Ma
Liefst zit ze in de zon met iemand te babbelen. Oeverloos. Ongeremd. Haar dementie maakt dat ze zichzelf constant herhaald, als een vastgelopen langspeelplaat. Als je er iets van zegt dan kan ze boos worden of ze ontkent het lachend. Dan ligt het aan jou. Mensen die haar niet goed kennen vinden haar opgeruimd, gezellig en sociaal. Ze vraagt op straat alles aan iedereen en pas als het een keer of drie gebeurd is zie je mensen bedenkelijk gaan kijken. Soms valt er dan een kwartje en soms niet. Het grenzeloze went, ook voor mij. Ik ben nu pas een paar dagen in de buurt, maar ik geloof dat we gisteren al door haar gebruikelijke vocabulaire heen waren. Haar wereld wordt in alle opzichten beperkt en ze voelt het en biedt op haar manier zoveel mogelijk weerstand.
Luca, een hond met vele talenten
Na haar nestje is Luca nu therapiehond, gevoeliger dan de andere honden voor menselijke stemmingen en buien en als geen ander in staat om fysiek dicht bij je te zijn en pas met veel tegenzin je schoot te verlaten. Bij aankomst vonden mijn moeder en zij elkaar onmiddellijk weer, een natuurlijk gegeven. Luca is voor mij vanaf de eerste seconden een bijzonder pareltje, en alsof ze dat weet gedraagt ze zich ook zo. Luca straalt uit dat ze er is, ze heeft iets stoers en gevoeligs tegelijk. Ja zo baas zo hond zouden mijn vrienden zeggen… Inderdaad. Ik denk dat het niet anders kan als je zó dicht op elkaar leeft zoals ik met mijn honden doe, dat je dan gedrag en gevoelens van elkaar overneemt. En als ik ergens trots op ben dan is het precies dat contact dat ik met ze heb en als ik zie dat mijn moeder dat ook met haar heeft.
Wandelen met Willem op de Lochemse berg, dank voor de leuke foto’s lieverd!
Afgelopen zaterdag zijn de laatste twee pups pas opgehaald door hun familie. Twee uur later kwam de oppas en zondagochtend héél vroeg (ik kan toch nooit slapen als ik zo’n eind moet rijden) liet ik alle zorg voor kleine Jamie van acht weken achter bij de oppas, Picasso, Juliette & Joshua. Een nieuwe ervaring van loslaten en vertrouwen, maar als het niet goed zou voelen dan had ik dat zelfs op het moment van vertrek niet gedaan. Dat wisten ook de families van de pups. Als ik toch ergens gaandeweg de tijd dat de pups groeien en zich ontwikkelen twijfels krijg dan gaat de pret niet door. En zo liep alles toch volgens plan… De pups liepen op hun familie af of ze ze al jaren kenden en ik reed weg in het donker of ik dat elke week doe. Bijzonder. Dankbaar.
Mijn vader op zijn praatstoel
Het was een jaar geleden dat ik mijn ouders live gezien had. Door de intensieve zorg voor mijn moeder was het contact met mijn vader al vrijwel dagelijks, maar dat is toch anders dan in het echt bij elkaar zijn en letterlijk voelen dat de ander er is. Hij gaat door een hel kan ik wel zeggen, waarbij er ook heus nog wel wat verlichtende momenten zijn, maar de meeste dagen zijn ronduit uitputtend en zo wordt ook hij langzaam gesloopt door mijn moeders ziekte. De laatste jaren zijn bij hem vele onvermoede talenten noodgedwongen boven gekomen, wie had dat ooit gedacht. Hij kookt nu, doet de was, de boodschappen, de administratie en hij houdt alles in de agenda bij : de hulp, de welzijnswerkers, de huisarts, de casemanager en natuurlijk de ´leuke dingen,´ de uitjes met de mensen uit hun appartementencomplex, etentjes met andere mensen die langskomen, hij organiseert in Lochem jeu-de-bouletoernooien en probeert zichzelf intellectueel scherp te houden door als het kan toch wat te lezen of te schrijven. Dit alles op zijn bijna negenentachtigste naast de 24-uurs mantelzorg per etmaal, zeven dagen in de week, voor mijn aftakelende moeder van vierentachtig. Wie doet het hem na, ik in ieder geval niet.
Samen lekker eten kunnen we goed
Mijn vader zegt straks als ik hem zie vast dat het toch niet nodig is om dit allemaal zo te benoemen. Nee lieve pa, dat is ook niet nodig, het hoeft niet, maar ik doe het toch. Bewust. Voor jou, voor ma, voor Marike, voor mezelf en voor al die families die net als wij getroffen worden door dezelfde ziekte. Dementie is slopend en je moet van goede huize komen wil je in staat zijn op een menswaardige manier met een patiënt én zijn naasten om te blijven gaan. Het bloed roert zich regelmatig onder je nagels om het tegenkomen van zoveel weerstand, agressie en nietsontziend grillig gedrag. En niemand kan er iets aan doen, de patiënt niet, de zorgverleners niet en de mantelzorger al helemaal niet : het hoort bij de ziekte. Arme pa.
Vol bewondering zie ik gelukkig óók aan hoe zich om mijn moeder heen een veilig netwerk spant, met mijn vader bovenaan die haar elke dag meemaakt en de meeste dingen te zeggen heeft. Dit is precies waarom zij met pijn in het hart de mooie Morvan hebben verlaten; de korte lijntjes van de zorg die mijn moeder nu nodig heeft. Het is zoals het is. Het leven loopt zoals het loopt, en een mens kan dit maar beter accepteren, want verzet leidt tot niets. Terwijl ik dit blog eindig, vallen om mijn chalet in het bos heen de blaadjes van de bomen. Een nieuwe herfstdag kondigt zich aan. Ik ga ervan profiteren, met mijn vader en mijn moeder en lieve Luca die het rijk van mijn armen helemaal alleen heeft. Terecht na haar zorg voor zo’n prachtig nestje!
Luca op de Heidepol bij Almen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten