We hebben weer een hele leuke dag beleefd gisteren, met dank aan Roderick en de mooie omgeving van Brassy! De zon liet het een beetje meer afweten, maar binnen brandt de kachel als er tenminste genoeg hout in huis ligt. Leuke gesprekken en lekkere aardbeien. Terra was wel onder de indruk en we denken er allebei nog over na of een logeerpartij bij hem op dit moment het beste voor haar is. Ze is pas zes maanden en dat is niet de makkelijkste leeftijd, ze kan natuurlijk ook mee naar Nederland. Daar is veel te leren.
Het kan niet op lijkt het wel, maar toch… het is de komende dagen weer even mooi geweest met leuke uitjes. Want zo druk we soms zijn, voor mij is leven in de Morvan toch vooral rust ervaren. Thuis zijn vinden we allemaal het fijnst.
Het houden van een kennel Australische herders is niet alleen maar een paar maanden per jaar pups verzorgen. Het is 365 dagen in een jaar leven met de honden, 7 dagen per week en 24 uur op een dag. Iedereen die dieren houdt kent de zorg, de verantwoordelijkheid en wat je moet doen bij ziekte, gebreken of gebrek aan weerbaarheid. Australische herders hebben naast de dagelijkse dingen die elke hond nodig heeft, ook behoefte aan mentale stimulatie. Hersenwerk. Uitdagingen. Samenwerken. Wat het ‘werk’ voor hen ook inhoudt, als het samen gebeurt, is het goed. En ik merk dat als ik veel met ze weg ben, ze toch wat ontregeld raken, losser van mij en hoe ik de dingen graag zie. Dat is logisch, maar balans is belangrijk, in activiteiten en in rust.
Elke hond heeft een missie nodig. Ik blijf het herhalen om zelf ook scherp te blijven. Iets wat ze voor hun baas kunnen en mogen doen. Nuttig zijn. Betekenisvol leven. Het is niet anders dan bij mensen, alleen moeten wij het voor de honden bedenken, voordat ze dit zelf gaan doen. Australische herders die hun energie niet kunnen kanaliseren kunnen excessief gaan blaffen, gaten graven, de omheining slopen, weglopen en meer dingen verzinnen die we niet wenselijk achten. Verveling is in mijn ogen een vorm van mishandeling en ik weet hoe lastig het soms is om ze alles te bieden wat ze nodig hebben. Of valt het wel mee? Is het niet gewoon een kwestie van aanwezigheid en maakt het dan niet uit wat we doen?
Het nadeel van een kennel is dat je met veel honden tegelijk te maken hebt en niet altijd iedereen de aandacht kunt geven die je wilt. Dit denk ik af en toe, krijgen ze wel wat ze nodig hebben? Maar meestal eis ik hiermee meer van mezelf dan ik kan waarmaken en dat is niet goed. Ik doe mijn best voor ze. Altijd. Het voordeel is echter ook dat je met veel honden tegelijk te maken hebt die elkaar aandacht geven. Dan ontstaat er meer vanuit de groep en het gevoel. Ze houden elkaar continu bezig, spelen, leren van elkaar en botsen ook als er hormonen in het spel komen. Als ik erop uit wil, dan hebben ze hun eigen motivatie en beweegredenen om dingen te doen, anders dan dat ik in mijn hoofd hebt. Het is dan ook logisch dat er een moment komt waarop ik ze niet meer tegelijk meeneem. Keuzes moet maken, vandaag die en de dag erop de ander. Zover ben ik nog niet, maar het zou nog kunnen komen. Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat er mensen om me heen zijn gekomen die me kunnen helpen met de opvang en oppas van een of twee honden. Ik houd er niet van om ze uit handen te geven, maar soms is het niet anders. Ik houd er ook niet van om ze mee te nemen naar de dierenarts, soms moet het. Het aller-, aller-, allerbelangrijkste is hun welzijn, dat staat altijd voorop.
Ik heb zes dierenartspraktijken om me heen waar de pareltjes bekend zijn en waar ik terecht kan met verschillende dingen die bij reproductie komen kijken. De spil is natuurlijk mijn vriendin Valérie die naast dierenarts ook fokster van Australische herders is. Haar teefje was Picasso’s eerste liefde! Zij heeft hem perfect ingewijd in de wereld van het ouderschap om het zo eens netjes te zeggen. Ik ben hen nog altijd dankbaar, voor al haar hulp en het meedenken met de keuzes waar ik voor sta, hopelijk is het wederzijds.
Volgende week ga ik met Juliette voor een echo ter bevestiging van de dracht naar Décize, daar zijn ze gespecialiseerd in reproductie en hebben de benodigde apparatuur. Als je fokt dan ben je nog veel meer begaan met de gezondheid van de honden dan normaal, het kan ook alleen maar als de honden in vorm zijn en de rest van je leven moet zich praktisch gezien natuurlijk ook aanpassen. Hier passen mijn van nature meegekregen strenge eisen prima bij! Er moet daarnaast veel gecommuniceerd worden met collega’s, we leren van elkaar, staan elkaar op afstand bij en met de aanstaande of reeds geselecteerde families praten we over het wel en wee van de komende en opgroeiende pareltjes. Alles bij elkaar is het continue werk, dag in dag uit, maar ik sta er niet vaak bij stil. Voor mij betekenen mijn honden vooral groot geluk, zeker als ik het kan delen met de mensen die mij met plezier helpen, want helemaal alleen kan ik dit niet doen. En wat geldt voor de honden geldt zeker ook voor mij: het gevoel hebben nuttig en betekenisvol bezig te willen zijn. En geloof het of niet, maar sinds ik mijn kennel La Perle du Morvan heb opgericht, voel ik dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten