende bomen die zorgen voor ruimte, rust, zuurstof en geruststellende gevoelens van standvastigheid. Zij staan daar al eeuwen dus wie ben ik nietig mensje en waar maak ik me druk om? Liever maak ik de wereld lijdend voorwerp van de universele liefde die ik voel voor alles wat mijn pad kruist en mijn dromen aanwakkert. Verliefdheid op mijn Franse leven zorgt voor opzwepende behoefte aan andere uitdrukkingsvormen dan de geijkte waar ik mijn ziel al jaren mee bedien maar welke dan? en zo stuiter ik door de dagen en vooral de nachten waarin ik deels wakker lig omdat ik naar uilen moet luisteren of vallende sterren spotten want je weet maar nooit met die wensen... Ze zijn vast ergens goed voor en Régis, Romeo&Juliette houden zo van het zwoele maanlicht en de geurige geheimen van de Morvanse nachten.



Régis, Romeo&Juliette voor het huis waar we in oktober een jaar wonen 

Nieuw leven leidt tot nieuwe uitdagingen en zo ben ik met de vaart der volkeren (ik weet eerlijk gezegd niet goed wat hiermee bedoeld wordt maar ik heb geen zin het op te zoeken en het klinkt me vertrouwd in de oren dus het zal wel kloppen en iets over mij zeggen) een nieuw weblog begonnen om in het frans uitdrukking te kunnen geven aan wat in mij leeft en wat er gebeurt op die magische momenten in de overweldigende natuur. Voor wie geen frans spreekt dacht ik een oplossing te hebben gevonden in de vorm van een vertaalknop maar hij werkt niet of is kwijtgeraakt tijdens mijn verwoede pogingen met een gebrekkige internetverbinding de site op een manier te ontwerpen zoals ik voor me zag. Gelukkig staan er ook veel fotos op, wellicht een schrale troost voor hen die kennis van de Franse taal moeten ontberen (wat een gemis moet dat zijn). Je kunt mijn eerste blog 'Portraits du silence' hier vinden:

Dat wat me trouwens te binnen schoot was de eenvoudige gedachte dat ik nooit mijn rijke verbeeldingskracht zal verliezen, wat er ook gebeurt en wie er ook onbewust aan mijn zekerheden, tijd of levenslust morrelt. En wat heeft een nietig wezen als de artistiek aangelegde mens anders te doen met die kracht dan erin te geloven?

dinsdag 1 augustus 2017

Schietgebed


Het eerste wat mijn Nederlandse vriendin deed toen we op het terras aankwamen was de parasols uit de tafeltjes halen en tegen de muur zetten. Daarna schoof ze de twee vierkante tafels tegen elkaar aan en rangschikte onze stoelen eromheen. Op de automatische piloot, zonder erbij na te denken en met een efficiëntie waar je u tegen zegt. Ik stond erbij en keek er met verbazing naar.

Net zoals die keer toen ik met een ander gezelschap in een volle eetzaal lunchte en de bediening door de drukte wat langer dan gebruikelijk op zich liet wachten. Voor onze neus geurden zes slakken in hun huisjes maar we hadden nog geen stokbrood gekregen om in die heerlijke peterselie-knoflooksaus te dopen.
De Nederlandse dame die bij ons gezelschap hoorde stond op, liep naar de kast waar brood, bestek, peper en zout en stapels servetten lagen, sneed wat broodjes af, deed ze in een mandje en zette het op onze tafel. Ik kon wel door de grond zakken. Mijn familie, vrienden en ik voelen ons thuis bij Céline en Frédéric van de Auberge in Roussillon, dat is waar en ze kunnen ook heel wat hebben, dat is ook waar, maar de blikken van de Fransen aan de ons omringende tafels zeiden mij genoeg.

Leven in de Morvan


Wat zij en mijn vriendin deden is not done in Frankrijk. Je staat niet op om je eigen brood te pakken als het wat lang duurt. Je verbouwt ook niet het terras voor je plaatsneemt en je komt al helemaal niet binnen en gaat meteen zitten zonder gedag te zeggen  zoals veel Nederlanders doen. Dat soort assertieve, het-heft-in-handen-nemenacties doe je hier niet, je wacht gewoon op je beurt ook al duurt het een uur en ondertussen maak je er iets van. Of heb ik dat zelf bedacht om de wachttijden te doden? Ik klets wat af in wachtkamers, in de rij voor de kassa in de supermarkt, aan de bar wachtend op een tafeltje ook al is er plek genoeg en bij de benzinepomp waar mensen voor me aan het worstelen zijn met de knopjes van de zelfbedieningspomp. Soms bied ik mijn hulp aan wat erg op prijs wordt gesteld.

Nu klinkt het net of ik een engel ben. Dat is niet zo. Ik doe vaak iets verkeerd en zeg ook stomme dingen tegen Fransen als ik er niet op bedacht ben. Maar als ik merk dat het niet goed overkomt, dan check ik het daarna bij Franse vrienden of bij mijn lieve buren. Ik wil graag leren hoe ik me aan kan passen aan de waarden en normen van het land waar ik ben komen wonen. Beleefdheid is een groot goed in Frankrijk, respect voor elkaar en elkaars ruimte ook. Ik hoop dat de Nederlanders en Belgen die hier op vakantie komen daar eens wat meer rekening mee konden houden en respect kunnen tonen voor de mensen die hier hun hele leven al wonen, dan hoefde ik me niet zo vaak te schamen. Amen.