Iets met wonderen

Een merel. Koffie. Mijn vijfgranenmix met amandelmelk pruttelt op het gasfornuis. Het is zomer, maar het regent zoveel dat het voelt als herfst. Ik houd van de herfst. De geur van regenachtig bos, dikke donkere wolken en vocht in de vorm van mistflarden over het landschap. Witte wieven zeiden ze in de Achterhoek… Nederland… je bent ver weg. Toch voelde je dichtbij toen in juni mijn beste vriendin er was, we hadden elkaar anderhalf jaar niet meer live gezien door de Coronacrisis. Ze had Kruidvat brillendoekjes mee, pindakaas met stukjes noot en dropbielzen. We hebben zoveel gepraat dat mijn keel schor was aan het eind van de week. Nu is het augustus en mis ik haar ondanks dat we veel bellen en appen, nog steeds. Het was gewoon zo fijn een vertrouwd iemand in huis, naast de hondjes.

Het is vijf jaar geleden dat ik naar Frankrijk vertrok. Geen dag spijt en veel obstakels overwonnen. Een emigratie is een hele uitdaging, dan moet je goed kunnen organiseren en plannen. Een hoop regelen ook. Om leren gaan met Franse bureaucratie. Nagelbijten en de kunst van geduld leren hebben. Het is niet persoonlijk bedoeld als de papieren voor de invoer van je auto niet meteen worden goedgekeurd of de belastingdienst meteen een fiscaal nummer van je wil terwijl je er net bent en een aangifte pas het jaar erop kan worden ingediend. Dat soort dingen. Het is niet mijn bedoeling hier uitgebreid op terug te blikken, maar ik vind vijf jaar Frankrijk iets om toch even bij stil te staan. Dus dit is een stukje blog in gestolen tijd, zoals Herman Finkers dat ooit noemde. Dingen die je zegt of doet die er niet wezenlijk toe doen, maar er toch zijn. Weer een beetje stille taal…

Een puur illustratief plaatje 

Ik las in ‘La vie secrète des écrivains’ van Guillaume Musso over een jonge schrijver op zoek naar succes. Het ging over een creatieve schrijfcursus die hij had gevolgd waar de leraar zei dat een goed boek bepaald wordt door het taalgebruik, de stem van de schrijver en niet zozeer door het verhaal. Dezelfde verhalen worden eeuwenlang al herhaald, maar in de originaliteit van de taal kun je je nog van andere schrijvers onderscheiden. De persoon in het boek was het daar niet mee eens, maar ik zag licht aan de horizon. Want ik heb herhaaldelijk in mijn leven horen zeggen dat ik een eigen stijl heb, iets is zó ‘Sas,’ - zelfs mijn pruimenjam met Pastis was origineel, zei mijn Franse buurman aan de rechterkant. Zó leuk als mensen terugkomen op iets wat je met passie gecreëerd hebt en weggeeft en ze dat dan niet voor lief nemen. Mijn moeder zei dit toen ik enthousiast mijn jam aan het weggeven was: ‘alleen geven als mensen het écht waarderen hoor,’ en ze sprak uit ervaring, want als iemand lekkere jam kan maken, is zij het. 'Ja ma!' In andere gevallen van originaliteit ging het natuurlijk over mijn schilderijen, maar ook vroeger tijdens mijn studie Frans aan de Vrije Universiteit hoorde ik dit vaak. Dat woord zet ik eigenlijk nooit helemaal neer, maar in een blog ben ik bang dat anderen mij niet begrijpen, als ik dat niet doe. Dus typ ik de letters V r i j e  U n i v e r s i t e i t terwijl ik denk ‘poeh, wat een gedoe.’ Als ik iets creëer dan moet dat vooral snel. Voordat de vogel weer gevlogen is, grijp ik hem bij zijn lurven. (Heeft een vogel lurven? Dat weet ik niet. Dat is iets voor mijn oudste zus Marike, zij is een vogelexpert.) Ik ben dan ook vrij snel in het dagelijks leven, maar moet me geregeld inhouden en voor mijn gevoel een lange adem hebben. Een dieselmotor zijn, terwijl ik meer van sprintjes trekken houd.

Over gemotoriseerde voertuigen gesproken... De eerste auto rijdt alweer over mijn bosweggetje. Het is zondagochtend en dan gaan veel mensen naar de bakker. De bakker stelt op zich niet veel voor, maar ze zijn Frans en het is toch leuk voor de toeristen, dat verse witbrood waar je erg dik van wordt omdat er geen vezel meer inzit. Wat leuk is voor de toeristen, is dat vrijwel nooit voor mij. Ik ga gewoon naar Lidl en de BI1 voor gezonde boodschappen. Net als de toeristen in eigen land ook doen. Op vakantie echter gaan ze ineens uitgebreid 'naar de warme bakker.' Toeristen zijn een beetje een doorn in mijn oog, dat weten jullie als je mijn blog vaker leest. Daar kunnen ze zelf niet veel aan doen, het zit bij mij ingebakken. Ik haat lawaai en toeristen hebben de neiging niet in de Morvan naar de stilte te luisteren, maar gezellig met zoveel mogelijk andere toeristen te willen barbecueën enz.... Ik heb ervaring met toerist zijn en daar hield ik helemaal niet van. Onzeker was ik op vreemde plekken, vooral in een grote stad met zakkenrollers en veel steen, mensen en honden aan té korte riemen. Als reisleidster viel het nog mee omdat ik daarmee een belangrijke rol en verantwoordelijkheden had. Nee, het stille geluk pakken van op een mooi plekje wonen bevalt me beter en het is me blijkbaar door de grote voorzienigheid gegund. Daar hoort in dit dorp dus alleen wel bij dat ik tijdens het seizoen toeristen moet gedogen. Een klein keerzijdetje van verder een mooie grote medaille. 

 Toen de zon even scheen 

In La vie secrète des écrivains herkende ik dus ineens weer de schrijfster in mezelf wat me aanzette om de honden los te laten (ik knuffel ze liefst de hele dag door), weer eens op mijn gat te gaan zitten en dit blog te schrijven. Mijn stem hervinden en opnieuw laten klinken. Zo hard ik wil. Op mijn eigen manier. Lekker puh. 

Het is inmiddels buiten licht geworden en mijn vijfgranenmix met amandelmelk volkomen verpieterd. Natuurlijk heb ik onderwijl het gas uitgezet toen het aanbrandde en begon te stinken. Een andere portie moet op het vuur, maar de merel klinkt nog steeds en ik mag naast het bestuderen van de mistflarden van vandaag misschien straks mijn lieve kleine hondenmeisje (zie foto met mij) begeleiden bij haar aanstaande bevalling. Kan ook later in de week worden... Ik heb geen idee wanneer haar eitjes precies Picasso's zaadjes hebben gevonden, maar ik vertrouw mijn toppertje met moederinstinct volledig. Er zijn ook meer dan genoeg hulptroepen, op digitale afstand, maar ook heel erg dichtbij. Mijn vriendelijke buurman links van me blijkt dertig jaar lang hondenfokker in het Zuiden geweest te zijn waar ik pas achter kwam toen hij het me laatst aan het hek kwam vertellen. Dus als ik hulp nodig had kan ik hem letterlijk roepen. Bijzonder! 

Het leven zit toch werkelijk vol wonderen als je er open voor staat. Dat heb ik jaren geleden geleerd van schrijver Arthur Japin en hij heeft ontzettend gelijk! De kunst is alleen om tijd te maken en écht te gaan leven op een manier die bij jou past. Durven kiezen voor wat je gelukkig maakt, met of zonder partner, man of vrouw, want ja nu ik het er op de valreep van deze tekst over heb: als iemand nog een leuke, LANGE en gevoelige hondenman van boven de vijftig weet? Ik ben opnieuw beschikbaar, een lief en warm mens met ruimte voor nog veel meer wonderen… 😉 

Wordt vervolgd! 

Zijn wie je bent

'Ben je nog steeds boos?' vroeg een goede vriendin aan de telefoon naar aanleiding van mijn laatste blog. 

Tegen beter weten in een beetje provocerend blog schrijven is als die bekende beweging van een vlinder aan de ene kant van de aarde die een vulkaan doet uitbarsten aan de andere kant. Ik laat in gesprekken niet aan iedereen het achterste van mijn tong zien, vrijwel nooit eigenlijk. 'Ik moet altijd maar gissen wat je denkt,' zei mijn laatste vriendje, zelf vooral praktisch ingesteld. 

Ik snap het heel goed van hem. Ik ben in real life geen open boek en andere mensen kunnen of willen meestal niet zo goed inzoomen op anderen als ik. Gevoeligheid is geen gave die je kunt trainen, net als de spieren van je lichaam. Echter moeten we in onze maatschappij vooral geluid maken om gehoord te worden, letterlijk je stem verheffen. Praten om aanwezig te zijn tussen de andere mensen. Stilte wordt altijd ingevuld. Stille taal gaat schuil. 

Het probleem is dat ik geen prater ben. Ik kan het wel en roep dan van alles, goede dingen, maar ook die waar ik spijt van krijg. Praten gaat me gewoon te snel. Is me te luidruchtig. Ja ik leef vaak voor-barig, daar ben ik me van bewust. Ik denk in het vooruit en streef mijn dromen op gedreven wijze na, maar die letterlijkheid van met een ander praten roept altijd zoveel gevoel op, daar heb ik tijd voor nodig om van bij te komen en liefst op een rijtje te zetten wat er gebeurd is. De antwoorden volgen wel, maar liever een dag later. 

Op Arte zijn soms fantastische Scandinavische series te zien en over een daarvan wil ik het graag hebben, omdat die mij diep raakte. Au nom du père (In de naam van de vader) heet deze en ik heb gisteravond de tiende aflevering van de tweede reeks gezien, het einde. Het is het verhaal van een Deense dominee familie die eeuwenlang van vader op zoon aan een kerk leiding geeft. Een van de zonen weigert dominee te worden en zoekt zijn heil vergeefs elders. Het is een rijke serie met veel lagen en verhaallijnen. Ik herken mezelf het meest in de zoektocht van die zoon die reist en niets afmaakt waar hij aan begint, zijn studie theologie, werk en relaties. 

Zijn moeder vroeg hem 'waar ben je toch voor op de vlucht?' We komen erachter dat hij het niet aandurft zichzelf te zijn en ervoor uit te komen wie hij werkelijk is. Zijn woede zit hem in de weg. Als hij tegen het einde toch besluit zijn scriptie theologie over vergeving af te maken worstelt hij met het probleem dat hij zelf niet gelovig is, niet zo gelovig als zijn vader die zijn hele leven op fanatieke wijze het geloof verdedigd. 'Kun je een goede dominee zijn als je zelf niet gelooft?' vraagt de zoon zich af. 

Tegen mijn vriendin zei ik: 'Ja, ik ben nog steeds boos, maar emoties duren meestal niet zo lang, een minuut of twintig. Ik ben me er bewust van dat er achter mijn woede tegen het protocol iets anders schuilgaat en dat is een motor om te handelen, de goede dingen te doen zoals gezond eten.' 

Wat ik haar dus eigenlijk wilde zeggen is dat ik vooral bang ben. Bang dat de kanker terugkomt en dat ik daardoor niet genoeg tijd meer zou hebben om te kunnen zijn wie ik ben. 

WOEST

'Recovery begins from the darkest moment' 

John Majoor

Graag ontkracht ik in dit blog iets wat me dwarszit sinds ik te maken kreeg met kanker, vijf jaar geleden. Dat de een kanker krijgt en de ander niet is géén kwestie van strijd of wilskracht. Hoe gezond een lichaam is, is een optelsom van erfelijkheid, genetisch materiaal, leefstijl, stress, eetpatroon, beweging en meer van wat ik niet weet. Daarnaast zijn het leven en de dood zoals ze zijn, we kunnen daar soms niets over zeggen, dat ligt niet binnen ons bereik, hoe geavanceerd de wetenschap ook is en hoe hard we ons best doen controle te krijgen over de natuur, de kern van het leven op aarde. En dat leven is verdomd kort. 

Afgelopen weekend heb ik me in mijn eentje enorm opgewonden over mijn uitslag van de MRI van afgelopen donderdag. Ik heb dit een paar dagen voor me gehouden tot ik gisteravond besloot het op Facebook te zetten, wetende dat er mensen meeleefden. De uitslag was positief in die zin dat er niets bijzonders te zien was. Hoera? 

Vijf-granenontbijt met amandelmelk

  

Sinds bijna een jaar leef ik volgens mijn eigen aanpak van wat volgens mij gezond is. Ik ben zonder moeite of weerstand 25 kilo afgevallen. Als mensen mij vragen hoe ik dat doe dan heb ik geen helder antwoord. Ik doe maar wat, lees veel en verdiep me in biologische producten die mijn lichaam van de juiste brandstof kunnen voorzien om zo goed mogelijk te functioneren. Ales wat erin gaat levert me nu iets op in plaats van dat het mijn lichaam kapotmaakt en afbreekt wat het nodig heeft zoals vroeger. Eten gaat niet meer alleen om smaak, dat wat ik lekker dacht te vinden (je raakt snel gewend aan de combinatie van vet en suiker), maar om de voedingswaarde die het heeft. Is het zo simpel Sas? 

Ja. 

Quinoa met spinazie

De drie foto's zijn een voorbeeld wat ik op een dag gemiddeld eet. Meestal kook ik de warme maaltijd voor twee dagen waarbij ik de tweede dag verse groente toevoeg omdat met ieder restje voedingswaarde afneemt. Ik neem elke dag Vitamine D3 supplement met Vitamine K2, Spirulina en Chlorella. Ik drink elke dag gemberthee met verse citroen, kruidenthee en koffie. Tussendoor eet ik rijstwafels, fruit, noten en dadels. Ik eet vooral veel. Veel goede dingen. 

De titel van dit blog is Woest. Woest was ik een tijdje op mezelf. De kracht van emoties. Ik had door de stress mijn nieuwe eetpatroon bijna helemaal weer los gelaten. Ik verviel in oud gedrag: kocht weer kaas, brood, pizza en koek onder het mom van tijdgebrek en verspilde teveel kostbare creatieve energie op social media. Kortom ik lekte in plaats van dat ik leefde vanuit mijn eigen bron. Alarmbellen rinkelden, ik voelde me futloos en gefrustreerd. 

Stress kost uren, dagen, weken, maanden, jaren en je leven als je er niet op let. Het kan logisch lijken, functioneel zelfs, want natuurlijk had ik adrenaline nodig voor het welzijn van Juliette. Dat het nestje van Picasso en haar onverwachts uitliep op een drama was lullig, maar mijn hardnekkige voorgevoel negeren omtrent die fucking MRI na die jaarlijkse rotmammografie en - echografie waarop slechts een kleine afwijking te zien was: 'waarschijnlijk niks bijzonders?' Bijna onvergeeflijk. Ik ben er nu dus helemaal klaar mee. De onderzoeken die mijn leven teisteren... Ogenschijnlijk 'nodig' en het protocol is het protocol. Frankrijk is een land van MRI's en gedweeheid van de bevolking die gewend is dat de dokter hun problemen oplost met pillen en poeders, zelfs al voordat ze ontdekt worden. Ook mijn geweldige Franse buurman die ik anders in had geschat zit in dit systeem en vindt het normaal. Het is het eerste punt waarop we elkaar niet gevonden hebben, naast alle literatuur, films en zelfs politieke ideeën die we over de heg bespreken. Welcome to France.

Voor de goede orde: ik heb vijf jaar geleden zelf een knobbeltje ontdekt. Heel onhandig ja, zo vlak voor mijn definitieve vertrek uit Nederland, maar eenmaal geëmigreerd heb ik gekozen voor het hele pakket aan behandelingen dat op mij los werd gelaten. Ik was absoluut nog niet zo ver met de bloei van mijn leven, niet zo ver als nu, dat ik me afvraag waar preventie en controle werkelijk nodig is en waar niet. Genoeg is genoeg. Voortaan leef ik vanuit liefde en niet vanuit angst. Vanuit wat ik voel en denk. Ik verzamel of vraag kennis op medisch gebied als dat nodig is. Dit is mijn leven. Ik zorg voor mijn immuunsysteem. Is ook dit zo simpel? 

Ja. 

Mijn schatjes Juliette&Odina, april 2021  

Blik op de toekomst

Roméo, Juliette, Picasso&Odina; de blik vooruit! 

Juliette heeft vannacht bijna de hele nacht doorgeslapen en ikzelf dus ook. We kregen van een lieve collega fokster de tip om alles weg te halen wat haar aan het nestje deed denken dus dat hebben we gistermiddag gedaan. De nurserie naast de woonkamer is leeg en de spullen staan in kratjes opgestapeld. Ik had mijn meisje goed getraind om in de werpkist te slapen, te eten en ik verstopte er al weken lekkertjes en speeltjes alleen voor haar zodat ze het als fijne plek ging ervaren. Het is echt jammer dat er aan haar VIP-arrangement bij mij nu al een einde is gekomen, want dit beviel de koningin wel en ik vond het leuk haar weer eens iets nieuws aan te leren. 

Om zo snel mogelijk terug te gaan naar de situatie van voor de dekking en haar dracht, was het dus beter om de spullen op te ruimen. Het ging in tranen en Juliette stond er met haar snuit bovenop. Alles is driftig besnuffeld en wat in de was moest, ging in de was. Ze vond het goed en toen we klaar waren kreeg ik een hele grote knuffel en likte ze mijn tranen weg. We hebben nu samen dit mooie en ook pijnlijke geheim... Ik heb deze werpkist maar helemaal weg gedaan. Ik ga een andere aanschaffen, zonder herinneringen en ook in een kleiner formaat want als Jul nu in de achterste hoek lag, kon ik haar niet makkelijk aaien en dat was best lastig. 

Dit hele avontuur was een drama, maar het verbaast me hoe snel Juliette herstelt en bijkomt. Ze eet sinds gisteren weer en piept veel minder. Het opruimen heeft echt de knop om gedraaid en we voelen ons allebei een beetje helderder en opgeruimder. Zó fijn! Afgelopen week was los van de heftige gebeurtenissen organisatorisch gezien voor mij een soort proefdraaien. Ik ben nog moe, maar krijg toch alweer zin in het moment dat Odina&Picasso ouders worden en ik écht een nestje ukkies groot mag zien worden en Odina daarbij begeleiden. Eindelijk meemaken wat nu al zo'n tijd gepland is... Ik wil me zo graag richten op de toekomst, op leuke dingen, op de schoonheid en de magie zoals ik die voor een paar uur mee heb gemaakt met Juliette en haar kleintje. Dat in de werpkist staren gaat me tegen die tijd mijn knieën kosten, dat weet ik nu al, of mijn rug. Ik wist niet dat ik alles om me heen zou vergeten op het moment dat zo’n klein diertje in de werpkist rondkruipt. Dat zijn dingen waar je vooraf niet aan denkt, maar ik weet nu : er is geen groter geluk denkbaar.  

Odina, la promesse de l'aube

De regen valt gestaag neer vandaag en wast een restje achtergebleven schuldgevoel weg. Er is altijd wel iets te bedenken wat een mens volgens zichzelf beter had kunnen doen. Dit is normaal, verzekeren andere foksters me. Juist omdat honden zoveel voor jou doen en alleen maar liefde zijn en trouw wil je het allerbeste voor ze. De beslissing een nestje te fokken omdat je hoopt dat je dit geluk door te kunnen geven maakt je samen kwetsbaar. Naast het op avontuur zijn met je hond is een groot deel van het fokken van een rashond een puur medische aangelegenheid. Je helpt wel eventjes je hond door een bevalling heen, stel je eens voor dat je dat bij je eigen dochter doet… Een hele opgave dat in een keer goed te doen. 

The young ones   

De liefde voor mijn honden was er al heel lang, mijn passie voor de Australischer herder is van kortere duur toen Juliette in mijn leven kwam. Het medische deel van honden fokken bestaat uit zelfstudie. Ik houd van leren en heb een heel goed boek voor professionele fokkers gekocht, een soort bijbel, en zoals ik al eerder zei ben ik omringd door vrouwen met ervaring, zowel de foksters van mijn eigen honden als de mensen die ik ontmoet heb dankzij Picasso’s vriendinnetjes. Zeer waardevol om niet te zeggen onontbeerlijk. Ik ben geen boerin en toen ik vroeger naar de landbouwschool wilde omdat ik dieren (met name honden) zo interessant vond en het buitenleven, vonden mijn ouders dat ik daar teveel hersenen voor had en ging ik toch naar de HAVO/VWO. Het is zo gelopen, het is zo gegaan, maar frappant toch weer hoeveel passies een mens kan hebben… En wie mij al een tijdje volgt, weet dat als ik iets doe, ik dat voor de volle 100% doe en anders niet. Het leven is kort en we hebben er maar een, dan kun je er maar beter intens en vol overgave doorheen! 

Tot het volgende blog! Ik wilde de sprankjes hoop die er vandaag zijn hier even opschrijven. Het kan nu wel weer even duren vermoed ik, ik ga eens rustig kijken wat ik met de nieuwe onverwachte maanden die voor me liggen allemaal ga doen... 

De schreeuw van een ree Deel II

In de liefde schuilt mijn verdriet of schrijven als aderlating 

Ik dacht dat ik heel wat meegemaakt had, door en door verbonden met bijna dertig jaar honden in mijn leven, samen staan we sterk. Dat kwam omdat ik nog nooit voor de beproeving had gestaan een moeder te verzorgen die haar kindje enkele uren na de geboorte kwijt is geraakt. De beproevingen in mijn leven waren tot dusver van een andere orde, en de laatste krijgt nog een staartje want mijn eigen laatste mammografie en echografie zagen er niet zo uit als de voorgaande van na mijn behandeling. Ik zat er al mee toen die boodschap kwam, wanneer moet ik de mri-scan plannen met het nestje van Juliette&Picasso op komst? (Ik heb het niet aan iedereen verteld omdat ik het niet te groot wilde maken en me vooral richten op het nieuwe kleine geluk dat zich aandiende.) 

Het probleem wanneer is door de recente ontwikkelingen opgelost en het is uiteraard te hopen dat de afwijking die de radioloog zag geen uitzaaiingen betekent. 

Meer woorden hoef ik daar niet aan vuil te maken, niemand hoeft dat te doen, het is gewoon afwachten. Liever ga ik terug naar de beproeving van vandaag, van nu. Ik zit zoals iedere ochtend met mijn koffie en 5 céréales ontbijt met amandelmelk in de koninklijke zetel bij het oplaaiende vuur van de net aangemaakte kachel. Normaal lag Juliette dan naast me of als er genoeg plek was op de grote bank en liefst het uiterste puntje zo dicht mogelijk bij mijn voeten. Mijn schaduw. Mijn pot-de-colle. Mijn miel. Picasso&Odina spelen als ze niet buiten zijn met een speeltje op het kleed en Romeo ligt op zijn vaste plek op de bank de boel te overzien en als het spel van the young ones echt leuk wordt dan gaat hij meedoen. Meestal wordt het dan zo’n dolle boel dat ik op een gegeven moment zeg ‘ga maar buiten spelen’ en dan hollen en dollen ze door de tuin waarbij ik af en toe een piep of blaf hoor. Gekkigheid. Joligheid. Vrolijkheid. 

Juliette deed daar nooit echt aan mee. Heel soms had ze een baldadige bui en dan stortte ze zich met name op Odina die dat enthousiasme met lichte verbazing over zich heen liet komen en zich overgaf aan de gekke bui van de koningin. Het valt ook niet mee een koninkrijk te runnen, dat begrijpen alle prinsessen. 

Juliette en de kleine prins

Vandaag ligt Juliette naast me te kreunen, piepen en huilen. Vandaag is ze me net als 's nachts nog steeds aan het uitleggen dat er iets niet klopt waarbij ze niet wil eten, staart ze naar de deur van de nurserie waar de werpkist nog staat en ze het laatst haar pup heeft gevoed. Haar hormonale noodtoestand duurt voort terwijl haar melkproductie gelukkig op natuurlijke wijze langzaam opdroogt. Het was al een haast ondraaglijk drama wat er gebeurd is, maar we leefden in een bubbel van adrenaline. Deze werkelijkheid van haar mentale en fysieke naweeën is het ergste. Met niets te vergelijken. Een geliefde in pijn is erger dan eigen pijn, geloof me. Ik hoop zelf in de toekomst op meer geluk bij een nestje, wat er gebeurd is is uitzonderlijk en ontegenzeglijk zuur bij een eerste keer van een jonge hondenfokker. Ik heb gisteren veel gepraat en gechat met de lieve fokkers om me heen en merk veel herkenning en geruststelling door de wetenschap dat een gebeurtenis zoals we die nu meemaken echt uitzonderlijk is... 

