Het is warm. De hangmat hangt tussen de omgezaagde dennen en we worden wakker met de wielewaal na warme plakkerige nachten. De honden zwemmen elke dag en zitten onder de grasaren. De tuin groeit en bloeit en onder het afdak genieten we van koele appelcider, de zoete zomergeuren en van elkaar. De zomer is héél erg Saint-Honoré-les-Bains voor mij. Ik woon hier op 28 juni precies zes jaar en acht jaar in de Morvan, de verhuizing was midden in een hittegolf. Er is veel sindsdien veranderd in mijn leven, vooral ten goede.
Uit het keukenraam frambozen plukken
Het is maar goed dat er gaas voor zit!
Terwijl ik dit typ koeren de houtduiven in de bomen om ons heen en drinkt moeder merel uit de waterbak die ik achter in de tuin voor haar neer heb gezet. Ook de musjes, roodstaartjes en groenlingen zie ik erin. De merel heeft weken lang een bruin jong achter zich aan gehad dat ze voedde met wormpjes en andere lekkernijen. Aandoenlijk.
Sinds ik de Merlin app heb geïnstalleerd weet ik zeker welke vogels ik hoor en zie. Vogels spotten is je openstellen voor de wonderen van de wereld, net als de dingen voelen achter wat je ziet bij mensen. Als ik met de honden langs het kanaal loop cirkelt elke dag de rode wouw boven ons. Eerst dacht ik dat het ´gewoon’ een buizerd was maar sinds vorige zomer een stel haviken in de eik in de wei voor mijn huis heeft genesteld besef ik dat er meer verscheidenheid is en dankzij echte vogelaars om me heen en nu de app leer ik ze herkennen.
Juliette pakt meer haar rust nu ze ouder wordt
De dingen voelen achter wat je ziet en hoort, daar wil ik het over hebben. Je kunt het een handicap noemen, ik zie het als een kracht en ik houd van mensen die dat ook hebben. Laatst zei een vriendin ´vrienden zijn mensen bij wie je je thuis voelt’ en dat is wat ik bedoel. Eerst dacht ik ´bij wie je jezelf kunt zijn’ maar dat is te beperkt, want elke dag veranderen onze cellen en ons lichaam dus ook onze hersenen en de ene dag is de andere niet als het over ´jezelf’ gaat. Ingewikkelde materie, jezelf. Een mens die zijn hele leven naar zichzelf blijft zoeken kan eindigen in navelstaren en immobiliteit. Dat lijkt me niet gezond. Het is beter om de ander te onderzoeken en zo ook jezelf verder te ontwikkelen.
Pareltjes Juliette, Picasso, Terra, Joshua&Luca langs het kanaal waar het steeds drukker wordt met boten en fietsers.
Zomer betekent voor veel mensen vakantie. Op weg naar de zon zoals wij vroeger in ons gezin deden op de Route du Soleil, een witte Simca, drie kleine kindertjes op de achterbank en ik moest in het midden want ik was de jongste, snikheet hingen we theedoeken voor de ramen en de surfplank lag veelbelovend op het dak.
We reden naar de Côte d’Azur om daar oa. mijn moeder verse kersen te zien plukken en mijn vader de barbecue aan te zien steken. Met mijn zusjes mee naar het dorpje lopen om brood te halen, maar liever bleef ik op het stoepje zitten met de hond van het gezin dat het huisje verhuurde of te knuffelen met een lammetje dat er ook rondliep en het nestje poesjes in de oude schuur. Er liep, vloog en kroop ook een wereld aan insectjes, alles intrigeerde me.
Altijd aangetrokken tot de dierenwereld waar uiterlijkheden en materiële zaken er minder toe doen, waar ik me in thuis voel en geborgen, voel ik dat het leven dat ik hier in dit dorp en huis gevonden heb, bij me past. De band met mijn honden is ongekend, elke dag mopper ik op ze en erger ik me aan de passanten langs mijn weggetje die voor stress in mijn roedel zorgen. Dat zal nooit veranderen, maar de wonderen die we samen delen zijn het meer dan waard! De momenten dat ze tegen me aan zitten en we veelal in stilte en met gebaren communiceren is hemels. Ik moet vaak om ze lachen. Luca zoals ze wakker wordt naast me op bed, meteen blij dat ik er ook ben gaat ze op haar rug met haar buikje bloot en dan moet ik haar kriebelen. Zoals pups doen vanaf de eerste dag dat ze geboren zijn en de moeder de stoelgang stimuleert door de buikjes te likken. Samen. Blij. Heerlijk. En Joshua bijvoorbeeld die nu probeert om op het bankje tegenover me te gaan liggen, maar zijn lichaam nog niet zo goed kent, (hij is nog zo jong) en glijdt er steeds af. Dan kijkt hij me aan en vindt dat ik er iets aan moet doen. We lezen elkaar als open boeken en ik vraag me af : zouden mensen dat ook niet meer bij elkaar moeten doen?
Joshua (Juliette&Picasso) bijna 15 maanden
Luca is half augustus uitgerekend en half juli gaan we (hopelijk) voor de dracht bevestiging naar Autun.
Ik wens jullie een mooie zomer!🌞
Geen opmerkingen:
Een reactie posten