Jamie is als eerste uit het puppypark
De keukenramen zijn elke ochtend beslagen en hoe vaak ik het trekkertje en de theedoek er ook overheen haal, ze blijven nat. Teleurgesteld misschien dat ik niet rustig met mijn kop koffie door ze heen naar buiten staar, wat eigenlijk hoort bij dit seizoen van loslaten en terug naar de bron… Ik heb daar nu geen tijd voor, er moet veel gebeuren! Het is regenachtig herfstweer met gelukkig af en toe wat zonniger opklaringen. Op die momenten is mijn geluk groot als alle parels groot en klein in de tuin spelen en ik niet weet waar ik kijken moet, zoveel gebeurt er tegelijkertijd.
De acht pareltjes van Luca&Liedown… ik ben een bijzonder trotse Aussiemum. V.l.n.r. : Joey, Ted, Jamie, Vaslav, Vinnie, Vamos, Vickie&Vicky
De pups zijn nu zeven weken en ze zijn allemaal gereserveerd door zes Franse en een Zwitserse familie en mijzelf. Het contact is met iedereen goed en ik heb een What’s appgroepje opgericht om veel informatie in een keer te kunnen delen. Er zijn administratieve zaken verplicht voor de Franse wet, er moeten afspraken gemaakt met dierenartsen en het ophalen van de pups. Er zijn vragen over de verkoopcontracten, aanbetalingen, inentingen, paspoorten, identificatie en natuurlijk de benodigdheden voor de eerste dagen. Het is altijd heel erg leuk om de families vantevoren te spreken, er komen er nog een paar langs deze week om wat tijd met hun allereerste pareltje door te brengen en onzekerheden uit te spreken. Een eerste hondje is niet niks! Ik weet zó goed wat ze voelen en meemaken. Daarom maak ik ook zoveel foto’s, het helpt hen om met het verlangen te leven en het maakt de dag dat de pup komt minder ver weg.
Na de ontworming is er lekkere geitenmelk
Naast de families is er de toenemende zorg voor de hondjes zelf. Ze worden ondernemender, veeleisender en hebben andere dingen nodig dan een week geleden. Ik ruim denk ik gemiddeld 40 mini-puppypoepjes en rond de 10 volwassen hopen per dag, knip opnieuw alle 48 nageltjes (als je dat van de kleintjes wekelijks bijhoudt groeit de zenuw niet zo ver door en kan de familie dat later zelf beter bijhouden) en weeg de pups om de hoeveelheid ontworming te kunnen bepalen. De kleinste is Jamie met 3260 gram en de grootste is Ted met 5310 gram! Hij eet maar door, een echte Bourgondische hond. Zijn familie vroeg zich al af of hij wel in het door mij aangeraden tuigje maat S zou passen… Heel fijn als mensen meedenken. Er is niets leuker dan te weten dat het straks goedkomt, nu eten ze allemaal uit dezelfde voerbak, maar als ze in hun nieuwe gezin zijn is het makkelijker de brokjes op maat te geven.
Naast de physieke zorg is er natuurlijk het schoonhouden van de puppyruimte, maar ook het mentale aspect van de opvoeding, Australische herders hebben geestelijke stimulans nodig en de aandacht van mensen. De jonge pups zijn dan ook nu al uit op het bedenken van creatieve manieren om mijn aandacht te trekken. De een hangt graag in mijn broekspijpen, een ander maakt veters los en weer een ander zit juist rustig op een afstandje naar mij te kijken. Er zijn er ook die rondrennen met een speeltje in de bek en zo hebben ze allemaal nu al hun gewoontes en eigenaardigheden. Naast de volwassen honden van wie ze nog beter de hondentaal leren, ben ik er voor ze. Ik zie ze allemaal en geniet van hun karakters, in de wetenschap dat ze nog maar even bij me zijn wat ook het beste is voor hun ontwikkeling.
Als ze moe zijn van het spelen willen ze allemaal het dichtst bij mij zijn en kruipen op mijn voeten op elkaar om te gaan slapen, heel lekker warm
De dagen beginnen vroeg, rond vijf uur gaat er al ergens een hondje af dat naar buiten wil, dat kan een pup zijn, maar meestal is het Joshua die het gezellig vindt als ik ook wakker ben en me met hem bemoei. Sinds Jérémie er niet meer is kunnen de honden naar boven (daar stonden eerst de kattenbak en het poezenvoer) en als mijn slaapkamer open staat, komen Luca&Joshua mij kusjes geven. Heel voorzichtig doen ze dat als ik nog niet bewogen heb. Zodra ik dan beweeg of een oog opendoe gaan de staarten aan en wordt er driftig gekwispeld waarbij hun hele lichamen meedraaien, zò fijn dat we elkaar weer zien! Juliette&Picasso hebben geleerd niet naar boven te komen dus die hoor ik beneden onder aan aan de trap piepend naar me smachten. Elke ochtend roep ik ´ik kom eraan hoor!’ om me te haasten en zo snel mogelijk bij ze te zijn.
Jamie vindt het (denk ik) niet erg om bij ons te blijven, we hebben nu al zeer hecht contact en ik ben heel erg gek op haar
Zo vliegen hier de dagen voorbij tot de pups vertrokken zijn en ik naar Nederland ga. Ook druk en gezellig met mijn ouders en Mirjam en Willem, maar ik voel me fit en goed dus het moet lukken. Gelukkig mag ik daarna als ik weer thuis ben in alle rust genieten van de stillere wintermaanden met mijn prachtige lieve pup Jamie en meemaken hoe die zich met de anderen in de roedel ontwikkelt. Een heerlijk vooruitzicht ! En de administratie van het nestje wacht dan op me, ik moet de pedigrees aanvragen en de identificatie op naam van de families zetten, een overzicht maken voor de belastingdienst en de MSA en voor mezelf registreren wat ik wanneer heb gedaan voor een volgende keer. Het hoort er allemaal bij. Heerlijk om daarbij dan weer verse stroopwafels te hebben en de echte krokante Nibb-it chips en oh zo vertrouwde ouderwetse Hollandse appelstroop. Met mijn Australische herderkennel voel ik me volledig geïntegreerd in Frankrijk, dat is en blijft super belangrijk voor me, maar wat die kleine geneugten betreft ben en blijf ik toch altijd nog een beetje Nederlandse.
Als de houtkachel brandt voel ik me thuis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten