De laurier heeft duidelijk genoten van de vele regen
Vanmorgen toen we rond 5 uur opstonden klonk buiten voor het eerst dit jaar de nachtegaal, uit de richting van het Étang des Sources. Dat ligt hemelsbreed misschien 500 m. van mijn huis, maar om er te komen moet je over de weg omlopen. Daar heeft de nachtegaal geen boodschap aan, net zomin als de steenuiltjes die ik overdag hoor vanuit de ruïne aan de achterkant. Je moet deze eerste warme lentedagen erg goed je best doen om naar de natuur te kunnen luisteren, overal klinken gras- en bosmaaiers. Op de parkeerplaats van de appartementen naast mijn huis wordt een nieuwe laag grint gestort en platgewalst. Vrachtwagens rijden af en aan en als de wals even zwijgt roepen de werkmannen met luid stemgeluid dingen naar elkaar als ´heb jij de hark gezien?’ en tegen twaalven ´zullen we stoppen voor de middagpauze?’
Om mijn stille aanwezigheid met boek in de zon achter de heg kenbaar te maken geef ik de honden de kans om naar het geschreeuw te blaffen. Als ze het op commando doen houd ik tenminste nog wat controle op de communicatie in de roedel. Vandaag is het zondag en zullen de mannen het werk laten rusten. Het is rommelmarkt in het dorp en dat zorgt altijd wel voor meer verkeer. Zo is er elke dag wel reden voor mensen om lawaai te maken en het is maar goed dat ik mijn honden heb en zo mijn steentje ook een beetje bijdraag.
een slokje water uit het overvolle kanaal
Naast mijn altijd aanwezige bron van gemopper op storende elementen om me heen, beleven we als ik eerlijk ben vooral fijne en mooie momenten. Rust in de roedel nu de loopsheid van Terra bijna over is en Picasso&Joshua weer in normale doen zijn. Als ik me niet vergis is de hormonale spanning tussen Luca&Terra ook weer bedaard. Tot de volgende ronde dan en dat is binnenkort de loopsheid van lieve Luca wier aanstaande al geruime tijd op haar wacht. Rust in huis ook nu de meeste werkzaamheden gedaan zijn en de oude keuken naar de déchèterie gebracht is.
De honden hielpen fijn mee de auto inladen…
of meer : in de weg staan zoals ze heel goed kunnen
Ik begin weer te ontspannen ondanks alles wat er na de vele regen in de tuin moet gebeuren en ook nog in huis, boven is het schilderwerk er nog, de zolder wacht eerst op een preventieve beurt met Xylopheen tegen houtworm voor ik hem in gebruik kan nemen en daarmee ruimte voor het schilderen kan maken. Na het sjouwen met de oude keuken was mijn arm gisteren aan het tintelen en kloppen en dan kan ik hem maar weer beter rust gunnen zodat hij niet verder volloopt en zich een oedeem vormt.
Gelukkig heb ik een geweldige schrijfster ontdekt wier boeken ik in Frankrijk gewoon via Amazon kan bestellen! Ik ben meteen wild van haar stijl.
Raynor Winn heet ze
Het eerste boek had ik vorig jaar bij Lovink in Lochem gekocht, ´De wilde stilte’ wat me aantrok door de titel. Het bleek haar tweede boek in een trilogie te zijn. Ik heb het met huid en haar verslonden en meteen de andere twee titels gekocht. Ja ik moet echt zuinig doen in afwachting van wat er dit jaar aan rekeningen komen gaat, ik weet het, maar dit kon ik niet laten. Her doet me zó goed om fysiek aan mezelf te werken aan de hand van de oefeningen met Dennis, de hielspoor te lijf! maar ook mentaal moet ik gevoed worden met prachtige poëtische taal en Winn schrijft zó innemend en pakkend. Je voelt de strijd die ze voert met dat wat tegenzit in haar leven en vooral de aanwezigheid van andere mensen naast haar man. De natuur als belangrijkste overlevingskans.
Wandelen voor de zon opkomt
Ik herken mezelf in haar woorden en haar diepe verlangen zich te verbinden met wat er achter de mensen en de dingen schuilgaat. Leven in de natuur met de seizoenen en de dieren en vooral dat wat werkelijk belangrijk is en niet blijven hangen in oppervlakkigheid en schone schijn. Het leven kent vele valkuilen, maar elke dag zijn we in staat opnieuw keuzes te maken. Wat je aandacht geeft groeit, en voor wie dit blog leest is het bekend : ik gedij niet goed tussen mensen en toch houd ik me staande op mijn manier. Zonder honden was dat me in mijn leven nooit gelukt, en zonder de woorden in de boeken van anderen ook niet. Bij jezelf blijven is doen waar je je het beste bij voelt, wat dat ook is. De tijd is er om te koesteren, want voor je het weet is je leven voorbij. Geen spijt kennen van beslissingen die je neemt, en daarmee stop ik voor nu, want dat is al heel wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten