Het huis met de parels deel 15 : Onze nozem

 

Picasso en de volle maan, 6 februari 2023

Er is naast Juliette een tweede kracht in het midden van onze roedel en dat is papa Picasso. Een echte nozem zoals Irmgard hem noemde toen we hem voor het eerst zagen. Ontzettend aantrekkelijk en verschrikkelijk zachtaardig. Picasso is doordat hij vanwege de loopsheden regelmatig bij Julia heeft gelogeerd waar allerlei soorten honden waren, goed gecodeerd in de hondentaal. Aangepast en goedgemanierd. Bij wolven zijn de honden die nageslacht voortbrengen degenen die het meest bepalen, ik noem bewust het woord ‘dominantie’ niet, omdat dat wisselt afhankelijk van wat de situatie is. Maar Juliette en Picasso zijn het oudst, het wijst en zij zorgen voor nageslacht. Sturende krachten ook al eisen ze niet de meeste aandacht op, juist niet. Maar zij weten hoe alles werkt, zijn het voorbeeld en daarmee van essentieel belang voor de kleintjes. 

Picasso brengt pups voort die hetzelfde als hij zijn. Stabiel, sterk en betrouwbaar. Nu hij vier jaar is geworden en regelmatig gedekt heeft, moet ik zeggen dat hij meer zelfvertrouwen heeft gekregen. Niet dat Juliette veel respect voor hem heeft, maar Luca wel en Terra, nouja, daar wordt nog aan gewerkt. Van begin af aan vond Juliette Picasso maar een herrieschopper en eerlijk is eerlijk, hij hield als pup al erg van zijn eigen stemgeluid dus ik begrijp Juliette wel. 

Zodra er actie is, is Picasso van de partij en blaft van opwinding

 

Toch schuilt er zoals in elke hond, niets dan goeds in hem. Hij geeft duidelijk aan waar zijn behoefte liggen en liefst holt hij de hele dag achter de frisbee of bal aan, wat ik drastisch beperk, anders hebben we geen leven. Hoe meer je als mens toegeeft aan die innerlijke drive, hoe sterker die wordt en hoe meer hij dit zal afdwingen. De kick van de adrenaline. Ik heb mijn lesje daarover wel geleerd met mijn eerste hond U.W.O. en de anderen daarna van begin af aan getraind in beheersing. Ik denk dat dit de reden is waarom hij ook bij dekkingen aanspreekbaar - en dus hanteerbaar - is en blijft. Als ik iets niet wil dan doet hij het niet. Alleen zijn stemgeluid, tja, ik had hem bijna Pavarotti genoemd, - die ik ooit samen met mijn moeder live heb mogen horen in Opéra la Bastille in Parijs - maar de symboliek van een dekreu die kleur voortbrengt en nieuwe creaties vond ik een naam van een schilder toch beter bij hem passen. Plus dat kleine kwastje wit haar aan het eind van zijn staart maakte de keuze compleet. 

Op Picasso kan ik vertrouwen, hij is mijn held!