Het huis met de parels deel 64 : de eerste hittegolf van het jaar

Half 10 ´s ochtends en nu al 30 graden in de schaduw 

Voordat we ons binnen terugtrekken waar het koeler is, zit ik nog even op het witte bankje onder de eik achter in de tuin. Langs de grote weg blaft Caline, de Mechelse herder, er gaat een vliegtuig laag over en overal dicht om me heen klinkt snel gehijg van de honden die het warm hebben. Juliette soest weg onder de struiken voor me, Picasso, Luca, Joshua en Terra liggen achter me te puffen. Vogeltjes kwetteren in de jungle tussen ons en de achterburen. Misschien loopt Jérémie erdoorheen, dat doet hij soms. Het paartje bosuilen heb ik al een paar dagen niet meer gehoord, maar dat geldt ook voor de eksters en andere vogels. Deze zomer zijn hun kleintjes uitgevlogen en nu hoeft het nest niet meer verdedigd en de mannetjes hoeven de vrouwtjes ook niet meer het hof te maken met mooie liederen. Sommige vogels zijn misschien naar elders vertrokken, maar dat weet ik niet zeker.  

Terra ligt op de beste positie om weg te stuiven als er iemand langs komt lopen, dat moet immers ook gebeuren

Juliette vindt alles best als ik er maar ben 

Als ik rechts van me kijk dan zie ik bijna het huis van de buurman niet meer, het is helemaal opgenomen in het wispelturige groen. Dat was zes jaar geleden wel anders, toen was er nog een tuin en stond het te koop. Ik klaag niet, liever veel groen dan elke dag nieuwsgierige blikken naast me en het gevoel bekeken te worden bij alles wat ik doe. Dit geeft de meeste vrijheid en privacy, ook al moet ik veel snoeien. 

De oleander die ik op mijn verjaardag heb gekregen bloeit prachtig in dit warme weer 

Het valt me nu ik hier even zit, pas op hoeveel vliegverkeer er overgaat. Soms zijn het straaljagers die door de geluidswal gaan wat enorme dreunen geeft waarbij de ramen rammelen. Ook dat hoort bij de Morvan die toch over het algemeen stil is. Stiller dan veel plekken. Stiller dan Nederland. In Nederland herinner ik me mijn fijne wandelingen met U.W.O. en Régis op de Heidepol tussen Lochem en Zutphen. De Schipbeek waar ze altijd konden zwemmen. Toch bleef je daar overal zoemende achtergrondgeluiden horen, er is altijd wel een weg in de verte. Ook ´s nachts. Dat was een belangrijke reden voor mij om naar de Morvan te vertrekken, die ultieme stilte. Ik zou het bijna vergeten in de hectiek van het alledaagse. Goed om er nu even op het bankje stil bij te staan, dat doe ik tegenwoordig te weinig. 

De nieuwe struikjes die ik dit voorjaar geplant heb doen het goed behalve de ribes, die is niet aangeslagen

Het is best gek dat ik nu alleen leef met vijf honden, iets wat ik verder altijd wel geweten heb en wat volkomen natuurlijk voor me voelt, maar hoe meer honden hoe meer lawaai ze ook produceren naast al die positieve dingen van het leven in een roedel. Hoe vaak op een dag roep ik niet ‘houd eens op!’ of ‘upperdepuperdepup’ (vraag me niet waar dat vandaag komt, maar het floept er altijd het eerste uit) of de naam van meestal Terra of Luca die het felst zijn, alles in de hoop ze te laten stoppen met blaffen. Dat is een minder leuke kant van het leven met meerdere honden, dat ze elkaar aan steken, maar verder is het plezier dat we hebben heel groot. De verstandhouding is nu ook goed tussen iedereen, ondanks Luca’s hormonen die natuurlijk hoogtij vieren (nog ongeveer twee weken dan komen haar eerste pups) en Terra die nog jong is en in de bloei van haar leven. Teefjes zijn altijd fel op elkaar. Reutjes zijn zoveel relaxter en makkelijker. Samen vormen ze bij mij een mooi harmonisch geheel waar ik stiekem heel erg trots op ben. 

Floris, onze stille aanbidder 

De twee houtduiven koeren luidkeels naar elkaar vanuit hun eigen boom. Waar zouden ze het over hebben? Ik hoor ook meerdere gierzwaluwen heel laag door de lucht gaan. Daar zijn de vliegjes en mugjes. Er komt meer regen en onweer aan, hoewel er vannacht ondanks de voorspellingen en Code Orange niets gevallen is. Ik zag wel lichtflitsen in de verte, de ramen van mijn slaapkamer stonden wagenwijd open. Toch was het evengoed zo ontzettend warm dat ik er niet van kon slapen. Straks maar een goede siësta op de bank, veel meer kun je niet met dit weer. Ik ga zo naar binnen toe. De luiken zijn al dicht, ik heb zeven gekookte eitjes klaarliggen, twee voor in mijn linzensalade die ik ga maken en voor de hondjes ieder een hele, omdat ze zo vreselijk lief zijn en er ook niks aan kunnen doen dat er een hittegolf is. 

Terra, Joshua, Luca, Picasso&Juliette afgelopen week langs het prachtige en stille Canal du Nivernais

Lekker even afkoelen