De tijd gaat snel de laatste tijd. Sneller dan eerst, lijkt het wel. Alsof iemand de aarde harder laat draaien en de zon eerder op en onder duwt. Eb en vloed aangewakkerd wordt en de nacht de maan met zwarte krachten aanjaagt… Ik weet maar al te goed dat ik nu ik vijftig ben in de tweede helft van mijn leven ben beland, maar dat je dan nóg intenser leeft om de tijd bij te houden had ik niet verwacht.
De tweede helft… Het is gek hoe ik elke dag wel een keer denk ‘dit moment komt nooit meer terug’ en de laatste tijd is dat met een licht gevoel van paniek. Ik heb altijd een drive gehad om van alles iets meer te maken dan er is, maar jeetje, ik bedoel dat niet in een versnelling, liever in een verlangzaming!
De vraag waar de tijd de laatste tijd zo snel heengaat, blijft. Terwijl ik met deze blogs juist probeer meer vast te houden van de dingen die ik ervaar en meemaak, glipt alles me tegelijkertijd als zand door de vingers. De korrels die blijven plakken zijn de woorden die betekenis vinden en zo de werkelijkheid creëren. Ik ga er maar gewoon mee door, met schrijven in deze vorm, want ook dit zal - zoals alles - wel ergens goed voor zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten