dinsdag 6 september 2016

Chez Sas, la suite...



“Pour ce qui est de l’avenir,
il ne s’agit pas de le prévoir,
mais de le rendre possible.”


Antoine de Saint-Exupéry (schrijver)


Op 15 juni jl. schreef ik een blog genaamd Chez Sas over een klein wit huisje aan de rand van Cussy-en-Morvan dat ik zou gaan huren. (Het blog is 1075 keer gelezen voor wie het leuk vindt om dat te weten en nee, zoveel exemplaren van Stille taal heb ik (nog) niet verkocht.) Afgelopen winter in Nederland droomde ik over zo’n soort huisje, aan het eind van een weggetje met mooi uitzicht over de vallei. Die droom is uitgekomen, ik heb de plek immers gevonden, maar waar mijn dromen stopten nam de realiteit het over…

Want de Franse eigenaren wilden het huisje toch liever per week verhuren dan voor een langere termijn. Het was een bittere pil: ik stond op straat met twee honden en twee katten en had nog één dag midden in het hoogseizoen om een ander onderkomen te vinden. Het is niet zo dat ik niet wist dat ik vanaf half juni een aantal weken uit de Pastorie moest, maar kamperen tijdens een chemobehandeling is niet handig. Zo was ik naarstig op zoek naar een comfortabeler onderkomen dan een tent nadat ik na drie weken in een fijne gîte gebivakkeerd had die na mij weer verhuurd was. 

Gelukkig heb ik het appartement bij de vijver gevonden met de enorme tuin. De honden speelden leuk met het hondje van de eigenaren en ook mijn poezen vonden het na enige tijd veilig genoeg om hun pootjes te strekken. En hier zit ik nog steeds, naast de gemeentecamping van Anost waar tijdens de zomervakantie vrienden en bekenden neer zijn gestreken, mijn ouders aan de overkant van de weg wonen die voor de hondjes zorgen als ik voor scans en onderzoeken lang weg ben of mijn lijf door de chemo beneveld is. Op een helder moment in een zomernacht, terwijl om me heen de sterren bij bosjes vielen, schreef ik:

In het diepste dal bloeien de mooiste bloemen, op grote hoogte verdorren ze.

Tegenslagen bieden kansen... Mijn stoutste dromen zijn overtroffen! Dat kleine witte huisje dat al maanden eenzaam staat te verkommeren aan het eind van het weggetje verbleekt bij wat het huis dat me te huur is aangeboden. Het ligt in een van de kleinere gehuchtjes in de gemeente Anost, waarvandaan ik Pays-Sas in Frankrijk verder vorm kan gaan geven zoals de bedoeling was van mijn emigratie.




Net als mijn huis op de Heggerank in Lochem biedt dit huis ruimte om te wonen én te werken maar in de Morvan kun je voor hetzelfde geld méér krijgen: twee terrassen voor en achter, een balkon op het Zuiden (belangrijk voor het licht op donkere winterdagen), meerdere kamers boven, beneden een fijne entree, een salon en een verwarmd atelier (wat mis ik de geur van verf en het gevoel van de ruwe linnen doeken), een ruime keuken en achter op het terrein bevinden zich drie weitjes: één waar straks mijn geitjes grazen, één waar de kippen hun eitjes kunnen leggen naast de grote moestuin en de tomatenkas en wie weet neem ik op den duur een koppeltje ganzen voor op het derde terrein dat nu nog geen bestemming heeft.
Langs het goed omheinde terrein loopt een zandpad dat La voie verte heet. Als je dat een stukje volgt, het gaat iets omhoog, dan kom je in het gemengde loof- en dennenbos op een splitsing van wandelpaden met bordjes en routeaanwijzingen. Genoeg te verkennen voor als de energie terug is! Dromen blijven aan de deur kloppen zolang ze niet uitkomen, schrijf ik niet voor niets in mijn roman Stille taal.




Wat me overtuigde bij het zien van deze plek was naast het toekomstperspectief voor Pays-Sas, mijn gevoel. Natuurlijk is na vier keer verhuizen in vijf maanden het idee van een eigen plek het ultieme (eindelijk kan ik mijn in april uit Nederland meegebrachte spullen uit gaan pakken!) maar er was bij dit huis meer, veel meer... De stilte van het gehuchtje en het uitzicht op de bossen ontroerde me, de overweldigende rijkdom aan bomen om het huis deed me denken aan de eikenbomen die ze in Nederland achter de Heggerank verwijderd hadden om plaats te maken voor nieuwe huizen. Hier vind ik terug wat ik in Nederland was kwijtgeraakt! Zo verliet ik de sympathieke Franse eigenaren na de eerste bezichtiging in tranen en weer vroeg ik mezelf af waarom de dingen toch gebeuren zoals ze gebeuren? Wat heb ik toch te leren?

Ten eerste zorgt mijn borstkanker voor een ommekeer in mijn voedingspatroon. Gezonde voeding betekent voor mij nu een bereiding van voedsel met antikanker eigenschappen. Wij zijn in staat het risico op kwaadaardige tumoren met 30% te verkleinen door te kiezen voor de juiste voedingsstoffen die gezonde lichaamscellen beschermen tegen kwaadaardige cellen waardoor deze zich niet meer zo makkelijk kunnen delen, zo lees ik in de nieuwste onderzoeken. Het is interessant om te weten dat kanker in Aziatische landen veel minder voorkomt dan in de Westerse wereld doordat ze daar regelmatig kool, sojabonen en kurkuma eten in plaats van zetmeel, suiker en op dierlijke vetten gebaseerd voedsel waar geen voedingsstoffen meer in zitten. Kortom mijn ziekte is een goede reden om serieus met voedsel aan de slag te zijn: un retour à la nature. 

Ten tweede denk ik dat ik die eerste huurwoning niet kreeg omdat het huis dat ik vanaf 1 oktober ga huren beter bij mij en mijn dieren past. Dat leuke kleine witte huisje aan het eind van een weggetje noemde ik tegen vrienden gekscherend ‘een veredelde stacaravan’ want het was ook niet veel meer dan dat. Ik zou er echter blij mee geweest zijn, ‘ik maak er wel wat van,’ dacht ik begin juli. Toch is het ongelooflijk fijn dat juist dát niet meer hoeft, dat ik mijn energie kan bewaren voor de toekomst van Pays-Sas in Frankrijk; voor het opzetten van mijn Franse micro-entreprise waarin ik:

1. Franse les geef en tolk- en vertaalwerk doen voor zover ik dat kan, want ik ben eerstegraads lerares Frans en geen beëindigd tolk/ vertaler. 
2. schilder (het zit in mijn bloed) én exposeer.  
3. mijn tweede roman La vie en rose of de keerzijde van het bestaan afmaak en publiceer naast wat er nog meer uit mijn pen vloeit.

Voorlopig gok ik op een herstart van Pays-Sas in het voorjaar van 2017. Ik ben bijna halverwege het menu dat me begin mei voorgeschreven is. Er wachten me nog één chemokuur, een operatie, 30 bestralingen en een intensieve hormoonbehandeling. 



Dit weerhoudt me totaal niet om de vlag uit te hangen, de Franse welteverstaan. Want over drie weken wonen de honden, de poezen en ik voor onbepaalde tijd in dit heerlijke huis! En ik realiseer me dat de dingen die gebeuren - hoe vervelend en pijnlijk ze soms ook zijn - goed zijn omdat ze gebeuren. Het is aan ons om ze te volgen en onderweg te leren wat er te leren valt of dat zo goed mogelijk te proberen. Ik ben er van overtuigd dat vertrouwen hebben in het leven de grootste kunst is. Meer niet. Echt niet.

“Ne demande pas ce qui arrive arrive comme tu le désires, mais désire que les choses arrivent comme elles arrivent, et tu seras heureux.”


Epictète (Griekse filosoof)