Een goede vriendin van me was laatst in Nederland geweest en merkte op dat het niet veel beter wordt met de drukte daar. Overal mensen, dieren, verkeersborden, steen en verkeer. Het hangt er natuurlijk erg vanaf waar je bent, maar zelfs in de natuurgebieden is het druk, soms zo druk dat ze gesloten worden omdat er teveel mensen zijn die de natuur verstoren. Waar gaan die mensen dan heen om te ontsnappen aan de drukte?
Een leeg Lac de Pannecière
Een aantal Nederlanders komt bijvoorbeeld naar de Morvan, al jaren lang. Hier is het rustiger en er is ruimte om tot jezelf te komen. Dat gaat in de meeste gevallen goed, oude Franse huizen en verwilderde tuinen worden enthousiast door de bezielde buitenlanders aangepakt. Het is indrukwekkend om te zien wat er allemaal verbeterd wordt als er geld en energie in de regio wordt gestoken. Het spijtige voor de rust is dat er daarna ook weer geld mee verdiend moet worden dus dat die mooie opgeknapte woningen verhuurd dienen te worden en de portemonnee weer gespekt. En daar gaat het ook een beetje fout. Het lokt namelijk weer nieuwe Nederlanders die eerst op vakantie komen, maar al snel óók verleid en verlekkerd rondtoeren door de kleine gehuchtjes met vervallen huizen en al snel waren ook hun nieuwe dromen rond en neemt ook hier de drukte toe.
De nieuwe keuken is naar tevredenheid in gebruik
Dit gezegd hebbende vind ik na zes jaar in dit huis gewoond te hebben dat ik er nu wel bij mag horen, bij de groep Nederlanders in de Morvan die hun huis opknapt en de taal goed onder de knie heeft. Dankzij mijn recent vervangen keuken, inmiddels een waar oogappeltje in huis. Het verschil is alleen dat ik hier permanent woon en niet zozeer trots ben op mijn iets comfortabeler huis, maar meer op het feit dat ik na een hoop omzwervingen in dit huis gekomen én gebleven ben. Opgebloeid zelfs.
Ontloken bloesem
Jaar in jaar uit ben ik met makelaars op pad geweest om mijn droomhuis te vinden. Nergens had ik echter hetzelfde gevoel als in mijn eigen huis en nergens kwam ik aan zoals ik hier altijd vanuit het dorp het bochtje naar rechts maak na de laatste blauwe lantaarnpaal en dan de ruimte zie in het weiland aan de linkerkant en mijn huis rechts verscholen achter de grote laurier.
Mijn huis tijdens de laatste hittegolf
Mijn droomhuis is het huis waar ik al woonde en het voortschrijdend inzicht is dat dus ook voor huizen geldt dat je nergens geluk vind tenzij je het zelf creëert. Het wonderlijke is dat ik er kort geleden achter ben gekomen dat dit óók voor werk geldt. Ik die voorheen honderdduizend banen heeft geprobeerd en nergens de rust en bezieling erin vond die ik zocht, kan nu zeggen dat ik dat gevonden heb in mijn kennel La Perle du Morvan. De honden hebben mijn ogen geopend en alle mensen die ik de afgelopen jaren in de wondere hondenwereld van Frankrijk ontmoet heb droegen hun steentje eraan bij. Samenwerken met de honden is wat ik kan, waar mijn passie ligt en wat ik nog lang hoop te doen. Dag in, dag uit en ook ‘s nachts want gebroken nachten horen erbij. Zoals vannacht bijvoorbeeld toen Joshua in de hondenkamer sliep vanwege Terra’s loopsheid en het daar midden in de nacht niet meer mee eens was. Het duurt hopelijk nog maar een week ongeveer, daarna is het weer pais en vree in het huis met de parels en kan Picasso eindelijk weer thuiskomen. Het hoort erbij en ik verbaas me over mijn eigen geduld en liefde in hoe ik ermee om kan gaan. Ik ben er nietsvermoedend helemaal in gegroeid en deze dingen gaan steeds meer vanzelf.
Joshua de jonge hondengod
Mijn mooie lieve wolfje, 3 april is hij één jaar en wat houd ik intens veel van hem! Naast huizen, banen bestaan er dus ook droomhonden, Joshua is het levende bewijs. Hij heeft definitief mijn hart veroverd nadat hij afgelopen week terugkwam na een verblijf van een week in zijn Résidence secondaire in de Haut Morvan. Unbearable Lightness de la Perle du Morvan, met zijn ouders Picasso&Juliette, en met Luca en Terra maakt hij voorlopig mijn roedel compleet en ik ben waanzinnig trots op hem en ook stiekem een beetje op mezelf, want als ik het niet zelf doe, doet niemand het.
Na de vijftig is het hoog tijd om eens wat liever voor jezelf te zijn, en goed te zorgen voor je leven, je lijf, je waarden en normen. Zoals mijn huidige fysiotherapeut en aanstaande personal trainer het noemt ‘werken aan mijn marktwaarde,’ - ik weet nog niet of ik dat zo wil zien. - Slagvaardig en vasthoudend ga ik werken aan mijn gezondheid en fitheid, want nu de behandelingen voor mijn hielspoor en ontstekingen voorspoedig verlopen, is er nog veel meer te doen aan de fysieke toestand van Sas, vroeger voor de borstkanker was ik zó sportief! Ik kan niet wachten daar grote sprongen in te maken. Er is op dat vlak inderdaad grote winst te behalen en ik voel de uitdaging naar me lonken. Het is tijd om te genieten van mijn oude en nieuwe dromen die langzaam uitkomen, in hun eigen tempo en soms niet eens bewust. Zoals John Lennon dat zo goed zei : ‘Life is what happens when you are busy making other plans.’
Alle parels verzameld; de dames op de bank met opa Jérémie in het midden en vader&zoon ervoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten