Het huis met de parels deel 54 : Rust in bewegen

De zon komt op langs het kanaal

Als ik mijn gewoontes verander, veranderen die van de honden mee. Dat begint al met hele kleine dingen zoals opstaan en niet meteen de buitendeur openen zodat ze hun behoefte kunnen doen, wat in mijn systeem zit door de pups. Voor ik de trap af kom gooi ik een klein handje kattenbrokjes - die op de overloop staan en makkelijk mee te nemen zijn - de trap af wat de honden afleid zodat ze me niet meteen al de oren van de kop af joelen om het zo maar eens te zeggen. Het is erin geslopen, het dagelijkse scala aan handelingen om het voor iedereen in huis leefbaar te houden. 

De honden hebben een tak van de rododendronplant laten staan, en hij bloeit prachtig

Nu ik letterlijk meer beweeg, bewegen de honden dus mee, of niet. De wandelingen gaan sneller, ik loop beter en ben eerder bij de auto terug. Ik zit minder lang achter elkaar op een stoel of de bank, zitten is zó slecht voor je lichaam. Ik doe dagelijks oefeningen naast de training van de fysiotherapie en alleen Luca staat er nog bij om te kijken of ik het goed doe. De oefeningen waarbij ik op de grond beweeg ben ik maar boven gaan doen, dat vinden ze zó leuk dat er van bewegen niet veel meer komt, heel gezellig dat wel, met z’n allen kroelen, stoeien en samen over het kleed rollen. 

‘Die kinderen zitten ook altijd precies voor je neus’ zie je Picasso denken… 

Het punt wat ik wil maken in dit blog is dat wat ik ook doe, mijn honden me volgen en doen waar het mag en kan mee. Australische herders zijn hiervoor gemaakt, om samen te werken. Ze hoeven bij mij geen kudde koeien bij elkaar te houden, er is geen werk op de boerderij voor ze, ze kunnen leven in luilekkerland als ik dat zou willen. Ikzelf heb na de afgelopen twee winters vol regen geleerd dat rust écht roest. Van te weinig bewegen en teveel Netflix krijgt een mens hielspoor en aanverwante ontstekingen aan de achillespees. De honden worden lui en zelfs depressief als ze te weinig doen. Daar zijn ze niet voor gemaakt. 

Een goed gesprek met Picasso op de bank

Drie weken geleden kon ik nog niet blijven staan als ik mijn voeten vlak achter op een balkje elkaar zette. Deze week wel. Ik kan nu zelfs zo blijven staan met mijn handen op mijn hoofd gevouwen, in balans. Op naar de poteaux van Koh Lanta, de Franse Expeditie Robinson! De hielspoor protesteert volop, de achillespees ook in de bewegingen waarbij ik mijn spieren rek en strek. ‘s Nachts kloppen de zere plekken en maken me wakker. Ik weet dat het erbij hoort, we (fysiotherapeut Dennis en ik) zetten mijn lichaam aan het werk als spaken in een fietswiel om de gebroken spaken op te vangen en het geheel te versterken. Uiteindelijk moet mijn rechtervoet doorkrijgen dat de extra stukjes kalk afzettingen onder en achter op de zool niet nodig zijn. Dat is de theorie en daar werk ik nu aan. In het begin veel te enthousiast dus nu met mate en dat werkt. 

Stille wateren op een vroege ochtendwandeling

We laten de vogels dus maar zingen, de bomen blaadjes aan de takken krijgen en de bloemen bloeien. Ik weet wat ik moet doen en de honden on mij heen bewegen mee, als in een dans van een octopus op de onderstroom van de zee. Rust vinden in bewegen, de focus op gezonder werken en leven, in dit huis met deze tuin, meer hoeft er even niet. Vandaag is het zondag, ik ga frambozenstruikjes in de voortuin planten en lavendel. Maar eerst wandelen, langs het kanaal want er zijn ook gewoontes die mogen blijven, een leven lang zelfs als dat zou kunnen. De parels verdienen het beste hondenleven dat er is en ik denk dat hoe meer ik leer goed te bewegen, hoe meer profijt ze van mij hebben. Het is net als in elke goede relatie en vriendschap; je versterkt de goede dingen in elkaar. 

Samen met Luca de schoorsteen vegen, dat was een fijn en dankbaar klusje deze week 

Het huis met de parels deel 53 : dagen om te koesteren

 

De laurier heeft duidelijk genoten van de vele regen

Vanmorgen toen we rond 5 uur opstonden klonk buiten voor het eerst dit jaar de nachtegaal, uit de richting van het Étang des Sources. Dat ligt hemelsbreed misschien 500 m. van mijn huis, maar om er te komen moet je over de weg omlopen. Daar heeft de nachtegaal geen boodschap aan, net zomin als de steenuiltjes die ik overdag hoor vanuit de ruïne aan de achterkant. Je moet deze eerste warme lentedagen erg goed je best doen om naar de natuur te kunnen luisteren, overal klinken gras- en bosmaaiers. Op de parkeerplaats van de appartementen naast mijn huis wordt een nieuwe laag grint gestort en platgewalst. Vrachtwagens rijden af en aan en als de wals even zwijgt roepen de werkmannen met luid stemgeluid dingen naar elkaar als ´heb jij de hark gezien?’ en tegen twaalven ´zullen we stoppen voor de middagpauze?’ 

Om mijn stille aanwezigheid met boek in de zon achter de heg kenbaar te maken geef ik de honden de kans om naar het geschreeuw te blaffen. Als ze het op commando doen houd ik tenminste nog wat controle op de communicatie in de roedel. Vandaag is het zondag en zullen de mannen het werk laten rusten. Het is rommelmarkt in het dorp en dat zorgt altijd wel voor meer verkeer. Zo is er elke dag wel reden voor mensen om lawaai te maken en het is maar goed dat ik mijn honden heb en zo mijn steentje ook een beetje bijdraag. 

een slokje water uit het overvolle kanaal 

Naast mijn altijd aanwezige bron van gemopper op storende elementen om me heen, beleven we als ik eerlijk ben vooral fijne en mooie momenten. Rust in de roedel nu de loopsheid van Terra bijna over is en Picasso&Joshua weer in normale doen zijn. Als ik me niet vergis is de hormonale spanning tussen Luca&Terra ook weer bedaard. Tot de volgende ronde dan en dat is binnenkort de loopsheid van lieve Luca wier aanstaande al geruime tijd op haar wacht. Rust in huis ook nu de meeste werkzaamheden gedaan zijn en de oude keuken naar de déchèterie gebracht is. 

De honden hielpen fijn mee de auto inladen… 

of meer : in de weg staan zoals ze heel goed kunnen

Ik begin weer te ontspannen ondanks alles wat er na de vele regen in de tuin moet gebeuren en ook nog in huis, boven is het schilderwerk er nog, de zolder wacht eerst op een preventieve beurt met Xylopheen tegen houtworm voor ik hem in gebruik kan nemen en daarmee ruimte voor het schilderen kan maken. Na het sjouwen met de oude keuken was mijn arm gisteren aan het tintelen en kloppen en dan kan ik hem maar weer beter rust gunnen zodat hij niet verder volloopt en zich een oedeem vormt. 

Gelukkig heb ik een geweldige schrijfster ontdekt wier boeken ik in Frankrijk gewoon via Amazon kan bestellen! Ik ben meteen wild van haar stijl. 

Raynor Winn heet ze 

Het eerste boek had ik vorig jaar bij Lovink in Lochem gekocht, ´De wilde stilte’ wat me aantrok door de titel. Het bleek haar tweede boek in een trilogie te zijn. Ik heb het met huid en haar verslonden en meteen de andere twee titels gekocht. Ja ik moet echt zuinig doen in afwachting van wat er dit jaar aan rekeningen komen gaat, ik weet het, maar dit kon ik niet laten. Her doet me zó goed om fysiek aan mezelf te werken aan de hand van de oefeningen met Dennis, de hielspoor te lijf! maar ook mentaal moet ik gevoed worden met prachtige poëtische taal en Winn schrijft zó innemend en pakkend. Je voelt de strijd die ze voert met dat wat tegenzit in haar leven en vooral de aanwezigheid van andere mensen naast haar man. De natuur als belangrijkste overlevingskans. 

Wandelen voor de zon opkomt

Ik herken mezelf in haar woorden en haar diepe verlangen zich te verbinden met wat er achter de mensen en de dingen schuilgaat. Leven in de natuur met de seizoenen en de dieren en vooral dat wat werkelijk belangrijk is en niet blijven hangen in oppervlakkigheid en schone schijn. Het leven kent vele valkuilen, maar elke dag zijn we in staat opnieuw keuzes te maken. Wat je aandacht geeft groeit, en voor wie dit blog leest is het bekend : ik gedij niet goed tussen mensen en toch houd ik me staande op mijn manier. Zonder honden was dat me in mijn leven nooit gelukt, en zonder de woorden in de boeken van anderen ook niet. Bij jezelf blijven is doen waar je je het beste bij voelt, wat dat ook is. De tijd is er om te koesteren, want voor je het weet is je leven voorbij. Geen spijt kennen van beslissingen die je neemt, en daarmee stop ik voor nu, want dat is al heel wat. 

Het huis met de parels deel 52 : Als het leven lonkt

Een goede vriendin van me was laatst in Nederland geweest en merkte op dat het niet veel beter wordt met de drukte daar. Overal mensen, dieren, verkeersborden, steen en verkeer. Het hangt er natuurlijk erg vanaf waar je bent, maar zelfs in de natuurgebieden is het druk, soms zo druk dat ze gesloten worden omdat er teveel mensen zijn die de natuur verstoren. Waar gaan die mensen dan heen om te ontsnappen aan de drukte? 

Een leeg Lac de Pannecière 

Een aantal Nederlanders komt bijvoorbeeld naar de Morvan, al jaren lang. Hier is het rustiger en er is ruimte om tot jezelf te komen. Dat gaat in de meeste gevallen goed, oude Franse huizen en verwilderde tuinen worden enthousiast door de bezielde buitenlanders aangepakt. Het is indrukwekkend om te zien wat er allemaal verbeterd wordt als er geld en energie in de regio wordt gestoken. Het spijtige voor de rust is dat er daarna ook weer geld mee verdiend moet worden dus dat die mooie opgeknapte woningen verhuurd dienen te worden en de portemonnee weer gespekt. En daar gaat het ook een beetje fout. Het lokt namelijk weer nieuwe Nederlanders die eerst op vakantie komen, maar al snel óók verleid en verlekkerd rondtoeren door de kleine gehuchtjes met vervallen huizen en al snel waren ook hun nieuwe dromen rond en neemt ook hier de drukte toe. 

De nieuwe keuken is naar tevredenheid in gebruik

Dit gezegd hebbende vind ik na zes jaar in dit huis gewoond te hebben dat ik er nu wel bij mag horen, bij de groep Nederlanders in de Morvan die hun huis opknapt en de taal goed onder de knie heeft. Dankzij mijn recent vervangen keuken, inmiddels een waar oogappeltje in huis. Het verschil is alleen dat ik hier permanent woon en niet zozeer trots ben op mijn iets comfortabeler huis, maar meer op het feit dat ik na een hoop omzwervingen in dit huis gekomen én gebleven ben. Opgebloeid zelfs. 

Ontloken bloesem

Jaar in jaar uit ben ik met makelaars op pad geweest om mijn droomhuis te vinden. Nergens had ik echter hetzelfde gevoel als in mijn eigen huis en nergens kwam ik aan zoals ik hier altijd vanuit het dorp het bochtje naar rechts maak na de laatste blauwe lantaarnpaal en dan de ruimte zie in het weiland aan de linkerkant en mijn huis rechts verscholen achter de grote laurier. 

Mijn huis tijdens de laatste hittegolf 

Mijn droomhuis is het huis waar ik al woonde en het voortschrijdend inzicht is dat dus ook voor huizen geldt dat je nergens geluk vind tenzij je het zelf creëert. Het wonderlijke is dat ik er kort geleden achter ben gekomen dat dit óók voor werk geldt. Ik die voorheen honderdduizend banen heeft geprobeerd en nergens de rust en bezieling erin vond die ik zocht, kan nu zeggen dat ik dat gevonden heb in mijn kennel La Perle du Morvan. De honden hebben mijn ogen geopend en alle mensen die ik de afgelopen jaren in de wondere hondenwereld van Frankrijk ontmoet heb droegen hun steentje eraan bij. Samenwerken met de honden is wat ik kan, waar mijn passie ligt en wat ik nog lang hoop te doen. Dag in, dag uit en ook ‘s nachts want gebroken nachten horen erbij. Zoals vannacht bijvoorbeeld toen Joshua in de hondenkamer sliep vanwege Terra’s loopsheid en het daar midden in de nacht niet meer mee eens was. Het duurt hopelijk nog maar een week ongeveer, daarna is het weer pais en vree in het huis met de parels en kan Picasso eindelijk weer thuiskomen. Het hoort erbij en ik verbaas me over mijn eigen geduld en liefde in hoe ik ermee om kan gaan. Ik ben er nietsvermoedend helemaal in gegroeid en deze dingen gaan steeds meer vanzelf. 

