Het huis met de parels deel 71 : Wintertijd

 

het gouden bos van Lochem

Afgelopen vrijdag heb ik Nederland weer verlaten. De dag ervoor maakte ik een laatste lange wandeling alleen met Luca door het gouden bos bij de Heidepol. Wat een luxe een hond! We kwamen op de grote zandweg de schaapskooi tegen, onderweg naar nieuwe grond om te begrazen, begeleid door drie werkende border collies. Geweldig om te zien, maar Luca maar even aangelijnd. De weggetjes waar ze gelopen hadden roken sterk naar hun natte schapenvachten en ze waren bezaaid met vele kleine keuteltjes. Luca kon ze laten liggen gelukkig. Ze at toch al niet zo goed in haar eentje, haar motivatie zit hem in andere dingen en zonder de druk van de roedel hoeft het voor haar niet zo. Een van de borders kwam even gedag zeggen, een reutje. Luca vond de ontmoeting spannend, maar ze deed het keurig. Wat is het toch fijn om een goed gecodeerde hond te hebben! 

Luca, het zonnetje van mijn leven

Ik heb een keer eerder meegemaakt dat het bos bij de Heidepol in goud veranderde. Dat was als ik het goed heb op 1 januari 2014 dus ruim 10 jaar geleden. Ik herinner me dat ik toen besloten heb om - als dat zou lukken - naar Frankrijk te verhuizen. U.W.O. was er nog, Régis ook. U.W.O. was al oud en is een jaar later overleden. Ik vond afgelopen week mezelf en diezelfde verrukking en troost in de natuur terug als toen. Een moment om in verbinding met het goddelijke eens stil te staan bij diepere verlangens en dromen. Vragen komen op over hoe gaat het nu eigenlijk met me en loopt mijn leven in overeenstemming met mijn ziel? Misschien is het ook de leeftijd dat een mens zich opnieuw zulke vragen stelt, een soort midlifecrisis die ik alleen niet zo ervaar. Ik ben nu 52 en ervaar meer zekerheden dan vroeger, juist in het loslaten van het streven naar dingen die eigenlijk geen zinnige betekenis geven, niet bij me passen en mensen bij wie ik geen gelijkwaardigheid voel. Op een gegeven moment weet je gewoon steeds beter wat werkelijk belangrijk voor je is. 

Een hoogtepuntje tijdens mijn verblijf : boerenkool met Willem&Luca die het vooral op Willems worst gemunt had.  

De spinnendraden in het bos herinnerden me aan degene die ik was voor ik naar de Morvan verhuisde, enthousiast bezig met Pays-Sas, mijn schilderkunst, bijles, de Kunstroute en het bruisende leven in Lochem. Nu zie ik in die draden ook generaties spinnen die hun genen doorgeven zoals ik dat nu als fokster van Australische herders ook doe door de keuzes van ouderhonden die ik voor mijn kennel maak. Vanuit je eigen levensgeschiedenis kun je mooi bezien hoe je je als mens ontwikkelt. Ik zei de achterkleinkinderen van de spinnen van toen gedag en terwijl ik naar de auto liep kwam er een leuke bleu merle Australische herder aan die meteen een klik met Luca had. Hij was iets te groot en te grof voor het ras en bleek inderdaad een kruising te zijn. Ik voelde me stilletjes van binnen een beetje gloeien bij de complimenten van het stel en ze zouden mijn site in de gaten houden. Wie aan een Aus begint wil er nu eenmaal graag meer. Ik begrijp hen volkomen! 

Dag lief Lochem! 

Bij thuiskomst in Saint-Honoré-les-Bains vond ik een mooi schoon huis met een hoop gezellige drukte. Picasso, Juliette, Joshua en Jamie waren door het dolle heen en ik hoop voor de buren dat dit niet de hele tijd dat ik weg was zo geweest is, maar afgaande op de berichten van de oppas denk ik het niet. Luca en ik moesten flink schakelen, maar dat ging heel natuurlijk en vanzelfsprekend. En nu is het zondagochtend en de rust is redelijk weergekeerd. De parels zijn weer in het gareel onder mijn strenge doch rechtvaardige bewind haha. 

Ik heb me tijdens die gouden wandeling voorgenomen de komende tijd meer prioriteit te geven aan mezelf in plaats van aan de kennel. Ik houd van mijn hondenleven, absoluut! De vorm waarin ik het giet gaat alleen een beetje afgeslankt worden. Gezien de ontwikkelingen met mijn moeder en haar Alzheimer ben ik van plan vaker naar Nederland te gaan dan een keer per jaar. Nu zijn mijn ouders er nog en het was ontzettend fijn om samen te zijn en door de ziekte van mijn moeder ook de minder leuke kanten van het leven te kunnen delen. Daar ben je familie voor. Hoe vrij we ook lijken, we zijn niet alléén op zichzelf staande mensen, iedereen draagt zijn genen en levensgeschiedenis met zich mee. Ik heb geaccepteerd waar ik vandaan kom (dat was weleens anders!) en nu ontdekt dat ik er zelfs trots op ben en dat ik me goed voel met het voortzetten van de goede dingen uit de lijn waaruit ik als klein meisje gekomen ben. Ik heb nooit kinderen gewild, maar jezelf persoonlijk zoveel mogelijk ontwikkelen draagt ook bij aan versterking ervan. En dat geldt ook voor de honden. 

Met mijn moeder op de Lochemse Enk, ze vond het moeilijk te accepteren dat we door de mist geen uitzicht hadden. 

De afslanking van mijn kennel houdt in dat ik gisteren de beslissing heb genomen voor Luca’s dochter Jamie een familie te zoeken en die komt straks al kennismaken. Als het niet klikt is er een tweede die belangstelling heeft. Het ging ineens heel vlot, Jamie is ook een heel erg mooi hondje met een super karakter. En goede dingen gaan in het leven snel, dat heb ik al vaker gemerkt… Beter dan dit hondje vanuit de rasstandaard bezien heb ik in voorgaande nestjes niet gehad geloof ik, maar ook ik moet er - net als de families die een pup willen - helemaal voor openstaan en klaar voor zijn en dat ben ik nu niet. Niet genoeg. Ik kijk wél uit naar volgend jaar en een tweede nestje met dezelfde reu en Luca als de omstandigheden daarvoor zorgen. Voor het zover is geniet ik eerst van de stille wintertijd en ik hoop met Picasso, Juliette, Joshua&Luca fijne lange wandelingen door de Haut Morvan en soms de Achterhoek te gaan maken, dat is er de afgelopen jaren minder van gekomen doordat ik steeds pups had en me daar aan aanpaste. Het weer speelde ook een rol, de vele regen maakte de bospaden behoorlijk onbegaanbaar dus laten we maar duimen dat komende winter droger wordt. Alleen met de vier volwassen honden hoop ik ook snel weer een reüniewandeling te kunnen organiseren, dat zijn toch de echte kersen op mijn Franse kenneltaart. De slingers die we zelf ophangen in ons leven. 

Joshua, Juliette, Luca&Picasso, een subliem kwartet om intens van te genieten.