Kers op de taart

De winter is de tijd bij uitstek om terug naar je kern te gaan. Dat zie je buiten, in de natuur trekt alle energie zich uit bomen en planten en verzamelt zich zo diep mogelijk in de wortels om straks in de lente weer met kracht naar buiten te treden. Als mens zou je nu ook alles moeten laten, geen conflicten opzoeken, geen discussies aangaan, geen nieuwe dingen opstarten, dat komt na de tweede helft van januari weer. Ontvangen, open blijven staan en verwonderd om je heen kijken als een land dat open geploegd in voren ligt. Het leven stroomt door je heen, je hoeft er niets voor te doen en zo creëer je een bedding van rust en stilte. Dat is de theorie van de winter volgens Leven&werken in het ritme van de seizoenen van Jaap Voigt. 

Ik houd van de winter. Ik houd ervan me terug te trekken in mijn huis, mijn woorden en mijn verf. Muziek luisteren, films kijken, eten met vriendinnen, wandelen en knuffelen met de hondjes en vooral schrijven. Veel schrijven, aan La vie en rose, aan mijn nieuwe schrijfproject, aan gedichten en gewoon, voor mezelf, op papier waar daar zijn er pas werelden te ontdekken, ongebaande paden te vinden of zo ervaar ik het. Dat deed ik voorheen ook altijd en ik was van plan daar in Frankrijk mee door te gaan, sterker nog, ik zou hier op het Franse platteland zelfs meer rust en stilte vinden!

Als ik terugblik op 2017 en nadenk over mijn emotionele jaaroverzicht wat ik rond elke jaarwisseling doe, dan zie ik veel mooie dingen: ik kreeg mijn laatste bestraling op 13 januari 2017 en daarna diende zich een nieuwe vrijheid aan waarin ik gestuwd door de verplichte hormoonkuur vele ideeën kreeg, geen slechte maar mijn lichaam moest haar energie nog terugvinden om de plannen te dragen en dat lukte niet meteen.

Nieuw haar en nieuw leven (Januari 2017)

Mijn hoofd wilde van alles, maar door mijn lijf baanden de hormonen paden waardoor mijn emoties alle kanten op gingen en meer en meer verwilderden en ik bijna het overzicht kwijtraakte. Na zeven maanden en een goede gesprekken met vrouwen die hetzelfde hadden ondergaan, besloot ik met de hormoontherapie te stoppen en zo te voorkomen dat ik nog vijf jaar door het leven zou stuiteren terwijl ik tegelijk die intense vermoeidheid voelde. En de angst dat de kanker terugkomt dan? Gek genoeg heb ik daar geen last van gekregen zoals ik ook tijdens de behandeling niet bang ben geweest, ja, op bepaalde momenten sloeg pure machteloosheid toe, in het ziekenhuis na mijn eerste operatie toen mijn bed omringd werd door verpleging en er slangetjes uit mijn lichaam hingen. Welkom in de medische wereld! 

Juliette 3 maanden

In de prille lente kwam er een klein en heel lief en zacht meisje bij ons wonen die net als ik een nieuwe wereld te ontdekken had en dat hebben we gedaan, samen met Régis&Romeo verwelkomden we Juliette, alias Nati the Hope geboren in de laatste week van mijn bestraling. Een geweldig wezen, zacht, zachter en vele malen zachtaardiger dan ik ooit kon dromen. Zij maakte mijn roedel compleet, wat een rijkdom! Want wie kanker in zijn lijf tegenkomt gaat nadenken over wat werkelijk belangrijk is in het leven. Voor mij waren dat vragen als: Hoe sta ik als mens stevig in mijn schoenen? Wat heb ik nodig om gelukkig te zijn? Een emigratie op zich leidt al onvermijdelijk tot ontmoetingen met nieuwe mensen, ontdekking van een nieuw land met andere gewoontes en alles wat dat met je doet, naast gemis en pijn van wat je achter hebt gelaten. Ook al kom ik mijn hele leven al in Frankrijk en wonen mijn ouders hier bijna vijftien jaar, ergens wonen is anders. En voor mij gold de ontdekking van een heel nieuw leven want als ik niet behandeld was, zou ik er nu niet meer zijn. Zo simpel is het.

 In de zomer begon ik wat meer te leven, hier en daar gaf ik een Franse les in ruil voor diensten (gras maaien en ander tuinonderhoud zijn een belangrijke klussen die ik na de verwijdering van mijn lymfeklieren in mijn arm niet meer zelf kan doen) en diverse spullen die ik nog nodig had, daarnaast heb ik met mijn schilderijen meegedaan aan de jaarlijkse expositie in Anost, ik heb veel ‘nee’ gezegd tegen een voorzittende rol in de organisatie van de expositie, tegen mooie initiatieven van andere kunstenaars die me bij hun projecten wilden betrekken, ik ben verder gegaan met het schrijven van La vie en rose en in september hondenwandelingen door de Morvan gaan organiseren, deels voor mezelf, om conditie op te bouwen en zielsverwanten te ontmoeten, maar voor een belangrijker deel om mijn honden ook een sociaal leven te gunnen, zodat ook zij contacten met soortgenoten op konden bouwen, wandelend over de heuvels kom je een heleboel vossen, zwijnen en reeën tegen maar geen hond om mee te spelen. Zo ontstond Doggy Date Morvan en via de groep op Facebook spreken we nu maandelijks af. 

Doggy Date Morvan op de Haut Folin

Op dit moment dient het nieuwe jaar zich aan en zou ik me zeker zo tussen Kerst en Oud en Nieuw in mijn bedding van rust en stilte moeten bevinden. Dat is alleen niet zo... Ik voel me opgejaagd en verdraag de tocht slecht, het vocht dat uit de grond komt waarop dit huurhuis gebouwd is zorgt voor natte matrassen waar ik op slaap, schimmelvorming aan de muren en vanaf de bovenkant van dit alles word ik geteisterd door herhaalde lekkages op diverse plekken. Is het echt zo erg of overdrijf ik? En als dit niet de oorzaak van mijn onrust is, wat is het dan? Waarom ga ik er deze koude dagen liever op uit dan dat ik thuisblijf en schrijf, zoals ik ‘s winters meestal het liefst deed? Ik kom niet verder dan dat ik een ander huis nodig heb om mijn rust te vinden. Kou is onrustig. Trappetjes en een te laag plafond ook. En de rest van de huishoudelijke ongemakken die ik tegenkom maar jullie zal besparen.

De Morvan is een arme streek met veel goedkope huizen die gerenoveerd moeten worden of dat al zijn en na verbouwingen voor nieuwe kopers teveel geld kosten want, zo is mij verteld, wie meer dan €150.000 te besteden heeft, vertrekt naar andere delen van Frankrijk. Ik woon bijna twee jaar hier en heb een aantal huurhuizen gezien. Heel erg nuttig want ik denk niet dat ik ooit nog in een huis zal wonen dat net zo groot en tochtig is als waar ik nu woon, net zo slecht geïsoleerd en waarvan ik de helft niet gebruik, ’s zomers niet en ’s winters al helemaal niet. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben blij hoor, dat ik iets voor mezelf gevonden heb, ik moest echt een eigen plek met mijn eigen spullen tijdens het verwarrende eerste jaar Frankrijk van verhuizen en behandeling dat 2016 voor mij was.

  

Blij met mijn hondenleven (november 2017)

Met dank aan Loïs Ebbing Photographie 

Ik ben helemaal thuis in de Morvan, met mijn liefsten in mijn hondenleven tussen de Fransen en de Franse Nederlanders, in de Franse taal, met andere fijne dingen zoals bos naast de deur om het leven in mijn ziel te voelen en een omheinde tuin voor de hondjes met zon en schaduw en de vele leuke mensen die hier wonen. Ik hoop ook dat 2018 een jaar wordt van verdieping van alles wat ik tot nu toe heb opgebouwd, maar boven alles zou ik die heerlijke bedding terug willen, die zoete bedding die ik in Nederland had en waar ik nooit bij stil stond… Een klein huisje, te koop met een bescheiden hypotheek of desnoods weer te huur, maar waar uitzicht is op de heuvels vanachter mijn schrijftafel en waar het warm is in de winter en koel in de zomer, waar ik overal kan staan zou ook fijn zijn maar vooral waar ik als ik een blog of iets anders op mijn laptop tik, geen last heb van stijfheid omdat de tocht en koude lucht langs mijn benen, rug en nek strijkt. Een warme plek om lekker te spinnen in mijn web, in mijn wereld van woorden… Dat is alles, de overige ingrediënten voor een gelukkig Frans leven zijn er, allemaal. Alleen die kers op de taart, die ene grote dikke kers…. 

Een mooi en warm 2018!

Franse winter

‘Wie iets creëert, is niet gek.’

