Koffie met een opwarmende stroopwafel
Dat ging dus niet goed net, die stroopwafel op mijn kop oploskoffie met veel Completa. Ik heb hem nog een keer omgedraaid, maar toen werd hij té zacht en bij het oppakken zakte hij half in de koffie. Fransen houden ervan hun koekjes in de koffie te dopen, maar ik wil pertinent geen kruimels in mijn koffie of thee. (Ja ik heb zo van die dingen waar ik heel streng in ben… Ik houd er ook niet van als iemand met zijn vingers aan mijn eten zit, soms doen mensen dat. Alleen Luca mag weleens een likje van het randje van mijn bord nemen.) Uiteindelijk was ik dus gedwongen de stroopwafel half in mijn mond te wurmen en de tweede helft snel dubbel te pletten en op te eten terwijl de stroop eruit droop.
Nu heb ik het gevoel dat ik niet genoeg van het geheel genoten heb en ruik een tweede kans. Een nieuwe stroopwafel die ik dan slechts aan een kant verwarm en niet omkeer, maar lekker langzaam op kan eten. De stroop op mijn tong laten smelten in plaats van in de koffie. De combinatie met koffie is trouwens té lekker om het te laten, in dit soort gevallen kan ik me echt niet beheersen. Verder heel goed *kuch* maar dat is stof voor een ander blog. Dat onbeheersbare komt vandaag ook omdat het opnieuw een grijze donkere dag is. Op mijn weerapp staat halfbewolkt, maar van waar ik zit zie ik een dicht wolkendek en geen open plekken voor de zon. Dus zit ik voorlopig nog de tijd verliezend en mijmerend bij de houtkachel. (Lex van Magonia die mij bij mijn romans begeleid heeft zou trouwens van deze zin zeggen dat het dubbelop is, de tijd verliezend én mijmerend. Wat heb ik toch veel van hem geleerd! En na zo’n overweging kan ik nu besluiten het zo te laten staan. Hier moet hij als hij het zou lezen vast om glimlachen!)
De pareltjes hebben een zwaar leven
De honden hebben bewust zo min mogelijk regelmaat met wandelingen. Dit heb ik echt moeten leren. In Nederland liep ik trouw elke dag drie keer, waarvan altijd een lange wandeling met de auto. Daar had ik geen grote tuin waar ze konden spelen, maar meer nog was het een gewoonte. Dat doen Nederlanders nu eenmaal. Hier ook. Als de tweehuizenbezitters er niet zijn, loopt er haast niemand langs met een hond en ligt er ook geen poep langs mijn weggetje naar het bos. Buurman Stéphan met het oude hondje ruimt het keurig op, en dat zijn ook nog de minst grote drollen.
Ik had gisteren een discussie met een Franse fokster die momenteel een aantrekkelijk nestje heeft waarvoor ik bijna voor de bijl ging, ware het niet dat ik liever wacht op de nestjes van Juliette en Odina dit jaar waar ik al druk genoeg mee zal zijn. De rede overwon het dus van het sentiment, zowel bij haar als bij mij, want zij had zelf ook graag een reu gehouden. Maar goed, we hadden een pittig gesprek, ik loop altijd aan tegen de verschillen tussen Nederlandse en Franse gewoontes als het om hondenwelzijn in kennels gaat en dat leidt tot irritatie als het niet goed uitgepraat wordt. Zo nu ook en ja, iedereen heeft zijn eigen waarden en normen (ik moet hierbij altijd aan Balkenende denken), de verschillen zijn er nu eenmaal, maar middenwegen gelukkig ook. Dit soort gesprekken zijn altijd heel leerzaam en ik voer ze vaak.
V.l.n.r. Odina, Romeo, Picasso en Juliette, december 2020
Franse rashonden worden bij andere fokkers weinig tot niet uitgelaten. Dat kan ook niet als je bij een nestje pups moet blijven, die laat je niet alleen, er kan zo snel iets gebeuren met de pups, zeker in de tweede maand. De volwassen honden leven op grote terreinen waar ze in roedels leven en slapen ‘s nachts in verwarmde kennels. Een beetje zoals in hondenpensions, maar in dit geval weten ze niet beter dan dat dit hun wereld is, het is voor de meeste nooit anders geweest. De manier waarop ik het doe, dus geen rennen en een beperkt aantal honden bij mij in huis wordt maar door heel weinig fokkers gedaan. Het is soms ook meer of ik bij de honden in hun kennel woon dan zij bij mij in huis, vooral in de winter met vies weer en we veel binnen zitten. Dus ik snap de stap naar buitenrennen en een verblijf apart voor ´s nachts heel goed, maar ik zal die zelf niet zetten. Hooguit een buitenren aan huis vast voor tijdens de loopsheden, want dat is wel erg lastig in huis, ook al kan ik Picasso scheiden van de teefjes. Hem meer uit hun luchtje halen is handiger en leefbaarder voor iedereen. Als ik trouwens geen dekking wil, gaat hij uit logeren dus het is alleen als hij nodig is voor een nestje dat dit probleem zich voordoet. En dan is hij nog makkelijk, hij eet en drinkt en slaapt en blijft luisteren. Er zijn dekreuen die bij loopsheid van een teef in de buurt doodziek worden, de hele dag en nacht janken als een wolf en zichzelf uithongeren. Ik heb dus echt geluk met Picasso, maar blijf ook bij hem en stop hem niet weg waardoor de spanning alleen maar oploopt.
Picasso&Juliette, zo’n lief stel samen en hij verliest haar geen seconde uit het oog
Daar waar ik me aangepast heb aan de Franse way of life met rashonden is dat ik ze niet meer dan een keer per dag op verschillende tijdstippen meeneem naar het bos aan het eind van mijn weggetje of met de auto ergens anders voor een lange wandeling.
Dus dat ik hier nu nog zit, midden op de ochtend en heerlijk bij de warme kachel, met koffie en de tweede warme stroopwafel terwijl de honden gewoon weer liggen te slapen en niet nerveus zijn omdat we geen vaste rondjes doen is voor mij ronduit bevrijdend te noemen, en wellicht een mooie tussenweg als Nederlandse vrouw in een Frans leven. De wandeling komt straks, en dan gaan we lopen tot de zon komt. (Met dank aan Acda&de Munnik voor die laatste zin en prachtig nummer.)
Terra&Luca, ´s avonds tevreden na een dag spelen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten