Wat doe je? (Luca)
In een huis met vijf Australische herders kun je vrijwel niets ongemerkt doen, of het moet boven zijn terwijl zij beneden blijven. Vooral dingen als dweilen of ramen zemen zijn ingewikkeld, of erger : je schoenveters strikken! Onmogelijk. Ik zag in een documentaire op Arte over wolven dat wolven voor ze op jacht gaan een soort ´vergadering’ houden, waarin ze controleren of iedereen fit is en ´afspraken’ maken over wie welke positie inneemt (afhankelijk van leeftijd en gezondheid) en dat verklaart waarom honden bij jouw eerste gedachte aan een wandeling en de eerste tekenen van schoenen of jas aan of je sleutels pakken, druk worden en duidelijk maken dat ze klaarstaan. Halsbandjes om, riemen mee, poepzakje, koekjes, een heel ritueel vergelijkbaar met de wolvenvergadering. Wat in de genen zit, verloochent zich niet, dat blijkt wel.
Eenmaal op jacht is er bij mij harmonie en eendracht in de roedel, zo wil ik het en niet anders, punt.
Leven zoals ik met de honden doe is anders gezegd met vereende krachten, veel handelingen zijn automatisch en moeiteloos. Dat is wat betreft de dagelijkse dingen. Zodra iets afwijkt - ik veroorzaak dit meestal met mijn mensen agenda maar ook door hun hormonen of loopsheid - in de beleving van de honden, dan is het een heel ander verhaal. De roedel leider die er NA de jacht ALLEEN opnieuw op uit gaat ZONDER hen, dat is niet des wolfs en compleet absurd natuurlijk. Ten eerste zijn we net geweest en is er daarna tijd voor wat lekkers, drinken en rust, ten tweede is het zeer gevaarlijk om in de jungle die er buiten is ALLEEN weg te gaan. Wie naar de nieuwe serie van B&B vol liefde kijkt heeft vast opgemerkt dat Mirjam in het Zuid-Afrikaanse Krugerpark haar mannelijk bezoek daarmee ook instrueert, de Big Five loopt door haar accommodaties! Je zag haar gast denken : WTF… Geen Wifi, geen water, geen elektriciteit, opgesloten in een hutje, wat doe ik hier!
Zeer vermakelijk.
Een warme vroege morgen langs het Canal du Nivernais
Afgelopen week ben ik toevallig weer eens langs geweest bij mijn beide Franse buren, eerst aan de linkerkant waar ik koffie kreeg en een rondleiding om de prachtige zelfgebouwde kikkervijver heen achter in de tuin, we zien elkaar niet vaak maar het leidt altijd tot fijne gesprekken en in dit geval bij mij geruststelling dat ik als vreemdeling bij hen welkom blijf. Dat wist ik al wel maar na die heftige verkiezingen twijfelde ik overal aan en dat heb ik even kunnen uiten.
En toevallig een dag later bij mijn andere Franse overburen iets meer naar rechts die ik sinds de Coronatijd wat beter ken en waar ik ook een beetje mijn hart uit mag storten over de huidige stand van zaken in mijn leven. We praten over van alles; onze familieleden en heikele kwesties in de wereld, maar ook over mijn gezondheid en die van hen, het leven valt nu eenmaal niet altijd mee.
Het leuke is dat met een kop thee erbij schrijven altijd een onderwerp van gesprek is, de buurman is bezig met zijn biografie en krijgt daarbij auteurs begeleiding zoals ik dat van Lex kreeg. Alleen hij zit in een groepje met andere beginnende auteurs en daar krijgt hij dus ook van meerdere mensen feedback. Ik heb aangeboden hem te helpen en mee te lezen als hij zo ver is. Ik ben benieuwd of hij dat doet, het lijkt me erg leuk en wellicht steken we er beiden iets van op.
The best place to be is bij de Gallo Romain in Autun
Meer goede gesprekken over het hondenleven met zijn ups en downs voerde ik met twee van de liefste mensen die ik ken en die ik deze week maar liefst twee keer gezien heb, een keer bij hen in Le Chêne met Terra samen en waarom niet een tweede keer in Autun voor een ouderwets bezoek aan de grote markt en natuurlijk de pizzeria. Zij deden dat daar ook regelmatig met mijn ouders, net als ik, dus het voelde een beetje alsof we hen op gepaste wijze herdachten nu ze ver weg in Nederland wonen. Bijzonder.
Twijfelen over je leven en de weg die je inslaat is prima als je er maar niet onder gaat lijden. Schrijven en sparren met vrienden helpt mij daar altijd weer verder bij, maar dat kan bij mij alleen als de roedel natuurlijk onder de pannen is. Letterlijk met de warmte nu dus thuis in de koelte en met de radio aan, dat werkt geruststellend en er is een soort aanwezigheid. Joshua is ook nu op een leeftijd dat ik er echt wel even tussenuit kan en dat heb ik heel lang niet gehad. Superfijn!
Jérémie is still going strong, maar ook met ups en downs
Het is bijna hartje zomer nu en de zomervakantie is voor veel mensen begonnen en dat is vast welverdiend en prima als ik er maar geen last van hoef te hebben. De problemen tussen toerisme en de lokale bevolking nemen op sommige plekken meer en meer toe lees ik en ik begrijp het zó goed sinds ik in St. Honoré-les-Bains woon. Vroeger toen ik met mijn honden nog dagtochten door de Morvan liep, kwam ik ook vaak langs weggetjes als waaraan ik nu zelf woon en daar liepen soms honden los of bewoners van huizen keken altijd zo verstoord als ik ongegeneerd naar de tuin of het huis staarde. Wat begrijp ik ze nu goed! Ik heb met terugwerkende kracht echt spijt dat ik hun rust verstoorde en ik moet ook terug denken aan Trudie&Ruud waar ik altijd op mijn mooie plekje in het bos langs de beek kampeerde - inmiddels precies twintig jaar geleden voor het eerst! - en toch zeker een keer per dag met U.W.O. en Régis het erf opliep voor een douche of om mijn mail te checken of iets uit de koelkast te halen. Hun roedel Drentse Patrijzen sloeg dan aan zoals de mijne nu als we door toeristen gestoord worden en nooit hebben zij er iets tegen mij van gezegd. Echt nooit. Wel dat er andere mensen waren die altijd een gesprekje wilde terwijl ze door moesten werken. Daar hadden ze inderdaad met mij geen last van. Ik ben niet zo’n prater, behalve met mijn Franse buren en mensen waar ik van houd, bij wie ik me thuis voel en dan nog HOEFT het niet. Juist niet, want als je elkaar begrijpt en aanvoelt is alles al goed en misschien zelfs wel beter…. Net als met honden dus en zo is het cirkeltje voor dit blog weer netjes rond.
Joshua&Juliette, zó moeder&zoon!
Mooie zomer en graag tot een volgend blog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten