Het huis met de parels deel 40 : Stille wateren…

 Altijd als het stof neerdwarrelt in de spaarzame zonnestralen van de winter, dan zie je pas hoe vies je ramen zijn. Dat zie je niet in de donkerte van regenachtige dagen. Liefst zou je ze meteen flink wassen, binnen en buiten. Ik trek een parallel met onze ziel. In drukke tijden voel je niet hoe moe je bent, de adrenaline maakt dat je doorgaat, tegen je zin in soms, of gedreven door de energie van mensen en honden om je heen. 

Dit najaar was voor mijn ziel en de rest van mijn leven een complete verrassing. 

Een wijs iemand zei ‘zie je nou wel dat je veel meer kunt dan je denkt!’ Uiteraard is mijn eerste reactie dan om daar tegen in te gaan, maar het hangt er erg vanaf wie het zegt en in dit geval nam ik het met beide handen aan. Graag zelfs! Ik heb het gemerkt, gevoeld en besef dat als dingen maar tijdelijk zijn, ik ze aankan. De druk valt mee als je weet dat er een eind aan komt, ook al heb je dat nooit helemaal zelf in de hand. Dankbaar kijk ik dan ook terug op dit jaar, waarin ik me gedragen heb gevoeld en versterkt in mijn leefwijze. 

Het voltallige water in het Canal du Nivernais herbergt elke dag weer vele geheimen weerspiegeld in de wolken

Kerstmis was er dit jaar een van veel eten. Dus niet veel anders dan andere jaren, behalve dat ik dit nu niet alleen deed. Er waren coquilles St. Jacques, zalmlasagne en een echte frambozen met chocolade bûche, maar ook verrukkelijke Chablis Premier Cru. Ook de roedel werd even uitgebreid met Bowie&Feya en dat ging wonder boven wonder best goed, ook met Feya en de poezen. (Op Zusje kom ik straks terug.) 

Een prachtige 24 december met volop zon

The day after… 

Een fijne Kerst dus en verder winterse dagen voor de kachel, veel regen dus natte wandelingen en proberen om dat stof ook eens goed neer te laten dalen als de zon niet schijnt. Mijn ziel liet van zich horen, samen met die van de honden waren de gesprekken soms niet van de lucht. Hoe kan ik alles plaatsen wat er gebeurd is, terugdenkend aan afgelopen jaar en mijn beslissing om te stoppen met mijn entreprise La Perle du Morvan, klopt dat nog steeds? Dromen komen en gaan, de Tour du Morvan lopen met mijn olijk vijftal raakte meer en meer op de achtergrond en het voelt of ik dat simpelweg eerder in mijn leven had moeten doen, nu is het te laat. Ze eten alleen al 1,5 kilo brokjes per dag, hoe ga ik daar dan voor zorgen ? Ik heb ook last van hielspoor, wat mijn loop vermogen flink in de weg zit en de honden zijn ontzettend graag thuis, pas in de tuin gaan ze echt samen spelen. Als er tenminste niemand langsloopt wat mijn droom van een huis zonder passage opnieuw aanwakkert… Het is niet leuk elke keer dat we buiten zijn gestoord in ons spel te worden door voorbijgangers hoe lief die ook zijn. Het geeft onrust in de roedel en aan mijn geduld hiermee komt een keer een einde. Zonder een roedel Australische herders zou je hier echt fantastisch kunnen wonen ;) 

Het einde nadert ook voor Zusje, 19 jaar

Het holst van het jaar is het uitgelezen moment om uit te rusten, terug te gaan naar je wortels en de basis van je bestaan. Ruimte om na te denken over het leven, de stilte je ziel laten beroeren en zin laten ontstaan om nieuwe stappen te zetten met of zonder hielspoor. Ik weet heel goed wat ik wil en het is langzaamaan tijd om daaraan toe te geven. Zusje is de oudste in huis, een klein lief en sociaal omaatje. Ze was erg van slag toen U.W.O. overleed met wie ze altijd meeliep. Ze was ook uit haar doen toen in een van de noodopvangen waar ik zat tijdens mijn chemo de hond haar wegjoeg. Ik zag haar verbijstering en het is nooit meer helemaal goed gekomen. Ze is ontzettend lief en gezellig. Vanaf de Rossweg in Lochem naar Markelo, terug naar Lochem en de Heggerank, toen naar Cussy-en-Morvan, Anost, Athez en nu in St. Honoré-les-Bains is ze voor mij samen met haar zoon Jérémie een van de laatste lijntjes met Nederland. Ik spreek nog in de tegenwoordige tijd want ze is er nog, maar het gaat met vlagen niet goed met haar. Ze begint incontinent te worden, heeft een paar kleine beroertes gehad, een abces in haar wang. En toch als ik dan besluit de dierenarts te bellen dan krabbelt ze weer wat op. Dus ik stel het toch nog maar even uit, misschien tegen beter weten in. 

Tot slot een vrolijke noot! Hoop doet leven tenslotte en hoop is er voor ons in de jarenlang gekoesterde - en wie weet nu echt dichterbij dan ooit - droom van een klein huisje op een rustiger plekje, maar ook in de werkelijkheid die dichterbij komt van een prachtig meisje voor de toekomst van onze jonge en geestdriftige Joshua… nog even zoeken en wachten, kritisch blijven op alle kenmerken en gezondheidsaspecten, vers bloed of misschien wordt het toch over anderhalf jaar een pareltje van Terra en een externe reu, maar hier geboren, er zijn diverse mogelijkheden! 

Joshua krijgt al praatjes van het idee! 

Rest mij niets meer dan iedereen een gezond en licht 2024 te wensen, dat dromen uit mogen komen en nieuwe ontstaan ! Saskia 

Veel geluk voor het nieuwe jaar van Terra, Luca, Picasso, Joshua&Juliette, de beste leermeesters in harmonie en liefde 

Het huis met de parels deel 39 : Winterklaar

Het is een nat en warm najaar. De tuin staat blank net als de weilanden waar ik over uitkijk. De winter staat voor de deur, net als de feestdagen. Hopelijk brengt hij kou en droge dagen mee, dat zou mijn hondenleven een stuk makkelijker en aangenamer maken. Nu leven we zoveel binnen dat we er lui en dik van worden… Zelfs Joshua met zijn acht maanden! 

Unbearable Lightness de la Perle du Morvan (Joshua) zoon van Juliette&Picasso is nu liever lui dan moe

De pareltjes van Juliette&Picasso hebben het goed in hun nieuwe thuis, ik heb de indruk dat de families goed beseften waar ze aan begonnen zijn. Het was in vele opzichten een bijzonder nestje. Niet alleen omdat een tweede nestje met Juliette een risico inhield, maar Joshua is alles wat ik hoopte.  

De overstromingen bij Vandenesse la Gare

Alles is goed gegaan. Het jaar heeft mij nieuwe zin gegeven om op deze manier door te gaan met fokken, met La Perle du Morvan als micro-entreprise. Ik kan mijn honden niet als business beschouwen, ook al heb ik er elke dag een hoop werk aan, maar het is toch het beste als kleine onderneming in Frankrijk. Zorg dragen voor hun welzijn geeft mij een zinvol en betekenisvol bestaan, en dat heb ik altijd gezocht. Misschien al vanaf dat ik twee was en mijn knuffeldieren en deze ene speciale pop met de blonde krullen koesterde. Hoewel ik ook graag met míjn race-autootjes speelde en met mijn fiets waar ik toen ik iets ouder was een touw om het stuur spande en deed of het een paard was. Dit alleen als de grote droogmolen niet uit stond want dan deed ik het daarmee en liep rondjes met mijn paard tot ik erbij neerviel. 

Op de Peppinghof in Abcoude 

Wie weet wacht mij nog een leven op een boerderij in de Nièvre, samen met een lange (!) Franse boer die zijn leven lang ook op mij gewacht heeft. Elke dag rubberlaarzen aan waar je sokken in afzakken en een dikke werkbroek, een getekend gezicht krijgen door het werken in de buitenlucht. In weer en wind naar de schuur moeten over een soms modderige erf, maar binnen in de schuur staan de koeien beschut en met druppende neuzen te wachten op vers hooi. De kalfjes bij de moeders en met goed weer lekker samen buiten in de weilanden. Het melken in alle vroegte is geen probleem, ik ben altijd vroeg op. 

Het enige obstakel dat deze droom nog in de weg staat is dus de lengte van de desbetreffende Franse boer. Ze zijn hier nooit boven de 1m86! Misschien moet ik niet langer in de lengte denken, maar in de breedte, dan kom ik een stuk verder! 

Het huis met de parels maakt zich in stilte op voor een mooi, licht en hoopvol nieuwjaar!