Het rationele deel kan ik Juliette helaas niet uitleggen en boos op haar worden omdat haar gedrag mij onder de huid gaat zitten die al dun is momenteel en ze op mijn zenuwen werkt doe ik ook niet. Ik begrijp haar zo goed en ze doet het niet om mij te pesten, dat doen honden nooit, wat ze ook doen. Er is weinig wat haar helpt behalve samen op de bank liggen en haar stevig in mijn armen houden tot het trillen van haar overspannen lichaam wegebt en ze uiteindelijk kalm wordt zoals ik haar ken en in een diepe comateuze slaap valt. Dat zijn de momenten van liefde waarop mijn eigen tranen komen en het besef dat ik zoveel van haar houd dat het pijn doet net zoals het gruwelijk veel pijn deed om voor onze oude papi Régis te zorgen wiens lichaam aftakelde, maar wat ik tegelijkertijd ook zo fijn en mooi proces vond, me zo liefdevol voelde en het was bij hem een eer om hem - wijze gentleman tot in de details - op waardige wijze naar zijn einde te begeleiden, hoe moeilijk ook. Daarnaast besef ik de desillusie om de droom van deze lente die voor nu in rook is opgegaan. Nee rook is te vluchtig, te dun, alsof je het zo weg kunt blazen, ik bedoel 'de lente die als een vulkaan is uitgebarsten.' Schrijven als aderlating betekent niet altijd meteen de juiste woorden kunnen vinden. De opluchting is er gelukkig niet minder om. En wie dit niet wil lezen, leest het niet, dat zoeken jullie zelf maar uit. Ik heb genoeg aan mijn hoofd.  

Papi Régis past op kleine Juliette, maart 2017

Gisteren halverwege de dag toen Juliette iets rustiger was en moe van de boswandeling flitste door mijn als watten aanvoelende brein een gedachte die me troost bood : De kleine Picasso was geen lang en gelukkig leven gegund, maar hij is nu in goede handen bij papi Régis... Ik weet zeker dat mijn ouwe trouwe lieve Régis zich als geen ander over hem ontfermt, daarvoor ken ik hem te goed. Die twee mogen elkaar, dat kan niet anders. Als een overgrootvader die van zijn achterkleinzoon houdt. Régis zal de kleine prins vertellen uit het grote voorleesboek van zijn leven met mij, onze avonturen, verhuizingen, uitbreiding van toen zijn moeder Juliette bij ons kwam en van langer geleden, hoe hij de kunst van het leven leerde van oh die stoute U.W.O. Ja, zo gaat het er daarboven aan toe bij de generaties honden die ik helaas verloren heb, maar wat een heerlijk troostende wetenschap! 

Juliette en ik blijven in stilte gewoon bij elkaar weg schuilen net zolang als het nodig is. Er zo goed mogelijk doorheen komen is de enige weg om hierna verder te kunnen. Ik kan nog even niet deelnemen aan het leven buiten de deur van mijn huis, maar voel ook de kracht die het geeft om de goede dingen te doen en me niet uit het veld te laten slaan door tegenslag. Gek genoeg is er gelukkig de lockdown, met alle respect voor mensen die erdoor in vreselijk diepe problemen komen. Wij hoeven nu niks. De tijd en de planning die er was voor de zorg van het nestje is een grote leegte geworden, in mijn agenda maar ook van binnen, in mijn ziel. Ik zou op dit moment echter niets anders willen dan mezelf zijn en blijven in de kleine wereld met Juliette en de andere honden. Dit kan ik. Dit heb ik nodig. Dit maakt me gelukkig. Op de bank liggen met Juliette in mijn armen, net zoals we deden vier jaar geleden toen ze klein was, vlak na mijn behandeling... Het is zoals het is en zo is het. 

(Graag maak ik van de gelegenheid gebruik om iedereen opnieuw te bedanken voor de ontzettend lieve berichten en reacties op wat er gebeurd is. Ik geef niet op, het is jullie duidelijk, want dat zit niet in mijn aard en zolang ik van mijn dieren kan houden en woorden kan geven in mijn dagboek en hier houd ik mijn creatieve zuurstofpeil in stand en kan ik blijven ademen. 

Leven is schrijven. En er komen weer betere tijden, heel langzaamaan komt Juliette’s lichaam meer in zijn normale doen en wie weet wat de toekomst ons nog brengt. 

Niets is verloren, we gaan door en samen staan we sterk, nog steeds en wie weet hierna nog wel sterker! Vanuit het diepst van mijn hart: dank jullie wel.)  

De schreeuw van een ree Deel I

Gisteren dacht ik dat ik vast heel diep en lekker zou slapen na de drie slapeloze nachten waarin ik waakte over Juliette die moest bevallen. Twee van de drie keer bevalt een hond 's nachts dus daar was ik op voorbereid. Het leek ook goed te gaan tot Juliette rond drie uur begon te spoken beneden... Ze spookt sinds het moment dat we gistermorgen met spoed naar de kliniek in Decize reden.

Het is vast ook hormonaal, maar vooral mentaal bij haar. Ze blijft haar pup zoeken en mij vertellen dat er iets niet klopt. Wat ook zo is. Hebben dieren niet altijd gelijk met hun instinct? Zijn wij mensen afgedreven van ons eigen animale ‘zijn?’ Ik ervaar het in mijn hondenleven als bevrijdend dat ik elke dag van hen leer dichter bij mezelf te komen. Ik ervoer het gek genoeg ook als bevrijdend om de afgelopen weken alleen maar voor Juliette te hoeven zorgen, met in haar kielzog natuurlijk ook Romeo, Picasso en Odina. We hebben een fijn ritme en ieder zijn rol en vaste handelingen. 

Het spoken dat Juliette doet is een vreemd geluid maken. Het is precies dezelfde roep als die van een ree in de nacht volgend op de dag dat de jagers in het bos bezig geweest zijn. Een oergeluid dat alleen moeders en verlaten kindjes kennen. Het gaat door merg en been. Als ik mijn Franse buren vraag of ze er ook van wakker hebben gelegen dan heeft nooit iemand iets gehoord. Ze staan blijkbaar nooit naar de sterren te kijken of reeën te luisteren op een heldere nacht. Of naar de volle maan. Ook heeft er zelden iemand onder hen ‘s nachts de uilen gehoord. Alleen ik. 

