Afgelopen week hadden Luca en Terra een speeldate met Bowie en Feya, de honden van Marielle en Axel. Bowie, beter bekend als The Golden Boy de la Perle du Morvan, is de zoon van Juliette&Picasso, bijna een jaar oud. Een pareltje uit mijn kennel dus dat ik gelukkig nog vaak zie, want Marielle en Axel zijn vrienden geworden. Feya is trouwens een Friese Stabij van twee jaar. Ik heb voor ik Australische herders had twee kruisingen Border Collie/ Friese stabij gehad, Régis&Romeo. Ook een heerlijk ras. Het was een leuk uurtje dollen en hollen voor de honden en ik kreeg warme appeltaart bij de kachel met heerlijke gemberthee met genoeg grote stukken verse gember erin.
Vrienden zijn mensen die geen familie zijn, maar die je zelf uitkiest en waarbij je vooral jezelf kunt zijn en bij wie je je veilig voelt. Je accepteert elkaar en respecteert elkaars behoefte aan ruimte en daarnaast doe je leuke dingen samen; appen, eten, met de honden lopen en spelen enzo. Of zo zie ik het. Misschien is het hier op het platteland nóg belangrijker dan in Nederland dat er mensen zijn die je ook kunt bellen als er iets is. Dat zijn in mijn geval verschillende buren als ik thuis bent en er is iets, maar wat als je bijvoorbeeld autopech krijgt en je staat als vrouw alleen langs een van de vele Franse wegen? Het overkwam mij de laatste keer dat ik met Picasso, Juliette en Luca op een zondag terugreed uit Lochem, in oktober afgelopen jaar.
Nadat ik in Luxemburg getankt had gaf mijn auto aan dat er iets mis was. Ik ben gestopt en heb als eerste Axel gebeld. Hij weet meer van auto’s dan gemiddeld en hij was erbij toen ik deze in juli in Nevers had gekocht. Superfijn! Hij denkt mee en we kwamen tot de conclusie dat het het beste was om geen risico’s te nemen, de verzekering te bellen en de auto eerst te laten repareren voor ik verder zou rijden. Om een lang verhaal kort te maken heb ik omdat de garages dicht waren op zondag, de nacht doorgebracht in een hotel langs de snelweg met de hondjes en de dag daarna is de auto gerepareerd en konden we naar huis. Ik had een hoop stress, vooral voor de honden, maar was ook weer een ervaring rijker. Ik weet niet of ik een volgende keer weer op zondag ga rijden, hoewel het dan altijd zo lekker rustig op de weg is.
Het is zo’n kleine moeite om anderen te helpen. Even informeren hoe het met iemand gaat. Een beetje aandacht en tijd delen. Vanuit je vakgebied of niet, meedenken, op de hoogte zijn en belangstelling tonen is minstens zo belangrijk. Dat kan toch iedereen denk ik altijd, maar nee. Niet altijd. Er zijn meer mensen die het meer willen doen dan dat ze het doen omdat ze teveel met zichzelf of hun gezin en werk bezig zijn. Sommige mensen vragen nooit iets, dat vind ik ook zo gek, maar zoals ik gisteren al schreef, ik kom uit een gezin waar veel gevraagd wordt. Ik vraag liever iets dan dat ik vertel, maar het hangt er ook vanaf wie ik spreek. Gisteren sprak ik mijn beste vriendin Mirjam en we hebben (geloof ik) een record gebroken van meer dan twee uur bellen. Met Mirjam gaat het altijd heel fijn over en weer, vertellen we ongeveer evenveel dan dat we elkaar vragen. Niet dat ik het op een weegschaal leg, maar toch ken ik het gevoel dat ik alleen maar naar anderen luister te goed. Belangstelling over en weer vind ik veel normaler. Misschien is het ook erg Nederlands, ja, we hebben in het algemeen een individualistischer instelling dan de Fransen die er vooral in familiekring voor elkaar zijn. Nederlanders hebben weer meer gelijkgestemde vrienden dan Fransen. Ik ken Franse vrouwen hier die alleen hun man en volwassen kinderen hebben en en nooit iets afspreken met een vriendin. Het is zo’n ander leven en ik ben blij met het mijne waarin ik de vrijheid heb te kiezen met wie ik omga.
Ps. Hondenleven dekt de lading van mijn blogs niet. Voortaan noem ik ze Het huis met de parels en dan het nummer van de aflevering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten