Picasso in de late herfstzon
De laatste dagen beginnen vochtig met dikke mist die gaandeweg de ochtend optrekt en plaatsmaakt voor de zon. Geen weer om meteen de deur uit te gaan met de honden. Ze vinden het ook prima om nog een paar uurtjes te wachten. Als je herders hebt zoals ik, dan is strakke regelmaat van de wandelingen vragen om gedram als je een keer niet gaat of op een andere tijd. In mijn afwezigheid weet ik niet wat voor ritme de oppas met ze had of hoe zij omging met hun vragen. Ik merkte alleen dat Picasso als ´de man in huis’ meer ruimte had ingenomen dan hij bij mij krijgt. Hij blafte meer dan anders, was feller tegen Joshua en dwingender naar mij. Helaas voor hem ben ik daar totaal niet van gediend, mijn eigen dominante aard komt dan boven en na een dag begreep Picasso weer wie het hier werkelijk voor het zeggen heeft. Het grappige is dat de avond voor ik naar Nederland vertrok Picasso al meerdere malen over de oppas heen stond die op de bank zat en ze corrigeerde hem niet. Ik heb het toen gezegd, dat ze dat niet moest toelaten. Meer kon ik niet doen en moest het in vertrouwen loslaten. Dat heb ik gedaan en er is (uiteraard) niks ernstigs gebeurd, ik ben er dankbaar voor dat ik rustig weg kon.
Joshua, de incarnatie van zachtheid
Puber Joshua doet heel af en toe een poging op te klimmen in de hiërarchie door zijn vader te bespringen en uit te dagen. Dat heeft totaal geen effect, Picasso negeert hem volkomen, en het is zijn moeder Juliette die Joshua op haar beurt bespringt en dan moet Joshua Picasso wel los laten willen ze niet alle drie omvallen. Juliette berispt haar zoon keurig en Joshua is dan weer even in het gareel. Geweldig! Luca bemoeit zich er voor de verandering niet mee of blaft ze enthousiast toe, blij dat er iets opwindends gebeurd. Zo wordt de orde in de roedel elke dag meerdere malen bevestigd en leven Picasso, Juliette, Luca&Joshua in vredige harmonie samen met mij. Beter kan niet. Ik prijs me gelukkig dat we ontspannen kunnen zijn, niemand in huis verstoort op dit moment de harmonie of valt buiten de boot.
Joshua, Juliette, Luca&Picasso, een gouden kwartet
Dat is weleens anders geweest… Het is intens verdrietig als een hond herplaatst wordt om redenen dat het niet meer gaat waar hij was, toch is het noodzakelijk in het belang van iedereen. Hartverscheurend. Een honden eigenaar die met meerdere honden leeft blijft vaak lang doormodderen zoekend naar andere oplossingen terwijl allang helder is dat het beter is honden te scheiden. Dit geldt ook voor het laten inslapen van een hond die oud en op is. Ik heb die gruwelijke beslissing nu al een paar keer moeten maken en afscheid moeten nemen van mijn beste vrienden en grote liefdes. Het is niet dat het makkelijker wordt als je het vaker doet, maar je leert wel sneller inzien dat de situatie onomkeerbaar is en dat hoe langer je wacht, hoe moeilijker het doorhakken van de knoop wordt.
Mijn leefwereld met de honden is letterlijk te vertalen naar die van mensen. De emoties van verdriet, schuldgevoel en twijfel over de juistheid van de beslissing zijn hetzelfde en altijd weer is het zoeken naar manieren om om te gaan met respect voor de ander, het loslaten van de controle en vooral het volgen van onze intuïtie. We weten precies wat geboden is als we luisteren naar de stem diep van binnen. Die stille taal die altijd aanwezig is, maar vaak overstemd wordt door de dagelijkse ruis die we met elkaar veroorzaken. De kunst is om daar toch stil bij te durven staan en te doen wat goed is, leuk of niet leuk. Iedereen heeft een kruis te dragen en mag opgelucht ademhalen als hij het even neer kan zetten en er tegenaan leunen. Ons leven is als eb en vloed, oorlog en vrede en in dat soms tragisch contrast zullen we altijd leven.
Op naar het holst van het jaar, de boeken liggen klaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten