De schreeuw van een ree Deel II

In de liefde schuilt mijn verdriet of schrijven als aderlating 

Ik dacht dat ik heel wat meegemaakt had, door en door verbonden met bijna dertig jaar honden in mijn leven, samen staan we sterk. Dat kwam omdat ik nog nooit voor de beproeving had gestaan een moeder te verzorgen die haar kindje enkele uren na de geboorte kwijt is geraakt. De beproevingen in mijn leven waren tot dusver van een andere orde, en de laatste krijgt nog een staartje want mijn eigen laatste mammografie en echografie zagen er niet zo uit als de voorgaande van na mijn behandeling. Ik zat er al mee toen die boodschap kwam, wanneer moet ik de mri-scan plannen met het nestje van Juliette&Picasso op komst? (Ik heb het niet aan iedereen verteld omdat ik het niet te groot wilde maken en me vooral richten op het nieuwe kleine geluk dat zich aandiende.) 

Het probleem wanneer is door de recente ontwikkelingen opgelost en het is uiteraard te hopen dat de afwijking die de radioloog zag geen uitzaaiingen betekent. 

Meer woorden hoef ik daar niet aan vuil te maken, niemand hoeft dat te doen, het is gewoon afwachten. Liever ga ik terug naar de beproeving van vandaag, van nu. Ik zit zoals iedere ochtend met mijn koffie en 5 céréales ontbijt met amandelmelk in de koninklijke zetel bij het oplaaiende vuur van de net aangemaakte kachel. Normaal lag Juliette dan naast me of als er genoeg plek was op de grote bank en liefst het uiterste puntje zo dicht mogelijk bij mijn voeten. Mijn schaduw. Mijn pot-de-colle. Mijn miel. Picasso&Odina spelen als ze niet buiten zijn met een speeltje op het kleed en Romeo ligt op zijn vaste plek op de bank de boel te overzien en als het spel van the young ones echt leuk wordt dan gaat hij meedoen. Meestal wordt het dan zo’n dolle boel dat ik op een gegeven moment zeg ‘ga maar buiten spelen’ en dan hollen en dollen ze door de tuin waarbij ik af en toe een piep of blaf hoor. Gekkigheid. Joligheid. Vrolijkheid. 

Juliette deed daar nooit echt aan mee. Heel soms had ze een baldadige bui en dan stortte ze zich met name op Odina die dat enthousiasme met lichte verbazing over zich heen liet komen en zich overgaf aan de gekke bui van de koningin. Het valt ook niet mee een koninkrijk te runnen, dat begrijpen alle prinsessen. 

Juliette en de kleine prins

Vandaag ligt Juliette naast me te kreunen, piepen en huilen. Vandaag is ze me net als 's nachts nog steeds aan het uitleggen dat er iets niet klopt waarbij ze niet wil eten, staart ze naar de deur van de nurserie waar de werpkist nog staat en ze het laatst haar pup heeft gevoed. Haar hormonale noodtoestand duurt voort terwijl haar melkproductie gelukkig op natuurlijke wijze langzaam opdroogt. Het was al een haast ondraaglijk drama wat er gebeurd is, maar we leefden in een bubbel van adrenaline. Deze werkelijkheid van haar mentale en fysieke naweeën is het ergste. Met niets te vergelijken. Een geliefde in pijn is erger dan eigen pijn, geloof me. Ik hoop zelf in de toekomst op meer geluk bij een nestje, wat er gebeurd is is uitzonderlijk en ontegenzeglijk zuur bij een eerste keer van een jonge hondenfokker. Ik heb gisteren veel gepraat en gechat met de lieve fokkers om me heen en merk veel herkenning en geruststelling door de wetenschap dat een gebeurtenis zoals we die nu meemaken echt uitzonderlijk is... 

