Het Canal du Nivernais ligt er geduldig bij.
Het is heel vroeg deze zondagmorgen waarop ik er redelijk uitgeslapen bij zit, de grote parels om me heen gedrapeerd zijn als een uitgebloeide bloem die in de herfst zijn blaadjes en zaadjes laat vallen.
Het is ook herfst, alleen heel anders dan andere jaren…
Terra op de bank verandert ook niet haar gewoontes!
Terra&Joshua, vrienden voor het leven
Terwijl de wereld in brand staat, oorlogen uitbreken na jaren gesudderd te hebben, denk ik na over de natuurlijke verloop van mijn eigen leven en na een paar moeilijke dagen waarop mijn lieve arme demente moeder me bestookte met tientallen appjes per dag met dezelfde vragen, de grote parels heel lief en rustig waren, kan ik nu een voorzichtige conclusie trekken dat ik het eigenlijk niet weet. Ik weet niet hoe het verder gaat, wat de honden nog meer voor mij in petto hebben en waar ik over een paar jaar sta. Alleen mijn best kan ik doen om iedereen te bieden wat ze verdienen en mijzelf daarin niet te verliezen.
De zon breekt door de donkere wolken.
Het idee om te stoppen met fokken en me weer te richten op schrijven en andere dingen is ingehaald door de werkelijkheid. Maar ik moet bekennen : die werkelijkheid is prachtig! De waarheid is dat ik misschien wel door kan met af en toe een nestje omdat ik een roedel van de meest fantastische honden heb samengesteld die mij zoveel geluk bieden. De waarheid is ook dat als ze wat ouder zijn er wellicht weer ruimte komt om meer te schrijven en liefst een boek over hen. De waarheid is dat ik heel goed in staat ben om mens te blijven en niet zoals anderen verval in het forceren van nestjes van honden die dat zelf helemaal niet zien zitten zoals ik van anderen hoor. Fokkers die er geld aan willen verdienen, zeven nestjes per teefje is niks, drie in twee jaar en liefst met dezelfde reu. We kennen allemaal de verhalen en ik zie de foto’s voorbijkomen.
Onmenselijk fokken laat ik liever over aan anderen, ik kan de wereld niet veranderen, alleen maar mijn steentje van vrede bijdragen om hem een klein beetje mooier te maken, met honden en mensen om me heen die dat zien en begrijpen. Laat ik dat dan maar doen en mijn gepieker, twijfels en gebrek aan zelfvertrouwen loslaten als de bomen hun blaadjes. Het is ook dit jaar herfst, alleen anders dan andere jaren, maar niet minder ingrijpend, integendeel. Mens blijven wordt misschien ook steeds moeilijker als je ouder wordt, alsof de dagen je keer op keer op de proef stellen. ‘We dragen allemaal ons kruis’ zou mijn vader zeggen, en ik vul aan: ‘toch doen we het ook samen, maar wel op onze eigen manier.’ De tijd leert ons zoveel, maar leren wij ook naar haar luisteren? Als we het even niet meer weten, hoe we verder moeten dan is dat het beste wat we kunnen doen. Stilstaan, kijken en luisteren naar wat de tijd ons brengt en daar de kleine wonderen uithalen. Meer niet.