Het lijkt of Juliette op dit moment in een shocktoestand verkeerd. Het ene moment is ze zó diep in slaap dat het op een coma lijkt, onbereikbaar zelfs voor mij. Het andere moment kreunt ze wat overgaat in piepen, janken en uiteindelijk (als ik niet reageer) een hele hoge blaf. Wat ze ook doet, het raakt mij hoe dan ook diep in mijn ziel zoals veel van wat zij doet. Wij zijn erg met elkaar verbonden. 

Er was in de nacht dat ze beviel (van 6 op 7 april) een moment waarop het pupje tussen ons in kwam te staan. Ik was bij voorbaat het meest bang dat ze misschien niet goed genoeg voor haar pups zou zorgen omdat ze altijd voor mij zorgt, sinds we elkaar kennen is zij mijn havre de paix en onze band is zó intens dat het pijn doet. 

Na die nacht weet ik dat de oerkracht van een moeder met haar pup sterker is dan wat dan ook. En natuurlijk heb ik een beetje de rol van haar moeder over genomen, is ze aan mij gehecht zoals elke jonge pup die op de juiste leeftijd het nest mag verlaten gezond hecht aan zijn nieuwe baas. Dat maakt de relatie van een nieuwe eigenaar met zijn pup ook zo trouw en onvoorwaardelijk en voelt dit als het geluk dat ik met mijn honden en Australische herderkennel zo graag zou willen delen. Het is de bouwsteen waarop La Perle du Morvan gebouwd is. Juliette zou op mijn graf gaan liggen als ik dood zou gaan, zo’n band hebben we, zoals ik die herken van Régis, mijn allereerste pup en een van de eerste grote liefdes van mijn leven. En toch was er nu plotseling dat kleintje waardoor haar aandacht zich verplaatste... 

Ik vul in dat een man en een vrouw die in liefde kinderen verwekken hetzelfde meemaken. Dat er momenten zijn dat de een zich door de komst van de baby onbewust misschien in de kou voelt staan en ik vul in dat dat de man moet zijn omdat die de baby niet fysiek voedt. Het is iets wat ik nooit mee heb gemaakt - en ook nooit heb gewenst - dus blijft het gissen. Ik kan het me na de ervaring met dit eerste nestje een stuk beter voorstellen. 

Juliette verkeert terwijl ik dit schrijf nog steeds in die crisis van een ree wiens moeder is doodgeschoten of andersom, van de reemoeder die haar kind zoekt. Het verlies van haar enige pup en de pups die niet gekomen zijn maar er tot voor zeer kort wel waren in haar baarmoeder snapt haar lichaam niet. Het is een hormonale noodtoestand en geloof me, gruwelijk om mee te maken. Een shocktoestand die begon omdat ze in allerijl mee moest naar de kliniek. We dachten dat er meer pups in haar buik zaten en als die niet eruit gehaald zouden worden, kon ze overlijden. Alle fokkers en dierenartsen die die nacht op afstand meeleefden en de telefoon bij hun bed hadden liggen om mij te helpen als dat nodig was, bevestigden dit toen er zich geen tweede pup aandiende in de zes uur na de eerste. Dat is veel te lang. Normaal gesproken worden pups om de twee tot drie uur maximaal na elkaar geboren. 

Ik moest haar dus tegen mijn en vooral haar instinct in weg zien te krijgen bij de pup van een paar uren oud en mee de auto in. Dat is gelukt dankzij hele lekkere koekjes. Nu blijkt dat als ik dat niet gedaan had er niets aan de hand was geweest want ondanks de weeën en rillingen die na de eerste pup door haar lijf bleven komen en gaan, bleek uit de röntgenfoto en echo dat haar baarmoeder verder leeg was. Gek want eerder hadden we tot twee keer toe en de laatste keer twee weken hiervoor op de echo meerdere foetussen gezien... 

Dus betrap ik me op de gedachte dat als ik haar niet had meegenomen en mijn en haar instinct gevolgd, haar pup misschien nog had geleefd. In haar afwezigheid is hij overleden. Ik vind dat niet zo gek, het is de natuur, maar kan er helaas ook niets meer aan veranderen. 

Hoeveel lessen kan een mens leren? Hoeveel keer ben ik in mijn leven al niet tegengekomen dat niets opweegt tegen de kracht van het intuïtieve en instinctieve dat we als mens en dier allemaal kennen?  Te vaak herhaalt deze les in mijn leven zich. Mijn dromen en verlangens komen immers allemaal voort uit deze bron die mijn handelen stuwt als de niet tegen te houden stroom moedermelk in de tepels van Juliette voor een pup die er even was, maar nu niet meer is. Altijd weer heb ik die drang en uitdaging om mijn dromen te laten uitkomen en niet teleurgesteld te raken als de werkelijkheid anders is dan wat ik had gehoopt en gedacht. Waarom heb ik dat toch meer dan andere mensen? 

Antwoorden heb ik nu nog even niet. Gelukkig voel ik naast veel verdriet en 24-uurs zorg om Juliette ook weer de bekende weigering een mislukking te zijn. Jezelf een mislukking vinden omdat iets niet lukt is voor mij synoniem aan slachtoffergedrag en dat heeft me nog nooit ver gebracht. Snel herkennen dus en schakelen. Ervoor kiezen dóór te gaan met de goede dingen, de liefde koesteren voor mijn honden zoals ik dat altijd gedaan heb. Geduld hebben voor de pijn van Juliette en ruimte maken voor mijn eigen verdriet want dit hakt erin. 

