Het huis met de parels deel 47 : Over de winter die niet kwam

 

Uitzicht op St. Honoré-les-Bains aan de rand van de Morvan 

Het huis met de parels is in vertwijfeling. De lange stille winter is niet gekomen en we missen hem nu al. De lente dient zich aan, maar het is nog te fris. Ik ben niet in mijn beste doen, zonder lange wandelingen die we normaal in de winter maken zijn ze dit jaar nog korter door de onuitstaanbare pijn in mijn voet. Gek word ik ervan! Elke stap die ik zet schiet de pijn vanaf de hak onder en de hiel van achteren door mijn been omhoog. De vanzelfsprekendheid van gewoon kunnen lopen is weg en daarmee een dagelijkse uitlaatklep. 

Terwijl ik het begin van deze lichtelijke klaagzang opschrijf, is het gelukkig nog even donker buiten. Ik hoor een merel en wat musjes in de grote eik, de buitendeur naar de tuin staat open en Luca, Terra&Joshua spelen samen. Ik hoor de dames Joshua op zijn plek zetten, vooral Luca is een super juf voor onze heerlijk onstuimige puber. Terra is gewoon veel te lief en ook nog te jong om haar grenzen aan te geven, maar zo hebben ze ieder een taak in de roedel. Juliette ligt op de bank voor het geval ze me uit het oog verliest (dat zou wat zijn!) en Picasso loopt van de tuin naar mij bij de houtkachel en weer terug, iemand moet het jonge spul buiten in de gaten houden. Fijne ontspannen momenten zoals ik ze het liefste heb. Zodra het licht wordt komt er verkeer op de weg op gang en beginnen de Nederlanders uit de buurt hun hond uit te laten en langs het huis met de parels te lopen. Dan is die heerlijke ban van concentratie verbroken en begint voor de honden een belangrijke taak : de indringers van ons klein geluk op afstand houden. 

De honden weten de weg

Trigger stacking heet de opstapeling van prikkels die ervoor zorgen dat stress bij honden snel toeneemt. Hoe vaker zulke momenten van onveiligheid - want dat zijn het als er ineens iemand van buiten zich nu de heg nog kaal is in hun blikveld begeeft - achter elkaar plaatsvinden, hoe nerveuzer en drukker ze worden. Australische herders zijn gevoelig voor beweging. Het zit in hun genen om dat wat beweegt te volgen en te drijven. Net als Border Collies, maar zonder ‘the eye’ zoals ze dat noemen, de lage starende houding tijdens de drijfjacht. Uitermate gevoelige types dus, voor alles wat er gebeurt. Niet gek dat ik zoveel van dit ras houd. 

Ik ken dat begrip nog niet zo lang en herken het ook bij mezelf. Fel licht, het minste geluid en bewegingen om me heen leiden bij mij ook tot stress als een zandberg die zich opbouwt. Ik voel dat zand deze winter overal zitten, in mijn lichaam en om me heen, in het huis, de tuin en vooral daaromheen in de buurt. Een grote zandloper waar ik in vast kom te zitten en als ik omhoog kijk is het einde steeds minder in zicht. Dat terwijl de lente en de drukke zomer nog moeten komen. Het kuuroord in het dorp is bijna weer open voor curisten. Bij de appartementen naast mijn huis is er deze week geklust en schoongemaakt en staan de vuilnisbakken al aan de weg. Nog even en de voor mij en de honden moeilijkste seizoenen barsten los. Die waar iedereen altijd naar uitkijkt behalve ik, of zo voelt het soms… 

Alles is ruimer in de winter, minder vol en je ziet meer

Om dit blog af te kunnen maken heb ik de tuindeur eerst dichtgedaan, de jongste parels binnen geroepen en de gordijnen van Elly dichtgelaten. Afgelopen week heb ik zelfs de onderkant van de ramen afgeplakt met lichtdoorlatend plastic zodat de honden niet meer vanuit de keuken de weg kunnen zien. Zo was het toen ik in dit huis kwam; alle ramen beneden waren afgeplakt. Het plastic eraf krabben was het eerste wat ik deed. Ik wilde zoveel mogelijk in de natuur leven, alles zien wat er zich buiten afspeelt, de vogeltjes in de struiken, de beestjes op de grond en in de lucht. Niemand liep er langs, de gîtes in de straat stonden nog leeg en de Nederlanders in de buurt waren meer in Nederland in plaats van in hun tweede huis. Alleen de Franse buren waren er, net als tijdens het confinement, de lockdown in maart 2021. Wat was het fijn elkaar toen te spreken en van de echte stilte te genieten, zonder auto’s en al die Nederlanders, alleen tussen de wilde dieren die gewoon door de straten liepen. 

Het huis met de parels is anders onder het plastic op de ramen 

De Franse buren kijken schalkser of niet als ze langslopen, maar dat doen ze eigenlijk bijna nooit. Als we elkaar nodig hebben dan smsen we eerst. Ze leven zoals ik ook het liefste leef : op mezelf met mijn eigen hondenfamilie en af en toe bezoek. Ik geloof nog steeds dat we in Frankrijk onze plek gevonden hebben, ondanks de patstelling van niet goed meer kunnen wandelen en de toegenomen drukte rondom ons huis. 

Picasso heeft het deze week en de komende druk met zijn vriendinnen uit het hele land. Teven zijn vaker loops in het voor- en najaar en een zomernest is voor fokkers fijner dan een winternest. Fransen die van ver komen en de moeite nemen om hun geteste en gekeurde Australische herder door hem te laten dekken. Goeie gesprekken over de honden en ons leven met. Ik ben op mijn best als het om de honden gaat, ze zijn de spil van mijn bestaan en alleen zij zijn dan ook werkelijk in staat gaten te graven in het zand van mijn zandloper. Grote diepe gaten zodat we allemaal weer diep kunnen ademen en de natuur binnen laten komen, door het plastic heen want hondenliefde kent geen grenzen. Hondenliefde is godzijdank overal. 

Kom je Sas? 

De eerste narcis bloeit alsof het niets is

Joshua, Juliette, Picasso, Luca&Terra ; een sterk team

Het huis met de parels deel 46 : stijgen naar grotere hoogte

Oeverloos was de Dragne deze week

Het was onverwacht een drukke week in het huis met de parels, vol opeenstapelingen van gebeurtenissen en dingen die moesten gebeuren. Sommige gepland, andere kwamen erbij. Nu het stof - letterlijk - neerdaalt na de plaatsing van de stalen trap (250 kilo!) door Sven de Belg en drie van zijn vrienden om te sjouwen, Terra goed heeft geslapen na haar roesje voor de röntgenfoto’s van haar heupen en ellebogen, ik op de hoogte ben van de werkelijke oorzaken van de pijn in mijn voet (een ontsteking van de achillespees naast de reeds ontdekte hielspoor) en volledig gescreend ben voor wellicht een nieuwe stap in mijn leven op het gebied van de liefde, realiseer ik me dat dit blog saai wordt als ik dat allemaal moet toelichten dus dat ga ik niet doen en ik beantwoord er ook geen vragen over, mochten die wellicht opwellen. Ik houd nooit van vragen, daar word ik chagrijnig van. 

We wandelden langs een vervallen boerderij, Haut Morvan

Dat is even schrikken misschien, maar wel de waarheid. Ik heb soms het idee dat ik geen stap kan zetten of er zit wel iemand op mijn nek met een vraag. Een moeder met Alzheimer helpt daarbij ook niet. Dat ik in een web van allemaal vragen en verwachtingen van anderen vastgestrikt zit, als een vlieg gevangen door een spin. Ingespinseld. Omwonden. Stikkend. Als ik mezelf niet kan bevrijden dan sterf ik straks een langzame dood in een cocon, wachtend tot ik opgegeten word door al die nieuwsgierige medemensen. Ik heb toen ik nog in Nederland woonde ooit tegen een hele leuke vrouw waar ik een goeie klik mee had (die ook superleuke honden had!) gezegd dat ik niet langer met haar om kon gaan, simpelweg omdat ik al genoeg vriendinnen had. Dat was de waarheid, maar niet makkelijk om te zeggen. Echte vrienden hoeven me niks te vragen, die weten hoeveel ruimte ik nodig heb want dat hebben ze zelf ook. Ze zíjn er gewoon en daarom houd ik van ze en zij van mij. Andere mensen moet ik meestal meer verdragen, en proberen me niet aan te ergeren aan hun zorgdrang voor mij die ik niet begrijp en waar ik zeker geen behoefte aan heb. 

Wortelsalade met sinaasappelsap, walnoten en appel

Zalm uit de oven met brocoli 

Zalm met verse spinazie van de markt en ronde zilvervliesrijst 

Mijn vader zegt na het lezen van een blog dat hij me daarna weer een beetje beter kent. Ik moet eerst schrijven voordat zelfs mijn eigen vader op wie ik veel lijk, weet wat me beweegt. Gek. Ik voel dat op zich ook nog steeds, ondanks dat ik nu officieel geen boek schrijf, alleen voor mezelf, maar het feit dat alleen al door woorden te geven aan gevoel of gedachten, dat wat dus werkelijk waarde heeft in mijn leven, pas in taal bestaat. Daarvoor is het er, zeker, maar vormeloos of betekenisloos zelfs. Zonder inhoud. Ik ben nog steeds bezig in het boek van Joke Hermsen, er staat zoveel voer voor wie ik ben in, dat ik er niet snel doorheen kan. Ik moet het vaak wegleggen en verteren. Het is een boek waar ik in thuis kom, en dat is ook precies het thema van Onder een andere hemel. Een boek naar mijn ziel dus. Mijn vader staat te springen het te lezen, maar ik schiet niet op en kan het nog zeker niet missen, nu we wat verder weg van elkaar wonen duurt het even voor boeken na het uitlenen weer terugkomen. 

En over voer gesproken, ik ben nog steeds op de vis-, groente-, en veel fruittoer en dat bevalt uitstekend. De kilo’s vliegen eraf, dat was ook de bedoeling en het werkt. Het wordt nu wel tijd dat ik de gordijnen van Elly open en aan deze dag begin. Ik leef met een ongelooflijke troep boven, ik moet echt verder met de nieuwe zolder, maar het feit dat het kan na zes jaar in dit huis wonen! Een hele etage erbij, 40 m2 die ik nog nooit gezien had omdat ik hoogtevrees had en alleen een ladder had om er te komen. Het is geweldig, ik kan nu stijgen naar hogere sferen… mezelf bevrijden uit de rafels van gesponnen webben van anderen om weer even terug te komen bij het begin. Als ik op de zolder ben zijn de vogels in de hoge heggen ernaast ook zó dichtbij, ze fluiten en koeren en zingen, het is daar vroeg in het jaar al één groot lentefeest. 

Sven op zijn eigen staaltje vakmanschap en hij had ook nog een goede muzieksmaak. Ik ben hem immens dankbaar. 

Het huis met de parels deel 45 : Wikken en wegen

 

Verse sla van de markt met appel en walnoten 

Het leven op het Franse platteland is simpel. In deze periode is het er lekker stil. Zó stil dat het des te meer opvalt als die stilte verbroken wordt. Nu de boeren protesteren komen er minder tractoren langs, terwijl er toch nog koeien buiten lopen, de temperatuur is blijkbaar niet laag genoeg dat ze de stal in moeten. Sommige planten lopen al een beetje uit, gisteren langs het kanaal zag ik de eerste kieviten, ze scheerden over de weilanden met hun specifieke roep. 

Paringsdansen beginnen steeds vroeger nu de aarde opwarmt. Insecten worden langzamer en raken uitgeput nu er geen winterstop is. Mijn zus in Haarlem had alweer een mug in huis die haar terroriseerde, een Kafkaiaans tafereel waar ik erg om gelachen heb. 

Volkoren spaghetti met broccoli en gerookte zalm

Naast dat ik een kind van de stilte ben (niet voor niets op dodenherdenking geboren), houd ik ook erg van de winter. Tintelende handen, tranende ogen en rode konen. Ik heb het al vaker genoemd, een huisje in Noorwegen zou wellicht beter bij me passen dan Midden-Frankrijk dat nu een Mediterrane temperatuur heeft. Het is dat ze er geen Frans spreken en de huizen te duur zijn. De mannen zijn wel lang, maar dat is toch niet genoeg reden om te verkassen. 

Mijn leven hier is gevuld met veel lieve fijne mensen. Deze week weer leuk contact gehad met twee dierbare collega foksters die allebei een nestje van Picasso hebben en krijgen. Een richting de Westkust die al voor de derde keer kwam en de ander de andere kant op, waar Juliette geboren is dus richting Zwitserland. Bijzonder toch om zo met de honden deel uit te maken van een wereld van alleen maar Fransen. Ik zoek zelf nog steeds dé reu voor Luca voor dit jaar, heb verscheidene foksters gesproken en misschien ben ik nu dan eindelijk de beste reu op het spoor. Wederom fijne en inspirerende gesprekken met hondeneigenaren die net als ik met veel honden in huis leven. 

Alleen de beste reu is goed genoeg voor Luca

Het idee van een eigen kennel was om te integreren in Frankrijk. Ik kan Franse les geven aan Nederlanders maar daarmee kom ik niet dichterbij de Fransen, ik kan schilderen en exposeren, maar dat is - eerlijk is eerlijk - lastiger geworden sinds mijn kanker aangezien het mijn rechterarm betreft. Ik kan daar geen lange repetitieve handelingen mee uitvoeren en als ik eenmaal op dreef raak met de verf gebeurt dat wel. Zo is het nu na acht jaar Frankrijk dus fokster geworden. En het einde van deze ‘carrière’ is zeker nog niet in zicht. 

Voordat je een waardevolle roedel hebt opgebouwd ben je jaren verder. Het kost veel tijd om te ontdekken hoe de wereld van de Franse rashonden in elkaar steekt, welke stamboeken en lijnen waardevol zijn, naast de gezondheidseisen die je als verantwoordelijk fokker stelt. Het uitzoeken van welke hond past bij jouw honden is een hele puzzel en alleen het beste is goed genoeg. Dit is eigenlijk niet goed te begrijpen voor leken, ik had zelf ook geen idee voor ik hierin dook hoe deze wereld in elkaar stak en ik ben nog altijd lerende. Waar ik nu van droom is wel waar het heen gaat, en de droom wordt pregnanter, maar voor ik teveel verklap eindig ik met : dat is wellicht stof voor een volgend blog. Eerst verder afvallen door veel en gezond te eten! 

Verse tonijnsteak met spinazie en gebakken aardappeltjes 

De parels hebben weer zin in het weekend! 

Het huis met de parels deel 44 : Terug naar Nederland

Luca zit klaar voor wat er op tafel komt

Toen ik nog klein was zat ik ´s ochtends heel vroeg op mijn stoeltje voor het sleutelgat van de slaapkamer van mijn ouders te wachten tot ze wakker waren. Héél vroeg. Als mijn moeder kookte dan liep ik om haar heen in de keuken of - als het van haar moest - zat ik aan tafel te wachten zoals Luca nu bij mij doet. Ik heb zelfs op de wc in de badkamer gezeten als mijn vader of moeder zich waste en aankleedde. Bij honden noem je dit gedrag hyperattachement, ik weet er niet eens een Nederlands woord voor. Hyperaanhankelijkheid misschien, en het betekent dat een hond je geen seconde uit het oog verliest. 

Op de een of andere manier krijgen al mijn honden dit. Het doet me denken aan Mirjam toen we rond 2013 samen op vakantie in de Morvan waren en Régis bij haar niet op maar ín bed kwam liggen, dat had ze nog nooit met haar twee Newfoundlanders meegemaakt! Het gaf haar de slappe lach en ik zal het beeld nooit vergeten. Lieve Régis. Mijn honden zijn altijd op of onder mij, misschien is het hoge knuffelgehalte van Australische herders wel wat ik het allerfijnste aan ze vind. Ik moet toegeven dat vijf wel veel is, maar aan de andere kant is het aantal me nooit genoeg. 

Juliette, Terra, Joshua, Picasso & Luca gisteren langs het kanaal, ze waren voorbeeldig ondanks Luca’s schijndracht, Terra’s aankomende loopsheid en Joshua’s hormonen die onder dit alles beginnen op te spelen  

Vannacht kreeg ik samen met mijn opmerkelijk heldere en fitte ouders een rondleiding van een makelaar door een prachtig appartement in Lochem. Ze hadden het voor mij gevonden en zelfs aan de honden gedacht die voor de deur een groot speelveld hadden. Zo zou ik weer in de buurt wonen en konden we van elkaar genieten zoals we dat doen als we bij elkaar zijn. Het appartement was alles wat ik nu niet heb: verwarming met een knopje te regelen, schoon, nieuw, comfortabel met een groot bad en ook nog te betalen. Drop, vegetarisch vlees en suikerbrood te kust en te keur in de winkels! Het walhalla voor smulpapen én vooral mijn lieve ouders weer in de buurt. 

Jérémie, Terra, Joshua, Juliette, Luca & Picasso 

Toen ik wakker werd wist ik pas dat het een droom was. Een bijzonder scherpe droom met de geur van nieuwe meubels, schoonmaakmiddelen en appeltaart bij de koffie. Potverdorie waar komt dit ineens vandaan? Is het de leuke visio geweest met mijn zus Marike gisteravond? Ineens was ze er even bij in de woonkamer. Is het een heimelijk verlangen naar een leven in Nederland? Regelmatig gaan mensen om me heen terug of komen kort omdat ze erachter komen dat het leven hier toch te stil is en niet bij ze past. Het boek van Joke Hermsen over verlangen en heimwee zet me ook opnieuw aan het denken. Zo begon rond 2014 ook het schrijven van mijn eerste roman Stille taal; met een verlangen naar bergen, naar stilte, naar rust en de zus ik verloren heb. Ze leeft nog wel, maar wil niks met mij of mijn ouders te maken hebben. 

Zalm met groente samen met mijn eigen neusje van de zalm Prinses Luca

Terwijl ik dus meer en meer veranker in mijn hondenleven in Saint-Honoré-les-Bains, gebeuren er juist dingen die me uitdagen. Ik bedenk ze, zoek ze op om ze daarna weer los te laten. Het universum beslist, welk huis waar en die lange boer die bij me past ja of nee. En misschien wel al deze dingen bij elkaar. De verbouwingen gaan ondertussen hopelijk gewoon door, als de klussers er ooit klaar voor zijn. We zien wel wat het leven nog te bieden heeft. Ik ben de eerste zeven kilo inmiddels kwijt, het afvallen gaat ook dit keer weer als een speer, net als de vorige keer. Meer energie kan op dit moment geen kwaad, voor alles wat nog komen gaat. 

Of juist niet en dan is het ook goed. 

We zien wel. 

Fruit voor een week