Het huis met de parels deel 57 : de rasse schreden van de lente

 

Een ei in de berm hoort bij mei 

Na de natte wintermaanden hebben we in de Morvan nu dan echt mogen genieten van een paar warme dagen met veel zon. Het is weer voorbij, vandaag regent het opnieuw de hele dag en kunnen we bijkomen van al dat licht en lawaai dat mooi weer met zich meebrengt. Ik heb gisteren vier kuub mogen stapelen, vanmorgen de schoorsteen voor de zekerheid nog maar eens geveegd en zojuist de houtkachel aangemaakt. Er rolt van alles in de pijp naar beneden, maar dankzij de nieuwe aansluitstukken kan ik hem heel makkelijk zelf vegen en dat is echt een zegen. Zelfs half mei blijft het vuur gezellig. 

Blij met een extra voorraadje hout

Het is alweer twee weken geleden dat ik mijn laatste blog schreef en er is veel gebeurd. Niet dat ik alles vertel, ik licht de hoogte- en dieptepunten eruit. Een absoluut dieptepunt beleefde ik afgelopen weekend toen ik als uit het niets zo leek het, plotseling heel naar werd. Overgeven, diarree, was het een voedselvergiftigingetje of een soort buikgriepje? Hoe het ook kwam, ik realiseerde me dat ik sinds de chemo nu alweer acht jaar geleden (!) niet meer op die manier met mijn hoofd boven de wc-pot had gehangen behalve om de pot schoon te maken en dat was dan wel weer een opbeurende gedachte. 

Dankbaar voor een fijn samenzijn, zelfs Terra deed relaxt

De dag erna, zondag, vierde ik mijn verjaardag met een paar vrienden onder de grote eik en dat was dan meteen weer een hoogtepunt dat alles goed maakte hoewel ik me tot vandaag (dinsdag) nog steeds niet 100% voel. Het is gek hoe normaal het is om nergens last van te hebben, nouja, op de lichte hielspoor en wat andere chronische zaken na. Ik hoor het van meer mensen dat de vijftig nu eenmaal een soort keerpunt is en je lichaam daarna anders dan anders reageert. Sommige dingen worden minder vanzelfsprekend. Het is bij de honden rond de zeven jaar, ik merk aan Juliette ook dat ze verandert en ik ben met haar naar de dierenarts geweest om alle vitale onderdelen eens helemaal na te laten kijken, bloed prikken en met Valérie mijn vriendin-dierenarts een checklist afvinken. Alles was in orde! Ze kan nog jaren mee. Godzijdank! Nu haar moeder pas op vrij jonge leeftijd is overleden, elf jaar, ben ik extra alert op haar, ik kan me nu nog geen leven zonder haar voorstellen. Juliette is mijn schaduw en zielehond net zoals Régis dat was. 

De grote eik met zijn verse frisgroene blad 

Juliette&Picasso’s zoon Joshua wordt al een hele vent vindt hij zelf. Hij is nu dertien maanden en omdat hij altijd zo rustig en kalm is zou je niet zeggen dat hij een echte puber is. Het is zoeken naar ondeugende dingen maar ik heb ontdekt dat hij kleine streken uithaalt als ik de honden alleen thuis laat voor een boodschap. Met warm weer kunnen ze absoluut niet in de auto wachten en dat is altijd weer aanpassen want ik ben het zo gewend. Nu vond ik de laatste tijd regelmatig gekauwde pennen en stukjes dagboeken in de kamer, net als kleine houtblokjes die echt groter waren toen ik vertrok en moet ik steeds nieuwe slippers bestellen. Wie doet dat toch? 

Joshua dus. Want nu ik hem beter maar even in de bench doe is het ineens over met alle vondsten en ontdekkingen van dingen die nog heel waren bij vertrek. Als dat alles is… en ja, dat is alles wat hij in zijn koppie haalt, tot nu toe. Het is een engel dus, zeker vergeleken met zijn vader op dezelfde leeftijd. Morgen gaan we samen (in de regen waarschijnlijk) naar een keuring in de buurt van Dompierre-sur-Bresbe voor zijn confirmation en definitieve pedrigree. Ik ben benieuwd hoe hij op alle honden reageert, maar tot nu toe gaat dat op markten enzo prima. Ik heb hem vandaag lekker lang en relaxt geborsteld, hij heeft van die zijdeglans lange lokken haar, net zo zacht als van Juliette, het is ook een echte diva. Hij geniet met volle teugen van de aandacht (net als ik van hem!) en ik knip dan ook stilletjes tussendoor af en toe een nageltje als hij minder oplet. Dan kijkt hij me aan! Erg grappig. 

