Het huis met de parels deel 43 : De baan van mijn leven

 Je kunt aan het begin van een nieuw jaar mooie plannen hebben, wetende dat het leven toch anders loopt. Hoe vaak ik tegen mezelf heb gezegd ´ik wil…’ terwijl de werkelijkheid mij daarna inhaalde en de kansen die ik kreeg groter en mooier waren dan wat ik in eerste instantie wilde. Het is niet zo dat ik die wensen niet meer heb, maar ik staar me er niet meer blind op. Er zijn mensen die uit wroeging om alles wat ze zelf niet hebben, geluk ook niet gunnen aan mensen die dat in hun ogen wél hebben. Die hebben echt een probleem. 

Montmort bij Toulon-sur-Arroux (foto Julia) 

Geluk krijg je niet, je creëert het. Dit is voor mij de belangrijkste eyeopener geweest toen ik in 2009 in de ziektewet kwam en het einde in zicht van jarenlang zoeken naar ´dé baan van mijn leven.’ Ik was toen 28 jaar en vanaf het moment dat ik in 1997 mijn doctoraal Franse Taal- en Letterkunde aan de VU haalde, dacht ik dat er een baan zou komen waar ik mij in kon verliezen en die me op het lijf geschreven was. Ik heb werkelijk alles geprobeerd, maar… 

Not. 

Geluk krijg je niet, je creëert het. In plaats van door ploeteren op de arbeidsmarkt, baantje hier, baantje daar, werd ik mentaal ziek en kwam met tegenzin in een bijzonder leertraject dat ze therapie noemen en waar er naar je geluisterd wordt en waar je vooral leert zélf naar je gevoel te luisteren. Ik kan iedereen verzekeren dat het pittig was om iets te leren wat je altijd uit alle macht geprobeerd hebt tegen te gaan. Niet voelen maar doen alsof was voor mij immers de beste overlevingsstrategie die mij zou brengen waar ik heen wilde. 

Not. 

Geluk krijg je niet, je creëert het. Het heeft heel lang geduurd voor ik inzag dat als ik niet leerde om stil te staan bij wat ik werkelijk voelde, niets van wat ik wilde zou lukken… Na tientallen pogingen, vallen en opstaan en na het afronden van de intensieve therapie van twee jaar, drie dagen in de week, kan ik pas tevreden terugkijken : Niets is inderdaad gelukt. 

En wat een geluk is dat! 

Terra, mijn schone slaapster, heeft zich er ook eindelijk maar bij neergelegd dat ze zich veilig en geborgen mag voelen

Ik hoef mezelf niet te forceren in een maatschappij te leven die voor mij te druk, te vol en teveel is. Ik hoef me niet anders voor te doen omdat ik denk dat een bepaalde baan dat van mij verlangt. Ik hoef me niet onder mensen te begeven die niet bij mij passen. Ik hoef me niet te laten leegzuigen en gebruiken om iemand anders tevreden te stellen. Ik hoef niet te verdwijnen omdat iets mij niet past. Ik hoef zeker niet langer voor mijn gevoel in duizenden stukjes uiteen te vallen - ook wel desintegratie genoemd - omdat ik denk dat dat zo hoort, omdat ik gewoon zo ben. Nee! 

Picasso maakt altijd zo’n stemming dat iedereen denkt dat hij de bal heeft, maar het is meestal Terra of Juliette

Geluk krijg je niet, je creëert het. Hoe vaak ik het ook tegen mezelf moet zeggen, ik blijf het vergeten. Soms MOET je dus wél iets, jezelf bij de les houden, omdat het goed voor je is. 

Weten dat alles begint bij hoe iets voor je voelt en als het verstikt of geforceerd is dan moet je je er verre van houden. Uit zelfbehoud. Of anderen dat nu begrijpen of niet. Als iets daarentegen ruimte geeft en goed voelt omdat het bij je past, dan mag je het proberen. Kijken waar het je brengt. Intuïtief. Energiek. Overtuigend. Dé baan van mijn leven ís mijn leven en ik werk er elke dag keihard aan. 

Luca ontwikkelt haar zangtalent om de bal die ik net weggegooid heb en die de anderen braaf ophalen. 

Het geeft niet Luca, nobody is perfect

Het huis met de parels deel 42 : de stilte van de sterren

 

Winterse linzensoep

Het is winter, eindelijk! Koude neuzen, tintelende wangen en als het donker wordt de kaarsen aan. Winterse gerechten zonder vet, fruit zonder extra suiker en hoppa! De eerste drie kilo is er alweer af. Geen ruimte meer voor excuses, een mens kan zichzelf lang voor de gek houden, genoeg is genoeg. Ik ben bloedserieus als ik zeg dat ik anders nooit een man vind! 

Lange tijd had ik er de buik vol van. Mannen. Er is echter iets veranderd in de afgelopen maanden en ik heb gemerkt dat mijn leven met de parels minder compleet is dan ik dacht. Het is maar hoe je het ziet, vanuit welk perspectief en vooral in welk perspectief je jezelf zet. Een huis vol parels hoeft niet te betekenen dat daar geen man bij past en je veilig voelen in je eentje betekent niet dat je dat niet óók met iemand samen kunt doen. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten, maar zo dacht ik wel. 

Tijd om de luiken open te zetten

Er zijn van die overtuigingen die na een tijdje best mogen ombuigen tot andere, waarom altijd maar vasthouden aan het vertrouwde? Elke dag veranderen onze genen en elke dag zijn we dus wezenlijk iemand anders. De krassen op je ziel blijven, maar je ziel zelf leeft zonder vaste vorm door. Ik heb bijvoorbeeld van begin af aan gezegd - alweer zes jaar geleden - dat het huis waar ik woon tijdelijk is. Het ligt niet op dat stille plekje zonder voorbijgangers en ik voel me er niet ongezien zoals ik graag zou willen. Ik kan iedereen nu verzekeren dat als je leeft met vijf jonge Australische herders niets ongehoord en ongezien blijft. Waar ik ook zou wonen, er zal altijd een aanleiding zijn dat zij zich manifesteren en met hen ik dus ook in mijn pogingen ze te kalmeren. Dat lukt nog altijd aardig, ze blijven opgevoed, maar wat nog beter lukt is dat ik leer dat het NIET elke keer lukt en ze dus maar even laat begaan… de postbode vertrekt weer en wandelaars lopen door. 

Papa Picasso tussen zijn vriendinnen Juliette&Terra

Wat nu maakt dat ik anders ga denken komt vooral door de mensen die positief bijdragen aan mijn leven, ook wel vrienden genoemd. Ik heb in de acht jaar dat ik in Frankrijk woon zulke fijne mensen om me heen gevonden en in Nederland de beste oude behouden. Goud zijn ze waard. Het kost tijd om elkaar echt te leren kennen en het kost tijd om jezelf in een nieuw land nieuwe kansen te bieden op allerlei gebied. Mijn kennel is nog steeds mijn manier om in dit land te integreren (niet alleen in het Nederlandse kringetje te blijven hangen) en de manier waarop ik omga met mijn honden inspireert anderen en zij mij. Zo heb ik hier&nu een stevige bedding voor de rest van mijn leven en kan ik vertrouwen dat er mensen zijn op wie ik terug kan vallen als ik een sprong in het diepe neem. Een soort nieuwjaarsduik in hetzelfde leven. 

Jérémie houdt liever zijn oude pootjes op het droge

Elke dag andere cellen, elke dag kansen om af te vallen, me beter in mijn lichaam te voelen en te geloven in mezelf. Als ik onzeker of angstig word niet meegaan in die gedachten, maar er juist een klein schepje zelfvertrouwen bovenop doen en gewoon op die man af stappen. Weten dat waarheen ik ook ga, ik in dit huis weer thuis kan komen. Ja, als iets zeker is dan is het dat dit huis hier blijft staan, ondanks oorlogen die dichterbij komen en stormen die telkens heviger worden. In dit huis hebben vroeger mensen geschuild vertelde de makelaar. Het was een herberg die openstond voor vluchtelingen. Een opvang. Een refuge. 

Durven dus, dat is alles. Durven, delen en vragen hoe anderen het zouden doen, hoe zij de dingen zien waar ik tegen aan loop en wat er beter kan. Het leven voluit leven, er is geen andere weg en waar die toe leidt wachten we af. Een mens heeft nu eenmaal weinig in de hand. Het lot bepaalt, ergens in de stilte van de sterren van een heldere winternacht. 

Vegetarisch prutje met tahoe en appelmoes die op moest

Het huis met de parels deel 41 : over leven en dood

Zaterdagmiddag wilde ze nog op schoot klimmen bij een vriendin die allergisch is voor poezen. Vandaag (maandag) zag ik toen ik op de wc zat een roodborstje in de puppyruimte rondvliegen dat probeerde door de kleine raampjes van de buitendeur weg te vliegen. Ik had zojuist nog een stukje omheining van de tuin hersteld en dan staat die deur altijd open. Een roodborstje staat voor iemand die overleden is en je weer even opzoekt… Ik dacht aan Zidane, het zusje van Zusje dat in de eerste weken na mijn emigratie overleden is. Toevallig had ik het er nèt een paar dagen geleden met degene over gehad die mijn spullen en de drie poezen verhuisd heeft en nu mijn zolder gaat isoleren. Hoe we dingen soms al weten voor ze gebeuren… 

De rest van de dag heb ik met de honden in het bos gewandeld en nagedacht over die lieve lange boer die echt nog een keer in mijn leven zou moeten komen (zie blog deel 39) en besloten om drastisch af te gaan vallen, zo gaat het niet langer. Al die feestdagen zijn niet gezond geweest! Deze hielspoor is een teken. Aan het eind van de middag zat ik oude foto’s te bekijken toen de honden me iets vertelden. Ik had net een houtblok in de kachel gelegd en daarbij Zusje zachtjes van haar vaste plekje voor de kachel verjaagd. Toen ik opkeek wat de honden bezielde zag ik haar liggen in een vreemde houding, plat op de grond voor de bench waar zij en Jérémie altijd lagen. Hun veilige haven. Jérémie was spinnend het kleedje aan het masseren terwijl ik naar Zusje keek en haar aaide ondertussen murmelend ´ach poes toch’ en ´dank je wel’ en ik weet niet wat ik nog meer zei, ik was in een soort trance. Ze vertrok nog wat spieren en ik bleef tegen haar praten. Dat ze heel lief is geweest en dat ze mag gaan, het is goed geweest zo poes… 

Zusje is in alle rust thuis overleden 

Het roodborstje was een voorbode en ik ben dankbaar dat ik twee weken geleden toen Zusje er heel slecht aan toe was, gewacht heb met haar laten inslapen. Ze had daarna echt een opleving en nu was het haar moment. Het is verdrietig maar echt goed zo. Ik weet niet of ze het altijd leuk bij me heeft gehad met alle hondjes, ik hoop het, ze was in ieder geval altijd van de partij. Zeker in Lochem samen met U.W.O.&Régis had ze het fijn. U.W.O. was zo’n vrolijk en stout hondje en Zusje liep altijd als medeplichtige achter hem aan. Toen hij overleden was en in zijn mandje lag (de dierenarts was thuis gekomen, heel fijn) was ze echt van slag. 

Het is nu Terra die Zusje gedag blijft zeggen, terwijl ze nog in haar mandje ligt. Voor mij gaat er een leven van bijna 19 jaar (ze is van 8 mei) aan me voorbij waarin Zusje aan mijn zijde heeft geleefd. Een bijzonder lief en sociaal poesje en ik denk dat ze nu ergens tussen hemel en aarde Zidane tegenkomt, haar zusje, en natuurlijk U.W.O.&Régis die haar weer mee op pad nemen zoals ze altijd deden, alleen nu door de tuinen van de eeuwige jachtvelden, op zoek naar konijnen, muisjes en musjes. De ondeugden. 

De laatste foto met z’n allen: v.l.n.r. Luca, Picasso, Zusje op haar plekje voor de kachel, Juliette, Joshua, Terra&Jérémie