Rutger Kopland

Ik zit in een wonderlijke tijd. Mijn landing in Frankrijk na het bevlogen eerste jaar van kanker is vreemd. Vervreemdend. Bevreemdend. Hoogst vreemdelijk, op zijn minst. Indrukwekkend ook, met alle indrukken die afgekomen zijn op iemand als ik, gevoeliger dan gemiddeld voor het zintuiglijke. Overweldigend. Krijgt een mens wat hij verdient? Nee. Dat geloof ik nu niet meer. Kanker is geen ziekte waar je zelf veel invloed op hebt, ook al willen sommige mensen je dat doen geloven. Echt iedereen kan het krijgen en het kan ook echt bij iedereen die het gehad heeft terugkomen. Of je nu broccoli of frietjes eet. Voor de zekerheid eet ik het beiden en door elkaar in de vorm van stamppot kan ook, heb ik ontdekt.

Onwerkelijkheid is een ervaring die ik bij meer Nederlandse Fransen bespeur. ‘Ik kan gewoon niet geloven dat ik hier woon’ zeggen ze. Ik herken het gevoel dat erbij hoort. Ik maak het mee als ik met de hondjes achter het huis de geitjes voer, een stukje brood, wortels, hooi en dan sta ik daar stil en kijk om me heen. Dat uitzicht! Die hokken waar de jachthonden in zaten! De houtstapel! Dat bos om de hoek! Niet te bevatten.

 

De geitjes hebben of teveel gegeten afgelopen herfst of zijn onbevlekt ontvangen 

 

Ik ben niet materialistisch, nooit geweest ook. Ik bezit niet veel maar ik hoef ook niet veel. Het maakt me niet uit wat ik aan heb. Ik waardeer anderen op hun inhoud, niet op de vorm en ik hoop dat mensen dat ook niet bij mij doen. Schrijven vormt mijn inhoud, streelt mijn ziel (let op: niet mijn ego!) en plakt pleisters op de littekens van mijn hart die soms opnieuw onder spanning staan. Nu het winter is heb ik de draad van La vie en rose weer opgepakt naast andere geheime schrijfprojecten en ontstaat er rust in me. Het is merkbaar voor mijn honden en katten.

Ik scheld niet meer als ze in de weg lopen, ik slaak geen geërgerde zucht als de poes loopt te miemelen omdat ze naar buiten wil maar het sneeuwt, ik word niet écht boos als Juliette mijn moonboots opeet terwijl ik onder de douche sta. (Gelukkig begon ze aan de bovenkant en zijn ze niet lek...) Kortom het leven knelt gewoon wat minder als ik schrijf. Maakt me minder alleen, niet depressief maar nuttig. Nodig. En als in mijn hoofd rampscenario’s afspelen, van die scènes waarin er nare dingen gebeuren die angst oproepen dan denk ik 'wat heb ik toch een raar hoofd, maar wat handig en goed bruikbaar voor mijn roman!'

Compassie met jezelf hebben valt niet altijd mee. Wie gaat er dan ook in zijn eentje op het Franse platteland wonen? Waar alles anders is en het leven nooit meer wordt zoals in Nederland? Ze zeggen dat iedereen die in het buitenland gaat wonen op een bepaald moment heimwee krijgt. Ik weet niet of het heimwee is wat ik voel, ik geloof het niet, maar bij ieder afscheid en een nieuw begin hoort na een tijdje wel pijn, gemis van wat je achter hebt gelaten.

Misschien verklaart hoe ik indaal na mijn gekke jaar die dwang om me te af te zetten tegen de vluchtigheid en oppervlakkigheid van een in mijn ogen verwende Nederlandse maatschappij? Alles is daar in de buurt (de luxe!), alles is voorhanden en toch maken mensen 'het verkeerde' groot en schenken aandacht aan gladde types met hele vervelende meningen en ideeën waar niemand beter van wordt.

Laat ik eens iets groot maken wat ik waarde-vol vind:

STILTE

In de natuur is stilte. Alleen met stille kracht kan ik iets van mijn leven maken: een schilderij, een roman of tijd voor zorg voor anderen, mens of dier. Stilte geeft betekenis en maakt simpelweg gelukkig, niet alleen in de Dapperstraat, ook in Frankrijk. Stilte maakt emoties vrij en geeft ruimte aan onze intuïtie, aan weten wat werkelijk goed voor je is tussen alle bomen in het bos.

Is klein stil geluk niet precies wat we allemaal zoeken, wie we ook zijn, in welk land of in welke tijd dan ook? En als iedereen voor zijn eigen geluk zorgt, zou het daarmee vanzelf groot worden? Ik vertrouw erop. Het leven is niet zo lastig als we denken. Echt niet.

Juliette

                                             

Régis

Romeo

Mooie stille winter!