De schreeuw van een ree Deel I

Gisteren dacht ik dat ik vast heel diep en lekker zou slapen na de drie slapeloze nachten waarin ik waakte over Juliette die moest bevallen. Twee van de drie keer bevalt een hond 's nachts dus daar was ik op voorbereid. Het leek ook goed te gaan tot Juliette rond drie uur begon te spoken beneden... Ze spookt sinds het moment dat we gistermorgen met spoed naar de kliniek in Decize reden.

Het is vast ook hormonaal, maar vooral mentaal bij haar. Ze blijft haar pup zoeken en mij vertellen dat er iets niet klopt. Wat ook zo is. Hebben dieren niet altijd gelijk met hun instinct? Zijn wij mensen afgedreven van ons eigen animale ‘zijn?’ Ik ervaar het in mijn hondenleven als bevrijdend dat ik elke dag van hen leer dichter bij mezelf te komen. Ik ervoer het gek genoeg ook als bevrijdend om de afgelopen weken alleen maar voor Juliette te hoeven zorgen, met in haar kielzog natuurlijk ook Romeo, Picasso en Odina. We hebben een fijn ritme en ieder zijn rol en vaste handelingen. 

Het spoken dat Juliette doet is een vreemd geluid maken. Het is precies dezelfde roep als die van een ree in de nacht volgend op de dag dat de jagers in het bos bezig geweest zijn. Een oergeluid dat alleen moeders en verlaten kindjes kennen. Het gaat door merg en been. Als ik mijn Franse buren vraag of ze er ook van wakker hebben gelegen dan heeft nooit iemand iets gehoord. Ze staan blijkbaar nooit naar de sterren te kijken of reeën te luisteren op een heldere nacht. Of naar de volle maan. Ook heeft er zelden iemand onder hen ‘s nachts de uilen gehoord. Alleen ik. 

Het lijkt of Juliette op dit moment in een shocktoestand verkeerd. Het ene moment is ze zó diep in slaap dat het op een coma lijkt, onbereikbaar zelfs voor mij. Het andere moment kreunt ze wat overgaat in piepen, janken en uiteindelijk (als ik niet reageer) een hele hoge blaf. Wat ze ook doet, het raakt mij hoe dan ook diep in mijn ziel zoals veel van wat zij doet. Wij zijn erg met elkaar verbonden. 

Er was in de nacht dat ze beviel (van 6 op 7 april) een moment waarop het pupje tussen ons in kwam te staan. Ik was bij voorbaat het meest bang dat ze misschien niet goed genoeg voor haar pups zou zorgen omdat ze altijd voor mij zorgt, sinds we elkaar kennen is zij mijn havre de paix en onze band is zó intens dat het pijn doet. 

Na die nacht weet ik dat de oerkracht van een moeder met haar pup sterker is dan wat dan ook. En natuurlijk heb ik een beetje de rol van haar moeder over genomen, is ze aan mij gehecht zoals elke jonge pup die op de juiste leeftijd het nest mag verlaten gezond hecht aan zijn nieuwe baas. Dat maakt de relatie van een nieuwe eigenaar met zijn pup ook zo trouw en onvoorwaardelijk en voelt dit als het geluk dat ik met mijn honden en Australische herderkennel zo graag zou willen delen. Het is de bouwsteen waarop La Perle du Morvan gebouwd is. Juliette zou op mijn graf gaan liggen als ik dood zou gaan, zo’n band hebben we, zoals ik die herken van Régis, mijn allereerste pup en een van de eerste grote liefdes van mijn leven. En toch was er nu plotseling dat kleintje waardoor haar aandacht zich verplaatste... 

Ik vul in dat een man en een vrouw die in liefde kinderen verwekken hetzelfde meemaken. Dat er momenten zijn dat de een zich door de komst van de baby onbewust misschien in de kou voelt staan en ik vul in dat dat de man moet zijn omdat die de baby niet fysiek voedt. Het is iets wat ik nooit mee heb gemaakt - en ook nooit heb gewenst - dus blijft het gissen. Ik kan het me na de ervaring met dit eerste nestje een stuk beter voorstellen. 

Juliette verkeert terwijl ik dit schrijf nog steeds in die crisis van een ree wiens moeder is doodgeschoten of andersom, van de reemoeder die haar kind zoekt. Het verlies van haar enige pup en de pups die niet gekomen zijn maar er tot voor zeer kort wel waren in haar baarmoeder snapt haar lichaam niet. Het is een hormonale noodtoestand en geloof me, gruwelijk om mee te maken. Een shocktoestand die begon omdat ze in allerijl mee moest naar de kliniek. We dachten dat er meer pups in haar buik zaten en als die niet eruit gehaald zouden worden, kon ze overlijden. Alle fokkers en dierenartsen die die nacht op afstand meeleefden en de telefoon bij hun bed hadden liggen om mij te helpen als dat nodig was, bevestigden dit toen er zich geen tweede pup aandiende in de zes uur na de eerste. Dat is veel te lang. Normaal gesproken worden pups om de twee tot drie uur maximaal na elkaar geboren. 

Ik moest haar dus tegen mijn en vooral haar instinct in weg zien te krijgen bij de pup van een paar uren oud en mee de auto in. Dat is gelukt dankzij hele lekkere koekjes. Nu blijkt dat als ik dat niet gedaan had er niets aan de hand was geweest want ondanks de weeën en rillingen die na de eerste pup door haar lijf bleven komen en gaan, bleek uit de röntgenfoto en echo dat haar baarmoeder verder leeg was. Gek want eerder hadden we tot twee keer toe en de laatste keer twee weken hiervoor op de echo meerdere foetussen gezien... 

Dus betrap ik me op de gedachte dat als ik haar niet had meegenomen en mijn en haar instinct gevolgd, haar pup misschien nog had geleefd. In haar afwezigheid is hij overleden. Ik vind dat niet zo gek, het is de natuur, maar kan er helaas ook niets meer aan veranderen. 

Hoeveel lessen kan een mens leren? Hoeveel keer ben ik in mijn leven al niet tegengekomen dat niets opweegt tegen de kracht van het intuïtieve en instinctieve dat we als mens en dier allemaal kennen?  Te vaak herhaalt deze les in mijn leven zich. Mijn dromen en verlangens komen immers allemaal voort uit deze bron die mijn handelen stuwt als de niet tegen te houden stroom moedermelk in de tepels van Juliette voor een pup die er even was, maar nu niet meer is. Altijd weer heb ik die drang en uitdaging om mijn dromen te laten uitkomen en niet teleurgesteld te raken als de werkelijkheid anders is dan wat ik had gehoopt en gedacht. Waarom heb ik dat toch meer dan andere mensen? 

Antwoorden heb ik nu nog even niet. Gelukkig voel ik naast veel verdriet en 24-uurs zorg om Juliette ook weer de bekende weigering een mislukking te zijn. Jezelf een mislukking vinden omdat iets niet lukt is voor mij synoniem aan slachtoffergedrag en dat heeft me nog nooit ver gebracht. Snel herkennen dus en schakelen. Ervoor kiezen dóór te gaan met de goede dingen, de liefde koesteren voor mijn honden zoals ik dat altijd gedaan heb. Geduld hebben voor de pijn van Juliette en ruimte maken voor mijn eigen verdriet want dit hakt erin. 

Ik was er meer dan klaar voor en had dit nestje en alles wat erbij komt kijken tot in de verste puntjes georganiseerd en voorbereid. Mijn honden verdienen het beste en zeker mijn lieve, kleine Australische herdermeisje die zo'n goede moeder bleek te zijn, alleen verdomme veel en veel te kort. Maar hoe dan ook, in storm en regen, weer en wind, bij voorspoed én bij tegenslag blijf ik achter het stuur van mijn leven zitten en geef ik vooral niet de macht erover uit handen. Dat is namelijk pas een echte mislukking en oh ja, Juliette is er zelf nog. Godzijdank. Haar verliezen zou voor mij de allergrootste ramp geweest zijn, zij staat met haar kalme kracht centraal in mijn roedel en dat is niet gebeurd. Ik hoop dat ze snel bijtrekt en haar melktoevoer opdroogt zonder infecties. En dat we dan vannacht en misschien vanmiddag al in alle rust bij kunnen slapen, ook de andere hondjes die zich absoluut voorbeeldig hebben gedragen tijdens de spannende nachtelijke uren en overdag zonder wandelingen want ik wilde pertinent bij Juliette blijven voor als de bevalling op gang zou komen. Papa Picasso hield alles in de gaten en rook driftig aan de dode pup toen we hem samen begroeven. Wat een gouden jongen is dat. Naast Romeo die het overzicht hield vanaf de bank en god, mijn kleine Odina die zich echt als een wilde draak kan gedragen, maar nu zó lief en rustig... Ik ben ook echt moe van al die adrenaline die nodig was om te handelen in onvoorziene situatie en ja, helaas geen twintig meer, maar dat is in deze slechts een detail.