Een nieuwe relatie

‘Nul ne peut avoir de lien avec son prochain 

s’il n’en a d’abord avec lui-même.’ 

Carl Gustav Jung

Meteorologisch gezien is de winter begonnen. Krachtig trekt dit seizoen onze energie zich terug naar onze wortels en laten we los wat we niet meer vast kunnen en willen houden. Je ziet het natuurlijk proces van leven en dood goed aan de bomen: blaadjes vallen en kaal staren in het bos de stammen en takken elkaar aan of zo lijkt het... Onder de grond in de aarde die nog lang warm zal blijven zolang het niet nachtenlang vriest, speelt zich in de donkerte van het diepste geheim een prachtig fenomeen af: het reeds vormen van de allerkleinste nieuwe kiem die in het voorjaar op zal komen en in de zomer voor volle bloei zorgen.

Loslaten gaat onontkomelijk gepaard met verdriet. Of dit nu om oude illusies gaat of vriendschappen waar geen bezieling meer inzit, het betekent niet niks. In mijn geval levert de kanker hier nog steeds een bijdrage aan. Het besef dat mijn leven ‘zomaar’ voorbij had kunnen zijn en het telkens weer afscheid nemen van een fit lichaam. (Het is na de chemotherapie niet meer het oude geworden en dat gaat ook niet gebeuren.) Het is belangrijk om als je borstkanker of een andere ziekte hebt gehad, dit te accepteren en jezelf eerlijk in de ogen te blijven kijken en zien wat er wél mogelijk is. De angst voor nieuwe uitzaaiingen niet de overhand geven, maar te leren vertrouwen op de toekomst. Dat is de theorie en sluit mooi aan bij deze naderende winter, waarin we een bedding van stilte maken voor de nieuwe kiemen om rustig in te dalen, of zo stel ik me dat voor.  

Romeo, Picasso en Juliette, 5 december 2019 

Ik zeg weleens zomaar wat. Dat is om iedereen fris te houden en niet in te laten kakken. Wie mij kent, weet dit. En wie mijn romans Stille taal (2016) of La vie en rose (2019) heeft gelezen, weet dat er ook  onderwerpen in voorkomen die ‘waar’ zijn, ondanks dat het romans zijn en dus fictie is. Wat er waar is, is het diepe verlangen van Eva én David naar stilte en rust. Daar kan ik nooit omheen, wat ik ook schrijf, ik heb dat zelf ook. Die innerlijke drijfveer is hier in Frankrijk zelfs groter geworden, terwijl ik verwacht had dat een stil leven op een rustiger plek met minder prikkels mij wel wat zou doen bedaren en een regelmatige overmaat aan energie beteugelen. Niets is minder waar... Hoe meer natuur en stilte om me heen, hoe enthousiaster en energieker ik word! Dit moeten anderen ook weten, denk ik dan. Het mag niet onbesproken blijven! 

Het wordt mijn vierde Franse winter, er is nu ik een eigen huis en plek heb een stuk minder ruis en afleiding dan in de winters hiervoor. Alleen met mijn hondjes, lieve vrienden op afstand en dichtbij, mijn familie en die geweldige nieuwe relatie met mezelf sinds ik besloten heb om eens wat meer als 'mijn eigen beste vriendin te zijn in de omgang met mezelf' komt het wel goed hier. 

Mijn eigen beste vriendin bakt namelijk de lekkerste oliebollen met appel, kaneel, rozijnen en citroensap, is nog veel liever tegen de wereld om haar heen en beter dan wie dan ook voor mijn honden, mijn dagelijkse lust en leven. Dus tegen die nieuwe relatie én iedereen die dit leest en zich óók bewust is van de schoonheid van het proces van leven en dood dat zich elk jaar voltrekt, wil ik graag zeggen: Fijne feestdagen, een goed nieuw begin van 2020 en vooral: 

Koester je kiem!

Met een knipoog van Régis (zomer 2019) 

Met dank aan Jaap Voigt voor de inspiratie uit 'Werken en leven volgens het ritme van de seizoenen,' al jaren mijn bijbel. Hopelijk ontmoeten wij elkaar ook in werkelijkheid in 2020.    

Parels op laag water - update-

Zondagmorgen, laten we zeggen op een tijdstip dat de uilen nog actief zijn en de sterren elkaar verdringen hun licht te werpen in de nieuwe duisternis. Want wat is het lang donker deze maand, dat was ik vergeten of ik had er andere jaren nooit op gelet... 
Of ik wil zoveel meer doen dan er nu nog in een dag past, zoals in de zomer. Behalve als die te heet is ja. Godverdomme wat was de zomer heet. Té heet. Ik kan er niet tegen! Mijn lichaam is niet ingesteld op temperaturen boven de 20 graden zoals ik ook mensen ken bij wie hun lichaam niet ingesteld in op graden onder de 20. En er is niets aan te doen, de aarde warmt op, ooit komt er ook weer een eeuwenlange ijstijd waar ik vroeger met stille heimwee naar staarde, toen ik kind was en plaatjes met mammoeten bekeek. Ik wilde leven in de ijstijd, met die mannen die op jacht gingen met pijl en boog, en alles zo mooi wit en stil was op de wereld en er overal sneeuw lag en er grote wilde dieren rondliepen. 

liefste Régis, zomeravond in Mont, juli 2019 

De werkelijkheid is dat ik weliswaar omringd door dieren ben, maar in het heetste deel van een land woon waar maandenlang droogte en hitte aan de orde van de dag waren. Temperaturen en gesteldheden waar ik dus niet op ingesteld ben en simpelweg mee moet dealen. 'Verdragen van,' belangrijk als andere coping strategieën niet werken weet ik uit mijn therapietijd. Ik doe dat letterlijk, ver-dragen, dan vliegt alles me aan en ga ik zitten. Ik ga 'ermee zitten' wat leidt tot Juliette die dan tegen me aan gaat zitten met haar extreem zachte vacht en voorzichtigheid. Precies goed meisje. Vervolgens komt Romeo met een object aan want hij wil spelen, zachtjes werpt hij het in mijn schoot en kijkt mij verlangender dan verlangend aan; 'we spelen noooooit Sas, dus dit is je kans.' Picasso probeert tegelijkertijd Juliette te kopiëren door op haar ook tegen mij aan te gaan liggen én het object van Romeo uit mijn schoot te plukken waarop meestal Juliette stokstijf stil blijft liggen ('dit is mijn plek') en Romeo met Picasso gaat spelen, happend naar het object en uiteindelijk rollebollend door de kamer. Is er iemand op aarde die dan boos of verdrietig of overweldigd door het leven kan blijven? Nou ik niet hoor. Mijn beste coping strategieën zijn mijn honden, voor wie dat nog niet wist. En ik durf te wedden dat dit voor heel veel fokkers en hondeneigenaren geldt... Er zitten types bij! Breek me de bek niet open zou Régis hebben gezegd.

Nu het minder warm is, kan mijn schrijftafeltje weer voor het keukenraam 

Ja, Régis. Lieve Régis. Ik heb zoveel nog te vertellen over Régis, maar de dagen zijn te kort en mijn verdriet is nog té groot om het in taal zonder tranentrekkerij te gieten. Er is een reisje Nederland en een dekking van Juliette te organiseren. En er is die dichtbundel te publiceren, 'Parels op laag water' en daar wil ik het even over hebben, want er is een probleem opgedoken: ik ben het laatste manuscript kwijt. Gewoon gisteravond niet opgeslagen in het format dat Brave New Books voor mij had bedacht, het is zondag, ze zijn er niet en eerlijk gezegd ben ik nu even KLAAR met formats. Ik kook van binnen. Ik heb nooit in een structuur gepast en het is altijd of de hele wereld dat probeert. Zelfs ikzelf deed dat dus, in de veronderstelling dat mijn werk in een tastbare vorm gewrongen moest zijn om gelezen te worden. Ik heb precies voor ogen hoe het moest worden: ik heb een geweldig beeld voor de omslag door iemand gemaakt die ik al meer dan dertig jaar ken, ik heb na drie eerdere publicaties de knowhow over het publiceren bij Brave New Books, ik heb het manuscript in een oudere versie (grrr) en het gaat er ook waarschijnlijk wel komen, ik geef niet op, alleen nog niet vandaag. Eerst stoom afblazen, eerst een flinke boswandeling met de liefste hondjes van de wereld, relativeren, aarden en spelen, veel spelen. Het wordt licht, de zon gloort al aan de roze horizon, de boer komt de koeien hun hooi brengen, ze hobbelen al achter de tractor aan. 
  

