Achter de geraniums
Terwijl veel mensen op vakantie zijn, blijven wij thuis in afwachting van het nestje van Luca. Thuis zijn in zo’n heerlijk koel huis op zo’n veilige plek in zo’n prachtig dorp, dat moet gevierd worden en dat doe ik met lekkere etentjes met lieve mensen, fijne momenten langs het kanaal met de honden en veel bloemen in de tuin. Eerlijk is eerlijk, ze waren in de aanbieding bij tuincentrum Huguet. Twee hangplanten of bakken voor de prijs van een dus ik moest mijn slag slaan aangezien de vele regen en onweersbuien de petunia's die er al hingen geen goed hadden gedaan. Het zijn echt bloemen die zon willen, van teveel nattigheid gaan ze schimmelen. En geef ze eens ongelijk !
Marianne houdt trouw de wacht
Jérémie is ook weer een beetje opgeleefd. Hij heeft soms hele slechte dagen, dan loopt hij maar te miauwen en wil naar binnen als de deur dicht is en weer naar buiten zodra hij binnen is en de deur gesloten. Ik heb van begin af aan in dit huis geen kattenluikje gewild, de deur of een raampje is toch vaak open en ik neem na hem geen poezen meer. Maar als het stormt zoals na de hittegolf van vorige week dan is het lastig. Jérémie wil gewoon niet opgesloten zitten en ook niet in de regen, zelfs niet onder het afdak, dus dan is zijn klaagzang te horen. Hoe ouder hoe eigengereider.
Liefst ligt hij de hele dag tegen me aan te spinnen en zijn lange nagels in mijn blote been of voet te klauwen
Poes was niet de enige die worstelde met zichzelf. Ik liep afgelopen week ook te stressen en niet alleen vanwege de verstikkende hitte. Ik had namelijk een ander huis op het oog. Dit keer echt een buitenkansje! Een oude fermette met twee hectare grond en de mogelijkheid er nog eens twee hectare bos bij te kopen. Ideaal voor de honden! Het was betaalbaar én gerenoveerd. Niet te ver van hier. Weg bij de vele passanten, weg bij andere honden uit het dorp, maar vooral weg bij mijn ergernis om ´al die toeristen.’ Echter zoals zo vaak al in mijn leven gebleken is, is wegvluchten geen goede oplossing. Want in die leuk ogende fermette zijn ongetwijfeld weer andere dingen die me gaan ergeren (en erger dan de huidige!) en zo kun je eeuwig door blijven gaan met weglopen. Een bekend patroon, een bekende trigger in mijn leven en een valkuil als emoties oplopen.
… want we wonen toch al zó leuk…
Dus de verleiding was erg groot, maar ik heb hem na veel wikken en wegen tóch weerstaan. Yes! We wonen immers al geweldig, er is ook maar één echt Huis met de parels! en voor rust in de roedel kan ik op andere manieren zorgen; Terra apart zetten, de andere honden naar binnen doen en de muziek aan of toch een ren achter het huis maken. Het offer om dit huis uit te gaan is echt te groot, daar krijg ik spijt van, plus dat verhuizen altijd geld kost en het zijn al dure tijden. Ik ben dankbaar dat ik hele lieve mensen om me heen heb die mee wilden denken en mijn gedachten aanscherpen. Sparren is essentieel bij belangrijke beslissingen.
Het uitzicht was er wel geweldig! Ik rijd er nog weleens langs dan kan ik daar ook gratis van genieten.
Vandaag op de rommelmarkt in het dorp een mooi mandje voor bij het toilet in dit huis gevonden en een prachtig blauw spiegeltje in een bijpassend doosje. Niet alleen een leuke herinnering aan een goede dag maar vooral na deze week. De kracht van geluk creëren zit hem soms écht in jezelf overwinnen in plaats van streven naar idealen buiten jezelf… Soms is het goed om elders opnieuw te beginnen, tuurlijk, maar als je dat al vaker (drastisch) gedaan hebt en er dit keer geen grondige reden voor is dan kun je beter jezelf eens diep in de ogen kijken en voelen. Vandaar dat prachtige spiegeltje van de rommelmarkt. Geluk kan soms heel klein zijn.
Inzicht in jezelf voor maar twee euro!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten