Post van Piet
Elke zes weken valt een dikke envelop op mijn deurmat. Zes columns
van Tommy Wieringa met een sierlijk geschreven datum erboven, gedichten en een zelfgemaakt
kaartje. Post van Piet. We hebben elkaar ontmoet tijdens een poëziecursus in het
Dominicanenklooster in Huissen waar iets bijzonders gebeurde tijdens de vespers.
In de kleine kapel verscheen plotseling schrijver Tommy Wieringa. Hij verbleef
blijkbaar in het afgezonderde gastenverblijf. Ik vergeet nooit meer dat hij op versleten
blauwgrijze sloffen met een ruitjespatroon liep. Piet zat naast me en Tommy kwam
recht tegenover ons zitten met de wereld van zijn boeken als een aura om zijn
hoofd. Dit zijn de namen schitterde ons
in het kaarslicht tegemoet. Die week ging zijn column - hoe kan het ook anders
- over het klooster en de tijd dat hij er aan zijn boek werkte. Over hoe
inspirerend deze plek is.
Meestal stuur ik Piet iets terug, een kaartje, gedicht of de
Pays-Sas nieuwsbrief maar die moet ik dan wel uitprinten want hij 'doet niet
aan Internet' en ik heb nooit verteld dat Tommy Wieringa's columns er met een
klik te lezen zijn. Maar na Piets laatste zending van april had ik verzuimd iets
terug te sturen. Hij belde op: 'Of ik zijn post nog wel waardeerde?' Ik
schaamde me, zo zorgvuldig als hij mij telkens de columns opstuurde, zo nalatig
was ik geweest. Gelukkig begreep hij dat het afronden van Stille taal veel energie
vergde. Toen ik vertelde dat er op dat moment proeflezers hun hoofd over mijn
roman buigen (buigen, niet breken!) reageerde hij enthousiast dat 'ik me nu wel
heel wat moest voelen.' Onbekend met dat gevoel vroeg ik wat hij bedoelde. Zijn
vrouw schilderde maar trad niet naar buiten want 'de blik van het publiek' deed
haar geen goed. Ik luisterde. Voor mij is het normaal om gedichten, foto's en
schilderijen te delen maar daar sta ik nooit bij stil. Wel wát ik plaats maar
niet dát ik het doe.
Wat er met Stille taal
gaat gebeuren, of en door welke uitgeverij het gepubliceerd wordt, weet ik
niet. Ik heb voorgevoelens en dromen, maar de dingen gaan zoals ze gaan. Ik heb
iets gepresteerd waarvan ik niet wist of ik het kon en dat neemt niemand me
meer af. Daardoor voel ik me prettig, zeker niet 'heel wat.' Ik weet nu wat het
kost om een roman te schrijven, hoe het voelt om uit het sociale leven te
stappen en wat discipline is. Hoe je als schrijver de onzekerheid en leegte -
die ieder mens volgens mij het liefst vermijdt - moet opzoeken. Ontvankelijkheid
betekent in opperste concentratie luisteren naar woorden die je invallen. Schrijven
ís stille taal. Het verhaal vormt zich waar je bij zit en in een later stadium bekijk
je de tekst kritisch. Kortom ik heb een magisch proces beleefd waar ik dankbaar
voor ben.
Stille taal mag als de tijd rijp is de wereld in
(dat wist ik van begin af aan). Ik stel me zo voor dat het in boekvorm verschijnt
met een aantrekkelijk omslag en de inhoud in een rustig lettertype met veel
ruimte tussen de regels. En als mijn boekpresentatie er dan komt, - wat natuurlijk
geweldig zou zijn! - dan nodig ik als een van de eerste gasten, Piet uit. En
Tommy Wieringa op zijn versleten sloffen.