Tijd en aandacht laten ieder mens en iedere hond opbloeien

Misschien overbodig om te vermelden dat ik toch zo trots ben op alle pareltjes die bij mij geboren zijn. Luca&Joshua zijn anders voor mij dan andere honden omdat ik ze geholpen heb om op de wereld te komen. Sterker nog, zonder mij waren ze er niet geweest en ze zijn me zo intens veel waard. Dat heb ik met niets anders in mijn leven zo gevoeld. Vanaf het moment van de loopsheid, de dekking die lang niet altijd makkelijk verloopt, de twee maanden dracht, de echo, de röntgen, dan de geboorte die zich aankondigt, het moment zelf, de stress, de spanning, de immense verantwoordelijkheid voor de moeder en de pups, de hele tijd van het nestje door voel je hoe belangrijk het is er te zijn, te zorgen, bij te voeden, op de rust in de roedel te letten, dat de harmonie voortduurt terwijl de hormonen door het huis gieren. Alles bij elkaar en dan het resultaat een jaar later, of een leven later straks als ze ouder en ouder worden. Ongekende innerlijke rijkdom geeft dat. 

Unbearable Lightness de la Perle du Morvan (Joshua)

Geboren 3-4-2023 

Ik prijs me gelukkig dat ik dit mee mag maken, dat ik ervoor kan kiezen dit te doen, zo te leven dat de honden het goed bij me hebben, in alle opzichten. Dit hondenleven is een wonder… en het is ook net alsof het steeds meer wordt. Dat geluk echt toeneemt als je het deelt. 

Shocking Good Chocolate de la Perle du Morvan (Luca) 

Geboren 12-8-2021 

Het huis met de parels deel 56 : Hollandse haast

 

In het achterhuis vorderen de schilderwerkzaamheden

Vandaag is het Bevrijdingsdag in Nederland. Dat is elk jaar na de Dodenherdenking en mijn verjaardag en de trouwdag van mijn ouders op 3 mei. Het was hun 63e, ongelooflijk lang en knap hoe ze het uithouden met elkaar. In voor- en tegenspoed en vooral met zulke extreem uiteenlopende karakters en behoeften. 

Sinds de bizarre tijd tijdens de Coronapandemie die in 2019 begon vind ik het soms moeilijk om mensen wiens mening hierover en over andere onderwerpen haaks op de mijne staat te blijven respecteren. ´Hoe kún je zo denken?´ denk ik dan, of : ‘wie ben jij dan dat je denkt iets te kunnen zeggen over het recht en leven van een ander?´ Oordelen omdat constructief nadenken over oplossingen blijkbaar een brug te ver is. Veroordelen is makkelijker dan jezelf kwetsbaar opstellen en vragen stellen over het hoe en waarom iemand iets doet zoals hij het doet. Waar het op neerkomt is empathie voelen, verdraagzaam zijn en beseffen dat alle mensen in de kern gelijk zijn. Als jij in iemand anders’ schoenen staat, zou je dan écht andere keuzes maken? En hoe komt dat dan, dat jij dat wél kunt en die ander niet? Is het een kwestie van opvoeding, het geluk hebben gehad in een welvarend land te zijn geboren met kansen en een goede hulpverlening voor de kwetsbaren? 

Onze senior Jérémie is veilig omringd 

Dat soort vragen hebben me altijd beziggehouden en toen ik gisteren met Raymond&Marja&Pax mijn verjaardag vierde bij de Bistrot in mijn dorp hadden we het erover dat het zo bijzonder is om de tijd en oprechte aandacht te kunnen hebben voor anderen. Dat je eens doorvraagt en los van agenda’s de ruimte neemt om iemands’ beweegredenen en gevoelens te begrijpen. Wie doet dat tegenwoordig nog? Ik mis vaak diepgang in de afspraken die ik heb tot Raymond gekscherend opmerkte dat ik in de kern gezelschap van anderen ook niet heel lang om me heen duld en dat is zeker óók waar. Dus wellicht kan ik daar eens meer mee doen, dat ík aangeef tijd en oprechte aandacht voor iemand te hebben ipv. de honden dit, de honden dat… 

Juliette, Picasso, Terra, Luca & Joshua

Gisteren ben ik 52 jaar geworden. Mijn moeder was er blij mee, zei ze opgewekt door de telefoon. Toen ik vroeg waarom zei ze dat het niet niks was dat zij mij al zo lang geleden gebaard had en dat ik toch niet de slechtste was geworden. Waar ze het vandaan haalt? Geen idee, maar heerlijk om te horen. Toen ik vroeg wie wel de slechtste was dan, (misschien een van mijn zussen?) zei ze lachend ´ach gekkerd, zo bedoel ik het toch niet.’ Ze kan zichzelf net zo makkelijk uit lastige gespreksonderwerpen praten als erin. 

Mijn vader was ook blij, hij zei ook dingen die hij nog nooit tegen me gezegd heeft. Heel fijn. Ik telde de zegeningen dat ze er ondanks de fysieke tegenslagen nog zijn en dat we dat soort eerlijke gesprekken kunnen voeren, dat was vroeger ondenkbaar geweest. Nu ze ouder zijn en ik het meer waardeer kan het en nemen we er de tijd voor. Iets wat ik me voorneem in het algemeen meer te gaan doen met de mensen om me heen waar ik van houd. Iets minder nee zeggen. Of het lukt weet ik niet, we zullen zien. 

Het tempo van een Franse slak is zo gek nog niet