Het rationele deel kan ik Juliette helaas niet uitleggen en boos op haar worden omdat haar gedrag mij onder de huid gaat zitten die al dun is momenteel en ze op mijn zenuwen werkt doe ik ook niet. Ik begrijp haar zo goed en ze doet het niet om mij te pesten, dat doen honden nooit, wat ze ook doen. Er is weinig wat haar helpt behalve samen op de bank liggen en haar stevig in mijn armen houden tot het trillen van haar overspannen lichaam wegebt en ze uiteindelijk kalm wordt zoals ik haar ken en in een diepe comateuze slaap valt. Dat zijn de momenten van liefde waarop mijn eigen tranen komen en het besef dat ik zoveel van haar houd dat het pijn doet net zoals het gruwelijk veel pijn deed om voor onze oude papi Régis te zorgen wiens lichaam aftakelde, maar wat ik tegelijkertijd ook zo fijn en mooi proces vond, me zo liefdevol voelde en het was bij hem een eer om hem - wijze gentleman tot in de details - op waardige wijze naar zijn einde te begeleiden, hoe moeilijk ook. Daarnaast besef ik de desillusie om de droom van deze lente die voor nu in rook is opgegaan. Nee rook is te vluchtig, te dun, alsof je het zo weg kunt blazen, ik bedoel 'de lente die als een vulkaan is uitgebarsten.' Schrijven als aderlating betekent niet altijd meteen de juiste woorden kunnen vinden. De opluchting is er gelukkig niet minder om. En wie dit niet wil lezen, leest het niet, dat zoeken jullie zelf maar uit. Ik heb genoeg aan mijn hoofd.  

Papi Régis past op kleine Juliette, maart 2017

Gisteren halverwege de dag toen Juliette iets rustiger was en moe van de boswandeling flitste door mijn als watten aanvoelende brein een gedachte die me troost bood : De kleine Picasso was geen lang en gelukkig leven gegund, maar hij is nu in goede handen bij papi Régis... Ik weet zeker dat mijn ouwe trouwe lieve Régis zich als geen ander over hem ontfermt, daarvoor ken ik hem te goed. Die twee mogen elkaar, dat kan niet anders. Als een overgrootvader die van zijn achterkleinzoon houdt. Régis zal de kleine prins vertellen uit het grote voorleesboek van zijn leven met mij, onze avonturen, verhuizingen, uitbreiding van toen zijn moeder Juliette bij ons kwam en van langer geleden, hoe hij de kunst van het leven leerde van oh die stoute U.W.O. Ja, zo gaat het er daarboven aan toe bij de generaties honden die ik helaas verloren heb, maar wat een heerlijk troostende wetenschap! 

Juliette en ik blijven in stilte gewoon bij elkaar weg schuilen net zolang als het nodig is. Er zo goed mogelijk doorheen komen is de enige weg om hierna verder te kunnen. Ik kan nog even niet deelnemen aan het leven buiten de deur van mijn huis, maar voel ook de kracht die het geeft om de goede dingen te doen en me niet uit het veld te laten slaan door tegenslag. Gek genoeg is er gelukkig de lockdown, met alle respect voor mensen die erdoor in vreselijk diepe problemen komen. Wij hoeven nu niks. De tijd en de planning die er was voor de zorg van het nestje is een grote leegte geworden, in mijn agenda maar ook van binnen, in mijn ziel. Ik zou op dit moment echter niets anders willen dan mezelf zijn en blijven in de kleine wereld met Juliette en de andere honden. Dit kan ik. Dit heb ik nodig. Dit maakt me gelukkig. Op de bank liggen met Juliette in mijn armen, net zoals we deden vier jaar geleden toen ze klein was, vlak na mijn behandeling... Het is zoals het is en zo is het. 

(Graag maak ik van de gelegenheid gebruik om iedereen opnieuw te bedanken voor de ontzettend lieve berichten en reacties op wat er gebeurd is. Ik geef niet op, het is jullie duidelijk, want dat zit niet in mijn aard en zolang ik van mijn dieren kan houden en woorden kan geven in mijn dagboek en hier houd ik mijn creatieve zuurstofpeil in stand en kan ik blijven ademen. 

Leven is schrijven. En er komen weer betere tijden, heel langzaamaan komt Juliette’s lichaam meer in zijn normale doen en wie weet wat de toekomst ons nog brengt. 

Niets is verloren, we gaan door en samen staan we sterk, nog steeds en wie weet hierna nog wel sterker! Vanuit het diepst van mijn hart: dank jullie wel.)