Hondenleven 2

En het klokhuis is voor…? 

Leven met vier jonge honden betekent veel laten, maar ook veel doen. Vooral van ze genieten, dat staat bovenaan, maar al snel volgt observeren en doorzien wat ze bedoelen. Een hond is instinctief en zal altijd gaan voor wat hem op dat moment het meest oplevert. Een Australische herder heeft een enorme will to please naar de baas, dat is wat hem het meest drijft in zijn gedrag en waar ik enorm van houd. Daar heb ik wel mee om moeten leren gaan. 

Pas als ik me nergens mee bemoei ontstaat de onderlinge interactie die mij zo boeit. Zodra ik een vinger uitsteek naar een speeltje of bijvoorbeeld in het bos per ongeluk tegen een tak schop dan zijn de poppen aan het dansen en wordt dat wat ik doe belangrijker dan het gedrag van de anderen. De kunst is dan ook om mezelf onzichtbaar te maken, tot een bepaalde hoogte natuurlijk want ik bepaal tijdens het wandelen meestal wel de route en zeker tot hoe ver ze mogen spelen en rennen. 

Juliette zoekt het liever hoger op

Het is moeilijk om een roedel spelende honden tijdens een wandeling altijd onder controle te hebben, dat lukt niet en het kan mij soms erg frustreren dat er soms andere mensen in het bos zijn die niet weten dat ze gewoon door moeten lopen en de honden negeren als die komen snuffelen. In plaats daarvan gaan ze gillen of roepen en dat is nu precies wat je niet moet doen. Toch gaat het al jaren goed op een enkel incident na en dat was ook nog met Odina die ik op afstand niet genoeg kon vertrouwen zoals Picasso, Luca en Juliette. Voor Odina kwam Elly als geschenk uit de hemel op mijn pad net zoals het jaar daarvoor Mirjam voor Romeo. Wat een geluk! Vooral voor de honden, die nu de aandacht krijgen waar ze beter bij gedijen. Ik zie menige rashond van fokkers op internet voorbijkomen die niet tot zijn recht komt in een roedel en waarvoor  herplaatsing wordt gezocht. 

Het is echter een groot plezier om mensen tijdens het lopen tegen te komen die meegenieten van mijn honden en waarvan de complimenten en vragen niet te tellen zijn. Natuurlijk is dat leuk, en als je dan dus rondloopt met een pup uit je eigen kennel (Luca van Odina&Picasso) dan geeft dat extra glans. En daar weegt een enkel incident zeker niet tegenop! 

 Een hondenleven is een rijk leven maar met veel gaten in de tuin. Sinds dit najaar hebben we een mol en die moet natuurlijk gevangen worden… Luca is het fanatiekst, maar dat is op dit moment met alles zo, kwestie van puberteit en hormonen. Ze kan zelfs de voerbakjes van de poezen (die bovenaan de trap staan) beschermen tegen Terra! Reuze handig voor mij. 

Terwijl ik dit typ komt Terra heupwiegend (echt!) met haar beer in de bek mij vragen of ik wil spelen, of eigenlijk staat ze tegen me aan (wat niet mag) en duwt die vieze stinkbeer ongetwijfeld vol bacteriën liefst in mijn gezicht terwijl ik uit alle macht probeer mijn toetsenbord te beschermen. Luca staat achter haar met die ondeugende grijns op haar koppie. 

Een liefdesbriefje op een boom is meestal voor Picasso.

Als ik nog een anekdote kan vertellen dan is het de blik van verstandhouding die Picasso deze dagen met mij wisselt. Hij kan wat Régis kon - misschien is dat iets van mijn reuen - de waarheid vertellen alleen met zijn blik. En op dit moment is het de stand van zaken betreffende Juliettes loopsheid. Hij is een geoefende dekreu en weet precies wat er wanneer van hem verlangd wordt, of niet. 

Heel erg handig voor mij en het voorkomt heen en weertjes naar dierenartsen om bloed te laten prikken om het progesteron te meten. Juliette houdt niet van ‘gedoe’ aan haar lijf, niet van blaadjes die in haar broek hangen tot bloed laten prikken. Het heeft me daarom verbaasd hoe goed ze het als moeder deed, of misschien is dat wel omdat ze zo schoon op zichzelf is. 

Ik ken haar door en door en beperk uiteraard ieder ‘gedoe’ tot inenten en temperaturen en wat er verder alleen écht nodig is. Picasso kent haar ook en past zich voorbeeldig aan aan de grillen van de koningin voor wie iedereen groot respect heeft, ik niet in de laatste plaats. Dat heeft ze allang verdiend in al die jaren dat ze al bij me is, bijna zes alweer! 

De blik van Picasso

We praten nog weleens over Régis, over Romeo en de plekken waar we in de Morvan geweest zijn. Ik vertel haar dan de verhalen, ze luistert altijd nauwlettend. Het verleden is wat ons bindt, en waar de toekomst met de anderen hopelijk nog lang zal duren, is dit er nu met Juliette. Mijn schaduw, mijn eerste Aussiemeisje en trouwer aan mijn zijde dan wie dan ook, want samen zijn we veilig.