Saint-Honoré-les-Bains onder de wolken
We wandelden boven de mist in de zon. Het was al warm en de honden genoten van de luchtjes op de wildpaadjes langs het stijgende weggetje. De herinnering aan een van de laatste wandelingen met Régis hoort bij deze plek. Ik kan hier niet lopen zonder hem weer bij me te voelen. Zijn zachte krullen, heerlijke adem en altijd die ogen die mij in de gaten hielden, dat intense contact tussen ons, voor eeuwig in mij verankerd.
Ik weet niet hoe dit nu zo bovenkomt, misschien omdat ik hier weer met vier honden liep, alsof de tijd stil had gestaan. Misschien door het verdriet om mijn moeder dat ik zo opensta. Kwetsbaar ben. Het gesprek met Lonneke gisteren nadat we samen haar laatste spullen hadden verhuisd. Ik weet het niet, maar het is zo. Ik weet wel dat de pas op de plaats mij goed doet, zonder Jamie en na het vertrek van Terra en overlijden van Jérémie, de acht pareltjes van Luca die het goed hebben in hun families… Dat is veel in korte tijd. Dus er moet nu eerst iets uit voor er weer iets in kan.
Zoiets.
Juli 2019 Romeo, Juliette, Picasso&Régis
Lieve Régis, die grote trouwe jongen. Zijn zicht op het laatst beperkt door de staar, zijn gehoor grotendeels verdwenen, zijn zwarte dropneus was korrelig en droog geworden, maar als zijn neusvleugels bewogen wist ik dat hij genoot. Hij wilde me tot op het laatst plezier doen, dat was inherent aan de herder die hij was. Een trouwer wezen dan Régis bestond op deze wereld niet.
Mijn grote liefde Régis
De dag dat ik hem in liet slapen in Luzy, die prachtige regenboog onderweg in de auto, hij had moeite rechtop te blijven zitten met al die bochten, maar deed nog keurig een drol voor de grote schuifdeuren van de dierenkliniek open gingen. Régis was en bleef een gentleman.
Ook de dennen in mijn tuin bezweken de zomer van 2019 onder de hitte
Die zomer was het ontzettend heet, hittegolf na hittegolf wisselden elkaar af en Régis kon haast niet meer lopen. Hij zakte door zijn poten en lag soms plat op zijn buik met vier poten wijd gespreid en kwam dan zelf niet meer overeind. Zijn behoefte lag ´s ochtends als ik beneden kwam achter hem en hij leek zich er niet meer van bewust. Sliep alleen maar, verdwenen in zijn eigen stille wereld. Ik moest hem voorzichtig aanraken om hem wakker te maken, hij kon dan zó schrikken. Omdat ik het zo intens beleefd heb die laatste tijd met hem en Romeo, Juliette&Picasso lijkt het alsof het pas gisteren was.
De laatste foto samen op de bank, 30 augustus 2019
Ik geloof niet dat iemand zich realiseert wat het voor mij betekende toen Régis er niet meer was. Ik weet wél wat het betekent als mensen mij benaderen voor een pup omdat ze hun hond in hebben moeten laten slapen. Zoals ik na Régis doorging met Picasso van een half jaar en Romeo&Juliette, beginnen sommige families een nieuw leven met een van mijn pareltjes. Zoals ik in 1998 begon met U.W.O. en later in 2005 met mijn eerste jonge pup van acht weken : Régis.
Picasso is nu 5,5 jaar
Picasso is mij tijdens het schrijven van dit blog een paar keer komen troosten. Dan legt hij voorzichtig zijn grote poten op mijn schoot en leunt met zijn hele gewicht tegen mij aan, kreunend en stotend met zijn brede zachte reuenkop.
Ook een grote liefde. Mooie papa van vele nakomelingen. Ruwe bolster blanke pit. Mijn nieuwe grote liefde net als Juliette, Luca&Joshua. Ik ben gezegend met zoveel liefdes in mijn leven, ik besef het.
Luca, Juliette, Picasso&Joshua klaar voor die heerlijke rustige en donkere dagen bij de houtkachel
Picasso was erbij toen ik samen met Juliette terugkwam na het inslapen van Régis. Ik vergeet nooit meer het schoteltje gekookte broccoli in de koelkast dat ik nog voor Régis had bewaard omdat hij er zo van hield. Het was te laat, ik was het in alle consternatie vergeten te geven. Vréselijk vond ik dat en nog steeds. Ik deelde het uit aan de andere drie die geen bezwaar aantekenden, maar het klopte niet.
Het was voor hem.
Mijn moeder is een week geleden dus in de week dat ik terug naar Frankrijk moest - omdat mijn hondenoppas helaas andere verplichtingen had - opgenomen in verpleeghuis Tusselerhof vlakbij Stadenbos waar mijn vader sindsdien alleen woont. Mijn zus Marike kwam hiervoor terug uit Pisa - waar ze op haar wandeltocht naar Rome aangekomen was - en zij en mijn vader hebben er liefdevol voor gezorgd dat ze zo zorgeloos mogelijk haar intrede kon doen, maar zonder ziektebesef is het heel moeilijk uitleggen dat ze voortaan niet meer 24 uur per dag samen met mijn vader is, dat ze nu voorgoed daar woont en er verschillende verzorgers zijn. Mijn moeder denkt dat ze iets fout heeft gedaan, ze vindt zichzelf een grote sufferd omdat ze niet beter heeft opgelet. Hopelijk kan het besef dat ze daar is omdat ze te ziek is om nog thuis te wonen, langzaam doordringen maar niets is zeker. Haar hersenen kiezen nu hun eigen parcours.
Juliette zorgde tot op het laatst goed voor Régis
Alzheimer is een vreselijke ziekte, iedereen weet het maar pas als je er in je familie mee te maken krijgt, besef je de impact. Het valt me op hoeveel mensen mee hebben gemaakt wat ik nu meemaak, het proces herkennen, beamen hoe zwaar het is en de rouw en het langzame afscheid van iemand zó verdrietig.
Dat het begrepen wordt is heel fijn, voor mij, voor mijn zus die vanaf vandaag haar wandeltocht naar Rome weer voortzet, en voor mijn vader vooral, na 63 jaar samenleven gaat hij nu alleen verder. Ik hoop dat hij kan en nu vooral durft te doen wat híj wil, dat heeft hij wel verdiend. Hij, mijn moeders grote liefde, en dat weet ze gelukkig nog wel!
En eindigend met een vrolijke noot : Lonneke begint vol goede moed na drie jaar van scheiding, valpartijen, verhuizingen én een nieuwe baan op de Mairie in Luzy nu dan écht aan haar nieuwe leven.
You go girl!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten