Hondenleven deel 6 : leven na kanker

 

De crosstrainer 

Mijn vader is eigenlijk de enige die meer van mij weet dan anderen. Hij zegt zelf dat hij me pas leert kennen door de blogs die ik schrijf, maar dat is overdreven. Dat vindt hij gewoon leuk, dat ik dat doe. Ik ben zijn jongste dochter en we zijn heel open naar elkaar toe geworden de laatste jaren. Vertrouwelijk. Ik denk dat dat komt doordat mijn vader altijd vragen stelt. Oprecht belangstellend is. Mijn moeder stelt ook vragen, maar nèt de verkeerde, die waarop ik geen zin heb antwoord te geven. Dat weet ze ook, want ik heb het vaak genoeg gezegd. Ik denk dat dat mede komt omdat ze mijn moeder is en we kwa karakter niet veel op elkaar lijken. Ik ben benieuwd of ze hier iets over zegt in een appje als ze dit gelezen heeft. Gelukkig weten ze allebei dat ik heel veel van ze houd, we kunnen alles tegen elkaar zeggen en schrijven. 

Toen ik in ´de onschuld zelve’ schreef dat het Frans mijn vadertaal zou kunnen zijn, dacht ik al dat ik daar meer over zou willen zeggen. Ik schrijf een blog een dag voor ik hem publiceer, zo kan ik nog wat bijschaven voor ik hem post en daarna meteen een nieuwe schrijven. Dit doe ik bij de koffie ´s ochtends vroeg, - ik hoef geen nieuw huis meer te zoeken want we blijven hier - en we staan tussen 05.00 en 06.00 op, Terra en ik en zodra we de slaapkamerdeur opendoen rent Luca de trap al op. ‘Daar ben je!’ We hebben elkaar de hele nacht moeten missen, vreselijk! Luca wil echter niet meer bij mij slapen, vanaf een maand of zes liggen de pups liever beneden bij de andere honden. Prima, ze zijn hier vrij om te kiezen.  Ze zijn dan ook zo ongeveer zindelijk dus ik hoef ´s nachts niet meer de deur van het achterhuis voor ze open te doen en zo de anderen niet te storen. Het samen slapen versterkt de band met een nieuwe pup en ik kan het iedereen aanraden. Ik weet ook dat niet veel mensen dit doen. Gek genoeg. Ze wennen namelijk echt wel weer aan een andere plek als ze ouder worden. Pubers willen toch ook niet meer bij hun ouders in bed? 

Picasso en Luca, vader en dochter

Proust zei dat een nieuwe taal een nieuwe wereld opent. Je ontdekt woorden met betekenissen die niet in je moedertaal voorkomen. Die begrijp je pas terwijl je ze gebruikt. De enige manier om ze te leren is goed luisteren naar hoe de Fransen dit doen. Ik heb een aantal van die woorden en uitdrukkingen geleerd in de tijd dat ik hier woon. Mijn buurman Dominique van het huis iets verder aan mijn weggetje aan de overkant is een goede vraagbaak wat dat betreft. Hij legt graag iets uit en is wat meer cultureel onderlegd dan de gemiddelde bewoner van de Morvan. De oorspronkelijke bewoners hier spreken geen engels, Dominique wel en hij studeert het zelfs, samen met zijn vrouw, maar niet in hetzelfde groepje van de Open Universiteit in Bordeaux, want anders hebben ze elkaar na de les niets meer te vertellen. Tegelijkertijd heb ik ook veel dingen verleerd, wat het Frans betreft, ik ben slordiger geworden met de uitspraak en spelling en doe mijn best niet eens meer. Zo lukt het ook, ik ben kwa taal blijkbaar nu ´natuurlijk aangepast’ en geïntegreerd. Of dat zeg ik ter geruststelling tegen mezelf. 

Hoe ouder ik word, hoe meer ik in het algemeen uitga van mijn intuïtie bij mensen en situaties, hoe prettiger het sociale leven wordt. Mijn vadertaal bevat al die dingen over het leven hier die ik alleen kan delen met mensen die hier ook zijn gaan wonen : De dromen die ik vroeger had over een leven met vijf honden (ja ja er mist er nog een hoewel Odina er echt nog bijhoort, ook al woont ze bij Elly) en een huisje in Frankrijk met een oprit waar het naar lavendel rook, alles wat ik tijdens mijn studie Frans aan de VU geleerd heb, de boeken, de muziek, het eten, de winkels zonder al die unieke Nederlandse producten, maar ook de omgangsvormen hier en levensstijl, dit alles beslaat een steeds groter deel van mijn ziel. Het Franse deel. Mijn vadertaalkant. En de link naar mijn vader is daarmee verbonden ook al hebben we hele andere interesses. Mijn vader houdt bijvoorbeeld niet echt van honden (alleen een beetje van de mijne) en ik niet van de meeste van zijn geschiedkundige feiten. Hij is een taalpurist, weet ontzettend veel van geschiedenis en ik niet, vergeet dingen en spreek meer op intuïtie, en zo zijn meer verschillen. Toch is de familieband onverwoestbaar, dat merken we nu we weer op afstand wonen. We hoeven (en kunnen) elkaar niet veel meer zien, gelukkig is dat ook niet nodig om de band te voelen. Voor mij horen mijn ouders allebei bij mijn vadertaalkant, ze weten hoe het is om in Frankrijk te leven en het toeval wil dat zij nu alweer bijna een jaar in Lochem wonen, de stad waar ik woonde voor ik emigreerde. Ze hebben het fijn en goed daar, ik had niet anders verwacht, maar dat het ook zo uitpakt maakt me erg gelukkig. 

Verse vetbollen ophangen voor de vogels, gekke Luca speelt verstoppertje achter de laurierstruik die na drie jaar eindelijk groter wordt. 

Een nieuwe wereld dus, Proust heeft gelijk. Ik zou heel graag Italiaans of beter Engels willen leren, maar ik heb er niet genoeg energie/ tijd voor. Dit brengt me terug bij de crosstrainer op de eerste foto die nog wat toelichting vraagt. In Lochem heb ik een aantal maanden op de sportschool gesport, dat was voor ik emigreerde. Heerlijk vond ik het, mijn conditie nam toe en ik raakte verslaafd aan de adrenaline die loskwam. Dus toen ik er hier een zag staan voor niet teveel geld ben ik er weer mee begonnen. Tussen toen en nu zitten echter een jaar of tien en vooral twee operaties waaronder een okseltoilet in het kader van mijn borstkanker. Tijdens een okseltoilet halen ze klieren uit je oksel weg waar de borstkanker zich in kan uitzaaien, maar die ervoor zorgen dat afvalstoffen uit je bloed gezuiverd worden en afgevoerd. Zonder die klieren hoopt bij inspanning (druk op je arm, iets sjouwen bijvoorbeeld) vocht zich op in je arm die daardoor pijnlijk opzwelt en dat heet lymfe oedeem. 

Rond mijn huis wonen heel veel mussen, roodborstjes, kool- en pimpelmezen, eksters en kraaien. Op de vetbollen komen echter alleen de kleine vogels af. 

Ik heb de crosstraining geprobeerd, op aanraden van Raymond eerst een paar minuten per dag om het rustig op te bouwen. Mijn arm was het er direct al niet mee eens en protesteerde door op te zwellen en ´s nachts vooral te tintelen, mijn hand gevoelloos te maken en het was duidelijk niet goed. Als je ´s nachts wakker wordt en het is niet door een pup die moet plassen dan is er iets anders aan de hand. Letterlijk in mijn geval… Dus de fijne crosstrainer heb ik doorverkocht, ik ben er €25 op achteruit gegaan en heb een illusie minder, maar als je dit blog bijhoudt en weet dat ik hem doorverkocht heb aan de vrouw van de dakman, - Xavier kwam hem met een grote grijns ophalen - dan snap je dat ik én van dit avontuur een ervaring rijker geworden ben maar ook een stap verder heb gezet in het acceptatieproces van wat ik nog wel en niet kan én vooral iemand die ik het heel erg gun blij heb kunnen maken. Niets gebeurt voor niets in het leven, het bestaat uit wonderen.  

Een blozend braamblaadje met wat sneeuw