‘Ik kan je niet volgen’ hoor ik regelmatig van mensen om
me heen. Vroeger deed ik dan mijn best uit te leggen hoe het een leidde tot het
andere en ik daarom ben aangekomen waar ik nu ben… Dat kostte een hoop energie.
Je hoeft me niet te volgen, denk ik tegenwoordig. Het klopt dat ik
meerdere levens tegelijk leid, dat heb ik altijd gedaan. Snelle wissels van
stemming en bezigheid horen bij mij. Ik ben niet saai, ik leef intens en huil
en lach soms tegelijkertijd. So what?
… ‘Ja, maar je schilderde toch?’ ‘Schrijf je niet meer dan?’ 'En je nieuwste roman?' 'Verkoop je die nou een beetje, die boeken in eigen beheer?' ‘Hoe is het met die nieuwe dichtbundel?’ 'Heb je nog last van moeheid na je borstkanker?' 'Ben je dan niet bang dat het terugkomt?' …
Puppy’s zijn springerig in hun gedrag, je weet
nooit helemaal waar je aan begint als je er een aanschaft. De impact van een
jong hondje is groot, je komt het eerste jaar eigenlijk niet toe aan jezelf. Als
je hem geen aandacht schenkt dan leert hij zichzelf dingen aan die je niet
wilt, geloof me. Ik voel me daar persoonlijk erg goed bij, er is eerlijk gezegd geen mens die
mij zo uitdaagt als een jonge hond. Het aangeven van grenzen,
telkens weer bedenken dat de bal bij mij ligt, dat hij alles nog moet leren, dat
ik boos mag zijn als hij iets doet wat echt niet kan en dat uiten zodat hij het begrijpt...
Foto: Lois Ebbing
Foto: Lois Ebbing
De keuze om me verder te verdiepen in honden, het ras
Australische herder en het opzetten van een eigen kennel De la Perle du Morvan betekent vooral zo
trouw mogelijk blijven aan mezelf en mijn waarden. Hoe het moet met de families
die volgend jaar een puppy van mij adopteren en er andere waarden op nahouden
dan ik, weet ik niet, maar als ik iets nog niet kan dan hoop ik dat te leren.
Niemand is perfect en ik zeker niet.
Honden fokken is een onzeker bestaan, levende wezens kun
je niet forceren of dwingen. Je kunt ze testen op dysplasie, erfelijkheidsziekten en toch worden ze ziek, sterven op een dag en hebben hun emoties en eigenaardigheden,
net als wij. Ik weet niet precies waar ik aan begin, toch begeef ik me
op dit pad en misschien wel omdat 'al het andere' niet voor mij werkte zoals ik dat
graag wilde en ik simpelweg weiger bij de pakken neer te zitten. Dat heb ik
nooit gedaan, of in ieder geval niet lang.
Foto: Lois Ebbing
Honden vormen een rode draad in mijn leven. Mijn
creativiteit kan ik kwijt in het opschrijven van de verhalen die ze me
vertellen, foto’s maken en met ze wandelen heeft me altijd goed gedaan.
Misschien is de boodschap van dit blog dat ik hoe dan ook mijn eigen gang zal gaan.
De boze tongen hoor ik heus, ook die niet uitgesproken worden, maar ik laat ze me niet raken. Ik weet óók niet wat ik doe, behalve
luisteren naar iets in me, iets dat blijft dromen en mijn dromen volgen voorkomt dat
ik vast komt te zitten in teleurstelling of alleen gehoor geef aan de twijfels en
angsten. Geluk kies je zelf.
Wat je aandacht geeft groeit… Op het moment dat ik dit
typ, slaakt Juliette een diepe zucht. Ze heeft gegeten, geplast en gepoept,
gespeeld met Romeo&Picasso en rust nu uit, de kop op mijn voeten onder mijn stoel. Inderdaad
lief meisje, we zien wel waar het schip strandt. Als we samen maar van de golven
genieten dan hoeft er niets te veranderen, gaan de dingen vanzelf. De
stroom brengt ons waar we moeten zijn. De belangrijkste veranderingen zijn
niet die je zelf creëert, maar waar je op wacht, zei Simone Weil.
Met dank aan Lois, voor al die geweldige foto's!