Voel me soms Ben Hur (op naar de vijf!) 

Waarom heb je altijd zo'n haast Sas? Een vraag die weleens gesteld wordt. Het antwoord is simpel: wie te lang stilstaat versteent. Ik ben geen steen en koester geen ambities tot zoutpilaar, ik wil leven, bruisen, vechten voor de goede dingen, voor de bescherming van het weerloze en ik ben een simpele overlever die dingen wil maken. De wereld mooier maken met bescheiden fok van de meest fantastische honden die er zijn én taal, veel taal in allerlei vormen want ik ben een talenwonder. Altijd al geweest, zelfs in de ijstijd toen mijn ziel een mammoet was. Dus als de herfst nu even herfst blijft en de winter lekker koud dan zou ik dat wel eerlijk vinden ten opzichte van die fucking en gekmakend hete zomer, evenwicht is toch het grootste goed, óók in meteorologisch opzicht. 

Ps. 'Parels op laag water' gáát er komen, dit najaar. Misschien zelfs beter dan in de versie die ik gisteravond klaar had? 



     

De koning is dood...

'Inkt verheldert.'

uit Grand hotel Europa

 Ilja Leonard Pfeijffer 

Mijn grote lieve vriend Régis is afgelopen vrijdag 30 augustus rustig ingeslapen. De grens van aftakeling was bereikt, hij bleef vallen en kon nu niet meer zelf opstaan. Hij had last van zijn nieren en verdroeg geen medicatie om de pijn van zijn zware artrose te bestrijden. Toen ik de beslissing had genomen en voor twee dagen later een afspraak bij de dierenarts gemaakt, wilde hij ook niet meer eten. Het was duidelijk, na wekenlang met de moeilijke vraag rond te hebben gelopen: wat is de grens? heb ik die vreselijke knoop doorgehakt. Verdere aftakeling moest mijn grote liefde bespaard blijven. Wat ik erover te lezen vond op internet en gesprekken met de dierenarts hebben mij erg geholpen, maar het was weinig. Je ziet zelf door alle emoties niet goed hoe je hond er werkelijk aan toe is. Mijn zielenhond is op twee weken na veertien jaar geworden en laat een onbeschrijflijke leegte achter... 

In 2012 samen met U.W.O. 

Régis was een uitzonderlijke hond. Hoe ouder hij werd, hoe meer me dit duidelijk werd. Ik heb veel van hem geleerd en we hebben samen de andere drie opgevoed, ook al is er met de acht maanden oude Picasso nog wat werk aan de winkel. Ik heb nu vooral tijd nodig om dit te verwerken en over zijn troonopvolging na te denken. Hoewel, Juliette en ik weten het wel, maar ja die twee mannen hè, altijd bakkeleien, bekvechten en redetwisten achter de schermen... 

We hebben kaarsjes voor hem aangestoken 

De naam Régis komt trouwens van Rex, Latijn voor koning. Régis is een echte regisseur en dat klopte. Hij is en blijft mijn gids, voor altijd bij iedere beslissing die ik te nemen heb. Mijn laatste woorden waren 'dank je wel liefste Régis, voor ALLES wat je voor me gedaan hebt.' Juliette was mee naar de dierenarts en lag tegen mijn zij aan de linkerkant, aan de rechterkant lag Régis met zijn kop in mijn handen. Tot zijn laatste uitademing aan toe is hij mijn hand blijven likken. Altijd stond hij voor me klaar en trouw tot in de dood. Wat een vriend!    

De laatste foto samen in Mont, 29 juli 2019 

Het gaat goed met alle dieren, niemand zoekt hem, ook de poezen niet. Ik heb het Zusje, Jérémie, Romeo, Juliette en Picasso rustig uitgelegd met zijn deken, riem en halsband erbij met zijn geur eraan. Zijn dood was onvermijdelijk, maar het is goed zo. 

We willen nu graag rust in de nieuw samengestelde roedel. Ik organiseer voorlopig geen nieuwe hondenwandelingen in de Morvan. Het blijft zoeken naar woorden om weer te geven wat ik voel en hoe ik kan duiden hoe hij was en vooral wat ik kan doen om hem zoveel mogelijk bij me te houden? Dit korte blog is vast niet het laatste wat ik over dit onderwerp schrijf, maar het is (zoals altijd met schrijven, maar nu helemaal) belangrijk dat ik het alleen doe en er de tijd voor neem. Ik weet dat er veel mensen meeleven en aan ons denken, dat waardeer ik heel erg. Bedankt voor alle begrip! 

Saskia 

De aftakeling (het vervolg)

‘Het gaat erom dat jij en ik inzien dat het niet onze kwaliteiten, ons uiterlijk of onze prestaties zijn die ons leven betekenis geven, maar de diepgang en oprechtheid van onze relaties met de mensen en dieren om ons heen.’

Uit: Oude wijze honden, Elli H. Radinger

Het is nog niet zo lang geleden dat ik het eerste blog over de aftakeling van Régis schreef. Ik deed het om mijn hart te luchten (daar zijn alleen woorden goed voor) en dingen op een rijtje te zetten (hoe ver op weg naar de dood is hij?). Ik had zeker niet verwacht zoveel bijval te krijgen. Mailtjes, kaartjes en zelfs een prachtig boek kreeg ik gisteren opgestuurd dat ik iedereen aan kan raden. Het is herkenbaar en ondersteunend in het proces van loslaten.

Er zijn veel hondeneigenaren met hetzelfde verdriet over een hondenleven dat te kort duurt… En hoe ga je dan om met de dood van je beste en soms oudste vriend? Die grote liefde die je ontvalt op de leeftijd dat je kind gemiddeld het huis uitgaat om op eigen benen te staan? Het is gruwelijk verdrietig én daarmee is het óók mooi.

Ik heb vele vriendjes gehad toen ik jonger was, maar daarbij zat er geen een om wie ik zoveel tranen heb gelaten als nu tijdens de laatste zomer van Régis. Mijn kleine mannetje dat mij, U.W.O. die toen acht jaar was en poes Maxime die aan was komen lopen, in december 2005 uitkoos om bij op te groeien. We woonden in een klein huisje met een lief postzegeltuintje in Slotermeer in Amsterdam-West en ik had een oogje op het nestje van Régis vanwege de combinatie van rassen (vader Border collie en moeder Friese Stabij). Toen ik echter belde waren alle hondjes al weggegeven. Ik geloofde het niet, dit puppy moest het zijn. Twee dagen later belde de vrouw terug, of ik nog belangstelling had, er was er eentje teruggebracht, die zwart-witte met krullen en een streepje over zijn kop… Er zijn van die dingen die je als mens weet.

Nu Régis hier in Frankrijk rondstruint, omvalt en mij meer dan ooit inpakt met zijn verwarmende blik, realiseer ik me wat een rijk verleden we samen hebben. Al die huizen waar we gewoond hebben, de plekken die we samen zagen en de paden die we bewandelden! Teveel om op te noemen en dat ga ik ook niet doen. Het gevoel erbij is rijkdom, geluk en de vraag of ik me toen in die eerste jaren beseft heb wat het betekende. Ik weet het niet meer - vermoed dat ik nog teveel met mezelf bezig was - maar ik weet het nu. Misschien is dat genoeg? Er zijn veel mensen die invloed op mijn leven hebben gehad, waar ik van geleerd heb, op een leuke of minder leuke manier. Régis is degene die daar bij was, naast mij, trouw volgend en loyaal als geen mens kan zijn. Om echte loyaliteit te kennen, moet je een hond hebben of kennen. Voor mij geldt daarbij dat ik een eigen hond van zo jong mogelijk af aan wil leren kennen, een oudere hond is al voor een deel gevormd en het idee dat ik daar niet bij was, verdraag ik moeilijk. Dat heeft denk ik met mijn persoonlijkheid te maken, ik ga voor 100% en anders niet.  

Régis leeft niet lang meer. Ik weet het nu, na de eerste schrik van twee weken geleden tijdens de hittegolf die hij ternauwernood overleefde. Sinds ik het weet is er ruimte ontstaan waarin veel om hem draait. Natuurlijk kies ik daar zelf voor. Ik wil dit beleven, voelen en nog even intens genieten. Hondloze mensen begrijpen dat niet of vinden het erg voor me dat ik een etentje of iets anders sociaals mis. ‘Dan laat je hem toch thuis?’ De laatste keer dat ik hem alleen thuis liet, vorige week, zat hij vastgeklemd met zijn achterpoten onder de trap in de woonkamer. Aan zijn neus te voelen had dat een flinke tijd geduurd, het was koud binnen met de luiken dicht tegen de zon en alleen op de koele tegels. Ik vind het heel naar voor de hondloze mensen dat ze de liefde en de zorg voor een beste oudste vriend die volkomen afhankelijk van ze is geworden, niet kennen. Ze weten werkelijk niet wat ze missen. 

Gisteren ging het opnieuw bergafwaarts met de oude man. Diarree, strompelen, vallen en niet meer alleen overeind kunnen komen. Het bekende lijdensverhaal. Ik besloot voor ik ging slapen de dierenarts te bellen als het vanmorgen nog zo slecht met hem gesteld zou zijn. Sinds ik bij de dierenarts geweest ben, hebben we dagelijks contact. Ze bellen op, wetende dat ik er alleen voor sta en hebben mijn verdriet gevoeld. Ik die zó weinig mijn ware gevoelens aan vreemden laat zien! Als het er echt op neerkomt, interesseer ik mezelf helemaal niets meer, wat een bevrijding is dat. 

Vanmorgen stonden ze echter alle vier gelukkig weer luidruchtig te jubelen onder aan de trap, Picasso met zijn zeven maanden gaat dan helemaal uit zijn dak, joelt en springt op Juliette die daar maar aan meedoet want lawaai maken is eigenlijk best leuk, mijn trouwe maatje Romeo loopt als een echte hoeder fanatiek zijn rondjes om het hele spul heen en oude, trouwe Régis houdt zich dapper staande wat hem gewoon lukt met die gelukzalig diepe blik omhoog naar mij. Daar ben je! Er waren dagen dat hij ondanks het tumult van de anderen nog lag te slapen als ik beneden kwam en ik hem wakker moest maken. Als dat zo was, keek hij eerst verward rond en hielp ik hem overeind. De dag komt misschien dat dit weer gebeurd of juist niet. We zullen zien, maar voor nu is er voor ons telkens nog een nieuwe morgen. Een nieuwe morgen waarop ik mezelf de vraag blijf stellen wat ik zou wensen als ik op dat moment Régis was, ik Romeo raadpleeg en de jongste twee er bij betrek. We horen bij elkaar, we zijn een team en iedereen draagt op zijn eigen wijze zijn steentje bij aan een harmonieus geheel. Ik weet niet of ik in mijn leven ondanks al het verdriet over het naderende einde van Régis ooit zó gelukkig ben geweest… Me zó rijk heb gevoeld en verrijkt door de liefde. Wetende dat het overmorgen heel anders kan zijn en ik voor mijn beste oudste maatje met alle liefde die ik in me heb een streep onder zijn bestaan zal moeten zetten, pakt deze zomerdagen niemand meer van ons af. Amen. 

Aftakeling

Gisteren viel Régis voor de tweede keer in korte tijd in het Kanaal. Dit keer zijwaarts, maar weer kopje onder, waar hij een hekel aan heeft. Toen hij klein was en ik hem in Amsterdam trainde netjes naast me te lopen en niet te trekken, was hij weleens zó geconcentreerd en gefocust op mij en de beloning dat hij tegen een boom of lantaarnpaal liep. Zo liep hij nu vlak voor zijn duik ook. Het gras was niet gemaaid langs de rand en de afscheiding kanaal - graspaadje onduidelijk. Aan zijn verminderende lichaamsbeheersing lag het natuurlijk niet...    

Régis is mijn eerste puppy en dat blijft hij. Toen U.W.O. acht jaar was is hij bij ons gekomen en al die leuke lieve en mooie honden ná hem komen door hem. Mijn gelukkige hondenleven is zíjn schuld. Na de eerste paar maanden in Amsterdam zijn U.W.O., puppy Régis, de poes Maxime en ik naar het Oosten verhuisd. Régis wilde graag meer ruimte om zich heen. Hij wist wat hij wilde en gelukkig was dat vaak ook mijn wens dus we klopten met elkaar. 

In die tijd had ik niet kunnen bedenken dat het keurig naar me opkijken terwijl hij naast me loopt, ooit zou eindigen in een kopje onder in het Canal du Nivernais gevolgd door een enorme paniek hoe hem er weer uit te krijgen. Had ik nog maar de kracht in beide armen en vooral: had ik maar beter opgelet! Vijf minuten na de redding en zijn onhandig geschud waarbij hij ook steeds omvalt, heeft de paniek plaatsgemaakt voor een soort bokkesprongen, rollen in het gras en dikke pret. 'Zag je me gaan, Sas?' 

'Ja, lieve Régis, ik zag je gaan, maar leuk vond ik het absoluut niet...' 

met Romeo samen in Lochem, 2015 Foto: Egbert Mol

Een vriendin die weet wat ik doormaak gebruikte het woord vandaag. Aftakeling. Ze begrijpt me niet helemaal. Dat mág ze niet zeggen. Ik heb net weer nieuwe glucosamine-supplementen voor hem besteld, voor 100 dagen als ik er twee per dag geef. Régis takelt niet af. Hij valt niet honderd keer per dag om. Ik hoef hem niet telkens weer op zijn vier poten te zetten omdat hij spagaat doet op de gladde tegels in de keuken waar de lekkere hapjes vandaan komen. Régis blaft ook niet ineens keihard in de nacht om de tien seconden, waar zelfs Picasso van onder de indruk is. Hij is toch nog niet zo heel erg oud? Hij eet en drinkt nog, lust nog heel veel kaas, gekookte eitjes, kokosolie, walnoten en kwark, graag zelfs. Régis doet zijn behoefte ook nog weleens buiten in de tuin, niet alleen maar in huis omdat hij het niet door heeft. Régis loopt ook niet dwangmatig hijgend door de kamer aan het eind van de dag als het ook binnen opgewarmd is... 

Régis mag na al die veranderingen en verhuizingen in zijn leven nu zo oud worden als hij wil, had ik zo bedacht. Er zijn hier geen hoge drempels of trappen, het huis is niet spik en span en hij kan in en uit want ik ben vaak thuis. Hij kijkt nog helder uit zijn ogen, maar sinds kort wil de oude baas niet altijd meer aangeraakt worden. Zijn knufjes worden korter en soms is er ineens die verdomde afstand tussen ons die er nooit was. Dan vervloek ik de tijd. De momenten dat we alleen maar naar elkaar kijken duren steeds langer. Hij weet het zelf ook niet, hoe dit moet. En ik nog minder ondanks de ervaring met U.W.O. die ruim 15 is geworden en ik moest laten gaan na een vechtpartij waar ik niet bij was. Régis verdient ook daarom de mooiste oude dag die er is, samen met mij en de anderen. Nooit heeft mij teleurgesteld, of misschien een beetje toen hij met U.W.O. mee ging jagen, dat was echt raar voor een kruising border-collie. 

April 2019, foto Lois Ebbing  

De laatste weken gaat het hard achteruit. Ik zie het wel en ik zie het niet. Je went ergens aan, niet meer mee naar het bos bijvoorbeeld, en dan ineens is het ook niet meer mee tot aan het hek om ons uit te zwaaien en ik wat lekkertjes voor hem in de tuin gooi. Het verdriet overheerst deze dagen, afscheid nemen gaat met kleine sprongetjes, anders lukt het niet. Anderen misschien, maar mij niet. Ik weet niet hoe dit moet, voel me elke keer dat er iets met hem is, zó overmand. Ik weet inmiddels wél waarom ik meerdere honden heb en er plek is voor nog meer. Ik geef gewoon teveel liefde voor een, daar zijn er meerdere voor nodig. Régis weet er als enige alles van. Hij heeft ze allemaal gekend, van U.W.O. tot Picasso. Alleen daarom al mag hij toch nog niet gaan? 

En ja, hij heeft een mooi leven gehad, daar ben ik van overtuigd. We hebben zoveel meegemaakt samen. Als ik foto's zoek voor dit blog, zie ik de laatste paar jaar. Toen hij pup was had ik nog geen digitale camera, die kwam in 2011 pas, toen was Régis al grijs. 

Twee foto's van Dogwise goes outdoorweekend 2015, Helma Polman 

  

Half september wordt Régis veertien jaar, hoop ik. Dan kan Romeo nog mooi het een en ander leren om het stokje van 'oudste' over te nemen, met zijn vier jaar... Juliette maakt het niet uit en 'Nee, nee, nee Picasso jij bent pas een half jaar!'  

April 2019, foto Lois Ebbing 

   

Over honden geschreven

‘Ik kan je niet volgen’ hoor ik regelmatig van mensen om me heen. Vroeger deed ik dan mijn best uit te leggen hoe het een leidde tot het andere en ik daarom ben aangekomen waar ik nu ben… Dat kostte een hoop energie. Je hoeft me niet te volgen, denk ik tegenwoordig. Het klopt dat ik meerdere levens tegelijk leid, dat heb ik altijd gedaan. Snelle wissels van stemming en bezigheid horen bij mij. Ik ben niet saai, ik leef intens en huil en lach soms tegelijkertijd. So what? 

… ‘Ja, maar je schilderde toch?’ ‘Schrijf je niet meer dan?’ 'En je nieuwste roman?' 'Verkoop je die nou een beetje, die boeken in eigen beheer?' ‘Hoe is het met die nieuwe dichtbundel?’ 'Heb je nog last van moeheid na je borstkanker?' 'Ben je dan niet bang dat het terugkomt?' … 

Puppy’s zijn springerig in hun gedrag, je weet nooit helemaal waar je aan begint als je er een aanschaft. De impact van een jong hondje is groot, je komt het eerste jaar eigenlijk niet toe aan jezelf. Als je hem geen aandacht schenkt dan leert hij zichzelf dingen aan die je niet wilt, geloof me. Ik voel me daar persoonlijk erg goed bij, er is eerlijk gezegd geen mens die mij zo uitdaagt als een jonge hond. Het aangeven van grenzen, telkens weer bedenken dat de bal bij mij ligt, dat hij alles nog moet leren, dat ik boos mag zijn als hij iets doet wat echt niet kan en dat uiten zodat hij het begrijpt...

Foto: Lois Ebbing 

Het leuke is dat het bij Australische herders snel werkt. Ze zijn de beste leerlingen die ik ooit gehad heb. Natuurlijk duurde mijn concrete onderwijscarrière maar vijf jaar, maar toch! En in die twintig jaar dat ik honden heb, heb ik zélf het meest geleerd. De beste leerling in de hondenwereld ben je zelf en als je daar niet open voor staat, moet je er niet aan beginnen. Honden zijn geen bijzaak voor mij zoals voor veel anderen, dat is me wel duidelijk geworden. Ik ben bloedserieus als het om het welzijn van honden, bloedlink ook als je daar in mijn ogen aan toornt…

Foto: Lois Ebbing 

De keuze om me verder te verdiepen in honden, het ras Australische herder en het opzetten van een eigen kennel De la Perle du Morvan betekent vooral zo trouw mogelijk blijven aan mezelf en mijn waarden. Hoe het moet met de families die volgend jaar een puppy van mij adopteren en er andere waarden op nahouden dan ik, weet ik niet, maar als ik iets nog niet kan dan hoop ik dat te leren. Niemand is perfect en ik zeker niet.

Honden fokken is een onzeker bestaan, levende wezens kun je niet forceren of dwingen. Je kunt ze testen op dysplasie, erfelijkheidsziekten en toch worden ze ziek, sterven op een dag en hebben hun emoties en eigenaardigheden, net als wij. Ik weet niet precies waar ik aan begin, toch begeef ik me op dit pad en misschien wel omdat 'al het andere' niet voor mij werkte zoals ik dat graag wilde en ik simpelweg weiger bij de pakken neer te zitten. Dat heb ik nooit gedaan, of in ieder geval niet lang.

 Foto: Lois Ebbing 

Honden vormen een rode draad in mijn leven. Mijn creativiteit kan ik kwijt in het opschrijven van de verhalen die ze me vertellen, foto’s maken en met ze wandelen heeft me altijd goed gedaan. Misschien is de boodschap van dit blog dat ik hoe dan ook mijn eigen gang zal gaan. De boze tongen hoor ik heus, ook die niet uitgesproken worden, maar ik laat ze me niet raken. Ik weet óók niet wat ik doe, behalve luisteren naar iets in me, iets dat blijft dromen en mijn dromen volgen voorkomt dat ik vast komt te zitten in teleurstelling of alleen gehoor geef aan de twijfels en angsten. Geluk kies je zelf. 

Wat je aandacht geeft groeit… Op het moment dat ik dit typ, slaakt Juliette een diepe zucht. Ze heeft gegeten, geplast en gepoept, gespeeld met Romeo&Picasso en rust nu uit, de kop op mijn voeten onder mijn stoel. Inderdaad lief meisje, we zien wel waar het schip strandt. Als we samen maar van de golven genieten dan hoeft er niets te veranderen, gaan de dingen vanzelf. De stroom  brengt ons waar we moeten zijn. De belangrijkste veranderingen zijn niet die je zelf creëert, maar waar je op wacht, zei Simone Weil. 

Met dank aan Lois, voor al die geweldige foto's! 

Een nieuw verhaal

Het is lente. Dé tijd om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. Ik heb al jaren in mijn hoofd dat ik over de honden wil schrijven, maar elke poging strandde op papier, maar niet in mijn hoofd. Het waren aanloopjes. Korte teksten die me op nieuwe ideeën brachten. 

Laatst las ik 'Un chien' van Eric-Emmanuel Schmitt, een Franse schrijver die ik bewonder om zijn eerlijke taal. Of de boeken die ik van hem gelezen heb kwamen uit zijn hart en dat zijn wat mij betreft de beste. Daarna wist ik wat ik wilde: het verhaal over de honden of meer 'van' de honden moet een Frans verhaal worden, niet een Nederlands, los van de problemen die dat oplevert met redactie en het zoeken van een publiek dat in die taal leest. Ik ben hier een tijdje terug een Frans blog begonnen Les Loulous du Morvan en verbaasd over het aantal keer dat het al bekeken is. Dus lezers komen als het af is toch ergens vandaan. Ik doe het gewoon omdat ik er zin in heb en ik zie wel waar het toe leidt. Anders komt het er nooit van. Eerlijk gezegd zou ik dit blog niet schrijven als ik niet al begonnen was... 

Vanuit verschillende perspectieven van de honden schrijf ik de woorden op die in me opkomen en hopelijk een logisch verband vormen dat na een heleboel keren herlezen en redigeren, te volgen is. De honden hebben de hoofdrol, allemaal. Natuurlijk. Vanzelfsprekend. Ik observeer en omschrijf alleen maar. Foto's plaats ik al genoeg op social media. Het moet mogelijk zijn om wat ik zie te gieten in begrijpelijk Frans en ik denk dan maar 'als ik het snap dan moeten meer mensen dit begrijpen...' 

 

Hiermee is dit dan ook voorlopig een laatste blog in het Nederlands. Als ik zin heb, schrijf ik er wel weer eens een, maar voorlopig niet. Ik maak ook de komende tijd weinig afspraken. Als je in het buitenland woont dan kun je nogal eens een doel zijn van passerende vakantiegangers, maar daarvoor ben ik niet in de Morvan gaan wonen. Ik woon hier vooral voor de rust en de stilte. Schrijven kost enorm veel tijd en vooral ruimte in je hoofd. Die ruimte moet je creëren, de rest volgt vanzelf. En dat is precies wat ik ga doen. 

Een mooie nieuwe lente! 

Blog in slaapstand