Joshua de jonge hondengod 

Mijn mooie lieve wolfje, 3 april is hij één jaar en wat houd ik intens veel van hem! Naast huizen, banen bestaan er dus ook droomhonden, Joshua is het levende bewijs. Hij heeft definitief mijn hart veroverd nadat hij afgelopen week terugkwam na een verblijf van een week in zijn Résidence secondaire in de Haut Morvan. Unbearable Lightness de la Perle du Morvan, met zijn ouders Picasso&Juliette, en met Luca en Terra maakt hij voorlopig mijn roedel compleet en ik ben waanzinnig trots op hem en ook stiekem een beetje op mezelf, want als ik het niet zelf doe, doet niemand het. 

Na de vijftig is het hoog tijd om eens wat liever voor jezelf te zijn, en goed te zorgen voor je leven, je lijf, je waarden en normen. Zoals mijn huidige fysiotherapeut en aanstaande personal trainer het noemt ‘werken aan mijn marktwaarde,’ - ik weet nog niet of ik dat zo wil zien. - Slagvaardig en vasthoudend ga ik werken aan mijn gezondheid en fitheid, want nu de behandelingen voor mijn hielspoor en ontstekingen voorspoedig verlopen, is er nog veel meer te doen aan de fysieke toestand van Sas, vroeger voor de borstkanker was ik zó sportief! Ik kan niet wachten daar grote sprongen in te maken. Er is op dat vlak inderdaad grote winst te behalen en ik voel de uitdaging naar me lonken. Het is tijd om te genieten van mijn oude en nieuwe dromen die langzaam uitkomen, in hun eigen tempo en soms niet eens bewust. Zoals John Lennon dat zo goed zei : ‘Life is what happens when you are busy making other plans.’ 

Alle parels verzameld; de dames op de bank met opa Jérémie in het midden en vader&zoon ervoor. 

Het huis met de parels deel 51 : inpakken en thuis blijven

Bloesem in de bomen, eindelijk warmer weer 

Tegen mijn gewoonte in schrijf ik dit blog ‘s avonds, na een zonnige dag met sluierbewolking : een lekkere lange en zeer vroege lentewandeling langs het kanaal met Juliette, Luca&Terra (Picasso&Joshua zijn voor de zekerheid tijdens deze loopsheid van Terra allebei in hun eigen Résidence secondaire, wat een luxe!), wassen, poetsen én klussen in de keuken. Het begon met Robert&Jeroen die deze week appten dat ze al konden beginnen met het vervangen van mijn keuken waardoor ik eerder dan verwacht de kastjes leeg moest hebben en zo met alles in een stroomversnelling kwam. Soms pakt dat niet goed uit, maar dit keer bracht het me de juiste energie om de dingen aan te pakken. Geweldig dat na zes jaar de keuken wordt aangepakt! 

Halverwege de inbouw van de kastjes heb ik vandaag maar eerst de tegeltjes en de muur geschilderd in de kleuren van de vloer en de woonkamer zodat het een mooi geheel is

Wie zegt er in deze tijden tegen zulke fijne klussers nu nee, het komt nu nog niet uit? Ze zijn zó zeldzaam; betrouwbare klussers en het fijne aan Robert&Jeroen is dat ze van nature rustige mensen zijn, ze praten niet te hard en werken gewoon op hun eigen manier door. Ze hebben het druk, natuurlijk, maar hun organisatie is op orde en dat merk je. Of zo komt het over, want misschien is het wel een chaos bij hen thuis, dat weet ik niet. Ik vind het al heel knap dat ze altijd de juiste spullen mee hebben, het goede gereedschap, ook al lopen ze tegen onverwachte dingen aan. Ik zou zelf de helft thuis vergeten denk ik. 

Mijn huis is nergens recht dus het is altijd passen en meten, zeker als het werkblad voor mijn 1m86 liefst op de allerhoogste stand staat, maar het lukt! 

Het is dan ook maar goed dat ik geen klusser ben. Ik kan wel meer dan ik laat merken, maar niet dingen tegelijk en de honden gaan nu eenmaal voor. Het gaat goed met ze! Mijn moeder vraagt dat elke dag, hoe het met de hondjes gaat. Ze mist ze nu ze in Nederland woont en zou het liefst langskomen, maar dat gaat nu niet meer. Ik merkte toen Terra begin van de week loops werd dat Picasso anders was dan anders bij loopsheden en dat moet met de aanwezigheid van Joshua te maken hebben gehad. Zodra Picasso naar Elly, Odina&Dexter was, (weer ontzettend lief van haar!) kwam er al meer rust en nu Joshua ook uit logeren kon is het dit keer een beetje vakantie voor de meisjes en ik. Wat een luxe! 

Juliette, Luca&Terra die zich afvragen waarom ik een foto neem terwijl de zon precies in hun ogen staat (ik heb erna mijn excuses aangeboden) 

Terra is door de hormonen erg fel nu. Luca ook want zij pikt dat niet van Terra die jonger is. En Juliette komt helemaal los nu haar zoon en ex even uit huis zijn. Ze was toch altijd nog erg met Joshua bezig, van hem wassen tot bespringen en gekkigheid met hem uithalen. Die Juultje toch! De doyenne van de groep en soms een giechelende jonge meid waar ik erg om moet lachen. Het wordt mijzelf opnieuw duidelijk hoe groot het aandeel van de roedel is op het gedrag van de honden. Ze worden gedreven door de krachten onderling en als de roedel kleiner is zoals nu, verzacht dat proces en merk ook ik dat het zoveel makkelijker is met minder. Ondanks de spanningen rondom Terra, is dit erg goed leefbaar. 

Jérémie geniet van de warmte op zijn broze botten en komt dat regelmatig even vertellen 

Al met al moet ik bekennen dat ik dus tóch met mijn parels in mijn huidige huis blijf wonen. Hoera ! Ik heb de keuken leeggehaald en kreeg een verhuisgevoel waar ik altijd erg van hield. Ik verhuis liever dan dat ik er ‘s avonds in de Morvan op uitga, bijvoorbeeld. Dat vind ik echt niks, hier in het donker rijden. Ik pak liever al mijn spullen in en ga naar een ander huis. Tot dit jaar… Dit jaar is nu al een kanteljaar. Ik zoek niet meer verder naar een huis op een droomplek, want ik geloof dat ik het ondertussen met alles wat ik aan dit huis heb laten doen, zelf gecreëerd heb. Dit ís het. Na elk bezoek aan een ander huis waar óók weer dingen niet fijn waren of moesten gebeuren, of het was te duur, kwam ik hier terug en voelde dit weer zó eigen, vertrouwd en goed. Zoals het vanaf het allereerste moment voelde toen ik in 2018 met de makelaar binnenstapte: sereen, veilig en fijn. En dat heb ik in geen enkel ander huis op die manier gevoeld. En de beslissing om toch een Siret aan te vragen is ook een goede. Er is meer rust, met de honden werken is nu eenmaal wat ik doe en dat houdt in dat ik andere dingen even niet kan. Het is niet anders en het is voor mij nu gewoon helemaal goed. 

Terra en haar ontzettend lieve blik 

Het huis met de parels deel 50 : een mijlpaal

 

Het huis met de parels in the picture 

Deel 50! Een mijlpaal in het leven van het Huis met de parels. Een huis van komen en gaan van honden, mensen en hun levens, het moet toch niet altijd meevallen als nieuwe bewoners weer een ander kleurtje op je muren gooien of je daken en zolders renoveren zonder dat je er iets over te zeggen hebt. Je uitzicht veranderen met bomen en struiken, een omheining zodat de parels niet weglopen. Je moet het allemaal maar aanzien. Standvastig zou ik mijn huis noemen. Standvastig onder alle weersomstandigheden en robuust in zijn aanblik, van binnen en van buiten. Dit huis kan wel tegen een paar pareltjes die al spelend en hollend niet altijd opletten waar ze lopen. Ik denk dat het huis net zo van ze geniet als ik. 

Luca in het verse groene lentegras 

Het waren weer een paar hectische dagen afgelopen week. Verjaardagen, lunchen in de Auberge Vandenesse, storm Monica, een (perfecte!) dekking van Picasso, de dagelijkse dingen met de honden en natuurlijk de fysiotherapie waar ik 2x per week gebruik van mag maken. Mijn voet komt tot leven schreef ik al in mijn vorige blog, het is nu zo dat het deel van mijn voet wat Dennis en ik tot leven wekken - bovenop de voet dus niet de onderkant - op zijn beurt weer overbelast lijkt. Een pijn dat het doet! Het is ook een beetje dik geworden. Ik vrees dat ik iets te enthousiast de oefeningen uitvoer, gemotiveerd om een einde te maken aan de dagen van kreupelheid. Ik wandel weer sneller en meer en ga door de pijn heen omdat ik het bewegen echt nodig heb om me gezond te voelen. Maar even overleggen of ik het zo goed doe als ik hem weer zie. 

Biologische volkoren pasta met brocoli, ui, knoflook, prei, courgette, kastanje champignons, pijnboompitten en wat room en kaas 

Ik heb niet alleen met dit blog een mijlpaal bereikt. Het besluit is gevallen om toch weer een Siretnummer aan te vragen, het Acaced (L’Attestation de Connaissances des Animaux de Compagnie d’Espèces Domestiques, een verplicht certificaat voor wie in Frankrijk met dieren werkt) te gaan behalen en de komende jaren door te gaan met mijn kennel La Perle du Morvan. Een Siretnummer geeft meer vrijheid en na een half jaar zonder en Terra volledig getest te hebben weet ik nu wat ik in huis heb : een absoluut team toppareltjes onder mijn bezielde leiding! Er zal voor de buitenwereld niet veel veranderen, maar voor mijzelf wel. 

Voortschrijdend inzicht heeft me hiertoe gebracht en ik ben blij dat Passe-Partout mij verder helpt met de aanmelding bij het portaal voor micro-entreprises. De boeken voor het Acaced heb ik besteld, ik zal de voorbereidingen zelf doen, daarna moet ik twee dagen opleiding volgen en aansluitend het examen doen. Hopelijk red ik het om het dit jaar af te krijgen. 

Toppertje Terra, wat is ze toch mooi en lief 

Wat betreft dit blog kan ik maar een ding zeggen : 

op naar deel 100 ! 

Onze gepensioneerden : Juliette&Jérémie 

Het huis met de parels deel 49 : de waarde van kwaliteit

 

Thee en een goed gesprek met Marianne die graag ook weer een nieuw plantje in haar mandje wil. (Ze is helaas door de honden naar goed Frans gebruik onthoofd toen ze nog op de grond stond, maar als je niet tegen haar aan loopt blijft ze heel.) 

Een eerste mooie lentedag en bij de Nederlanders komen de tuinsetjes weer als schaatsen uit het vet. Ontluikende liefde tussen de potten en bloemen duikt op, alleen is het nog veel te vroeg in het jaar om ze te planten. Vogels beginnen plukjes hondenhaar te verzamelen voor hun nestjes, het is niet voor niks dat de honden nu ook in de rui zijn. Alles in de natuur hangt samen. Wij mensen gaan voor een mooi voorjaar met minder regen en meer bloeiende plantjes. 

Spinaziesalade met avocado, appel, ei en walnoten hoort bij de zon 

Het is wonderlijk hoeveel goede dingen er in een week kunnen gebeuren. Mijn fysiotherapie voor de voet is begonnen en ik heb via via de beste gevonden die er is! Hij kijkt niet alleen naar de klacht, maar het geheel en daar rammelt wel wat aan, ik ben me er bewust van. Hij stelde me als eerste een vraag waarop ik nog steeds het antwoord niet weet : hoe komt het dat je dit op dit moment gekregen hebt? Misschien kom ik daar achter als we verder zijn. De oefening die ik moet doen slaat nu al aan. Een heel deel van mijn voet dat ingekakt was wordt wakker geschud en aan het werk gezet. Ongelooflijk wat de blik van een expert kan doen! 

Terra, Picasso, Juliette, Joshua&Luca genieten langs het Canal du Nivernais van de nieuwe geuren die uit de verwarmde aarde opstijgen 

De heg voor mijn huis groeit gestaag en bloeit prachtig! 

De isolatie van de zolder is klaar. Desmo, Lex en Laura hebben het in twee dagen afgemaakt. Je hoort er haast niks meer van buiten en wat zal het schelen in de zomer als het weer zo heet wordt en in de winter tegen de kou! De waarde van kwaliteit heet dit blog en dat woord kwam bij me op tijdens de gesprekken die ik met hen voerde. Ik ga met mijn kennel voor de beste kwaliteit honden (ras-gezondheid-schoonheid-karakter) waar Desmo voor de beste kwaliteit materiaal gaat bij het klussen. Isolatie heb je in alle vormen en maten, dik, dun, goed, slecht en alles ertussenin. Het heet allemaal isolatiemateriaal, alleen de prijs die de waarde bepaalt verschilt. Wie weet hoe het zit mag het anderen vertellen. 

Desmo&Laura een topteam! 

Ik weet trouwens niet of jullie Desmo herkennen van mijn blog acht jaar geleden toen hij mijn spullen, en drie poezen vanaf de Heggerank in Lochem naar de Franse Pastorie van Gonny in Cussy-en-Morvan verhuisd heeft. Régis&Romeo reden toen met mij mee. Er zijn mensen waar je met de tijd van op aan kunt en Desmo is er zeker een van. Zó fijn! 

Alle honden heten hond, maar wat een verschillen zijn er onderling! Als je altijd een ongeteste asielhond hebt gehad waarvan je niet weet waar die vandaan komt, wie de ouders zijn en wat hij in zijn leven heeft meegemaakt, dan weet je niet dat het ‘kwalitatief’ beter kan en dat zoek je dan ook niet. Zoals ik jaren gedaan heb tot ik de fokster van Juliette op het spoor kwam. (Ik heb het uiteraard niet over emotionele waarde, iedereen weet dat Régis (kruising Border Collie/ Friese Stabij) mijn allergrootste liefde is.) Zoals ik ook niks weet van kleine gaatjes in een houten zoldervloer die kunnen duiden op houtworm wat bestreden moet worden voor je balken eraan gaan, wist ik voor Juliette niets van de kunst van verantwoordelijk gefokte rashonden. Maar als je je verdiept in de kwaliteiten van de verschillende rashonden, waarom worden ze gefokt, wat voor hond wil je (welk doel?) en vooral wat voor soort leven (tijd?) kun je hem bieden, dan kom je echt op een heel ander terrein. 

De groepsfoto van de tweede reünie wandeling 

Mijn actuele terrein. Ik sta er niet eens meer bij stil, hoeveel ik inmiddels weet van míjn Australische herders, hun stambomen, gezondheid, karakters en de keuzes die ik afweeg bij het nadenken over het doel van een nestje. Er zijn fokkers die daar veel minder over nadenken, misschien ben ik een uitzondering. Zo voelt het soms. Ik vind het lastig te fokken zonder het idee zelf een pup uit de vooral geselecteerde combinatie te willen houden. Want wat is anders mijn fokdoel? Alle factoren die komen kijken bij verantwoord fokken moeten kloppen vind ik. En dat kan niet altijd. Elk dier is uniek en ook al weet je genetisch inmiddels wat een hond in huis heeft, een bepaalde combinatie kan - net als bij mensen - voor een heel andere uitkomst zorgen. Neem mijn zus Marike en ik! Twee totaal verschillende types mens die toch echt dezelfde ouders en opvoeding hebben. 

Dankbaar dat mijn eigen honden (Picasso, Odina die nu bij Elly woont, Terra, Juliette, Luca & Joshua) het zó goed deden met hun nageslacht Shinook, Sbooby, Lewis, Dexter, Bowie, Scully, Brutus, Pax en Utah. En Raymond dank voor deze geweldige foto! 

Het fokken van honden is dus naast alle informatie en kennis die ik verzamel en nog elke dag leer ook een kwestie van intuïtie. Dat is bij verantwoord klussen anders mag ik hopen. De keus van een pup uit een nestje met het oog op reproductie is een heel anders dan als het alleen om een hondje als alleen familiehond gaat. En dat zijn ze bij mij boven alles, maar toch… hoe meer ik weet hoe behoedzamer ik word. De ervaring zal het leren of de keuzes die ik maak vruchten afwerpen. Dus een hond fokken zonder houtworm zeg maar en alles wat ik persoonlijk verder in een hond zoek, met de uitstraling en de charme van een oud Frans huisje dat stáát! 

Dit voorjaar nog komt er een ander keukentje met een aanrecht op mijn hoogte, dat wordt lekker kokkerellen 

Elke maand brood met verse jonge boerenkaas van Suus&Paula van de markt in Moulins-Engilbert : 

een guilty pleasure 

Spinazie, broccoli, kidneybonen en een veganistische burger van Maison Thiriet dat tegenwoordig mijn diepvriesgroenten e.d. aan huis komt brengen, wat een luxe! 

Het huis met de parels deel 48 : een opwarmertje voor de lente

 

Juliette, Joshua, Luca, Terra & Picasso klaar voor de reüniewandeling langs het kanaal van as. zaterdag

Samen met de kraanvogels vloog hier ook de week voorbij. De Nederlandse heen-en-weerfamilie is weer terug naar huis en het dorp begint haar winterveren af te schudden. Nog even en de thermen zijn open. Het leuke aan de curisten die komen is dat het vaak mensen zijn uit alle Franse windstreken, ze verblijven hier drie weken en ze zijn vaak op leeftijd. Zij weten dat de kunst van het leven niet alleen bestaat uit hollen en stilstaan, maar vooral uit aandacht, een vriendelijk gesprekje en een glimlach voor elkaar. Hoe vaak beginnen ze niet over de honden en leidt dat tot een gezellige uitwisseling van ditjes en datje. Ik wil maar zeggen, het heeft wel iets om in Saint-Honoré-les-Bains te wonen. Ook tijdens het drukkere seizoen. 

Desmo zorgt vandaag voor de isolatie van de zolder 

Het klussen aan mijn huisje is nu echt op stoom. Er komen steeds meer verbeteringen op het gebied van isolatie en als dit voorjaar ook de keuken deels vervangen is en ik eindelijk op de juiste hoogte kan koken, dan hoop ik er van de zomer niet alleen warmpjes bij te zitten, maar ook genietend van nieuwe salades en lekkere gerechten terwijl (duimen maar!) de eerste pups van Luca om me heen huppelen. Dat het warm wordt moet lukken met de klimaatverandering en gelukkig houdt de isolatie ook hitte tegen. Wat zal ik lekker slapen in het koele en stille achterhuis! 

Sandryn, Moon, Luca & Abigaël in de Cher 

Er is maar een paar mensen waarmee ik werkelijk mijn keuzes van mijn nestjes en honden bespreek en een daarvan is Abi van Moon, het zusje van Luca. Zij is erg geïnteresseerd in het fokken en weet er al veel van. Ze doet me soms denken aan Julia die helaas terug is gegaan naar Zwitserland maar met wie ik het ook uren over honden kon hebben. Ik ben deze week op hun uitnodiging met mijn vijf honden bij hun nieuwe huis langsgegaan. Dat was wat! Een nieuwe omgeving, Moon die natuurlijk lichtelijk overvallen werd door weliswaar haar eigen familie maar het lukte. Juliette zette iedereen op de goede plek in de nieuwe roedel en toen was het goed en ontspannen. Erg fijn om zo via mijn kennel Franse mensen te ontdekken en mijn passie te kunnen delen en verder ontwikkelen. 

Moon (rechts) is echt een kind van papa Picasso maar met de peps van Odina 

Terra is inmiddels helemaal getest en gekeurd. De resultaten van de röntgenfoto’s waren snel binnen en ze heeft B/B dus supergoede heupen en ellebogen! Naast alle ++ voor de genetische ziekten (alleen een +- voor het MDR1 gen net als Luca) is Terra dus echt een aanwinst om verder mee te fokken. Daar ben ik vreselijk blij mee! Ze is echt een beauty en komt mentaal meer en meer tot rust in de roedel. 

De volgende stap is nu de confirmatie van Joshua op een kasteel in de buurt van Chalon-sur-Saone op 4 mei, hij is 3 april een jaar en omdat ik zeker wilde zijn dat ik de goede keus maakte door hem te houden heb ik de genetische testen vroeger gedaan dan anders en daaruit bleek dat hij ++ voor alles is dus net als Picasso vrij van alle ziekten én factor rood heeft : 

PRCD-1.1     

DM1A-1.1 

MDR1-1.1 

CAT-HSF4-A-1.1* 

CEA-1.1 

HUU-1.1 

LocK-ky/ky 

LocA-at/at 

QC-n/n 

LocE-Em/E 

LocS-S/S 

LocD-D/D 

LocB-B/b 

Als Joshua geconformeerd is kan ik zijn heupen en ellebogen laten röntgenen en duimen dat die net zo goed zijn als van de anderen. Voorlopig fok ik niet met Joshua, hij mag als alles in orde is uitgroeien tot een knappe jonge kerel, en als hij volwassen is dan hoop ik van Terra en een externe reu (dus niet verwant aan Joshua en Luca) een teefje voor Joshua te houden. Dan zijn we een à twee jaar verder. Ik zou op deze manier graag de lijn van Juliette waarborgen. 

Lieve Luca, vanaf haar geboorte al mijn zielehond net zoals Régis dat was 

Als alles meezit lukt het om Luca te laten dekken bij haar volgende loopsheid in mei. Ik heb een mooie en op papier geschikte bleu merle reu gevonden die niet al te ver weg woont. Er is ook al wat belangstelling voor een pup van verschillende families, maar natuurlijk wachten we rustig af of het gaat zoals we willen. Niets is onzekerder dan met dieren werken. Als ik terugdenk aan de nestjes die ik gehad heb waarbij Luca zich profileerde als surrogaatmoeder dan zit het helemaal goed met haar moederinstinct. Ik weet niet of haar schijn zwangerschappen daar een rol in spelen, hopelijk is dat probleem opgelost als ze een keer een nestje heeft gehad, dat is wel wat ik hoor van andere ervaringsdeskundigen. Afwachten maar. 

Geroerbakte witlof met smoked tofu, cashewnoten en ronde zilvervliesrijst 

Tot slot kan ik nog een vrolijk nieuwtje toevoegen : ik heb er bijna de eerste tien kilo af! Goed voor mijn hielspoor en aanverwante lichamelijke ongemakken… en algehele fitheid. Komende week begint de fysiotherapie en zal ik hopelijk positief verslag kunnen doen van de komende reüniewandeling van La Perle du Morvan. 

Klein geluk binnen met ‘de oudjes’ Juliette&Jérémie terwijl de anderen lekker in de tuin spelen