Juliette heeft vannacht bijna de hele nacht doorgeslapen en ikzelf dus ook. We kregen van een lieve collega fokster de tip om alles weg te halen wat haar aan het nestje deed denken dus dat hebben we gistermiddag gedaan. De nurserie naast de woonkamer is leeg en de spullen staan in kratjes opgestapeld. Ik had mijn meisje goed getraind om in de werpkist te slapen, te eten en ik verstopte er al weken lekkertjes en speeltjes alleen voor haar zodat ze het als fijne plek ging ervaren. Het is echt jammer dat er aan haar VIP-arrangement bij mij nu al een einde is gekomen, want dit beviel de koningin wel en ik vond het leuk haar weer eens iets nieuws aan te leren.
Om zo snel mogelijk terug te gaan naar de situatie van voor de dekking en haar dracht, was het dus beter om de spullen op te ruimen. Het ging in tranen en Juliette stond er met haar snuit bovenop. Alles is driftig besnuffeld en wat in de was moest, ging in de was. Ze vond het goed en toen we klaar waren kreeg ik een hele grote knuffel en likte ze mijn tranen weg. We hebben nu samen dit mooie en ook pijnlijke geheim... Ik heb deze werpkist maar helemaal weg gedaan. Ik ga een andere aanschaffen, zonder herinneringen en ook in een kleiner formaat want als Jul nu in de achterste hoek lag, kon ik haar niet makkelijk aaien en dat was best lastig.
Dit hele avontuur was een drama, maar het verbaast me hoe snel Juliette herstelt en bijkomt. Ze eet sinds gisteren weer en piept veel minder. Het opruimen heeft echt de knop om gedraaid en we voelen ons allebei een beetje helderder en opgeruimder. Zó fijn! Afgelopen week was los van de heftige gebeurtenissen organisatorisch gezien voor mij een soort proefdraaien. Ik ben nog moe, maar krijg toch alweer zin in het moment dat Odina&Picasso ouders worden en ik écht een nestje ukkies groot mag zien worden en Odina daarbij begeleiden. Eindelijk meemaken wat nu al zo'n tijd gepland is... Ik wil me zo graag richten op de toekomst, op leuke dingen, op de schoonheid en de magie zoals ik die voor een paar uur mee heb gemaakt met Juliette en haar kleintje. Dat in de werpkist staren gaat me tegen die tijd mijn knieën kosten, dat weet ik nu al, of mijn rug. Ik wist niet dat ik alles om me heen zou vergeten op het moment dat zo’n klein diertje in de werpkist rondkruipt. Dat zijn dingen waar je vooraf niet aan denkt, maar ik weet nu : er is geen groter geluk denkbaar.
De regen valt gestaag neer vandaag en wast een restje achtergebleven schuldgevoel weg. Er is altijd wel iets te bedenken wat een mens volgens zichzelf beter had kunnen doen. Dit is normaal, verzekeren andere foksters me. Juist omdat honden zoveel voor jou doen en alleen maar liefde zijn en trouw wil je het allerbeste voor ze. De beslissing een nestje te fokken omdat je hoopt dat je dit geluk door te kunnen geven maakt je samen kwetsbaar. Naast het op avontuur zijn met je hond is een groot deel van het fokken van een rashond een puur medische aangelegenheid. Je helpt wel eventjes je hond door een bevalling heen, stel je eens voor dat je dat bij je eigen dochter doet… Een hele opgave dat in een keer goed te doen.
De liefde voor mijn honden was er al heel lang, mijn passie voor de Australischer herder is van kortere duur toen Juliette in mijn leven kwam. Het medische deel van honden fokken bestaat uit zelfstudie. Ik houd van leren en heb een heel goed boek voor professionele fokkers gekocht, een soort bijbel, en zoals ik al eerder zei ben ik omringd door vrouwen met ervaring, zowel de foksters van mijn eigen honden als de mensen die ik ontmoet heb dankzij Picasso’s vriendinnetjes. Zeer waardevol om niet te zeggen onontbeerlijk. Ik ben geen boerin en toen ik vroeger naar de landbouwschool wilde omdat ik dieren (met name honden) zo interessant vond en het buitenleven, vonden mijn ouders dat ik daar teveel hersenen voor had en ging ik toch naar de HAVO/VWO. Het is zo gelopen, het is zo gegaan, maar frappant toch weer hoeveel passies een mens kan hebben… En wie mij al een tijdje volgt, weet dat als ik iets doe, ik dat voor de volle 100% doe en anders niet. Het leven is kort en we hebben er maar een, dan kun je er maar beter intens en vol overgave doorheen!
Tot het volgende blog! Ik wilde de sprankjes hoop die er vandaag zijn hier even opschrijven. Het kan nu wel weer even duren vermoed ik, ik ga eens rustig kijken wat ik met de nieuwe onverwachte maanden die voor me liggen allemaal ga doen...
🥰pffff gelukkig kleine hoopjes hoop maken een grote berg ❤, nu jij!!
BeantwoordenVerwijderen