Ik was er meer dan klaar voor en had dit nestje en alles wat erbij komt kijken tot in de verste puntjes georganiseerd en voorbereid. Mijn honden verdienen het beste en zeker mijn lieve, kleine Australische herdermeisje die zo'n goede moeder bleek te zijn, alleen verdomme veel en veel te kort. Maar hoe dan ook, in storm en regen, weer en wind, bij voorspoed én bij tegenslag blijf ik achter het stuur van mijn leven zitten en geef ik vooral niet de macht erover uit handen. Dat is namelijk pas een echte mislukking en oh ja, Juliette is er zelf nog. Godzijdank. Haar verliezen zou voor mij de allergrootste ramp geweest zijn, zij staat met haar kalme kracht centraal in mijn roedel en dat is niet gebeurd. Ik hoop dat ze snel bijtrekt en haar melktoevoer opdroogt zonder infecties. En dat we dan vannacht en misschien vanmiddag al in alle rust bij kunnen slapen, ook de andere hondjes die zich absoluut voorbeeldig hebben gedragen tijdens de spannende nachtelijke uren en overdag zonder wandelingen want ik wilde pertinent bij Juliette blijven voor als de bevalling op gang zou komen. Papa Picasso hield alles in de gaten en rook driftig aan de dode pup toen we hem samen begroeven. Wat een gouden jongen is dat. Naast Romeo die het overzicht hield vanaf de bank en god, mijn kleine Odina die zich echt als een wilde draak kan gedragen, maar nu zó lief en rustig... Ik ben ook echt moe van al die adrenaline die nodig was om te handelen in onvoorziene situatie en ja, helaas geen twintig meer, maar dat is in deze slechts een detail.

Trouw aan jezelf

'Si tu diffères de moi, mon frêre,

loin de me léser, tu m'enrichis.'

Antoine de Saint-Exupéry

De enige zekerheid in het leven is dat er geen zekerheden zijn, heb ik jaren geleden geleerd van een oude vriend. Toch denken we te weten dat er meer zijn, daar zijn we mens voor. Het kan niet zo zijn dat we eigenlijk niks zelf in de hand hebben! Het is inherent aan ons Westers denken om controle te voelen over ons denken, doen en laten. Als je iets graag wilt, kun je het afdwingen, als je maar genoeg je best doet. Ik kijk heel vaak het universum lief aan en stuur in gedachten mijn dromen en wensen op. Soms werkt het en soms niet. 

Waar het vaak op uitdraait als iets niet loopt zoals ik verwacht of graag zou willen, is dat ik me realiseer wat ik al heb en dat dáár mijn kracht in schuilt. Dat het niet uitmaakt dat een droom niet uit is gekomen, ik heb er immers nog vele en daarnaast zijn er de nog onbekende dingen die het leven voor mij in petto heeft, maar die ik zelf nog niet voor mogelijk achtte. 

Het klinkt allemaal een beetje theoretisch en ik weet met een blog of wat ik ook schrijf, nooit van tevoren waar het heengaat. Schrijven biedt dus ook al geen zekerheid! Of wel? De zekerheid dat er iets uit voorkomt, wat er nu nog niet is, maar waar ik met kleine stapjes, letters en woorden aan werk zodat het vorm krijgt en ik er als ik klaar ben, betekenis aan kan ontlenen. Dat lef heb ik, dat weet ik van mezelf. De moed iets te beginnen zonder te weten waarheen het leidt of wat het oplevert, leuk of niet. En misschien wil ik het daar in dit blog over hebben. 

Op de Mont Beuvray, 2 maart 2021 Foto: Ineke

We hebben allemaal redenen om niet te doen wat we werkelijk willen. Vaak zeggen we er 'nog' bij. Bijvoorbeeld je woont ergens waar je niet tot je recht komt, het is er te druk, te vol of je woont samen met iemand waarvan je diep van binnen weet dat hij of zij je niet gelukkig maakt. Dan denk je dat de tijd nog wel komt dat je bij hem of haar weggaat, verhuist van die plek of dat werk vindt dat bij je past. De tijd zal het leren. Ik geloof daar niet in. Dat het vanzelf gaat en je er niet iets voor hoeft te doen. Als ik iets diep van binnen wist dan is het dat het leven dat ik nu leid, ergens op me wachtte. Een leven met honden op een plek waar de rust en ruimte is die ik nodig heb. Stilte. Natuur. Alleen. Aarden. Bezinnen. Enz... 

Dat weet ik al vanaf dat ik een klein meisje van zes jaar was en in Abcoude voor een kwartje hondjes uit de straat uitliet, zoals ik al eens beschreven heb in een eerder blog. Natuurlijk kon ik niet weten dat mijn leven me eerst nog door een universitaire studie Frans zou leiden, werk als reisleidster in het toerisme, periodes van grote liefde samen met een Engelsman, ziekte en overspannenheid. Al die ervaring heeft me de dingen van meerdere kanten laten zien en daar ben ik dankbaar voor. Misschien nog wel het meest voor de dingen die het minst leuk waren, daarin kwam ik mezelf tegen en daarvan heb ik het meest geleerd en dat doe ik nog, tot op de dag van vandaag. 

Sommige dromen doven niet uit en blijven bijten, in mijn ziel, ergens diep van binnen. Als boze honden hebben ze zich vastgeklampt en blaffend proberen ze me bij de les te houden. Mijn dromen weten misschien niet dat ik een spijbelaarster ben. Dat heb ik mijn bijlesleerlingen in Lochem ook maar niet verteld, of misschien sommige wel. Ik hing als puber liever rokend rond in mijn nieuwe leren jack bij de snackbar in de Bijlmer dan dat ik bij de wiskundeles zat. Ik bakte niets van wiskunde, frietjes waren veel lekkerder en die jongen uit 4HAVO vond ik veel interessanter.  

De foto bij dit blog spreekt voor mij voor zich, maar misschien niet voor wie dit leest. (Dat is wel de bedoeling, want als een blog schrijven een ding betekent dan is het contact maken, een moment van reflectie delen, in eenzaamheid ontstaan maar bedoeld om begrepen te worden.) Ik denk - met de nodige voorzichtigheid! - zeker te weten dat ik na vijf jaar Frankrijk het leven leid dat bij me past. Hoera! Daar ben ik dus bijna vijftig jaar naar op zoek geweest, met alle drempels, omleidingen en wegversperringen die daarbij hoorden. 

Op de foto staat dan ook een hondenvrouw in het midden van de liefste honden die haar als een soort statue of liberty omhoog duwen, of zo zie ik het. Niet dat ze haar op een standbeeld plaatsen, juist niet, ze is onderdeel van de roedel en bestaat alleen dankzij de andere leden. Samen. In contact. Communicerend zonder woorden. Als een geheel en als onderdeel van. Een voor allen en allen voor een. Dat is de kern van mijn hondenleven en ik zou iedereen gunnen om het leven te leiden dat bij ze past. Ik ken de redenen van mijn vrienden en vriendinnen waarom ze dat (nog) niet doen. Ik ken ook hun dromen en diepste wensen en daarin herkennen we elkaar. Alles heeft een reden, daar ben ik van overtuigd. Het leven gaat zoals het gaat, zeker, maar je overgeven aan je diepste drijfveer helpt toch om te creëren wat je wilt. Niet in zekerheid, maar juist in de onzekerheid durven leven heeft mij gelukkig gemaakt. Arm durven zijn ook, maar dat is stof voor een volgende keer. 

Het grappige trouwens aan deze foto is dat ik er helemaal niet blij mee was, gisteren, toen Ineke hem tijdens onze prachtige wandeling op de Mont Beuvray genomen had. (Ik ben niet zo makkelijk als ik misschien lijk.) Ik zei dat hij van veel te ver weg af was genomen en dat ik precies voor het uitzicht stond. Zij antwoordde dat ik hem toch dichterbij kon halen. Ik zei dat hij dan niet zo scherp meer zou zijn, maar het valt mee. Ik heb hem nu bijgesneden en inderdaad wat dichterbij gehaald. Ik sta nog steeds voor het uitzicht dus ik moet nog een keer terug om iets meer naar rechts te gaan staan of de fotograaf linkser. Zoals het ging, ging het, ik moet er maar tevreden mee zijn. Inderdaad. Het is maar goed ook dat ik niet alles in de hand heb, op de foto slechts Frolic-jes, want zonder die vieze plakkerige hondenkoekjes zouden de hondjes mij echt niet zo omringen. Kom ik toch nog bij de moraal van dit verhaal! 

Het lijkt of wij mensen de touwtjes in handen hebben, maar de werkelijkheid is een stuk eenvoudiger! Hondenkoekjes bij je hebben, dat is alles. Zeker als je een hondenvrouw bent en wilt zijn en daar af en toe schrijvend een tipje van de sluier van kan oplichten. Worden wie je bent en doen wat je wilt. Meer is het leven toch niet?  

    

Romeo, Odina, Picasso en de - als het goed is - 

vier weken zwangere Juliette 

Op avontuur

Juliette, negen weken

 Het is nog vroeg. De lantaarnpaal voor mijn huis verspreidt mistig licht. Onder de keukentafel ligt Juliette bij te komen van haar ochtendmassage. Als het goed is zwemmen Picasso's zaadjes nu driftig rond in haar baarmoeder waar ze verse eitjes tegenkomen. De dierenarts had onder de loep gezien dat Picasso's sperma niet alleen uitmuntend van kwaliteit was vanwege de grote hoeveelheid, maar ook dat de zaadjes allemaal dezelfde richting op gingen. Dat is een goed teken en voor mij niet meer dan logisch: ik herken de doelgerichtheid van mijn intacte reu! Omdat ik invul dat het fijn moet zijn om zwanger te raken - voor de duidelijkheid: een kinderwens heb ik nooit gekoesterd - terwijl iemand zachtjes je buik masseert, neem ik deze dagen elke ochtend een half uurtje alleen de tijd voor Juliette terwijl de andere hondjes buiten zijn om samen op de bank te liggen en beloftevol gelukkig te zijn. 

We lagen toen Juliette acht weken was al samen op de bank. Nati the Hope heet ze officieel, Nati betekent ook hoop. Mijn eerste Australische herdertje is precies geboren in de laatste week van mijn bestralingen, nu vier jaar geleden. Ik was nog moe van de chemotherapie - dat heeft zeker nog drie jaar geduurd - maar Juliette was een hele rustige pup en Romeo en vooral Régis de beste opvoeders die je maar kunt bedenken. Romeo is nog steeds een pup ook al is hij nu zes jaar, de leukste oom voor puppy's die je maar kunt bedenken, maar Régis gaf altijd goed grenzen aan en was mijn maatje die mij perfect aanvoelde en daarop inspeelde. Kortom Juliette staat voor een periode die bolstond van hoop en belofte voor de toekomst. 

Het is niet zo dat ik toen al wist dat ik graag een nestje van haar zou willen. We leerden elkaar kennen en dat betekende door mijn fysieke toestand vooral heel erg veel knuffelen. Terwijl zij in alle rust van ons huis in Athez speelde met Romeo&Régis genoot ik van dat schouwspel en kwam bij van de tijd die achter me lag waarin de borstkanker de hoofdrol had gespeeld. 

Juliette, Régis&Romeo, maart 2017

We zijn vier jaar later, ik ben goed hersteld van de behandeling en heb een fijne nieuwe plek in Saint-Honoré-les-Bains gevonden, Régis heeft de sterren bereikt en verrijkt en mijn roedel is versterkt met Picasso die nu twee jaar is en Odina van vijftien maanden. We zijn er klaar voor, ondanks eerdere pogingen om Juliette te laten dekken vond de tijd dat ze nu rijp was en is het gelukt. We krijgen een nestje en voor wie mijn romans heeft gelezen: alles staat daarin! In Stille taal speelt Julie een witte herder een rol en in La vie en Rose krijgen twee labradors een nestje. Zonder dat ik het wist, schreef ik mijn eigen toekomst op. Wonderlijk. 

Februari 2017, ontmoeting met Juliette van vier weken

Onder ons gezegd kan ik de werkelijkheid nog niet echt geloven. Misschien komt dat nog. Er gebeuren meer dingen in mijn leven op dit moment die ongelooflijk zijn. Ik ben een wondergevoelig mens, dat weet ik, maar dat betekent niet dat ik me erop kan voorbereiden als er weer een wonder klaarstaat. Het feit alleen al dat ik als kind wist dat ik met vijf honden in Frankrijk zou leven! Vijf ja. Ik weet niet of het daarbij blijft, maar dat de vijfde nu op komst is tussen de eitjes en de zaadjes in de buik van mijn liefste zachtste meisje en dat de onweerstaanbaar knappe papa terwijl ik dit schrijf met zijn vieze modderpoten voor het raam staat te vertellen omdat hij naar zijn vriendinnetje wil, dat had toch geen mens kunnen bedenken?! 

We wachten natuurlijk nu de echo begin maart af. De kans bestaat dat het niet aanslaat, maar liever geloof ik in geluk. In mijn dromen en dus in het heden, waarin de vogels de lente aankondigen, koolmeesjes plekjes voor een nestje zoeken en wij ons in het besef dat het leven soms heel anders loopt dan je denkt, toch stiekem al verheugen op dit nieuwe avontuur... 

Picasso&Juliette, zomer 2019