Uitzwermende patronen
In ´De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry’ (van Rachel Joyce) lees ik over een gepensioneerde man die jaren vastzat in zijn leven, in zijn huwelijk en zijn werk, maar dankzij een brief uit het verleden is gaan wandelen in het geloof daar de schrijfster van die brief langer door te laten leven. Een feelgoodroman met dank aan lieve Helga. Genietend van de fijne woorden leeft mijn ziel een beetje op na de perikelen rond het andere huis waar ik vorige week over schreef. Wat is het toch fijn te doen waar je van houdt en je niet te laten meeslepen door huizen, mannen of andere mensen die graag dingen voor je invullen en denken dat je daar op zit te wachten. Laat mij maar lezen en schrijven omringd door mijn honden! Het is echt niet zo moeilijk simpel te leven.
Luca dag 55 van haar dracht
Ik zit eigenlijk maar op een ding te wachten en dat is Luca’s nestje. En dan bedoel ik niet onrustig en drammerig wachten, ongeduldig, nee nee ik doe dat dit keer heel beheerst en beseffend dat wat er nu is er straks als de pups er zijn, niet meer is of anders. Ons ritme, het tropenrooster van de koele vroege wandeling en de langere siësta na de lichte lunch in de middag en ´s avonds B&B vol liefde of Harold Fry in de tuin als er niet teveel toeristen langslopen en natuurlijk de voorbereidingen van de bevalling. Ook denk ik na over Luca die straks met haar pups bezig is en dan de eerste tijd niet meer mee zal lopen. En houden we een pup van haar en Liedown? Een mooie reu van een kleiner formaat voor de toekomst? Of een lief teefje zoals haar moeder is?
Met Luca van zes weken, ik wist onmiddellijk dat ze bij ons zou blijven
Terra die zich ontpopt als zeer welwillend het voortouw te trekken en Juliette die op haar oude dag nog altijd gekke buien heeft waardoor Picasso enthousiast gaat blaffen, immer respectvol naar zijn koningin. Joshua blijft heel plooibaar en makkelijk. Zelfs zijn oren zijn nog altijd niet gefixeerd en hij blijft plassen zonder zijn poot op te tillen. Hij hoeft niet hoog te mikken, die ambities komen later. Misschien pas als zijn vader Picasso met pensioen gaat en gecastreerd is. Ook daar denk ik over na, wat is het goede moment?
Jérémie lust ook wel een stukje makreel
Er zijn dus toch nog veel gedachten over de toekomst in het leven in het nu terwijl Luca’s buik in volume toeneemt. Dat maakt het ook uitdagend en spannend. De kracht van de herhaling van de dagelijkse zorg voor de honden, de poes, het huis en de tuin geeft mij het gevoel van zinvol leven, als ik er niet ben weet ik niet wie dat allemaal zou doen. Logisch gezien niemand, maar ook niemand die het zo zou doen zoals ik, iedereen is immers anders. Wat ik belangrijk vind, is dat voor een ander niet. Mijn honden gaan voor. Ze zijn mijn leven, mijn passie en ze geven er zin aan. Dat weet ik al heel lang en met de jaren wordt dat sterker en met de groei van mijn roedel helemaal.
Onweerstaanbaar lief
Voorlopig is dit het laatste blog, het zomerweer houdt nog een tijdje aan en hoera! We zijn alweer op de helft van het hoogseizoen! Als de pups naar buiten kunnen, is het hopelijk weer wat rustiger om ons huis…
Terra, Juliette, Joshua, Picasso en Luca :
een mooi en braaf klasje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten