Bloesem in de bomen, eindelijk warmer weer
Tegen mijn gewoonte in schrijf ik dit blog ‘s avonds, na een zonnige dag met sluierbewolking : een lekkere lange en zeer vroege lentewandeling langs het kanaal met Juliette, Luca&Terra (Picasso&Joshua zijn voor de zekerheid tijdens deze loopsheid van Terra allebei in hun eigen Résidence secondaire, wat een luxe!), wassen, poetsen én klussen in de keuken. Het begon met Robert&Jeroen die deze week appten dat ze al konden beginnen met het vervangen van mijn keuken waardoor ik eerder dan verwacht de kastjes leeg moest hebben en zo met alles in een stroomversnelling kwam. Soms pakt dat niet goed uit, maar dit keer bracht het me de juiste energie om de dingen aan te pakken. Geweldig dat na zes jaar de keuken wordt aangepakt!
Halverwege de inbouw van de kastjes heb ik vandaag maar eerst de tegeltjes en de muur geschilderd in de kleuren van de vloer en de woonkamer zodat het een mooi geheel is
Wie zegt er in deze tijden tegen zulke fijne klussers nu nee, het komt nu nog niet uit? Ze zijn zó zeldzaam; betrouwbare klussers en het fijne aan Robert&Jeroen is dat ze van nature rustige mensen zijn, ze praten niet te hard en werken gewoon op hun eigen manier door. Ze hebben het druk, natuurlijk, maar hun organisatie is op orde en dat merk je. Of zo komt het over, want misschien is het wel een chaos bij hen thuis, dat weet ik niet. Ik vind het al heel knap dat ze altijd de juiste spullen mee hebben, het goede gereedschap, ook al lopen ze tegen onverwachte dingen aan. Ik zou zelf de helft thuis vergeten denk ik.
Mijn huis is nergens recht dus het is altijd passen en meten, zeker als het werkblad voor mijn 1m86 liefst op de allerhoogste stand staat, maar het lukt!
Het is dan ook maar goed dat ik geen klusser ben. Ik kan wel meer dan ik laat merken, maar niet dingen tegelijk en de honden gaan nu eenmaal voor. Het gaat goed met ze! Mijn moeder vraagt dat elke dag, hoe het met de hondjes gaat. Ze mist ze nu ze in Nederland woont en zou het liefst langskomen, maar dat gaat nu niet meer. Ik merkte toen Terra begin van de week loops werd dat Picasso anders was dan anders bij loopsheden en dat moet met de aanwezigheid van Joshua te maken hebben gehad. Zodra Picasso naar Elly, Odina&Dexter was, (weer ontzettend lief van haar!) kwam er al meer rust en nu Joshua ook uit logeren kon is het dit keer een beetje vakantie voor de meisjes en ik. Wat een luxe!
Juliette, Luca&Terra die zich afvragen waarom ik een foto neem terwijl de zon precies in hun ogen staat (ik heb erna mijn excuses aangeboden)
Terra is door de hormonen erg fel nu. Luca ook want zij pikt dat niet van Terra die jonger is. En Juliette komt helemaal los nu haar zoon en ex even uit huis zijn. Ze was toch altijd nog erg met Joshua bezig, van hem wassen tot bespringen en gekkigheid met hem uithalen. Die Juultje toch! De doyenne van de groep en soms een giechelende jonge meid waar ik erg om moet lachen. Het wordt mijzelf opnieuw duidelijk hoe groot het aandeel van de roedel is op het gedrag van de honden. Ze worden gedreven door de krachten onderling en als de roedel kleiner is zoals nu, verzacht dat proces en merk ook ik dat het zoveel makkelijker is met minder. Ondanks de spanningen rondom Terra, is dit erg goed leefbaar.
Jérémie geniet van de warmte op zijn broze botten en komt dat regelmatig even vertellen
Al met al moet ik bekennen dat ik dus tóch met mijn parels in mijn huidige huis blijf wonen. Hoera ! Ik heb de keuken leeggehaald en kreeg een verhuisgevoel waar ik altijd erg van hield. Ik verhuis liever dan dat ik er ‘s avonds in de Morvan op uitga, bijvoorbeeld. Dat vind ik echt niks, hier in het donker rijden. Ik pak liever al mijn spullen in en ga naar een ander huis. Tot dit jaar… Dit jaar is nu al een kanteljaar. Ik zoek niet meer verder naar een huis op een droomplek, want ik geloof dat ik het ondertussen met alles wat ik aan dit huis heb laten doen, zelf gecreëerd heb. Dit ís het. Na elk bezoek aan een ander huis waar óók weer dingen niet fijn waren of moesten gebeuren, of het was te duur, kwam ik hier terug en voelde dit weer zó eigen, vertrouwd en goed. Zoals het vanaf het allereerste moment voelde toen ik in 2018 met de makelaar binnenstapte: sereen, veilig en fijn. En dat heb ik in geen enkel ander huis op die manier gevoeld. En de beslissing om toch een Siret aan te vragen is ook een goede. Er is meer rust, met de honden werken is nu eenmaal wat ik doe en dat houdt in dat ik andere dingen even niet kan. Het is niet anders en het is voor mij nu gewoon helemaal goed.
Terra en haar ontzettend lieve blik
Geen opmerkingen:
Een reactie posten