Het huis met de parels deel 31 : de paradox van een stille zomer

De pareltjes in de nieuwe samenstelling v.l.n.r. Joshua, mama Juliette, papa Picasso, Luca en Terra, juni 2023 

Drie maanden geleden toen de lente begon schreef ik mijn laatste blog. Nu is het zomer en zijn de pups van Juliette&Picasso net als de mussen en roodstaartjes die onder mijn pannen zijn geboren, uitgevlogen. Op een puppy na… De liefste. De mooiste. De makkelijkste. Degene op wie de anderen in de roedel verkikkerd zijn. Degene die mijn hart stal. De kleine Prins. ‘Unbearable Lightness de la Perle du Morvan,’ maar we noemen hem gewoon Joshua, naar de bijbelse figuur die het volk van Israël redde toen God de zon stil liet staan. Een stil linkje dus in zijn roepnaam naar de herkomst van Nati the Hope de la Terre de Canaan, de officiële naam van Juliette in het LOF (Livre d’Origine Française), de Franse stamboeken want ik fok volgens de richtlijnen van de Franse Raad van Beheer.

Een zoon van Juliette om haar lijn voort te kunnen zetten, dat was een droom van me. Luca is de dochter van Picasso dus die lijn was al gewaarborgd. Luca&Joshua zijn hierdoor halfzus en - broer en daarmee mijn eerste generatie met het affix La Perle du Morvan, iets waar ik heel erg trots op ben. Het zijn ontzettend lieve huishonden en met het magische aantal van vijf voel ik me nooit meer alleen. 

Juliette is nu zes jaar en wordt binnenkort gesteriliseerd. I owe her so much… En ze is op dit moment zó ontzettend grappig en vrolijk. Daagt haar zoontje uit waarop Terra&Luca enthousiast reageren, jong als ze ook nog zijn. Een dolle boel af en toe. Beide teefjes worden 1 en 2 in augustus, dus met een jaar en een dag verschil. Voor Luca heb ik een bleu merle reu gevonden die aan mijn eisen voldoet, of bijna. Helemaal perfect vind je niet, maar deze vormt een goede match met haar, kwa lijnen, testen, fysiek en karakter hoewel je bij dat laatste af moet gaan op zijn eigenaren. Als het goed gaat is dat nestje er volgend voorjaar. Tot die tijd leven we hopelijk samen in relatieve rust en als er loopsheden zijn dan heb ik nieuwe opties om Picasso een paar dagen te laten logeren.  

Het is zomer. Er is veel licht. Een overdaad aan fruit en alles staat in bloei. De mensen zijn uitbundig en luidruchtig, vooral zij die op vakantie zijn, maar ook zij die de radio lekker hard aan hebben in de auto met de ramen open. Ik dus. Nadat ik me jaren heb afgezet tegen het toerisme en zoekend naar stilte afgaf op de hard pratende barbecuende medemens, ben ik nu bezig met een contra-offensief. Zelf meer lawaai maken! Ruimte innemen. Ik heb nu af en toe op een hoger volume muziek aan. Ik praat hardop in de tuin tegen de honden. Laat de honden blaffen tegen voorbijgangers en grijp hoogst uitzonderlijk in, als het echt nodig is. Laat dat nu toch werken! Veel minder last van andere mensen en niemand klaagt, want dit is blijkbaar normaal. De heg is ook goed begroeid nu, ik heb hem zelfs al twee keer helemaal geknipt, zo lekker groeit hij. Dus we hebben geen inkijk meer en daarnaast levert het blaffen de honden geen aandacht van mij meer op, want negatieve aandacht is ook aandacht. 

Het wonder is dus geschied. Ik heb besloten hier te blijven wonen. Na precies vijf jaar is het probleem van de voorbijgangers en overlast van lawaai van anderen voorbij door er zelf anders tegenover te staan. Vijf jaar SAINT-HONORE-LES-BAINS en als ik rondkijk zie ik nog heel goed voor me hoe het toen was en hoeveel er veranderd is. Dit huis had een ziel, toen en dat heeft het nog. Ik ben een gezegend mens dat ik ervoor mag zorgen… 

Ik wens jullie een mooie warme zomer ☀️ 

Schaduw vinden we onder de oude eik.