Stil afscheid van 18 jaar liefde&trouw
Het was vreemd stil in huis vannacht. Meestal hoorde ik hem tegen de ochtend door het open raampje binnenkomen, de trap op hobbelen en brokjes eten op de overloop en rommelen in de kattenbak. Vannacht niet. Toen we naar bed gingen en de honden een laatste plasje deden, hoefde ik niet op te letten waar hij was, binnen of buiten. Het hekje hoeft niet meer op de trap zodat Luca niet stiekem naar boven loopt op een onbewaakt moment en zijn brokjes opeet. De laatste weken liet hij alles lopen waar hij gelegen had, buiten groeide de stapel oude dekens, vetbedden, kleden, het futon van de bank en het vorige week nog gekregen matrasje van mijn lieve achterburen. Binnenkort de stapel maar naar de déchèterie brengen want die lucht gaat er niet meer uit.
RIP lieve Jérémie, in de tuin bij je moeder Zusje
Ik heb hem nog erg verwend gisteren. Makreel, karnemelk, brie en vooral met veel verhalen die we samen beleefd hebben. Jérémie was een praatpoes, hij gaf altijd weerwoord. De overgang van Lochem naar Cussy-en-Morvan was traumatisch voor hem, Zusje&Zidane. Ik wist het. Een lang auto traject is niks voor poezen. In eerste instantie had ik Valérie de dierenarts ook gevraagd hem thuis in te laten slapen, maar met het nestje van Luca is het hier best druk en ik wilde alle tijd en rust voor hem dus toch maar even in de auto naar de dierenkliniek in Moulins-Engilbert. Hij was kalm onderweg, ik kon hem bij vertrek ook heel rustig in zijn reismandje doen. Soms miauwde hij wat en dan praatte ik tegen hem, zijn gemiauw werd dan zachter. Eenmaal aangekomen heb ik hem helemaal niet meer gehoord, hij keek om zich heen en terwijl ik hem bleef aaien gaf hij me kopjes en toen het moment daar was zakte hij heel lief in slaap. Beter kon niet.
Luca&Jérémie, beiden rood en beiden bij mij geboren
Het laatste stukje Nederland in huis is heengegaan. Een lijntje met Markelo was er nog, een heel leven samen, het is niet niks. Ik kan niet stoppen met huilen, maar dat hoeft ook niet. Het hoort erbij. Sommige poezen zijn net honden, ze willen alleen maar bij je zijn en voelen haarfijn aan hoe je erbij zit. De stress rondom Terra die teveel ruimte in de roedel in ging nemen heeft het er voor Jérémie niet makkelijker op gemaakt, voor niemand eigenlijk. Zij heeft een nieuw plekje gevonden in de Loire Atlantique, vanuit Elly laten we haar binnenkort naar daar vertrekken, in vertrouwen dat ze het goed krijgt. Dat maakt het wel veel voor mij, natuurlijk ben ik ook verdrietig om haar, dat ze weg moet gaan, maar een andere oplossing was er niet. De pups van Luca&Liedown geven troost en afleiding, ondanks de schaduwen die het vertrek van Terra en het heengaan van mijn kleine Jérémie met zich meebrengen. Nieuw leven in de wetenschap dat ook daar op een dag een einde aan komt. Ik hoop dat de nieuwe families zich hier ook bewust zijn, dat dit erbij hoort, maar anders zorg ik daar wel voor. Voor mij is het nu geen goed moment om een pup te houden, hoe graag ik dat uit dit nest ook zou willen, maar dat wordt echt teveel. Laat straks eerst voor langere tijd het stof maar weer neerdalen, de modder in de beek zakken en zo het water helder krijgen, dat is altijd goed. Een mens kan nu eenmaal niet alles.
Luca is de liefste mama die er is
Geen opmerkingen:
Een reactie posten